Ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κύπρου έχει έντονες θέσεις στο εθνικό πρόβλημα και δεν διστάζει να στέλνει μηνύματα εντός και εκτός με ζητούμενο να εφαρμοστεί και στην περίπτωση της χώρας μας ότι εφαρμόζεται σε άλλες χώρες. Ο Αρχιεπίσκοπος Γεώργιος επισημαίνει ότι αυτό που ζητούμε θα το καταστήσουμε εφικτό εμείς οι ίδιοι με τον τρόπο και τις ενέργειές μας. Στη συνέντευξή του στο «Φ» που συμπίπτει με την συμπλήρωση 51 χρόνων από την εισβολή του Αττίλα, τονίζει πως αν καταστήσουμε τις επιδιώξεις της Τουρκίας ανέφικτες ή τέτοιες που η εφαρμογή τους να απαιτεί γι’ αυτήν αποτρεπτικό κόστος. Πεποίθησή του είναι πως στη δική μας πλευρά εναπόκειται να έχει ακροατήριο στο διεθνές πεδίο και να καταστήσει εφικτές τις επιδιώξεις της.
–51 χρόνια εισβολής και κατοχής με το διεθνές δίκαιο να δοκιμάζεται από τους ισχυρούς και τα Ηνωμένα Έθνη στα οποία στηρίξαμε ως Κύπρος όλες τις προσδοκίες για δικαίωση και επανένωσηναπαρουσιάζονται αδύναμα να επιβάλουν τις αρχές που υπηρετούν. Έχετε έντονες θέσεις στο Κυπριακό, έχετε όμωςκαι ακροατήριοστο διεθνές πεδίο καιρωτώ είναι εφικτό αυτό που ζητάτε;
-Η Κύπρος, η πατρίδα μας, λόγω της ιδιαίτερης θέσης της εκεί που ενώνονται τρεις ήπειροι, η Ευρώπη, η Ασία και η Αμερική, εκεί που συναντώνται οι δρόμοι του εμπορίου και των πολιτισμών, έγινε πολλές φορές το μήλο της έριδος για πολλούς κατακτητές. Οι ισχυροί επέβαλλαν πάντοτε την κυριαρχία τους και αδικούσαν και καταπίεζαν τον λαό της.
Έτσι συμβαίνει και σήμερα, με την Τουρκία, τον ισχυρό παράγοντα της περιοχής. Η οποιαδήποτε υποχώρηση ή μετριοπαθής στάση του αδυνάτου, δεν εξευμενίζει τον κατακτητή, τον ισχυρό, ο οποίος αποβλέπει στην επιβολή του επί του αδικουμένου και στην προώθηση των συμφερόντων του. Δοκιμάσαμε πολλές φορές τη μέθοδο αυτή στα 51 χρόνια της κατοχής, με πολλές και οδυνηρές υποχωρήσεις μας, χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Ως εκ τούτου, αυτό που ζητούμε θα το καταστήσουμε εφικτό εμείς οι ίδιοι με τον τρόπο και τις ενέργειές μας. Αν καταστήσουμε τις επιδιώξεις της Τουρκίας ανέφικτες ή τέτοιες που η εφαρμογή τους να απαιτεί γι’ αυτήν αποτρεπτικό κόστος. Κι έχουμε τέτοιους τρόπους: Ισχυρή αμυντική θωράκιση, αρραγές ενιαίο μέτωπο με την Ελλάδα, επιδίωξη αμυντικών συμμαχιών με άλλες χώρες με τις οποίες συμπλέουν τα στρατηγικά μας συμφέροντα, επαγρύπνηση για αξιοποίηση ευνοϊκών για μας μεταβολών στη διεθνή σκηνή. Ας μην ξεχνούμε ότι, όπως επεσήμαινε από την αρχαιότητα και ο Θουκυδίδης, δεν υπάρχουν αμετάβλητες καταστάσεις.
