Η σύγκρουση Ισραήλ – Ιράν σχολιάζεται ακατάπαυστα από διάφορες οπτικές γωνίες. Πολλά και διάφορα από όσα γράφονται και λέγονται είναι σε αρκετές περιπτώσεις ανιστόρητα. Άλλες απόψεις κρίνουν τη σύγκρουση με ένα και μόνο αποκλειστικό κριτήριο.
Είτε αυτό είναι «ιδεολογικό», είτε είναι ανθρωπιστικό, είτε είναι πολιτικό, είτε είναι ας το ονομάσω κληρονομικό, είτε άλλο κριτήριο. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις το κριτήριο επιλογής στρατοπέδου είναι ένα και μοναδικό. Είτε είναι π.χ. η βαθύτατα εμπεδωμένη άποψη για το ποιόν του κράτους του Ισραήλ, είτε το ποιόν του Κράτους του Ιράν. Αυτό υπονοώ με τον όρο κληρονομικό. Αυτό δηλαδή που εγκαταστάθηκε στο μυαλό με την πάροδο των χρόνων. Όχι τυχαία φυσικά, αλλά από την άλλη ως προϊόν στατικής και μονοδιάστατης αντίληψης.
Αναφερόμενος στο ανθρωπιστικό κριτήριο, εννοώ αυτούς οι οποίοι από γνήσια έγνοια για την ανθρώπινη ζωή, θεωρούν ότι κακώς χάνονται ανθρώπινες ζωές. Και φυσικά αυτό είναι ορθό. Το να χάνονται ανθρώπινες ζωές είναι πολύ κακό. Την ίδια ώρα ορισμένοι από αυτούς εκτιμούν ότι αυτές οι ανθρώπινες ζωές, χάνονται εξ΄ υπαιτιότητας του ενός κυρίως εμπλεκόμενου και μόνο.
Το πολιτικό κριτήριο έχει να κάνει με την άποψη μας ποιο καθεστώς είναι πλησιέστερα στις δικές μας πολιτικές απόψεις. Μάλιστα αυτό εδράζεται σε μεγάλο βαθμό και σε λανθασμένες εντυπώσεις που λόγω άγνοιας ή παραπληροφόρησης καταλήγουμε να πιστεύουμε για μια χώρα ή έναν λαό. Χωρίς να έχουμε ολοκληρωμένη αντίληψη, για το ποιες δυνάμεις κυριαρχούν εντός μιας άλλης κοινωνίας, μιας άλλης χώρας και ποιες είναι οι απόψεις τους.
Το «ιδεολογικό» κριτήριο έχει να κάνει με την αντίληψη μας η οποία δημιουργήθηκε μέσα από τα χρόνια ως προς το που κατατάσσουμε ιδεολογικά ένα κράτος και τις πολιτικές του. Και αν θεωρούμε ότι ταιριάζουν με τις δικές μας, αυτόματα γινόμαστε οπαδοί. Δυστυχώς όμως, αυτό είναι κάτι που στη πορεία του χρόνου αλλάζει ή και μεταλλάσσεται. Εμείς όμως χωρίς να αντιληφθούμε, αυτές τις αλλαγές, παραμένουμε ακλόνητοι στην επιλογή που κάναμε κάποτε, μέσα σε άλλες συνθήκες και δεδομένα. Παραδείγματα πολλά. Να αναφέρω ορισμένα ενδεικτικά.
- Ποια ιδεολογική σχέση έχει η Σοβιετική Ένωση με τη Ρωσία επι Γιέλτσιν και ποια ιδεολογική σχέση έχει η Ρωσία του Πούτιν, είτε με τη Σοβιετική Ένωση, είτε με τη Ρωσία του Γιέλτσιν;
- Ποια η ιδεολογική σχέση του δημοκρατικού καθεστώτος σε διάφορες χώρες, έστω και με όσα κακά συνόδευαν ή συνοδεύουν αυτά τα κράτη, όπως π.χ Ελλάδα, Χιλή, Ισπανία, Πορτογαλία κλπ. με τις δικτατορίες των συνταγματαρχών, του Πινοσέτ, του Φράγκο και του Σαλαζάρ, αντίστοιχα;
- Ποια η ιδεολογική σχέση των καθεστώτων Μοσαντέκ, Σάχη και Χομεϊνί στο ίδιο το Ιράν;
- Ακόμα και στις Η.Π.Α, οι ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στις προσεγγίσεις Κλίντον, Ομπάμα, Μπάϊντεν από τη μια και Τραμπ, από την άλλη είναι πολύ σοβαρές.
