Καταντά βαρετή η επανάληψη του οδυρμού κάθε 15 και 20 Ιούλη. Σαν να παίζει και να ξαναπαίζει ένας χαλασμένος δίσκος στο πικ απ της μεμψιμοιρίας ή ένα επαναλαμβανόμενο σήριαλ του οποίου ξέρουμε τους διαλόγους απ’ έξω. Ξανά και ξανά τα ίδια λογύδρια, στα τρισάγια, στη Βουλή, στο Προεδρικό, στο Φέισμπουκ, τώρα και στο Τικ Τοκ.
Μάθαμε πια τι θα πει ο κάθε Πρόεδρος, ο κάθε κομματάρχης, ο κάθε φλύαρος του διαδικτύου. Αόριστες καταδίκες για μια προδοσία που τότε αποδέχτηκαν όλοι -ακόμα και το ΑΚΕΛ που τώρα υψώνει τα λάβαρα του αντιφασισμού. Εθνικές ανησυχίες και αγωνίες προεκλογικές, πάντα στο πλαίσιο του συμβιβασμού – ακόμα και από τους «σκληροπυρηνικούς».
Δεν υπάρχει πολιτική δύναμη με διάθεση για έναν τρίτο δρόμο, που θα ξεπεράσει πραγματικά τη μοιρολατρία και θα αξιώσει μια εναλλακτική πρόταση απελευθέρωσης. Στηρίζουν τον Πρόεδρο, στον δρόμο της… καλής θέλησης, αυτή τη φορά σε νεοϋορκέζικο φόντο και ψελλίζουν 2-3 χιλιοειπωμένες ατάκες για την κατοχή και τα γεγονότα. Καλύτερα να σταματήσουν και τις σειρήνες, συνεπώς. Ούτως ή άλλως, δεν καταλαβαίνει και κανείς τον σκοπό, μες στον κυκεώνα της συνήθειας και της παρακμής. Είπε κανείς το όνομα «Κερύνεια»; Μίλησε κανείς για «ελευθερία»;
ΑΛ.ΜΙΧ.