Κυρίως θα πρέπει να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τη συμμετοχή μας στην Ενωμένη Ευρώπη, της οποίας είμαστε, ισότιμο με τα άλλα κράτη, κράτος μέλος. Θα πρέπει χωρίς αμφιταλαντεύσεις να επιδιώξουμε και να απαιτήσουμε και για τον λαό μας ό,τι δικαιούνται και ό,τι απολαμβάνουν όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι. Αν όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι δικαιούνται να έχουν ελεύθερη διακίνηση, ελεύθερη εγκατάσταση και ελεύθερη απόκτηση περιουσίας σε όλες τις χώρες της Ευρώπης γιατί αυτά να μην τα έχουμε κι εμείς στην ίδια τη χώρα μας; Δεν μπορούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας να μας πουν ότι όλα αυτά ισχύουν για εκείνους και όχι και για μας. Δεχόμενοι να συζητούμε εκπτώσεις στα δικαιώματά μας, δίνουμε τέλειο άλλοθι στους εταίρους μας, και σε όλους τους άλλους τρίτους, να αδιαφορούν για το πρόβλημά μας.
Έχουμε και πρακτικούς τρόπους πίεσης προς την κατοχική δύναμη. Ελλάδα και Κύπρος πριν ψηφίσουν τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας για την εισβολή της στην Ουκρανία αν απαιτούσαν κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας για την εισβολή της στην Κύπρο, έχοντας μάλιστα και το δικαίωμα του veto, δεν θα είχαμε ευνοϊκά για την περίπτωσή μας αποτελέσματα; Σ’ εμάς, λοιπόν, εναπόκειται να έχουμε ακροατήριο στο διεθνές πεδίο και να καταστήσουμε εφικτές τις επιδιώξεις μας.
– Πιστεύετε ότι μπορεί να λυθεί το Κυπριακό ή τελειώνει με παγίωση των τετελεσμένων;
-Όπως αναφέραμε στην προηγούμενη απάντησή μας, θεωρούμε ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε, με τις δικές μας ενέργειες, καταστάσεις που να εξαναγκάσουν την Τουρκία να επιδιώξει λύση του Κυπριακού. Αν η μη λύση και η παράταση της εκκρεμότητας δημιουργούσε μεγάλο κόστος στην κατοχική δύναμη, αυτή δεν θα είχε άλλη επιλογή. Η σημερινή απραξία μας, όμως, και η ανεπίτρεπτη αδιαφορία μας, δίνει στην Τουρκία την ευκαιρία για παγίωση των τετελεσμένων σε πρώτο στάδιο και ολοκλήρωση των στόχων της, που είναι η κατάκτηση και τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου, σε δεύτερο στάδιο. Σ’ όσους πιέζουν για περισσότερες υποχωρήσεις εκ μέρους μας για να βρεθεί λύση στο πρόβλημά μας, επαναλαμβάνουμε ότι η μέθοδος των υποχωρήσεων δοκιμάστηκε και απέτυχε. Το μόνο που επιτυγχάνει είναι να φέρει την Τουρκία συντομότερα στην επίτευξη του επιδιωκόμενου στόχου της.
– Τα Ηνωμένα Έθνη όχι μόνο δεν απέτρεψαν να τεθούν στο τραπέζι τουρκικές προτάσεις που εκφεύγουν από το πλαίσιο της επιδιωκόμενης λύσης – με τα δύο κράτη – αλλά προχωρούν και σε μια θέση που προκαλεί περισσότερες δυσχέρειες. Διά στόματος Ολγκίν μας είπαν ότι δεν αποτελεί πλέον κοινό έδαφος η ΔΔΟ.
-Βέβαια και η λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας είναι λύση τουρκικών προδιαγραφών. Προσωπικά πιστεύω ότι η μετακίνηση της Τουρκίας από τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία στα δύο κράτη συνιστά απλώς διαπραγματευτικό ελιγμό. Θα επιθυμούσε η Τουρκία στα νότιά της ένα ελληνικό κράτος; Ενώ με τη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας θα ελέγχει το ένα τμήμα της νήσου και θα είναι συγκυρίαρχος και στο άλλο. Κι επί πλέον σε οποιαδήποτε στιγμή θα μπορεί να καταλάβει και το υπό «ελληνοκυπριακή» διοίκηση μέρος.
