Το ταλέντο δεν πάει πουθενά χωρίς χαρακτήρα, ήθος και σκληρή δουλειά. Και ο Φίλιππος Τίγκας, το νέο αστέρι της κυπριακής καλαθόσφαιρας, που ξεχώρισε στους αγώνες της εθνικής ομάδας στο Eurobasket, φαίνεται να τα έχει όλα. Ο 23χρονος καλαθοσφαιριστής μιλάει για τα όνειρα, την αμφισβήτηση και τον αγαπημένο του συμπαίκτη, τον αδερφό του Στέφανο.
Ποια ήταν η πρώτη φορά που έπιασες μπάλα του μπάσκετ στα χέρια σου;
Η μόνη μου «σχέση» με το άθλημα, θυμάμαι, μαζί με τον αδερφό μου όταν ήμασταν μικροί, ήταν που παίρναμε τις κάλτσες μας και τις ρίχναμε από απόσταση στο καλάθι με τα άπλυτα ρούχα. Κατά τα άλλα, δεν είχα καμία σχέση με το μπάσκετ, δεν ήταν δηλαδή κάτι με το οποίο ασχολούνταν οι γονείς μου. Αργότερα, όμως, βρέθηκε ο Mike Jones, ένας πρώην καλαθοσφαιρικής, ο οποίος με είδε στο νηπιαγωγείο, θα ήμουν τεσσάρων ή πέντε χρονών, και είπε στον πατέρα μου «Φέρ’ τον μέσα».
Και πώς πήγε;
Στην πρώτη προπόνηση, απλά λούστηκα τα κλάματα. Ήταν όλοι μεγαλύτεροι από εμένα και μάλλον μού φάνηκε τρομακτικό. Τη δεύτερη φορά κάθισα έξω και τους παρακολουθούσα απλά. Ε, στην τρίτη προπόνηση μπήκα μέσα κι άρχισα να παίζω. Από τότε, δεν σταμάτησα ποτέ. Παράλληλα, έκανα κι άλλα αθλήματα, αλλά πάντα ήταν και το μπάσκετ. Πήγαινα ποδόσφαιρο αλλά αντί να παίζω κανονικά με τα πόδια, έπαιρνα την μπάλα στα χέρια μου. Εκεί είπα, αρκετά, μάλλον πρέπει να συνεχίσω με το μπάσκετ.
Τι άλλα αθλήματα έκανες;
Ενόργανη γυμναστική, τένις, ποδόσφαιρο, στίβο, κολύμπι… Πέρασα σχεδόν απ’ όλα τα αθλήματα.
Και πότε είπες, για το μπάσκετ, τώρα θα το πάρω επαγγελματικά;
Νομίζω μετά τα 11, ήταν πια συνειδητή απόφαση. Μέχρι τότε, ήμουν εξίσου αφοσιωμένος στην ενόργανη γυμναστική, ένα άθλημα που αγαπούσα, αλλά εκεί στα 11 έπρεπε να διαλέξω. Χρειαζόταν απόλυτη αφοσίωση, για να προχωρήσω. Ανάμεσα στα δύο, επέλεξα το μπάσκετ.
Πόσα χρόνια παίζεις στον Κεραυνό;
Φέτος είναι η πέμπτη μου χρονιά. Πριν από δύο χρόνια ήρθε στην ομάδα και ο μικρότερος αδερφός μου, ο οποίος είναι επίσης καλαθοσφαιριστής.
Είστε δεμένοι με τον αδερφό σου;
Ναι, ιδιαίτερα τώρα που μεγαλώσαμε, που παίζουμε μαζί, η σχέση μας είναι καλύτερη από ποτέ. Εντάξει, και ως παιδιά υπήρξαμε δεμένοι, αλλά τώρα νιώθουμε πολύ κοντά ο ένας με τον άλλο.
Ως μεγαλύτερος, τον συμβουλεύεις;
Ναι, αλλά αποφεύγω να του κάνω κηρύγματα. Έχει τον δικό του δρόμο και πρέπει να τον βρει μόνος του. Σίγουρα, όμως, μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο.
