ΜΕΡΟΣ Α’: Η 24η Απριλίου 2004 ήταν για μένα μια ξεχωριστή μέρα. Πήγα για να ψηφίσω παρέα, όχι με τους πατροπαράδοτους πολιτικούς μου φίλους, αλλά με τους αντιπάλους τους: Με το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ. Ήταν δυο κόμματα που μπορεί να είχα τις πολιτικές και όχι τις κοινωνικές διαφωνίες μου μαζί τους, μέχρι τότε, αλλά στη δεδομένη στιγμή συμφωνούσαμε απόλυτα. Και όπως πολλοί κομμουνιστές που ανέβηκαν στο βάθρο δίπλα στον Γλαύκο Κληρίδη όπως ο Ανδρέας Χρίστου και ο βαρωσιώτης Κίκης Καζαμίας, όπως επίσης και ο φίλος μου Τάκης Χατζηδημητρίου της ΕΔΕΚ, εγώ ευχαρίστως, αν μου το ζητούσαν, θα ανέβαινα δίπλα στο Δημήτρη Χριστόφια, γιατί συμφωνούσαμε σε ένα πράγμα: Δεν θέλαμε το σχέδιο Ανάν. Φυσικά εκείνος, όπως εξήγησε, ψήφιζε «όχι», για να τσιμεντώσει το «να». Ήταν μια φράση που έμεινε στην ιστορία και η οποία πιστεύω ανήκε στον Εζεκία Παπαϊωάννου που την είπε σε μια άλλη περίπτωση στη δεκαετία του 1940. Θέλω να πιστεύω, ακόμα και σήμερα, ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας, ήταν ειλικρινής στις αποφάσεις του και ότι όταν είδε τις επικίνδυνες πρόνοιες του σχεδίου Ανάν πείστηκε να το καταψηφίσει αυτός και το κόμμα του και δεν θέλω να αποδεχθώ τον ισχυρισμό των πολιτικών του αντιπάλων ότι ενήργησε ως εκπρόσωπος ενός ευθυνόφοβου κόμματος που όταν βρέθηκε στο σημείο να πάρει αποφάσεις φοβήθηκε να τις πάρει και βρήκε δικαιολογίες για να αποφύγει να αναλάβει ευθύνες.
Αλλά εγώ πήγαινα στην κάλπη για να ξεκουμπιστεί …για καλά το σχέδιο Ανάν που θεωρούσα ως κατάρα που θα μετέτρεπε τον τόπο μας σε προτεκτοράτο της Τουρκίας. Ήταν τόσο αποκαρδιωτικό για μένα που σαν είδα καλύτερα τις προεκτάσεις του, μετά την αποχώρηση του Γλαύκου Κληρίδη από την προεδρία, τον συνάντησα στο πολιτικό του γραφείο στην Αγλαντζιά, του έκαμα παράπονο για τις αποφάσεις του.
Όταν του είπα πώς αυτός, ένας τόσο έμπειρος πολιτικός είχε ταχθεί ανοικτά υπέρ ενός τόσο καταστροφικού σχεδίου αυτός μ απάντησε κάπως έτσι: Είχα δεσμευθεί ενώπιον του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ και δεν μπορείς να υποχωρήσεις όταν δώσεις μια τέτοια δέσμευση σε έναν τέτοιο άνθρωπο. Ωστόσο, ναι, είπε, δεν είχαμε συζητήσει ολόκληρο το σχέδιο και ειδικά την οικονομική πτυχή του.