Ο τακτικισμός αυτός της Τουρκίας αντί να μας ωθεί στο να κάνουμε σημαία και λάβαρο επιδίωξής μας τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, καθαρά τουρκικών προδιαγραφών λύση, όπως αναφέραμε, θα πρέπει να μας οδηγήσει στην επανατοποθέτηση του προβλήματός μας στις σωστές του διαστάσεις, ως προβλήματος εισβολής και κατοχής. Αν εμείς, που είμαστε οι άμεσα ενδιαφερόμενοι δεν μεριμνήσουμε για την ορθή προβολή του θέματός μας, ουδείς θα το κάμει για μας. Ζούμε σ’ ένα κόσμο συμφερόντων και θα πρέπει να εργαστούμε ώστε το συμφέρον της πατρίδας μας να συμπλέει με τα συμφέροντα των άλλων.
Πολλοί ευαισθητοποιούνται σήμερα στην εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θα πρέπει να εργαστούμε και προς αυτές τις ομάδες για εξασφάλιση όσο το δυνατό μεγαλύτερης υποστήριξης. Να μην ξεχνούμε, βέβαια, ότι η μεγαλύτερη δύναμή μας βρίσκεται στη συνεχή και αταλάντευτη συμπόρευσή μας με την Ελλάδα, τόσο στον αμυντικό όσο και στον διπλωματικό τομέα.
– Στις υπό κατοχή περιοχές η καταστροφή των θρησκευτικών θησαυρών προκαλεί θλίψη. 51 χρόνια η Εκκλησία της Κύπρου είναι σε θέση να πει τι χάσαμε, τι κλάπηκε, πόσες εκκλησίες αποκαταστάθηκαν; Πόσοι θησαυροί και ποιοι πωλήθηκαν σε αρχαιοκάπηλους;
-Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι η συστηματική προσπάθεια για εξαφάνιση των Ελληνικών και Χριστιανικών ιχνών μας από την κατεχόμενη γη μας. Από τους 560 ναούς μας στα κατεχόμενα, μερικοί έχουν μετατραπεί σε μουσουλμανικά τεμένη, άλλοι σε κέντρα διασκέδασης, αποθήκες και στρατιωτικές εγκαταστάσεις, ενώ οι πλείστοι αφέθησαν στην καταστροφική παρέλευση του χρόνου.
Από τη συσταθείσα προς τούτο «δικοινοτική» επιτροπή, μικρός αριθμός ναών μας έχει αποκατασταθεί. Το κακό, όμως, είναι ότι και όσοι ναοί αποκαθίστανται δεν μας παραδίδονται πίσω για μόνιμη, ή έστω, περιοδική λατρευτική χρήση από τους κατοίκους των αντιστοίχων κοινοτήτων. Εν τούτοις, παρά τα έξοδα που επωμιζόμαστε, επιδιώκουμε αποκατάσταση όσο το δυνατόν περισσότερων ναών μας, δίνοντας τους έτσι ένα περιθώριο 30-50 χρόνων μη κατάρρευσης, με την ελπίδα της εξεύρεσης μιας λύσης που να επιτρέπει την επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους.
Εκτός από ελάχιστους ναούς μας, τους οποίους η κατοχική δύναμη μετέτρεψε σε μουσεία – ο Απόστολος Βαρνάβας, ο Άγιος Μάμας στη Μόρφου, ο Αρχάγγελος στην Κερύνεια- όλοι οι άλλοι ναοί μας έχουν συληθεί. Εικόνες, τοιχογραφίες και άλλα λατρευτικά αντικείμενα πωλήθηκαν από αρχαιοκάπηλους στο εξωτερικό. Μερικοί από τους ανεκτίμητης αξίας θησαυρούς μας αυτούς, ύστερα από δικαστικούς αγώνες, επέστρεψαν στις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου, όπως τα ψηφιδωτά της Κανακαριάς, οι τοιχογραφίες του Αγίου Ευφημιανού της Λύσης και άλλες φορητές εικόνες. Για τον σκοπό αυτό, εκτός από την Εκκλησία και κυβερνητικά τμήματα, εργάστηκαν σκληρά και για χρόνια, και κάποιοι ιδιώτες αφιλοκερδώς, όπως η κ. Τασούλα Χατζητοφή.
Εκτός από τους ναούς μας έχουν συληθεί και καταστραφεί και όλα τα κοιμητήρια μας στην κατεχόμενη γη μας. Στόχος της Εκκλησίας παραμένει η απελευθέρωση, η αποκατάσταση όλων των ναών και μνημείων μας και η επιστροφή όλων των κλαπέντων και ανακτηθέντων θησαυρών μας στο φυσικό τους περιβάλλον. Είναι πρωτοφανές στον 21ο αιώνα να καταστρέφονται θρησκευτικά μνημεία και να παρεμποδίζονται οι θρησκευτικές ελευθερίες.
