Διατυπώσαμε και παλιότερα την ίδια θέση, την επαναδιατυπώνουμε: Κάναμε μεταρρύθμιση δικαιοσύνης, αλλά… μισοδότζιν. Δεν θα καταφύγουμε σε μηδενισμούς και υπεραπλουστεύσεις. Πράγματι άλλαξαν πολλά. Αλλά η ωμή αλήθεια είναι πως η εφαρμογή της μεταρρύθμισης δεν ήταν σαν ένα κτύπημα μαγικού ραβδιού που θα επέλυε ως δια μαγείας τα προβλήματα. Είναι πολλά που πρέπει να γίνουν ακόμα για να φτάσει στα επιθυμητά επίπεδα η δικαιοσύνη στην Κύπρο. Εδώ δεν έχουμε ούτε τις απαραίτητες δικαστικές αίθουσες.
Ούτε έχουν γίνει επαρκείς διευθετήσεις. Χθες, για παράδειγμα, στην απόφαση του Στρατιωτικού Δικαστηρίου Λευκωσίας για την υπόθεση θανάτου του 27χρονου Παναγιώτη Γιαννιού, η μικρή αίθουσα ήταν κατάμεστη και όσοι δεν μπορούσαν να καθίσουν, είτε συνωστίστηκαν ιστάμενοι στο μικρό χώρο που απέμεινε, είτε ήταν στον διάδρομο και έστηναν αφτί για να ακούσουν τι έλεγε ο επικεφαλής του δικαστικού σώματος. Ούτε καλή ακουστική, ούτε μικροφωνική, ούτε σεβασμός στους εκπροσώπους του Τύπου.
Παρεμπιπτόντως, να σημειώσουμε ότι η δημοσιότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της απονομής δικαιοσύνης. Αλλά, όπως σημειώσαμε πολλές φορές, μας βγαίνει η ψυχή για να καλύψουμε τις δικαστικές εξελίξεις σημαντικών υποθέσεων. Πάλι καλά που κάποιοι (αξιόλογοι) Δικαστές μας σέβονται και αντιλαμβάνονται τη σημασία της δημοσιότητας. Δεν είναι όλοι τόσο ευαίσθητοι, όμως. Εμμένουμε, λοιπόν, στη θέση μας ότι ακόμα είμαστε πολύ πίσω.
Φ.Μ.
