Έγραφα σε προηγούμενο μου άρθρο αναφορικά με την νίκη του Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές ότι «Οι Αμερικανοί ψηφοφόροι τον υπερψήφισαν για να τερματίσει, για να αλλάξει αυτό που ζούσαν μέχρι τις εκλογές».
Οι αντίπαλοι του συνεχίζουν να του επιτίθενται ακριβώς για αυτό. Για τον λόγο δηλαδή που υπερψηφίστηκε. Και πρόσθετα σε άλλο σημείο το εξής: «Αυτό το γεγονός φαίνεται ότι αρνούνται να κατανοήσουν ή να αποδεχτούν οι αντίπαλοι του Τραμπ. Αρνούμενοι όμως να κατανοήσουν τους λόγους για τους οποίους κέρδισε ο Τραμπ, θα συνεχίσουν να χάνουν. Όχι μόνο εντός των ΗΠΑ. Θα συνεχίζουν να χάνουν και στις ξεχωριστές χώρες π.χ. εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ζωντανή απόδειξη η άνοδος των ακραίων πολιτικών κινημάτων».
Πολλοί οι λόγοι που συντείνουν στην άνοδο των ακραίων πολιτικών δυνάμεων και γενικότερα των δυνάμεων εκείνων που αρνούνται την υπάρχουσα οικονομική και κοινωνική τάξη πραγμάτων. Κατά τη γνώμη μου τρείς είναι οι κυρίαρχοι λόγοι.
1) Οικονομική ανισότητα που φτάνει στα άκρα. Μέχρι το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων και παιδιών λόγω φτώχιας, έλλειψης φροντίδας, υγείας κ.λ.π., με κύριο αίτιο την απάνθρωπη εκμετάλλευση. Εδώ περιλαμβάνεται και το μεταναστευτικό.
2) Η επιβολή με διάφορα μέσα και μέτρα αρκετές φορές, αντιδημοκρατικά και αυταρχικά ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής, τον οποίο αποδεικνύεται στην πράξη, ότι απορρίπτει η πλειοψηφία των κοινωνιών αλλά επέμειναν να προωθούν σαρωτικά και καταπιεστικά οι παγκοσμιοποιητές.
3) Ο συνεχής περιορισμός των ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και του ρόλου των εκλελεγμένων θεσμών, προς όφελος μιας ισχνής μειοψηφίας των κοινωνιών. Αυτό συντελείτο και ακόμα συντελείται μέσον της μεταφοράς εξουσίας από τους εκλελεγμένους θεσμούς στους διορισμένους αξιωματούχους και της μεταβίβασης αρμοδιότητας από εθνικούς θεσμούς σε υπερεθνικούς οι οποίοι όμως εκπροσωπούν ατομικά ή ομαδικά συμφέροντα (Παγκόσμια Τράπεζα, Δ.Ν.Τ. και άλλοι τέτοιοι θεσμοί) μεγαλοεπιχειρηματιών και όχι εθνικά ή έστω ευρωπαϊκά, στην περίπτωση της Ε.Ε. Και όλα αυτά συνέβαιναν και συμβαίνουν στο όνομα πότε της Εθνικής Ασφάλειας ή της Παγκόσμιας Ασφάλειας, Υγείας, Περιβάλλοντος, δικαιωμάτων ξεχωριστών ομάδων του πληθυσμού κ.ο.κ.
Βάση όλων, παραμένει η οικονομική ανισότητα. Η άδικη και ληστρική κατανομή, που φτάνει να γίνεται απάνθρωπη, του παγκόσμιου πλούτου και του εθνικού πλούτου των χωρών και λαών. Συνεπακόλουθο αυτού του θεμελιακού λόγου η αναγόρευση σε παιδονόμους της κοινωνίας και πολλές φορές σε αστυνομικούς και ταυτόχρονα δικαστές των ανθρώπων οργανισμών όπως οι Τράπεζες κ.ο.κ, που είναι ξεκάθαρα ιδιωτικοί, κερδοσκοπικοί οργανισμοί.
