Όλοι ομνήουν πίστη στον Νέστορα του κόμματός του. Όμως ας είμαστε σοβαροί, κανένας μα κανένας δεν έχει την προσωπικότητα του Γλαύκου Κληρίδη. Ούτε την κουλτούρα του. Ο άνθρωπος μπορούσε να απευθύνεται και στους αστούς του Δημοκρατικού Συναγερμού και στους αγρότες με την ίδια άνεση και την ίδια πειθώ. Ο Κληρίδης μπορούσε να μιλά ως εκφραστής της λεγόμενης ρεαλιστικής σχολής σκέψης στο Κυπριακού. Ταυτόχρονα μπορούσε να απευθύνεται και στη λαϊκή δεξιά του κόμματός του, με την γνωστή φράση «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω…» χωρίς να προκαλεί κλυδωνισμούς. Χωρίς να προκαλεί συγκρούσεις, χωρίς να δημιουργείται τουρλουμπούκι στο κομματικό σκηνικό και να στήνονται «ενέδρες» εντός του κόμματος αλλά και εκτός, από αντιπάλους άλλων αποχρώσεων.
Το σκηνικό στο Δημοκρατικό Συναγερμό, οκτώ μήνες προτού στηθούν οι κάλπες για τις εκλογές του 2026, είναι πολεμικό έστω και αν δεν το παραδέχονται όσοι έχουν την ευθύνη να διαχειριστούν την όλη κατάσταση και να οδηγήσουν το κόμμα στις βουλευτικές με προσδοκία την πρώτη θέση στον κομματικό χάρτη, χωρίς να υπολογίζουν τις απώλειες σε πραγματικούς αριθμούς. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η κατάταξη και τα ποσοστά. Τα νούμερα. Έστω και μια ψήφο να είναι πάνω από το ΑΚΕΛ. Εξού και γινόμαστε μάρτυρες μιας πολιτικής πορείας χωρίς μπούσουλα.
Τη μια να χαϊδεύουν τα αυτιά όσων λοξοκοιτάζουν ή και λοξοδρομούν προς ΕΛΑΜ μεριά και την άλλη αναζητούν ερείσματα στο αστικό κοινό που όλο και περισσότερο απομακρύνεται από κοντά τους. Η μικρή μερίδα για νεοσύστατα κόμματα κι η μεγάλη μερίδα επιλέγει την αποστασιοποίηση και την άνεση του καναπέ…
Τη μια παρουσιάζονται με θέσεις που ικανοποιούν το ακραίο δεξιό ακροατήριο τους. Και την άλλη προσπαθούν να ικανοποιήσουν ή να μην προκαλούν το ακροατήριο τους που είναι υπέρ της λύσης χθες. Κι αυτό γίνεται όχι μόνο λεκτικά αλλά και παραστατικά, αν προσέξουν τον τόσο της φωνής αλλά και τη γλώσσα του σώματος. Ζούμε την εποχή της εικόνας. Και όσοι έχουν κερδίσει αξιώματα λόγω αυτής της εικόνας δεν φαίνεται να γνοιάζονται για την ουσία. Προφανώς πιστεύουν ότι τον κόσμο δεν τον απασχολεί η ουσία. Η πίεση που νιώθουν από τη δεξιά πλευρά τους, οδηγεί τη συναγερμική ηγετική ομάδα σε πιο δεξιά ρητορική από τη συνήθη, σε πιο «πατριωτικές» κορώνες, ακόμη και σε πλεύρισμα φιλόδοξων πολιτευτών που είχαν παρουσία στο Δημοκρατικό Συναγερμό αλλά έκαναν πιο δεξιές επιλογές σε σχήματα που είχαν παρουσία και σε εκλογικές αναμετρήσεις αλλά έσβησαν στο πέρασμα του χρόνου…
Ο πιο πρόσφατος «εκτροχιασμός» έγινε για την Αμμόχωστο και στην επαρχία της Αμμοχώστου. Είχε προηγηθεί κοινή γραμμή προεδρίας Βουλής με το ΑΚΕΛ – όπωςτην εντοπίζουν οι πλέον καχύποπτοι στο χώρο του Δημοκρατικού Συναγερμού – στην κοινή συνεδρία τριών κοινοβουλευτικών επιτροπών για την πυρκαγιά στην ορεινή Λεμεσό. Και έγινε από την πρόεδρο του κόμματος, ένα νέο φρέσκο πρόσωπο στην πολιτική. Μια γυναίκα που στα 36 της χρόνια είχε την τύχη και την εύνοια της πλειοψηφίας της Βουλής να αναδειχθεί στο δεύτερο τη τάξει πολιτειακό αξίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και δύο χρόνια αργότερα μετά τα γνωστά παρατράγουδα στο κόμμα της, λόγω των γνωστών αποτελεσμάτων στις προεδρικές εκλογές του 2023, αναδείχθηκε πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού. Ένα πρόσωπο που αναμενόταν να λειτουργήσει ενωτικά για το χώρο του οποίου προΐσταται, πάνω από όλους, να εκτονώσει τα πάθη και τις πικρίες που ταλανίζουν ακόμη και σήμερα το συναγερμικό στρατόπεδο και να λειτουργήσει συλλογικά. Μεγάλο το στοίχημα να γυρίσει σελίδα και να καθορίσει ρότα που να φέρει από τη μια την κομματική ηρεμία και από την άλλη την παραγωγή πολιτικής τέτοιας που να επιβεβαιώνει όσα ο ΔΗΣΥ διακηρύσσει: ό,τι είναι κόμμα με πρόγραμμα και θέσεις που προσφέρουν λύσεις.