Το σχέδιο δίχασε τον κυπριακό λαό. Έγιναν συγκεντρώσεις υπέρ του ή εναντίον του. Πολιτικοί άλλαξαν κομματική στέγη και οι Αμερικανοί κατά έναν περίεργο τρόπο διέθεσαν πολλά εκατομμύρια για να το στηρίξουν. Ακόμα και ο Αλβαρο Ντε Σότο, ο άνθρωπος που υπέφερε όπως έλεγε από αχρωματοψία και φορούσε πουκάμισο μπλε με κόκκινη γραβάτα και παρδαλό σακάκι, πάλεψε πολύ για να προωθήσει το σχέδιο Ανάν, γιατί ήλπιζε ότι θα του δινόταν το Νόμπελ ειρήνης εάν έλυνε το Κυπριακό. Στο τέλος πίστεψε ότι θα κέρδιζε το «ναι» και όπως είπε αργότερα ο τότε διευθυντής της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου Χριστόδουλος Χριστοδούλου, τού τηλεφωνούσε παραμονές του δημοψηφίσματος, για να του υποδείξει ότι από τη Δευτέρα μετά το δημοψήφισμα θάπρεπε να βρει 300 θέσεις για τ/κ που θα εργοδοτούνταν στην Κεντρική, ενώ προωθούσε την καθιέρωση νέου Εθνικού Ύμνου για την Κυπριακή Δημοκρατία.
Ούτε τα δολάρια ούτε και οι πιέσεις έφεραν το αποτέλεσμα που επιδίωκε γιατί ο κόσμος γνώριζε τι σήμαινε το σχέδιο για το οποίο ο Τάσσος Παπαδόπουλος έκλαψε μπροστά στις κάμερες για να πείσει τον κυπριακό λαό ότι με το Ανάν η Κύπρος θα μετατρεπόταν σε προτεκτοράτο της Τουρκίας. Ιστορική η φράση του: «Δεν παρέλαβα κράτος για να παραδώσω κοινότητα». Οι Έλληνες Κύπριοι το απέρριψαν με 76%. Υπέρ με 65% τάχθηκαν οι Τουρκοκύπριοι.
Ποιές ήταν οι πολύ σκληρές πρόνοιες του σχεδίου που παρουσιαζόταν με τη λεοντή της ειρήνης και τη στήριξη των αξιωματούχων ακόμα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν ήθελαν να περιλάβουν στις τάξεις τους ένα πολιτικό πρόβλημα με την ένταξη της Κύπρου. Και δεν ήθελαν με κανένα τρόπο μια σημαντική εκκρεμότητα, ιδιαίτερα με την Τουρκία.
Σκοπός του Σχεδίου Ανάν ήταν η δημιουργία ενός νέου κράτους, από τις κοινότητες της Κύπρου με κυρίαρχες τις δυο μεγάλες, την ελληνική και την τουρκική. Οι Αρμένιοι, οι Λατίνοι και οι Μαρωνίτες θα είχαν ρόλο να παίξουν αλλά πολύ δευτερεύοντα. Το νέο κράτος θα αντικαθιστούσε την υφιστάμενη Κυπριακή Δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε το 1960. Για τη δημιουργία του υπήρχαν δεκάδες νομικά σημεία. Ένα από τα βασικά ήταν αν το νέο κράτος θα αποτελούσε μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ή ένα νέο εντελώς κράτος που θα προερχόταν από παρθενογένεση. Ήταν σαν να μη προϋπήρχε νομικό καθεστώς και στόχος των ξένων που ετοίμασαν τα κείμενα ή το σύνταγμά του ήταν να διαγράψουν το παρελθόν, ώστε οι Κύπριοι που ήθελαν τη διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ασπίδα τους, να αισθάνονταν ότι δεν είχαν παρελθόν με αγώνες, ιστορία και πολιτισμό.
Μόνο όταν τα πράγματα έφθαναν στα πρακτικά θέματα τότε θα γινόταν επίκληση της ύπαρξης του κράτους τους, των περιουσιών τους και των δικαιωμάτων τους και θα επιβάλλονταν περιορισμοί και κυρώσεις. Δηλαδή η νέα εξουσία θα είχε το δικαίωμα να καθορίσει εκ των προτέρων ποιοι θα ζούσαν στο νησί, πόσοι θα έμεναν και πόσοι θα έφευγαν ή σε ποιους θα απαγορευόταν να έλθουν, ενώ την εξουσία θα την ασκούσαν κάποια πρόσωπα άγνωστα στη διεθνή κοινότητα. Για παράδειγμα όταν οι Πρόεδροι του νέου κράτους θα ήσαν έξη και θα ασκούσαν την προεδρία για δέκα μήνες ο καθένας, ποιος στη διεθνή αρένα θα είχε το σθένος να θυμόταν ποιος θα ήταν ο νέος Πρόεδρος;
Ίσως οι ξένοι θα ξεχνούσαν ακόμα και το όνομα της νέας Ενωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας η οποία θα ελεγχόταν από 12 χιλιάδες Τούρκους και Έλληνες στρατιώτες, ενώ οι τρεις Κυβερνήσεις της με τρεις Βουλές και εξουσίες και αστυνομίες θα έπρεπε ουσιαστικά να επιβάλλει το νόμο και την τάξη σχεδόν άοπλη.