–Η γειτονιά της Κυπριακής Δημοκρατίας βρίσκεται σε συνεχή ανάφλεξη με έντονο το στοιχείο της γενοκτονίας και του αφανισμού στοιχείων πολιτικών ή και θρησκευτικών ανάλογα με το ποιοι είναι οι κρατούντες.
-Όντως στην περιοχή μας, εδώ που ακούστηκε ο αγγελικός ύμνος «επί γης ειρήνη» υπάρχει και σήμερα μια συνεχής ανάφλεξη. Όσο κι αν ως ανθρωπότητα προοδεύσαμε στον επιστημονικό και τεχνολογικό τομέα, παραμένουμε, εν πολλοίς, ως προς τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε απαράδεκτη κατάσταση.
Τον 20αιώνα ζήσαμε ως Ελληνισμός τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού και τη Μικρασιατική καταστροφή. Ζήσαμε στην περιοχή μας την γενοκτονία των Αρμενίων και εμείς εδώ στην Κύπρο τα δεινά της αποικιοκρατίας.
Σήμερα ενώ εμείς ζούμε την απανθρωπιά και τη βαναυσότητα της κατοχής, στις γειτονικές χώρες υπάρχει μια συνεχής εμπόλεμη κατάσταση. Ως Εκκλησία καταδικάζουμε τη βία απ’ οπουδήποτε και αν προέρχεται. Θεωρούμε απαράδεκτη και την κατακράτηση ομήρων και τον φόνο αμάχων. Καλούμε σε σεβασμό του ανθρωπίνου προσώπου ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, χρώματος ή γλώσσας.
–Αυτά βίωσε και η χώρα μας εδώ και 51 χρόνια με την τουρκική εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή και βιώνει και σήμερα με τους εναπομείναντες εγκλωβισμένους να μην απολαμβάνουν πλήρως τις βασικές ελευθερίες ή και τις θρησκευτικές τους ελευθερίες.
-Δεν είναι μόνο πριν 51 χρόνια που βιώσαμε τη βία και τον πόνο. Οι συνέπειες και τα αποτελέσματα της Τουρκικής εισβολής παραμένουν και σήμερα εφιαλτικές στο σώμα της Κύπρου και στη ζωή των Κυπρίων. Η συνειδητοποίηση από όλους των μόνιμων στόχων της Τουρκίας, για κατάληψη και τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου, κρατά σε μια μόνιμη θλίψη τον Κυπριακό λαό.
Οι εγκλωβισμένοι βιώνουν διαρκώς το απαίσιο πρόσωπο της εισβολής και κατοχής. Τα εγκλωβισμένα παιδιά στερούνται της πλήρους μόρφωσης αφού γίνεται λογοκρισία στα διδακτικά βιβλία, ιδίως της Ιστορίας και των Θρησκευτικών, γίνεται αυθαίρετη απόρριψη εκπαιδευτικών και δεν επιτρέπεται ο εορτασμός εθνικών επετείων στα εκεί λειτουργούντα σχολεία.
Όλοι οι πρόσφυγες μας στερούνται του δικαιώματος της επίσκεψης και λειτουργίας των κατεχομένων Εκκλησιών μας, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις όπου η άδεια δίνεται γιατί εξυπηρετεί κάποιες επιδιώξεις των κατοχικών αρχών.
–Η γειτονιά της Κυπριακής Δημοκρατίας βρίσκεται σε συνεχή ανάφλεξη με έντονο το στοιχείο της γενοκτονίας και του αφανισμού στοιχείων πολιτικών ή και θρησκευτικών ανάλογα με το ποιοι είναι οι κρατούντες.
