Είναι πολλά αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα σε αυτόν τον τόπο. Διαχρονικά συνέβαιναν, βέβαια, αλλά τώρα έχουν αρχίσει να μας έρχονται μαζεμένα. Το ένα πίσω από το άλλο, μας βομβαρδίζουν ασύστολα και αλύπητα. Είναι σαν να άνοιξε ο ασκός του Αιόλου, σαν να ξέσπασε θύελλα που μας χτυπά εκδικητικά, μπας και μας συνεφέρει. Αδύνατον, μάλλον. Είναι φορές που ο άνθρωπος θέλει να αγιάσει, μα τα γεγονότα και οι εξελίξεις, σαν δαίμονες, τον πιλατεύουν για να ξεσπάσει.
Είναι άγνωστο ποια μπορεί να είναι η κατάληξη της υπόθεσης με τη δικαστή Ντόρια Βαρωσιώτου. Ούτε μπορεί κάποιος να κρίνει πέραν πάσης αμφιβολίας τους λόγους που οδήγησαν στην απόφαση για τη μη μονιμοποίησή της ως δικαστού. Δεν κρίνουμε αυτό. Το γεγονός, όμως, ότι φτάσαμε στο σημείο να αμφισβητείται τόσο έντονα ο θεσμός της Δικαιοσύνης, να εγείρονται τόσα συνταγματικά και νομικά ζητήματα στα οποία καλείται να δώσει απαντήσεις το Συνταγματικό Δικαστήριο, σημαίνει ότι κάτι πάει λάθος.
Όποια κι αν είναι η απόφαση, θα τεθεί από πολλούς υπό τη μέγγενη της αμφισβήτησης, εξαιτίας της καχυποψίας που επικρατεί — ιδιαίτερα όταν η όλη ιστορία συνδέεται με την περίπτωση του εθνοφρουρού Θανάση Νικολάου. Άλλο ένα τραγικό γεγονός, για το οποίο το κράτος, οι θεσμοί και διαχρονικά οι κυβερνήσεις έχουν ευθύνη, επειδή δεν κατάφεραν μέχρι σήμερα να δώσουν πειστικές απαντήσεις γύρω από την υπόθεση του θανάτου του. Όποιες κι αν είναι αυτές οι απαντήσεις.
Η απόφαση του ΕΔΑΔ για τον χειρισμό της υπόθεσης από πλευράς Νομικής Υπηρεσίας, σε σχέση με την καταγγελία κοπέλας για τον βιασμό της, είναι ένα ακόμη δυνατό χαστούκι που ήρθε να ταράξει συθέμελα το κράτος και τους θεσμούς. Δεν αρκεί μια συγγνώμη και μια λεκτική ανάληψη ευθύνης. Είναι πολύ σοβαρό γεγονός η απόφαση του ΕΔΑΔ και η υπόθεση έχει διάφορες προεκτάσεις.
Αλήθεια, σε τι τόπο ζούμε; Ή, πιο σωστά, τι κράτος φτιάξαμε; Ναι, το ρήμα της ευθύνης είναι σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο — και ας μην μας αρέσει. Όχι ως γενίκευση που ξεπλένει τις επιμέρους ευθύνες του καθενός για όλα όσα συμβαίνουν, αλλά ως γενική παραδοχή ότι είμαστε όλοι συνδημιουργοί των συνθηκών που ευνοούν την ανομία, τη ρουσφετολογία, και που με τη σειρά τους οδηγούν στα σκάνδαλα, τη διαφθορά και την κρίση των θεσμών.
Μια κοινωνία που γνωρίζει και έχει μάθει να σέβεται τους νόμους, διαθέτει και θεσμούς αξιοσέβαστους. Ζούμε, όμως, σε ένα κράτος όπου πάντα οι νόμοι και οι κανονισμοί μπορούσαν εύκολα να προσαρμοστούν στις ανάγκες και τις προσωπικές φιλοδοξίες όποιου είχε το μέσο και τη δύναμη να το πράξει. Και όλοι, κάποια στιγμή, μπήκαμε στον πειρασμό να δοκιμάσουμε να φέρουμε στα μέτρα μας και τους νόμους και τους κανονισμούς.
Όλοι επιδιώξαμε το βόλεμα ημετέρων και την παράκαμψη διαδικασιών. Ίσως οι περισσότεροι στο ελάχιστο, αλλά από τα μικρά ξεκινούν και τα μεγάλα. Αρκεί μια φλόγα για να πυροδοτήσει την πυρκαγιά, ώστε να γίνουν όλα στάχτη και αποκαΐδια.
Εμπεδώθηκε και έγινε πλέον κουλτούρα το ότι ζούμε σε ένα κράτος όπου όλα γίνονται — και όλα μπορούν να γίνουν, ακόμη και όταν δεν πρέπει να γίνουν. Από προσλήψεις με σημαδεμένη τράπουλα στο Δημόσιο και στα Σώματα Ασφαλείας, με υποψήφιους που «ψηλώνουν» μαγικά για να πληρούν τα σωματικά κριτήρια, μέχρι συμβάσεις του Δημοσίου και μεγάλα έργα, με τις προσφορές κομμένες και ραμμένες στα μέτρα συγκεκριμένων εταιρειών· και άτομα ή εταιρείες που έγιναν ζάπλουτοι εκμεταλλευόμενοι κυβερνητικές πολιτικές και προγράμματα.
Η διαφθορά είναι παντού. Από το «μέσο» για να αλλάξει το παιδί σχολείο — όπως ανέφερε προεκλογικά ο Νίκος Χριστοδουλίδης και η δήλωσή του έγινε σημείο αναφοράς — μέχρι τον «γνωστό» στο νοσοκομείο που θα παρακάμψει τη λίστα αναμονής για εγχείρηση και ραντεβού. Από τα κυκλώματα εντός των φυλακών, τη διακίνηση χρημάτων και ναρκωτικών, μέχρι τις «μπίζνες».
Και πώς, άραγε, θα απαντήσουμε σε όλα αυτά; Είναι κι αυτό ένα ακόμη τρομακτικό σενάριο — κοιτάζοντας γύρω μας τον λαϊκισμό να βγαίνει ενδυναμωμένος και να αποζητά εκδίκηση…
