Η αφήγηση της Μαρίνας Σιακόλα στη νέα της φωτογραφική έκθεση Sunscapes είναι απόλυτα επικεντρωμένη πάνω στα πρόσωπα. Το περιβάλλον το «έκαψε» ποιητικά μέσα στο φως. Το κατέστησε ισοδύναμο με το φως.
Η γη κι ουρανός δεν ξεχωρίζουν. Μόνο αρχετυπικά δέντρα θυμίζουν το περιβάλλον. Οι Τουρκάνα υπάρχουν εν κοινωνία. Γι’ αυτούς όλα είναι κοινά, όλα είναι τελετουργικά. Κινούνται όλοι μαζί σαν κύμα. Κι ενώ κινούνται, μένουν. Ακύμαντοι, αμέριμνοι, ανέμελοι, άνυδροι, ζείδωροι, χωμάτινοι, πέτρινοι, αυτάρκεις, προέκταση της γης τους.
Η επεξεργασία του φόντου που έκανε η Σιακόλα, η μινιμαλιστική απόδοση των δέντρων κάνει τους ανθρώπους να αιωρούνται μέσα σ’ ένα υπερπραγματικό φως. Όμως σ’ αυτή την εξαϋλωμένη πραγματικότητα, τα πρόσωπα δεν χάνονται. Το χρώμα, πλούσιο, ζεστό, γιορτινό, ζωντανό, τολμηρό ξεχύνεται από τα ενδύματά τους, τα στολίδια, το σώμα τους. Αισθητική της χαράς, του πλούτου, της εκφραστικότητας, δεν έχει ίχνος μιζέριας και παραφωνίας.
Η έκθεση ως σύνολο μπορεί να αναγνωστεί ως μια παραπομπή στις δύσκολες συνθήκες και απειλές που αντιμετωπίζει η αφρικανική αυτή φυλή, ως μια κλήση για ευαισθητοποίηση του Δυτικού ανθρώπου που ακινητεί μες στην αυτάρκειά του. Πάνω απ’ όλα όμως, είναι τέχνη που γιορτάζει τον άνθρωπο και μας αγγίζει βαθιά. «Οι Τουρκάνα», λέει η φωτογράφος «είναι τόσο αρχαίοι όσο και η γη που πατούν. Και θα επιβιώσουν!»
