«Αρνιά», «ρίφκια», «πρόβατα». Αυτοί είναι οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούνται συχνά στην Κύπρο από ψηφοφόρους αντίπαλων στρατοπέδων. Με αυτό τον τρόπο θεωρούν ότι περιγράφουν την πραγματικότητα. Ότι, δηλαδή, κάποιοι, επειδή απλώς υποστηρίζουν κάτι διαφορετικό, ακολουθούν αυτή την ιδεολογία τυφλά, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς σκέψη.
Δυστυχώς, για εκείνους αλλά και για εμάς, είμαστε όλοι με παρωπίδες. Και αυτό οφείλουμε να το παραδεχτούμε.
Αν κάτι χαρακτηρίζει τον τρόπο σκέψης των κομμάτων και των πολιτικών γενικότερα, είναι η αρχή του «δύο μέτρα και δύο σταθμά». Αν κάτι συμφέρει, το αναδεικνύεις. Αν όχι, το θάβεις…
Η προεκλογική περίοδος για τις βουλευτικές ξεκινά σιγά-σιγά. Τα προβλήματα στη διακυβέρνηση υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Όμως, δεν είναι όλα τα προβλήματα το ίδιο και σίγουρα δεν αξίζει για τον κυπριακό λαό να θυσιάζονται όλα στον βωμό των ψήφων.
Ο τρόπος που κινούνται οι βουλευτές είναι απλός: Υπάρχει πρόβλημα; Υπάρχει ευκαιρία για ψήφους. Οι βουλευτές που πραγματικά ενδιαφέρονται για τα προβλήματα του κόσμου είναι μετρημένοι στα δάχτυλα και αυτό δεν είναι ένα αυθαίρετο συμπέρασμα, αλλά μπορεί εύκολα να τεκμηριωθεί.
Σήμερα, στο Κοινοβούλιο βρίσκονται άνθρωποι που όχι μόνο έχουν διατελέσει μία ή περισσότερες θητείες, αλλά έχουν γίνει «επαγγελματίες» βουλευτές. Άλλοι με περισσότερα χρόνια, άλλοι με λιγότερα, η ουσία όμως παραμένει η ίδια.
Αυτοί οι άνθρωποι, που έχουν κυριολεκτικά ριζώσει στα έδρανα της Βουλής, είναι συνήθως και οι πιο φωνακλάδες. Τους αναγνωρίζεις εύκολα: πολλές φωνές, λίγες -ή καθόλου- εισηγήσεις. Και σχεδόν πάντα επιλέγουν να συγκρουστούν αφού πρώτα σιγουρευτούν ότι έχουν απέναντί τους κάποιον αδύναμο κρίκο, ή μια ομάδα ανθρώπων που δύσκολα θα καταφέρουν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Για να μην παρεξηγηθώ: υπάρχουν και οι φωνακλάδες βουλευτές που, ναι μεν κρίνουν, αλλά δεν διστάζουν να τα βάλουν και με τα συμφέροντα, να πιέσουν για το δίκαιο, αδιαφορώντας για τις ισορροπίες ή ακόμη και για την άποψη της πλειοψηφίας. Θα υπερασπιστούν αυτό που πιστεύουν σωστό. Ασχέτως αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί τους, οφείλει να τους σέβεται. Αυτοί όμως αποτελούν την εξαίρεση. Και κάπου εδώ κλείνει η παρένθεση.
Πάμε, λοιπόν, ξανά στην πρώτη κατηγορία βουλευτών: φωνές, καυγάδες, απόψεις για τα πάντα – εκτός από λύσεις, που αν και λένε πως τις έχουν, ποτέ μα ποτέ δεν τις δημοσιοποιούν. Θυμούνται, για παράδειγμα, ένα πρόβλημα που υπάρχει εδώ και χρόνια. Κρίνουν, κατακρίνουν, αδιαφορώντας για το τι πραγματικά ισχύει (αφού πολλές φορές ούτε καν γνώση του αντικειμένου δεν έχουν) και αρχίζουν τις περιοδείες στα χωριά για να δουν μουχτάρηδες και κατοίκους, προσπαθώντας να δείξουν ότι είναι δίπλα τους. Τους υπόσχονται ότι έχουν τη λύση έτοιμη, και αυτή η λύση λέγεται: «Ψηφίστε με ξανά».
Και οι καημένοι οι ψηφοφόροι, μέσα στην απελπισία τους, τους πιστεύουν. Τους ψηφίζουν. Και αυτοί επιστρέφουν ξανά στα έδρανα για μια ακόμη θητεία.
Το αποτέλεσμα; Το πρόβλημα δεν λύνεται. Ούτε τους ενδιαφέρει πραγματικά να λυθεί. Γιατί αν λυθεί, δεν θα έχουν λόγο να φωνάζουν, ούτε λόγο ύπαρξης. Δεν θα τους χρειάζεται κανείς. Έχουν φτιάξει ένα σύστημα εξάρτησης με τους πολίτες: «Βοήθησέ με (ψήφισέ με) και θα σε βοηθήσω». Αυτό είναι το μήνυμα που περνούν. Μήνυμα που δεν επιτρέπει στους πολίτες να σκέφτονται καθαρά.
Ψάχνουμε κάποιον να μας σώσει, αλλά κανείς δεν διερωτάται γιατί αυτός που υπόσχεται σωτηρία αύριο, δεν την προσέφερε χθες, ή τα τελευταία 10-15 χρόνια που είναι βουλευτής.
Το ερώτημα είναι απλό: Αν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα αύριο, γιατί δεν το έλυσες χθες; Τι αλλάζει την επόμενη ημέρα των εκλογών; Θα αποκτήσεις μαγικό ραβδί;
Τώρα που θα ξεκινήσουν οι επισκέψεις στους καφενέδες, ρωτήστε τους: Γιατί είσαι τόσο σίγουρος ότι θα λύσεις το πρόβλημα αύριο, ενώ δεν το έκανες χθες; Να είστε σίγουροι πως οι δικαιολογίες θα είναι περισσότερες και από τις ημέρες που πέρασαν στη Βουλή. Η πραγματική απάντηση φυσικά είναι απλή. Ποιος θα συνεργαστεί με αντίπαλο, δίνοντάς του «πόντους»; Το κομματικό και προσωπικό συμφέρον είναι πάντα πρώτο. Το κοινό καλό, το δημόσιο συμφέρον και η επίλυση προβλημάτων δεν προσφέρουν ψήφους όταν η λύση προέρχεται μέσω της εκτελεστικής εξουσίας και όχι της νομοθετικής. Δεν υπάρχει εξάλλου δεξαμενή να ρευστοποιήσεις την επιτυχία με ψήφους όταν αυτή η επιτυχία ανήκει κάπου αλλού.
Η κεντρική ιδέα είναι απλή: Σου ζητούν να τους δώσεις την καρέκλα για να λύσουν το πρόβλημα που δεν έλυσαν όταν την είχαν ήδη.
Έτσι λοιπόν σε περιπαίζουν οι βουλευτές…