- Εδώ στην Κύπρο η μεγάλη πλειοψηφία τάσσεται υπέρ της Ε.Ε. Υπέρ όμως εκείνης της Ε.Ε. όπως την κατανόησε κάποτε και την στήριξε. Αν για παράδειγμα κυριαρχήσουν στην Ε.Ε. ακραίες πολιτικά και ιδεολογικά δυνάμεις, θα έχουν την ίδια άποψη;
Όταν το κριτήριο μας το ιδεολογικό, παραμένει άκαμπτο στο πέρασμα του χρόνου, ανεξάρτητα των αλλαγών που επιφέρει η ζωή τότε μεταβάλλεται σε ιδεολόγημα. Αυτή η μετεξέλιξη δεν επιτρέπει ψύχραιμη, ρεαλιστική και αντικειμενική αξιολόγηση.
Εδώ στην Κύπρο πολλοί επιλέγουν τοποθέτηση είτε με ένα, είτε με δύο το πολύ κριτήρια και μάλιστα χωρίς να θέτουν αυτά τα κριτήρια στη βάσανο των αλλαγών που η εξέλιξη έχει επιφέρει.
Λογικά θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, αν είναι πρακτικά δυνατόν όλα τα κριτήρια μαζί και ταυτόχρονα οι αλλαγές των δεδομένων που έχουν επέλθει. Πέραν τούτων θα έπρεπε να μετρούν τόσον πανανθρώπινα κριτήρια όσον και εθνικά. Όταν λέω για παράδειγμα πανανθρώπινα κριτήρια πρώτον από όλα είναι ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και η συνέχιση αυτής της ζωής στον Πλανήτη Γη. Άρα πρώτιστη έγνοια είναι οι ενέργειες και οι τοποθετήσεις όλων να τείνουν στην αποτροπή ενός θερμοπυρηνικού παγκόσμιου πολέμου. Ενός πολέμου που θα είναι το τέλος των πάντων στον πλανήτη μας, άρα και της ανθρώπινης ζωής, όπως την γνωρίζουμε. Για τον ίδιο λόγο απορρίπτουμε κατηγορηματικά την συστηματική εξόντωση αμάχων.
Όταν λέω εθνικά εννοώ, να μετρούμε αν η μια ή άλλη εξέλιξη και ο τρόπος που αυτή λαμβάνει χώραν, οδηγεί σε καλύτερα ή όχι δεδομένα για την Κύπρο, τον λαό της και τον αγώνα επιβίωσης που διεξάγει. Είναι επίσης αναγκαίο να αξιολογούμε πως επηρεάζεται, η θέση και ο ρόλος της Τουρκίας από τις εξελίξεις.
Έχοντας τα πιο πάνω υπόψιν είναι αχρείαστες οι απόλυτα ισοπεδωτικές και μονόπλευρες τοποθετήσεις, οι οποίες είναι και άκρως αντιπαραγωγικές έως ζημιογόνες για την πατρίδα μας.
Σήμερα στην Κύπρο, όσον ποτέ άλλοτε είναι αναγκαία η νηφάλια και ρεαλιστική σκέψη και αποτίμηση δεδομένων και γεγονότων. Στον ίδιο βαθμό και η ταυτόχρονη προσήλωση σε αρχές και πανανθρώπινες αξίες. Χρειαζόμαστε άμεσα μέτρο και σοβαρότητα και ακλόνητη προσήλωση στο στόχο της λύσης του κυπριακού, που θα αποφέρει απελευθέρωση, επανένωση και ένα κανονικό κράτος για όλους τους Κυπρίους. Επιβάλλεται με ρεαλισμό, ψυχραιμία και αποφασιστικότητα να αξιοποιούμε τη γεωγραφική μας θέση. Αυτή τη θέση που είναι από τη μια γεννήτορας πολλών δεινών και από την άλλη προσφέρει ευκαιρίες. Με μέτρο φυσικά και γνώση τόσον του μικρού μας μεγέθους, αλλά από την άλλη και του γεγονότος ότι αποτελεί το νησί μας αναγκαστικό πέρασμα για πολλούς δρόμους. Εμπορικούς, ενεργειακούς, μεταναστευτικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς.
