Γράφαμε χθες πως η εξαγγελθείσα, έστω και εμμέσως αρχικά, από το Ισραήλ πρόθεση πλήρους κατάληψης της Γάζας, μοιάζει περισσότερο με πολιτική παρά με στρατιωτική κίνηση.
Αφενός μεν, η προαναγγελία της ήταν τουλάχιστον παράδοξη ως τακτική, αφετέρου δε η χρονική συγκυρία της περιοδείας Τραμπ στη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και τα ΗΑΕ οδηγεί στην υπόθεση ή έστω την βάσιμη υποψία ότι το Ισραήλ στέλνει ένα τελευταίο τελεσίγραφο στη Χαμάς για το ζήτημα των ομήρων, και αυτό εν γνώσει των ΗΠΑ, δίνοντας παράλληλα στον Ντόναλντ Τραμπ τη δυνατότητα να εξασφαλίσει ότι μπορεί από το Κατάρ, αλλά και να δώσει μια διέξοδο στη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Δυό χώρες οι οποίες θα ήταν εξίσου ευτυχείς με το Ισραήλ, εάν όχι και περισσότερο, να δουν το τέλος της Χαμάς – και της Ισλαμικής Τζιχάντ – να έρχεται.
Το Ισραήλ επιβεβαίωσε την υπόθεση χθες βράδυ, πρώτα με την εξαγγελία του IDF ότι η επιχείρηση θα αρχίσει εάν η Χαμάς δεν συμφωνήσει μέχρι το τέλος της περιοδείας Τραμπ στη Μέση Ανατολή. Το επιβεβαίωσε και αργά χθες βράδυ δια χειλών του ίδιου του Βενιαμίν Νετανιάχου ο οποίος αν και δεν έφτασε μέχρι τέλους, διευκρίνισε ότι το Ισραήλ δεν μπλοφάρει και πως δεν θα μπει στη διαδικασία να καταλάβει τη Γάζα για να την αφήσει και μετά να πρέπει να το επαναλάβει – με μεγάλες απώλειες μάλιστα σε έμψυχο υλικό.
Φαίνεται πως τα πράγματα κινούνται σε οριακό σημείο στη Μέση Ανατολή ιδιαίτερα όσον αφορά την ανοχή στους εξτρεμιστές είτε μιλάμε για σιίτες είτε, περισσότερο για σουνίτες. Την ώρα που όλα αυτά καταγράφονταν στο Ισραήλ, ο Λίβανος προχωρούσε με τη δική του «εκκαθάριση» ζητώντας από τον Παλαιστίνιο Πρόεδρο Μαχμούτ Αμπάς – ο οποίος επίσης δεν δείχνει διατεθειμένος να χάσει την ευκαιρία για να απαλλαγεί η Δυτική Όχθη και η Γάζα από τους τζιχαντιστές – να επισκεφθεί τη Βηρυτό και να ζητήσει από τους Παλαιστίνιους εκεί να αφοπλιστούν στην προσπάθεια εξομάλυνσης της κατάστασης στο Λίβανο και της άσκησης πιέσεων στη Χεζμπολάχ να κάνει το ίδιο. Η οργάνωση των Σιιτών και εντολοδόχος του Ιράν προβάλλει εμπόδια – και μάλιστα εξαιρετικά σοβαρά στον αφοπλισμό της – κάτι που έχει εξοργίσει τη Βηρυτό.
Κάπως έτσι και στη Συρία, η μεταβατική κυβέρνηση αλ Σάρα, αν και η ίδια με κάτι… περισσότερο από τζιχαντιστικές ρίζες – μιλάμε για την Αλ Κάιντα άλλωστε – έχει αρχίσει το «ξήλωμα» των παλαιστινιακών τρομοκρατικών ομάδων, κυρίως της Ισλαμικής Τζιχάντ αφού η Χαμάς είχε «απελαθεί» πολύ πιο πρίν από τον Μπασάρ αλ Άσαντ, λόγω της υποστήριξής της στους αντικαθεστωτικούς σουνίτες ενόπλους.
Η πλάστιγγα δείχνει να γέρνει στη Μέση Ανατολή, με τις διάφορες κυβερνήσεις αλλά και ομάδες να μην φαίνονται διατεθειμένες, ακόμα κι αν μιλάμε για τζιχαντιστές τύπου αλ Σάρα, να χάσουν το τρένο όχι μόνο του IMEC, του India – Middle East – Europe Economic Corridor, δηλαδή του Οικονομικού Διαδρόμου Ινδίας – Μέσης Ανατολής – Ευρώπης, το μεγαλεπήβολου έργου που συνήθως αποκαλείται ο Νέος Δρόμος του Μεταξιού αλλά και όλων των υπολοίπων κοσμογονικών αλλαγών που συντελούνται στη Μέση Ανατολή.
Κανείς όμως, τουλάχιστον κανένας ο οποίος έχει μελετήσει τη Μέση Ανατολή και την Ιστορία της δεν λησμονεί ότι μιλάμε για μια εξαιρετικά απρόβλεπτη περιοχή και πως, όσο κι αν το χρήμα αλλάζει τα πάντα, όπως η γνωστή ρήση λέει, ο παραλογισμός του ανθρώπινου μυαλού όπως και η ανθρώπινη βλακεία δεν είχαν, δεν έχουν και δεν θα έχουν όρια. Είτε μιλάμε για τους μουλάδες του Ιράν, είτε για τους τζιχαντιστές, είτε πάλι και για τους διψασμένους για προβολή, επιλεκτικά ευαίσθητους «προοδευτικούς» της Δύσης, όσο επηρεάζουν.
Είναι παρόλα ταύτα μια πρωτοφανής ευκαιρία για κάποια διέξοδο. Προσωρινή ή σε βάθος χρόνου.
Αυτός άλλωστε, ο χρόνος, θα δείξει.
