Τι ακριβώς επιδιώκει ή τι νομίζει ότι μπορεί να πετύχει η Τεχεράνη; Τα τελευταία πάντως 24ωρα η τακτική που επέλεξε είναι αυτή της συνεχούς πρόκλησης των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ντόναλντ Τραμπ και μάλιστα με τον πιο επίσημο τρόπο.
Ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της χώρας Μαζίντ Ταχτ-Ραβαντσί φρόντισε, στην πιο κρίσιμη στιγμή των συνομιλιών, και όχι βέβαια με δική του πρωτοβουλία, να τα παίξει όλα για όλα τουλάχιστον ως προς τον παράγοντα Τραμπ, λέγοντας πως το Ιράν, ούτε διαπραγματεύτηκε ούτε πρόκειται να διαπραγματευτεί τις κόκκινες γραμμές του, προσδιορίζοντας ως τέτοιες το ζήτημα του εμπλουτισμού ουρανίου και την παραγωγή βαλλιστικών πυραύλων.
Επανερχόμενοι λοιπόν στο αρχικό ερώτημα: τι νομίζει ότι θα πετύχει η Τεχεράνη; Εάν στόχος της είναι να τρωθεί η εικόνα της αμερικανικής «παντοδυναμίας» την οποία προσπαθεί να προβάλει ο Τραμπ ή έστω να παρουσιαστεί ως μια από τις ελάχιστες χώρες οι οποίες τολμούν να ορθώσουν ανάστημα στην Ουάσινγκτον και να τις οδηγήσουν σε συνομιλίες επί ίσοις όροις μάλιστα, το πετυχαίνει μέχρι στιγμής, ειδικά με τέτοιες τοποθετήσεις.
Η εικόνα όμως, είναι εν πολλοίς πλασματική ή τουλάχιστον θα γίνει τέτοια εάν οι ΗΠΑ προχωρήσουν σε πλήγματα εναντίον του Ιράν ή ακόμη πιθανότερα θα αφήσουν το Ισραήλ να το κάνει, καθιστώντας σαφές ότι στηρίζουν και τις επιθέσεις αλλά και τη συνέχεια.
Τότε, κανείς δεν θα θυμάται πια τι λεγόταν πριν και οι λεονταρισμοί της Τεχεράνης δεν θα έχουν αξία. Το καθεστώς των μουλάδων γνωρίζει πολύ καλά ότι υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος εσωτερικής αποσταθεροποίησης αλλά και ανατροπής του και φυσικά, όπως και κανείς άλλος, δεν βασίζεται στις αμφιβόλου αντικρίσματος προειδοποιήσεις της Μόσχας προς την Ουάσινγκτον να μην χτυπήσει το Ιράν. Η Ρωσία δεν θα έμπαινε σε μια διαδικασία σύγκρουσης με τις ΗΠΑ.
Συνεπώς, γιατί το Ιράν, μια χώρα με δεινή φήμη για τη σκληρή της διπλωματία να κάνει μια τέτοια κίνηση; Μήπως γιατί πιστεύει ότι οι ΗΠΑ ούτως η άλλως σκοπεύουν να προχωρήσουν και απλώς χρησιμοποίησε τις διαπραγματεύσεις ως μια πρόσθετη καθυστέρηση για να προετοιμαστεί καλύτερα απομακρύνοντας σε ασφαλέστερα σημεία πιθανούς στόχους;
Ή μήπως αυτό και μαζί το ότι ήθελε πρώτα να κάνει μια επίδειξη ισχύος έναντι των ΗΠΑ η οποία δεν θα έπειθε βέβαια τον έξω κόσμο αλλά τους υποστηρικτές του καθεστώτος οι οποίοι, σε περίπτωση αστάθειας, θα καλούνταν να υποστηρίξουν όχι μια χρεοκοπημένη, από όλες τις απόψεις μάλιστα, θεοκρατία αλλά μια θρησκευτική κυβέρνηση η οποία τόλμησε να υπερασπιστεί τη χώρα αμφισβητώντας ακόμα και τον ίδιο τον «σατανά»; Δεν είναι σχήμα λόγου. Οι ΗΠΑ αποκαλούνται «σεϊτανέ μποζόργκ» στη χώρα, που σημαίνει Μεγάλος Σατανάς. Για να μην νομίζουν όσοι ακολουθούν το καθεστώς ότι το ζήτημα είναι πολιτικό μόνο αλλά και… θεολογικό.
Στα 46 χρόνια ύπαρξης του καθεστώτος, o πληθυσμός του Ιράν αυξήθηκε από τα 35 στα 90 εκατομμύρια. Αυτά τα 55 πρόσθετα εκατομμύρια γαλουχήθηκαν ή καλύτερα πέρασαν από την συστηματική πλύση εγκεφάλου για το θεόσταλτο και θεόπνευστο καθεστώς τους, την ώρα που η στρατιωτική μηχανή και οι δομές ασφάλειας απορροφούσαν πολλά εκατομμύρια από αυτά τα άτομα. Βέβαιο είναι πως τουλάχιστον οι μισοί από αυτούς τους Ιρανούς που γεννήθηκαν υπό τους μουλάδες, ίσως και περισσότεροι, δεν θέλουν το καθεστώς ή αισθάνονται αποξενωμένοι και θέλουν ελευθερίες, ειδικά οι γυναίκες.
Όμως, ολίγη «εθνική υπερηφάνεια», κάτω από το τσαντόρ της οποίας θα κρυφτούν και πάλι οι μουλάδες θα είναι υποβοηθητική. Ή τουλάχιστον έτσι ελπίζουν εκείνοι.