-Όντως στην περιοχή μας, εδώ που ακούστηκε ο αγγελικός ύμνος «επί γης ειρήνη» υπάρχει και σήμερα μια συνεχής ανάφλεξη. Όσο κι αν ως ανθρωπότητα προοδεύσαμε στον επιστημονικό και τεχνολογικό τομέα, παραμένουμε, εν πολλοίς, ως προς τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε απαράδεκτη κατάσταση. Τον 20αιώνα ζήσαμε ως Ελληνισμός τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού και τη Μικρασιατική καταστροφή. Ζήσαμε στην περιοχή μας την γενοκτονία των Αρμενίων και εμείς εδώ στην Κύπρο τα δεινά της αποικιοκρατίας. Σήμερα ενώ εμείς ζούμε την απανθρωπιά και τη βαναυσότητα της κατοχής, στις γειτονικές χώρες υπάρχει μια συνεχής εμπόλεμη κατάσταση. Ως Εκκλησία καταδικάζουμε τη βία απ’ οπουδήποτε και αν προέρχεται. Θεωρούμε απαράδεκτη και την κατακράτηση ομήρων και τον φόνο αμάχων. Καλούμε σε σεβασμό του ανθρωπίνου προσώπου ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, χρώματος ή γλώσσας.
–Αυτά βίωσε και η χώρα μας εδώ και 51 χρόνια με την τουρκική εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή και βιώνει και σήμερα με τους εναπομείναντες εγκλωβισμένους να μην απολαμβάνουν πλήρως τις βασικές ελευθερίες ή και τις θρησκευτικές τους ελευθερίες.
-Δεν είναι μόνο πριν 51 χρόνια που βιώσαμε τη βία και τον πόνο. Οι συνέπειες και τα αποτελέσματα της Τουρκικής εισβολής παραμένουν και σήμερα εφιαλτικές στο σώμα της Κύπρου και στη ζωή των Κυπρίων. Η συνειδητοποίηση από όλους των μόνιμων στόχων της Τουρκίας, για κατάληψη και τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου, κρατά σε μια μόνιμη θλίψη τον Κυπριακό λαό.
Οι εγκλωβισμένοι βιώνουν διαρκώς το απαίσιο πρόσωπο της εισβολής και κατοχής. Τα εγκλωβισμένα παιδιά στερούνται της πλήρους μόρφωσης αφού γίνεται λογοκρισία στα διδακτικά βιβλία, ιδίως της Ιστορίας και των Θρησκευτικών, γίνεται αυθαίρετη απόρριψη εκπαιδευτικών και δεν επιτρέπεται ο εορτασμός εθνικών επετείων στα εκεί λειτουργούντα σχολεία.
Όλοι οι πρόσφυγες μας στερούνται του δικαιώματος της επίσκεψης και λειτουργίας των κατεχομένων Εκκλησιών μας, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις όπου η άδεια δίνεται γιατί εξυπηρετεί κάποιες επιδιώξεις των κατοχικών αρχών.
–Η πολεμική εναντίον των χριστιανικών πληθυσμών σε χώρες γειτονικές που καταγράφει έξαρση σε μια ακόμη συγκυρία, απασχολεί την Εκκλησία της Κύπρου; Είναι εφικτή η διαφοροποίηση της κατάστασης κατά τρόπο που να δημιουργεί ένα ασφαλές περιβάλλον; Αλλά και προστασία των θρησκευτικών θησαυρών;
-Η Εκκλησία της Κύπρου που υφίσταται εδώ και 51 χρόνια τις συνέπειες της τουρκικής επιδρομής και της επιχειρούμενης ισλαμοποίησης των κατεχομένων, καταλαβαίνει πλήρως τη θέση των χριστιανικών πληθυσμών στις γειτονικές μας χώρες. Στην Κύπρο δεν είχαμε θρησκευτικό πρόβλημα με τους Τουρκοκυπρίους. Με τον εποικισμό, όμως, εισάγεται και ένας ισλαμικός τρόπος ζωής με χαρακτηριστικό τον θρησκευτικό φανατισμό. Νιώθουμε και εμείς την μεταβολή που επήλθε. Τη βιώνουμε και στη συμπεριφορά απέναντι στα μνημεία μας.
Θα πρέπει να ξέρουμε ότι οι Χριστιανικοί πληθυσμοί στις χώρες της Μέσης Ανατολής είναι οι γηγενείς πληθυσμοί των χωρών αυτών. Είναι αυτοί που κράτησαν την πίστη τους και μετά την επέλαση των Αράβων στα μέρη αυτά. Γι’ αυτό και αξίζουν της προστασίας τόσο των χωρών όπου διαβιούν όσο και του διεθνούς παράγοντα.