Ακόμα πάνω από το νέο κράτος θα υπήρχε η εγγύηση του από τη Βρετανία, την Ελλάδα και την Τουρκία, ενώ πάνω από τα κεφάλια των Κυπρίων θα επικρέμματο η σπάθη του δικαιώματος της μονομερούς επέμβασης των τριών χωρών και στα δύο κρατίδια. Καμιά από τις πιο επικίνδυνες πρόνοιες του Κυπριακού Συντάγματος, δεν θα καταργείτο..
Οι πρόνοιες του σχεδίου Ανάν ήταν λοιπόν πολλές και πολύπλοκες. Ας δούμε τις βασικές πρόνοιες αυτού του σχεδίου με απλά δημοσιογραφικά λόγια, μακριά από νομικές αναλύσεις, που προέβλεπε και πάλι, όπως και το 1960, ένα συνεταιρικό κράτος το οποίο μερικοί το ονόμασαν κοινό σπίτι μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων:
➤ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΑ: Από την αρχή θα πρέπει να λεχθεί ότι το σχέδιο λύσης προέβλεπε ότι, έστω και αν οι δύο κοινότητες κατέληγαν σε πλήρη συμφωνία, αυτή δεν μπορούσε να τεθεί σε εφαρμογή, εκτός αν εγκρινόταν σε χωριστά δημοψηφίσματα από τις δύο κοινότητες στις 21 Απριλίου 2004 (τελικά τα δημοψηφίσματα έγιναν στις 24 του μήνα).
Στο σχέδιο Ανάν αναφερόταν ότι εάν η συμφωνία δεν εγκρινόταν στα δημοψηφίσματα, το νέο κράτος «θα ήταν κενό περιεχομένου και οι δεσμεύσεις που αναλαμβάνονταν με αυτή τη συνολική διευθέτηση δεν θα είχαν περαιτέρω ισχύ» και ότι τα πράγματα θα επέστρεφαν εκεί απ’ όπου άρχισαν οι προσπάθειες, δηλαδή στο σημείο μηδέν.
Με αυτόν τον τρόπο ο κυπριακός λαός, Έλληνες και Τούρκοι, θα είχαν τον τελευταίο λόγο με χωριστά δημοψηφίσματα σε μια συμφωνία που θα επιτύγχαναν οι ηγεσίες τους. Έγκριση της συμφωνίας στα δημοψηφίσματα θα άνοιγε τον δρόμο ώστε να τεθούν σε λειτουργία οι μηχανισμοί για να στηθεί το νέο κράτος. Το νέο κράτος, θα ήταν ομοσπονδιακό και θα αποτελείτο από δύο συστατικά μέρη ή κρατίδια ή πολιτείες ή ζώνες ή περιφέρειες, με το ελληνοκυπριακό στο νότο και το τουρκοκυπριακό στο βορρά. Ωστόσο, εδαφικά δεν θα δημιουργούνταν δύο κρατίδια με μια διαχωριστική γραμμή και σύνορα μεταξύ τους, αλλά σε πολλές περιπτώσεις τα εδαφικά όρια του ενός κρατιδίου εισέρχονταν στο άλλο, δημιουργώντας «κόλπους» και «σφήνες» με πολλά προβλήματα.
Το νέο κράτος θα ονομαζόταν Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία και θα παρέμενε σαν τέτοια εσαεί και θα απαγορευόταν η Ένωση της συνολικά ή μέρος της με οποιοδήποτε άλλο κράτος, όπως επίσης και κάθε μορφή διχοτόμησης ή απόσχισης.