Η κ. Δημητρίου ήταν παρούσα στις πρώτες – πρώτες θέσεις της εκδήλωσης για την Αμμόχωστο. Άκουσε από πρώτο χέρι την έντονη κριτική του παρουσιαστή της εκδήλωσης για την κατεχόμενη πόλη του Ευαγόρα, που όχι απλώς άγγιξε αλλά είχε στο επίκεντρο της, τη διαχείριση που έγινε από την προηγούμενη διακυβέρνηση και τον τέως Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη στο Κραν Μοντανά. Ο προερχόμενος από το ΑΚΕΛ δήμαρχος Σίμος Ιωάννου, δεν κράτησε μόνο αποστάσεις, διαχώρισε τη θέση του από τα λεχθέντα που στόχευσαν και τον νυν Πρόεδρο Νίκο Χριστοδουλίδη. Στις πρώτες θέσεις κάθονταν και ηγετικά στελέχη του Συναγερμού και βουλευτές του. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός επέλεξε στον «πόλεμο» που ξέσπασε για το αν πέρασε ή όχι τις γραμμές μιας παρουσίασης εκδήλωσης ή όχι ο παρουσιαστής, τη σιωπή. Σαφώς και είναι δικαίωμα του κ. Ανδρέα Καζαμία να έχει τις απόψεις που έχει και να τις εκφράζει δημοσίως. Το μόνο που μπορεί να κριθεί είναι το άτοπο της εκδήλωσης της σφοδρής κριτικής του σε εκείνο το χώρο. Και η συναγερμική σιωπή κάλυψε όχι μόνο την ηγετική ομάδα, τους βουλευτές, αλλά και τη δημοτική ομάδα. Η Πινδάρου θεώρησε ότι σιωπούσα ικανοποιεί τους Αμμοχωστιανούς. Ικανοποιεί όσους ψήφισαν ναι στο σχέδιο Ανάν και όσους επιλέγουν να βρίσκονται απέναντι από τον τέως Πρόεδρο στον οποίο επιρρίπτουν τις ευθύνες για το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά.
Σε αυτή την περίπτωση δεν υπολόγισαν το λαϊκό δεξιό τους ακροατήριο. Το θυμήθηκαν μια βδομάδα μετά. Όταν η συναγερμική πρόεδρος ως προσκεκλημένη τέλεσε τα εγκαίνια του μνημείου στο Παραλίμνι που είναι αφιερωμένο στη μνήμη των ηρωομαρτύρων, Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού. Άλλο ακροατήριο σε αυτή την εκδήλωση. Μεταξύ άλλων η κ. Δημητρίου τόνισε πως«δεν είναι μεταξύ μας που πρέπει να υπάρχει διχόνοια, είναι με τους απέναντι. Και με αυτούς που είναι δολοφόνοι, και με αυτούς που είναι ελεεινοί και άνανδροι».
Στο πρώτο επεισόδιο ο ΔΗΣΥ συμπορεύθηκε πλήρως με το επίσημο ΑΚΕΛ. Γιατί και η Εζεκία Παπαϊωάννου επέλεξε τη σιωπή ανκαι φάνηκε μια υποβόσκουσα σύγκρουση μεταξύ στελεχών της όχι της πρώτης γραμμής, ναι, αλλά σημαινόντων παραγόντων της προσφυγοποιημένης επαρχίας.
