Πώς αισθάνονται, άραγε, οι υπουργοί Εξωτερικών διαφόρων χωρών (ή ακόμα και ηγέτες) που έσπευσαν να αναγνωρίσουν το καθεστώς του Αμπού Μοχάμεντ αλ-Τζολάνι, μετά την πτώση του Άσαντ στη Συρία; Πώς αισθάνονται αυτοί που πόζαραν στο πλευρό του, όταν οι μισθοφόροι τζιχαντιστές του και οι παραστρατιωτικές του οργανώσεις, έσφαζαν χριστιανούς, Κούρδους, αλαουίτες σε όλα τα μήκη και πλάτη της βασανισμένης Συρίας; Πώς αισθάνονται τώρα, που ο αλ Τζολάνι αποφάσισε να καθαρίσει και με τους Δρούζους, με τους νεκρούς να φτάνουν ήδη τους 800;
Πώς να αισθάνονται; Δεν υπάρχει πια η αίσθηση της ηθικής και όλα ενορχηστρώνονται στη βάση μιας αμερικανικής, πρόχειρης και πρόσκαιρης λογικής, που δεν λογαριάζει ανθρώπους, έθνη, νεκρούς και ζωντανούς. Έτσι, ελάχιστοι μιλούν πια για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, έχουν χωνέψει προ πολλού τη γενοκτονία των Παλαιστινίων και τώρα σιωπούν για τις σφαγές των Κούρδων στη Ροζιάβα, των Αλαουιτών, των Δρούζων, των χριστιανών. Εκτός κι αν τους υποχρεώσει να μιλήσουν ο έτερος σφαγέας Νετανιάχου. Εκεί θα πάθουν βραχυκύκλωμα;
ΑΛ.ΜΙΧ.