Αυτή ήταν μια σημαντική πρόνοια που ικανοποιούσε και τις δυο μεγάλες κοινότητες και η οποία, ωστόσο, είχε αποσπασθεί από το Σύνταγμα της υφιστάμενης Κυπριακής Δημοκρατίας, ανεξάρτητα αν οι δυο κοινότητες ήσαν πρόθυμες από την αρχή το 1960 να το εφαρμόσουν και αποτελούσε τη βάση μύριων κακών που ακολούθησαν στον τόπο.
➤ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ: Με το σχέδιο Ανάν η Κύπρος θα είχε μια ενιαία διεθνή προσωπικότητα και έκφραση.Η Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία ή Κοινό Κράτος ή Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση θα ήταν ανεξάρτητο κράτος και θα αποτελούσε την μόνη διεθνή νομική προσωπικότητα και κυριαρχία και θα ήταν μέλος των Ηνωμένων Εθνών.
Με το νέο σύνταγμα που θα ετοιμαζόταν η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση θα εξασφάλιζε ότι η Κύπρος θα μιλούσε και θα δρούσε με μια φωνή διεθνώς, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα προστάτευε την ακεραιότητα, τα σύνορα και την αρχαία κληρονομιά. Τα δύο κρατίδια θα μπορούσαν μόνο να συνάπτουν εμπορικές και πολιτιστικές σχέσεις με άλλα κράτη. Ωστόσο, οι αντιπρόσωποι των δύο κρατιδίων δεν θα είχαν ξεχωριστές πρεσβείες στα διάφορα κράτη, αλλά θα στεγάζονταν στα κτίρια των πρεσβειών της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης και όσα θα έκαμναν θα γίνονταν σε συνεργασία με αυτήν και εν γνώσει της.Ως παράδειγμα αναφερόταν η υπογραφή (από τους Έλληνες κυρίως) συμφωνιών με διάφορες πόλεις της Ελλάδας για διδυμοποίηση.
Ιθαγένεια και αγκάθια με νομιμοποίηση εποίκων
Με το σχέδιο θα υπήρχε στο νησί μια μόνο ιθαγένεια, η κυπριακή, ενώ ο κάθε πολίτης θα είχε και δεύτερο χαρακτηρισμό από την Πολιτεία στην οποία θα ανήκε, που δεν θα αντικαθιστούσε, ωστόσο, την ιθαγένεια. Το θέμα της ιθαγένειας περιλάμβανε, για τους Έλληνες τουλάχιστον, πολλά αγκάθια και θα οδηγούσε σε νομιμοποίηση των εποίκων.
Σύμφωνα με την πρόνοια πολίτες της Κύπρου θα μπορούσαν να γίνουν, ανάμεσα στα άλλα, άτομα που είχαν την κυπριακή ιθαγένεια το 1960 και τα παιδιά τους, κάθε άτομο ηλικίας 18 χρόνων, που γεννήθηκε στην Κύπρο και είχε κατοικήσει μόνο στο νησί για εφτά τουλάχιστον χρόνια, όπως και κάθε άτομο που ήταν παντρεμένο με Κύπριο πολίτη και διέμενε μόνιμα στην Κύπρο για δύο τουλάχιστον χρόνια. Αυτή ήταν η πρόνοια που θα κυπριοποιούσε τους εποίκους ή εκείνους που είχαν πολεμήσει το1974 κατά την εισβολή. Γιατί με το σχέδιο Ανάν για να γίνει ένας Κύπριος και να αποκτούσε την κυπριακή υπηκοότητα, ήταν αρκετό να ζούσε στην Κύπρο με την έγκριση του το 2004 κάπου μεταξύ δύο και επτά χρόνια.Και ήταν γνωστό ότι οι περισσότεροι έποικοι μεταφέρθηκαν με τα βαπόρια του Ντενκτάς λ μετά το 1974.