Η πείρα μας διδάσκει ότι όπου οι μουσουλμάνοι αποτελούν μειονότητα, ζητούν θορυβωδώς δικαιώματα. Όπου αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού, δεν αναγνωρίζουν δικαιώματα σε άλλους. Μόνο αν αντιληφθούν ότι θα έχουν επιπτώσεις από τη συμπεριφορά τους θα αναγκαστούν να συμβιώσουν ειρηνικά με τους χριστιανούς.
Η ευθύνη των Μεγάλων Δυνάμεων και του Διεθνούς Οργανισμού για τη Μέση Ανατολή είναι μεγάλη γιατί εδώ συνυπήρχαν ανέκαθεν οι τρείς μονοθεϊστικές Θρησκείες. Εδώ υπάρχουν τα σπουδαιότερα ιερά και οι θησαυροί των τριών αυτών Θρησκειών: Του Χριστιανισμού, του Ισλάμ και του Ιουδαϊσμού. Αποτελεί ευθύνη όλων η διασφάλιση των θρησκευτικών ελευθεριών στους χώρους αυτούς ώστε να μπορούν ελεύθερα να τους επισκέπτονται και να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα οι πιστοί όλων των θρησκειών, αλλά και να τυγχάνουν προστασίας όλοι οι θρησκευτικοί θησαυροί.
– Γίναμε μάρτυρες πρόσφατα της επίθεσης σε ελληνορθόδοξη εκκλησία που υπάγεται στο Πατριαρχείο Αντιοχείας. Τις τελευταίες μέρες διαβάζουμε φυλλάδια που διανέμει αραβικό κόμμα, το Ταουχίντ, που κάνει ακραίες εκκλήσεις για εγκλήματα εις βάρος του χριστιανικού πληθυσμού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι σε θέση και πώς να υπερασπιστεί τους πιστούς της;
-Οι επιθέσεις εναντίον των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή είναι καθημερινό φαινόμενο. Στις επαφές που έχουμε με τον Πατριάρχη Αντιοχείας μαθαίνουμε ότι η βία και τρομοκρατία εναντίον του Χριστιανικού στοιχείου, από τον περασμένο Δεκέμβριο, δεν σταμάτησαν ποτέ. Επιδιώκεται, ουσιαστικά, η εκδίωξη των Χριστιανών από τα εδάφη τους και η επίτευξη ενός εθνικού και θρησκευτικού ξεκαθαρίσματος.
Οι Χριστιανοί, όπως αναφέραμε και προηγουμένως, είναι ο γηγενής πληθυσμός της περιοχής. Έχουν συνείδηση της ελληνικής καταγωγής τους -από τους χρόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου- και αυτοπροσδιορίζονται ως Rum Orthodox. Παρόλο που είναι σήμερα Αραβόφωνοι, το Πατριαρχείο αυτοαποκαλείται «Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας». Μέχρι πρόσφατα οι Ορθόδοξοι στη Συρία αποτελούσαν πέραν του 10% του πληθυσμού της Χώρας. Σήμερα υπάρχει μια ανεξέλεγκτη φυγή για να γλιτώσουν τη ζωή τους από την τρομοκρατία που εξασκείται εις βάρος τους, όπως η πρόσφατη επίθεση σε ελληνορθόδοξη εκκλησία.
Η Εκκλησία της Κύπρου συμπαρίσταται με όποιο τρόπο μπορεί στους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής, ιδιαίτερα της Συρίας. Η Ιερά Σύνοδος διενήργησε έρανο σε όλες τις Εκκλησίες της Κύπρου και το προϊόν του εράνου εστάλη στο Πατριαρχείο Αντιοχείας. Τον ερχόμενο μήνα η Ιερά Αρχιεπισκοπή θα φιλοξενήσει 60 φοιτητές από τα παλαίφατα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων στις κατασκηνώσεις της.
Η υπεράσπιση των Ορθόδοξων πιστών της περιοχής από την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι εύκολη υπόθεση. Γίνεται μέσω της επιρροής της στα διάφορα κράτη και σε οργανισμούς, την αποστολή βοήθειας προς αυτούς αλλά και τις προσευχές μας προς τον Θεό για ενίσχυση των δοκιμαζομένων.