Στη δεύτερη περίπτωση ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ χόρεψαν στους ρυθμούς που έπαιξε το ΒΟΛΤ, την πίεση του οποίου δέχεται από τα δεξιά του, το κόμμα της κυπριακής Αριστεράς. Η ερμηνεία που δόθηκε από το κόμμα που παρουσιάζεται ως αντισυστημικό, υπέρ της λύσης και κοντά στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, προφανώς και προκάλεσε συναγερμό στην Εζεκία Παπαϊωάννου η οποία και φρόντισε να ανεβάσει τους τόνους εναντίον της προέδρου του Συναγερμού, επιχειρηματολογώντας: «είναι τραγικό ότι χρειάζεται να υποδειχθεί στην Πρόεδρο του ΔΗΣΥ ότι εχθρός μας είναι η κατοχή και η διχοτόμηση, όχι οι Τουρκοκύπριοι συμπατριώτεςμαςπου είναι μέρος του κυπριακού λαού».
Τα δύο μεγάλα κόμματα είναι φανερό ότι λειτουργούν υπό την πίεση των σχηματισμών που κάποιοι πονηροί τα βλέπουν ως δορυφόρους τους… Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΑΚΕΛ αρκόυντως δηκτικά υπέδειξε στην Πινδάρου: «Είτε η ηγεσία του ΔΗΣΥ νομίζει ότι με τέτοιες δηλώσεις θα ανακόψει τις διαρροές τους προς το ΕΛΑΜ, είτε αυτά τα ιδεολογήματα είναι τα πραγματικά πιστεύω της Πινδάρου, το σίγουρο είναι ένα: ο Συναγερμός επιλέγει να κινηθεί ακόμα πιο εθνικιστικά και να παίξει ξανά με το χαρτί της πατριδοκαπηλίας, αδιαφορώντας για τη ζημιά που προξενεί στην υπόθεση του Κυπριακού».
Η Πινδάρου σήκωσε το γάντι, με αποτέλεσμα η «σύγκρουση» να παίζει ψηλά στην ατζέντα της επικαιρότητας. Δια στόματος του εκπροσώπου Τύπου του κόμματος Ονούφριου Κουλλά υπέδειξε στο ΑΚΕΛ: «Παραμονές της 2ης εισβολής και με τις μνήμες ζωντανές από τα τραγικά γεγονότα του 1974 και του 1996, το ΑΚΕΛ και το ΒΟΛΤ μας ζητούν να κάνουμε ομόνοια με τους δολοφόνους του Ισαάκ και του Σολωμού. Γιατί οι «απέναντι» στους οποίους αναφέρθηκε η Πρόεδρος της Βουλής και Πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού, είναι οι δολοφόνοι, ο κατοχικός στρατός και η Τουρκία που αρνείται να εκτελέσει τα εντάλματα σύλληψης, για να κυκλοφορούν ελεύθεροι εδώ και 29 χρόνια. Ας ακούσουν ολόκληρη την ομιλία και όχι να οικοδομούν την προπαγάνδα τους σε «κομμένα βιντεάκια». Τέτοιες μέρες ειδικά, ντρέπεται και η ντροπή μαζί τους!» Και επανήλθε για να αντιτείνει: «Aφού ξεσκεπάσαμε τα κοινά ψεύδη και την κοινή προπαγάνδα του ΑΚΕΛ με το ΒΟΛΤ, επιχειρούν να μεταθέσουν τη συζήτηση αλλού.Αντιλαμβανόμενοι την γκάφα τους με τους δολοφόνους του Ισαάκ και του Σολωμού, επιχειρούν να κάνουν στον Δημοκρατικό Συναγερμό μαθήματα φιλοπατρίας και υπευθυνότητας απέναντι στον τόπο και το εθνικό μας θέμα!Απλώς κακοφαίνεται στα κόμματα της αριστεράς, ΑΚΕΛ και ΒΟΛΤ, που επιδιώκουμε την εθνική ενότητα και παρεξηγούνται που θεωρούμε εχθρό την κατοχική δύναμη.Τους αφήνουμε στην κρίση των πολιτών».
Η απουσία καθαρών θέσεων και πολιτικών είναι φανερό ότι προκαλεί προβλήματα πειθούς και αποκατάστασης σχέσεων με ένα κοινό που εύκολα αποστασιοποιείται απ’ όσους παραδοσιακά στήριζε κι ακόμη πιο εύκολα εκδικείται…