Αν σου έλεγαν ότι στα 22 θα συζητείσαι ως το next best thing της κυπριακής καλαθόσφαιρας, θα το πίστευες;
Σίγουρα ήταν κάτι που το ονειρευόμουν. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν σίγουρος ότι θα βρεθώ εδώ, αλλά επειδή το πίστεψα και το δούλευα όλα αυτά τα χρόνια, είχε αποτέλεσμα. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό και ελπίζω να έρθουν ακόμη περισσότερα.
Σκέφτεσαι το εξωτερικό;
Ναι το σκέφτομαι. Μετά το Eurobasket, οι πόρτες για τις ομάδες της Ευρώπης είναι λίγο πιο ανοιχτές. Έδειξαν ενδιαφέρον κάποιες ομάδες, αλλά είπα, να κλείσει η χρονιά και το καλοκαίρι θα δούμε.
Πώς ήταν ως εμπειρία το Eurobasket;
Ήταν σπουδαία εμπειρία, ειδικά για την Κύπρο, όπου η καλαθόσφαιρα δεν σου δίνει την ευκαιρία να αγωνιστείς σε τέτοιο επίπεδο.
Ήσουν και στο θρυλικό παιχνίδι με την Ελλάδα.. Πώς ήταν το συναίσθημα;
Το συγκεκριμένο παιχνίδι είχε διπλή σημασία. Ήταν μια ιστορική στιγμή για τη χώρα μας αλλά και για το μπάσκετ. Ήταν δυνατή η συγκίνηση, όταν ακούστηκε ο κοινός εθνικός ύμνος, ήταν γεμάτο το γήπεδο κάτι που δεν βλέπουμε συχνά, παίξαμε ως αντίπαλοι με παίκτες που θαυμάζουμε και τους βλέπουμε στην τηλεόραση, όλα ήταν μια μοναδική συγκυρία.
Δεν έπαιξε, όμως, ο Γιάννης Αντετοκούμπο.
Ναι, δυστυχώς. Αλλά είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω και να κουβεντιάσουμε σε άλλη φάση της διοργάνωσης.
Γενικά, ποιους παίκτες θαυμάζεις;
Είμαι μεγάλος θαυμαστής του Derrick Rose, μεγάλωσα βλέποντας τα παιχνίδια του.
Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου όνειρο;
Σίγουρα το να παίξω σε ψηλότερο επίπεδο. Δεν ξέρω πού, ούτε σε ποιο σημείο θα φτάσω αλλά σίγουρα κοιτάω πιο πάνω. Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι πως είναι μεγάλη ευλογία που έφτασα ήδη μέχρι εδώ.
Αν θα διάλεγες έναν παίκτη που θα ήθελες να παίξεις κάποτε μαζί του, ποιος θα ήταν;
Νομίζω ο T.J Shorts, που αγωνίζεται στον Παναθηναϊκό.
Διαβάστε επίσης: Η Μαρία Θεοδότου και ο Γιώργος Ευαγόρου στην πρώτη τούς κοινή φωτογράφιση
Πώς είναι μια συνηθισμένη σου μέρα;
Φέτος για πρώτη φορά έχω μόνο το μπάσκετ και μου φαίνεται λίγο παράξενο. Προηγουμένως ήταν το σχολείο και μέχρι πριν από μερικούς μήνες είχα το Πανεπιστήμιο. Τελείωσα Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, οπόταν μέχρι την προηγούμενη χρονιά, είχα προπονήσεις, πανεπιστήμιο, διάβασμα. Το πρόγραμμα μου ήταν γεμάτο από τις 09:00 μέχρι τις 21:00! Αισθάνομαι λίγο περίεργα τώρα που έχω ελεύθερο χρόνο.
Με τις επιτυχίες μπορεί να πάρουν και τα μυαλά αέρα. Τι σε κρατάει γειωμένο στο έδαφος;
Ο τρόπος που μεγάλωσα. Η οικογένειά μου είναι αυτή που με έκανε προσγειωμένο, που με έμαθε να ιεραρχώ τα πράγματα σωστά. Να κρατάω χαμηλά το κεφάλι μου, να χαίρομαι τις επιτυχίες και να ξέρω ότι υπάρχουν πάντα κι οι αποτυχίες. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μπορεί από την κορυφή, να βρεθείς στον πάτο ανά πάσα στιγμή. Έτσι είναι ο αθλητισμός, αλλά έτσι είναι και η ζωή γενικότερα.