➤ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΥΠΗΚΟΟΙ: Για Ελλαδίτες και πολίτες από την Τουρκία θα υπήρχε περιορισμός διαμονής στην Κύπρο μέχρι το 10% του πληθυσμού τόσο των Ελλήνων όσο και των Τούρκων. Αυτή ήταν η πιο σημαντική πρόνοια που είχε οδηγήσει τον τότε Γενικό Εισαγγελέα Αλέκο Μαρκίδη να ταχθεί υπέρ του Σχεδίου Ανάν και να το υπερασπιστεί γιατί έθετε οροφή στην εγκατάσταση Ελλαδιτών και πολιτών από την Τουρκία.Αυτό σύμφωνα με τον Αλέκο Μαρκίδη θα επέτρεπε στο νησί να διατηρήσει τον πολιτισμό του και την ιστορία του και δεν θα αναμιγνύονταν άλλοι, σε μεγάλο αριθμό, που θα περιέπλεκαν τα πράγματα.
Από την άλλη θα απαγορευόταν να εισβάλουν στο νησί πλούσιοι επιχειρηματίες από την Ελλάδα και την Τουρκία και να ελέγξουν τα δυο κρατίδια που θα είχαν το κεφάλι τους ήσυχο. Δηλαδή με άλλα λόγια δεν θα επιτρεπόταν σε πολίτες από την Ελλάδα να διαμένουν στο ελληνικό κρατίδιο, αν το ποσοστό τους ξεπερνούσε το 10% του ελληνοκυπριακού πληθυσμού. Το ίδιο θα ίσχυε και για τους Τούρκους πολίτες στο τουρκοκυπριακό κρατίδιο.
➤ ΤΟ ΕΔΑΦΙΚΟ: Το έδαφος του τουρκοκυπριακού κρατιδίου θα κάλυπτε λίγο πιο κάτω από το 30%. ΤΟ ποσοστό που αναφερόταν ήταν το 28 συν ή το 29 συν αν προστίθετο και το αναλογούν ποσοστό που θα εξασφάλιζε το τουρκοκυπριακό κρατίδιο μετά τη μείωση του εδάφους των βρετανικών βάσεων στο μισό. Αυτό θα προέκυπτε από το γεγονός ότι η Βρετανία είχε προτείνει πως αν εγκρινόταν το σχέδιο στα δημοψηφίσματα θα παραχωρούσε στο νέο κράτος 45 τετραγωνικά μίλια ή 72 χιλιόμετρα του εδάφους των Βάσεων της ή το μισό της έκτασης τους. Τα δύο κρατίδια θα συνδέονταν μεταξύ τους με διοικητικά σύνορα, όπως συμβαίνει με τις διάφορες Πολιτείες στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, δηλαδή δεν θα υπήρχαν σύνορα με την ευρεία έννοια του όρου που υπάρχουν μεταξύ δύο ανεξαρτήτων κρατών.
Η Κύπρος με έξη Προέδρους
Η Εκτελεστική Εξουσία του Ομοσπονδιακού κράτους παρεχόταν σε Προεδρικό Συμβούλιο που αποτελείτο από 6 μέλη, τέσσερα από τα οποία θα προέρχονταν από το ελληνοκυπριακό κρατίδιο και και δύο από το τουρκοκυπριακό. Αυτό σήμαινε ότι η Κύπρος το διάστημα μιας προεδρικής θητείας από πέντε έτη θα είχε έξη Προέδρους που θα ασκούσαν τα καθήκοντά τους εναλλάξ. Και φυσικά η προεδρία θα διαμοιραζόταν μεταξύ των Ελληνοκυπρίων που θα είχαν τη μερίδα του λέοντος και των Τουρκοκυπρίων. Με άλλα λόγια το αξίωμα του Προέδρου θα ήταν εκ περιτροπής ανά κάθε δέκα μήνες μεταξύ των έξη μελών του Συμβουλίου, τα οποία θα εκλέγονταν από το Κοινοβούλιο. Δηλαδή, όπως αναφέρθηκε, στη διάρκεια της πενταετούς θητείας για την οποία θα εκλέγονταν τα έξι μέλη του Προεδρικού Συμβουλίου, όλα τα μέλη του θα διατελούσαν για ένα δεκάμηνο Πρόεδροι. Το κάθε μέλος του Προεδρικού Συμβουλίου θα ήταν επικεφαλής Υπουργείου.