Το αποτέλεσμα όλων των πιο πάνω είναι ότι στις πλείστες, αν όχι όλες τις αναπτυγμένες χώρες, αυξάνεται ο πλούτος και ταυτόχρονα αυξάνεται η οικονομική και κοινωνική ανισότητα. Στις μη αναπτυγμένες χώρες τα πράγματα είναι τρισχειρότερα. Είναι τραγικά. Φτάνουμε δηλαδή στο οξύμωρο λεφτά να υπάρχουν και ταυτόχρονα να μην υπάρχουν. Πρόσφατη, ανάλυση του γνωστού Αμερικανού οικονομολόγου και καθηγητή σε γνωστά αμερικανικά και ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, Γκαμπριέλ Ζούκμαν, κατέδειξε το εξής. Μέχρι το τέλος του 2024, το μερίδιο του συνολικού πλούτου των 19 πλουσιότερων νοικοκυριών – δηλαδή το 0,00001% του πληθυσμού – εκτινάχθηκε στο 1,8% του Εθνικού πλούτου, ή περίπου 2,6 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό πριν εκλεγεί ο Τραμπ και οι φίλοι του! Στη συνέχεια της ανάλυσης του καθηγητή Ζούκμαν καταδεικνύεται ότι το 1,8% του πληθυσμού στις ΗΠΑ κατέχει το 34,8% του συνολικού πλούτου των νοικοκυριών στις ΗΠΑ. Στο Ηνωμένο Βασίλειο το κορυφαίο οικονομικά τμήμα των νοικοκυριών 1% κατέχει το 21,3% του πλούτου, στη Γαλλία το κορυφαίο 1% το 27,2% του πλούτου στη Γερμανία το 27,6% του πλούτου, κ.ο.κ. Όσον πιο ανεπτυγμένη εντός ή εκτός εισαγωγικών ή πιο ορθά όσον πιο ανεπτυγμένο είναι το σύστημα τόσον μεγαλύτερη η οικονομική και κοινωνική ανισότητα.
Αυτή η οικονομική και κοινωνική ανισότητα αποτελεί και τη μήτρα που γεννά τα άλλα αρνητικά φαινόμενα στις κοινωνίες. Από τη βία έως το μεταναστευτικό, τους πολέμους ως τα θέματα υγείας, από την κρίση των θεσμών έως την περιβαλλοντική κρίση κ.ο.κ.
Πάνω σε αυτά τα φαινόμενα κτίζει και η ακροδεξιά. Η οποία χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα λύσεων λέει απλά το εξής: «Ψηφίστε μας και θα τερματίσουμε αυτά τα φαινόμενα». Είναι τόση η συσσωρευμένη απογοήτευση και απελπισία σε ορισμένες χώρες -κατά τα άλλα αναπτυγμένες – που σύντομα θα γίνει αποδεκτή και η θέση: «Ψηφίστε μας και θα τερματίσουμε αυτά τα φαινόμενα, έστω και δια ροπάλου».
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι στον αντίποδα της ως άνω προσέγγισης οι πολιτικοί οργανισμοί, στους οποίους η κοινωνία, χρεώνει πότε δίκαια, πότε όχι, τα αρνητικά φαινόμενα, δεν έχουν πειστικές προτάσεις λύσεων. Τι προτείνουν:
1) Ορισμένοι εξ΄ αυτών ουσιαστικά λένε στον κόσμο να συνεχίσουμε στο γνωστό δρόμο που μας έφερε εδώ που μας έφερε, με μικροαλλαγές.
2) Άλλοι ασχολούνται με δευτερεύοντα ή περιφερειακά ζητήματα μιας κοινωνίας που τα αναγορεύουν, υποκειμενικά και εμμονικά, σε πρωτεύοντα. 3) Και άλλοι προτείνουν τη συνταγή της αναμονής ώσπου να λυθούν μια μέρα από μόνα τους τα προβλήματα, ως δια μαγείας.
Ο συνδυασμός της ανέξοδης και ατεκμηρίωτης υπόσχεσης που δίνει η ακροδεξιά, με την ανυπαρξία πειστικής πρότασης από τους υπόλοιπους πολιτικούς οργανισμούς, οδηγεί σε επικίνδυνες εξελίξεις. Ελπίζω και εύχομαι να μην βιώσουμε ειδικές εκπλήξεις και εδώ στην Κύπρο, σχετικά με αυτές τις διαδικασίες που χαρακτηρίζουν πολλές αναπτυγμένες χώρες και κοινωνίες. Τα δεδομένα όμως μαρτυρούν πως το 2026 ίσως προκληθούν εκπλήξεις. Πέραν από τους πιο πάνω λόγους, οι οποίοι ισχύουν σε πολλές χώρες, εδώ είμαστε μάρτυρες και μιας πρωτοφανούς πολυδιάσπασης του πολιτικού σκηνικού. Μέχρι στιγμής προτίθενται να κατέλθουν και να διεκδικήσουν την λαϊκή ψήφο στις βουλευτικές του 2026 τουλάχιστον 13(!) Κόμματα και επιπρόσθετα ανεξάρτητοι υποψήφιοι και ομάδες ανεξαρτήτων υποψηφίων.