Για πες μου, λοιπόν, για τους γονείς σου.
Ο πατέρας μου είναι από την Ελλάδα και η μητέρα μου από τη Σερβία. Πριν από 30 χρόνια ήρθαν στην Κύπρο, ο ένας για δουλειά, η άλλη για διακοπές και έτσι γνωρίστηκαν. Έκτοτε, είναι μαζί και δεν έφυγαν ποτέ από την Κύπρο. Ως οικογένεια μεγαλώσαμε οι τέσσερίς μας, σε όλα μαζί. Δεν είχαμε κοντά γιαγιάδες, παππούδες, θείες, ξαδέρφια. Ήμασταν πάντα οι τέσσερίς μας και δεν θα το άλλαζα αυτό. Μας έχει δέσει πολύ και νομίζω ότι ο τρόπος που μας μεγάλωσαν, τα εφόδια που μας έδωσαν, είναι ο λόγος που είμαστε σήμερα εδώ.
Και πώς ήσουν ως παιδί;
Ήμουν ένα παιδί που έδινα πάντα βαρύτητα στα μαθήματα, δεν ήμουν δηλαδή αφοσιωμένος μόνο στον αθλητισμό. Όμως, ήμουν ζωηρός, είχα αυτή την έξτρα ενέργεια! Ο κύκλος των φίλων μου ήταν πάντα στενός, λίγοι, μετρημένοι, αληθινοί φίλοι, τους οποίους έχω μέχρι σήμερα. Δεν είμαι και ο πιο εξωστρεφής και κοινωνικός άνθρωπος, ίσως γι’ αυτό να μην ανοίγομαι εύκολα σε νέες παρέες, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν θα το άλλαζα.
Πώς χαλαρώνεις; Ποια είναι η μεγαλύτερή σου απόλαυση;
Να περνάω χρόνο στη θάλασσα με την κοπέλα μου. Είτε να είμαστε μέσα στη θάλασσα είτε να καθόμαστε κάπου κοντά της. Μας αρέσει να πηγαίνουμε μακρινές βόλτες, τύπου road trips, απολαμβάνοντας τη φύση.
Τι θα συμβούλευες ένα παιδί που ξεκινάει σήμερα το άθλημα;
Να μάθει να μην επηρεάζεται από τον περίγυρο. Κάθε τι αρνητικό που ακούει, σχόλια που κάνουν γι’ αυτόν ή γι’ αυτήν, να μάθει να τα πετάει από πάνω του και να επικεντρώνεται στον εαυτό του και στην προσπάθειά του. Να είναι προσγειωμένος/η, να έχει πίστη και να φιλτράρει όλη την αρνητικότητα και την κριτική.
Έχεις πάρει αρνητικά σχόλια;
Βέβαια. Έλεγαν ότι δεν είμαι αρκετά ψηλός, «Είναι καλός αλλά δεν θα πάει πολύ μακριά»… Ακούς διάφορα μέσα στα χρόνια. Αν τα πιστέψεις, κάηκες. Σήμερα, με τα social media έχεις να αντιμετωπίσεις και άλλα επίπεδα αρνητικότητας. Υπάρχει απίστευτη σκληρότητα, η οποία φτάνει στα όρια του διασυρμού.
Εσύ είσαι κολλημένος με τα social;
Δεν μπορώ να πω ότι απέχω, σίγουρα τα χρησιμοποιώ, νομίζω στην εποχή μας είναι αδύνατο να κάνεις διαφορετικά, αλλά προσπαθώ να απέχω από την αρνητικότητα. Κι αν δω να γράφεται κάτι άσχημο για μένα, προσπαθώ πλέον να το αντιμετωπίζω ως κίνητρο. Πάντα σε κάθε τι αρνητικό, υπάρχει και η θετική πλευρά. Από μας εξαρτάται πώς θα το εκλάβουμε και τι θα κάνουμε μ’ αυτό.