Αν κάποιος ανατρέξει στις συνθήκες της εποχής η πρόνοια να δοθεί σε Τούρκο, η προεδρία, ήταν κάτι το πολύ απαράδεκτο και δεν ήταν ποτέ δυνατό, 30 χρόνια μετά το ξεκλήρισμα των Ελλήνων και την κατοχή των περιουσιών τους, να δέχονταν πρόεδρο Τουρκοκύπριο όσο έντιμος και αν ήταν και όσο Κύπριος πατριώτης και αν παρουσιαζόταν. Αυτή ήταν μια από τις χειρότερες πρόνοιες του σχεδίου Ανάν.
Όταν, όμως, ένας έβλεπε το όλο σχέδιο από πλευράς της τουρκοκυπριακής κοινότητας ίσως να φάνταζε δίκαιο, αλλά μέσα στην κρίση των σχέσεων στο νησί και με 40.000 Τούρκους στρατιώτες να ελέγχουν κάθε σπιθαμή της κατεχόμενης γης, με πρόσφατα στη μνήμη τα τόσα εγκλήματα κατά την εισβολή από βιασμούς, αποκεφαλισμούς και καταπάτηση κάθε ανθρωπίνου δικαιώματος, ήταν αδύνατο να γίνει αποδεκτή.
Σύμφωνα με το σχέδιο Ανάν για να διασφαλιζόταν η συνεργασία αυτών των έξι Προέδρων-Υπουργών, αυτοί θα πρέπει να είχαν συνεργασθεί σε κάποιο εκλογικό συνασπισμό κατά τη διάρκεια εκλογών, δηλαδή θάπρεπε οι τέσσερις Έλληνες και οι δύο Τούρκοι, να κατέρχονταν με εκλογικό συνδυασμό στις εκλογές.
➤ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ: Ακόμα χειρότερο, κατά τους πρώτους 30 μήνες, που θεωρούνταν μεταβατική περίοδος, προβλεπόταν συμπροεδρία των ηγετών που θα υπέγραφαν τη λύση εκ μέρους των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και η πρωτοκαθεδρία μεταξύ τους θα εναλλασσόταν κάθε μήνα, δηλαδή τον ένα μήνα θα ήταν Πρόεδρος ο Ελληνοκύπριος συμπρόεδρος και τον άλλο ο Τουρκοκύπριος. Με άλλα λόγια από το δεύτερο μήνα από την έγκριση του σχεδίου Ανάν θα υπήρχε Τουρκοκύπριος που θα προήδρευε του νέου κράτους, Αυτό θα επαναλαμβανόταν κάθε δεύτερο μήνα. Οι φόβοι και οι ανησυχίες των Ελληνοκυπρίων ψηφοφόρων ήταν πολύ μεγάλες για να αποδεχθούν κάτι τέτοιο, όση κατανόηση και αν έδειχναν δεδομένων των δεινών που είχαν υποστεί το 1974.
Οταν συμπληρώνονταν οι 30 μεταβατικοί μήνες, θα ακολουθούσαν άλλοι 40 μήνες στη διάρκεια των οποίων η οι συμπρόεδροι θα εναλλάσσονταν στην προεδρία κάθε επτά μήνες, δηλαδή η θητεία του Τουρκοκύπριου Προέδρου θα αυξανόταν τώρα στους επτά μήνες.
➤ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ: Ένας από τους Υπουργούς ή από τα μέλη του Προεδρικού Συμβουλίου θα ήταν υπουργός Εξωτερικών, όπως τον γνωρίζουμε, και ένα άλλο μέλος θα αναλάμβανε ως υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων. Αυτοί οι δύο Υπουργοί θα πρέπει να προέρχονταν από τα διαφορετικά κρατίδια. Σε μερικές περιπτώσεις και οι δύο θα εκπροσωπούσαν την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση ταυτόχρονα όπως οι σύνοδοι του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
◗ Θα ακολουθήσει το Β’ μέρος για το δικαίωμα επιστροφής των εκτοπισθέντων.
