Στα πρώτα χρόνια της ζωής της οι πιθανότητες να προοδεύσει, να φτάσει ψηλά και να ευτυχήσει ήταν ξεκάθαρα εναντίον της. Κι όμως η Όπρα Γουίνφρεϊ, με όπλα το πείσμα της, τη σκληρή δουλειά, τη δύναμη, το θάρρος και την πίστη της κατάφερε να κατακτήσει πολλές κορυφές. Έγινε η πρώτη αφροαμερινανή γυναίκα που απέκτησε δική της εκπομπή, το διάσημο «The Oprah Winfrey Show», το οποίο την καθιέρωσε ως «Βασίλισσα των ΜΜΕ» αλλά και ως μία από τις πλουσιότερες και πλέον επιδραστικές και πολυβραβευμένες προσωπικότητες του 20ού αιώνα.
Όπως η ίδια αποκαλύπτει στο νέο βιβλίο της «Όσα γνωρίζω με σιγουριά», που θα κυκλοφορήσει αυτές τις ημέρες στα ελληνικά από τις εκδόσεις Key Books, η διαδρομή της δεν ήταν καθόλου εύκολη. Αντιθέτως κλήθηκε να ξεπεράσει βαθιά παιδικά τραύματα, μεγάλες απώλειες, αποτυχίες, απογοητεύσεις και κυρίως να παλέψει με τον ίδιο της τον εαυτό μέχρι να αναγνωρίσει την πραγματική αξία της και να απογειωθεί σε επαγγελματικό αλλά και προσωπικό επίπεδο.
Τα πολύτιμα μαθήματα ζωής που πήρε κατά τη διάρκεια του πολυτάραχου προσωπικού της ταξιδιού αλλά και τα «μυστικά» που την οδήγησαν στα σωστά μονοπάτια μοιράζεται στις 240 σελίδες αυτού του βιβλίου, αποσπάσματα του οποίου προδημοσιεύει το protothema.gr.
Τα σκληρά παιδικά χρόνια και η σεξουαλική κακοποίηση
Όπως για κάθε άνθρωπο, έτσι και για εκείνη, τα πρώτα χρόνια της ζωής της υπήρξαν καθοριστικά. Δυστυχώς, δεν έλαβε την αγάπη και την προσοχή που κάθε παιδί αξίζει αλλά κατάφερε να μετατρέψει τον πόνο της έλλειψης σε δύναμη:
«Άσχετα με το ποιοι είμαστε ή από πού προερχόμαστε, όλοι μας κάνουμε το δικό μας ταξίδι. Το δικό μου ξεκίνησε ένα απόγευμα του Απριλίου του 1953 στο αγροτικό Μισισίπι, όπου ο Βέρνον Γουίνφρι και η Βερνίτα Λι, χωρίς να έχουν παντρευτεί, με συνέλαβαν. Η μοναδική τους συνεύρεση εκείνη την ημέρα, που δεν ήταν καθόλου ρομαντική, προκάλεσε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, και η μητέρα μου έκρυβε την κατάστασή της μέχρι την ημέρα που γεννήθηκα – οπότε κανένας δεν ήταν προετοιμασμένος για την άφιξή μου. Ούτε πάρτι έγινε για την επικείμενη γέννα, ούτε υπήρχε η προσμονή και η χαρά που βλέπω στα πρόσωπα των φιλενάδων μου που περιμένουν παιδί και χαϊδεύουν τη φουσκωμένη κοιλιά τους με λατρεία. Τη γέννησή μου τη στιγμάτισαν η μετάνοια, το κρύψιμο και η ντροπή.
Όταν ο συγγραφέας και σύμβουλος ψυχικής υγείας Τζον Μπράντσο, ο οποίος πρωτοστάτησε και διέδωσε τη θεωρία του «εσώτερου παιδιού», εμφανίστηκε στην εκπομπή μου The Oprah Winfrey Show το 1991, έκανε στο κοινό μου και σε μένα μια σημαντική άσκηση. Μας είπε να κλείσουμε τα μάτια μας και να μεταφερθούμε στο σπίτι όπου μεγαλώσαμε, να δούμε το ίδιο το σπίτι. Πλησιάστε πιο κοντά, μας είπε. Κοιτάξτε μέσα από το παράθυρο και δείτε μέσα τον εαυτό σας. Τι βλέπετε; Και, πάνω απ’ όλα, τι νιώθετε; Για μένα, αυτή ήταν μια εξαιρετικά θλιβερή αλλά και σημαντική άσκηση. Αυτό που ένιω-
θα σχεδόν σε κάθε στάδιο της εξέλιξής μου ήταν η μοναχικότητα. Όχι μοναξιά –διότι υπήρχαν πάντα άνθρωποι γύρω μου– αλλά ήξερα ότι εξαρτιόταν από μένα η επιβίωση της ψυχής μου. Ένιωθα ότι έπρεπε να τα βγάλω πέρα μόνη μου.
Όταν ήμουν μικρό κορίτσι, μου άρεσε πολύ όταν ερχόταν μια παρέα στο σπίτι της γιαγιάς μου μετά την εκκλησία. Όταν έφευγαν, τρόμαζα στην ιδέα ότι θα μείνω μόνη μου με τον παππού μου, που είχε γεροντική άνοια, και με τη γιαγιά μου, που συνήθως ήταν εξουθενωμένη και ανυπόμονη. Ήμουν το μοναδικό παιδί όλης της περιοχής κι έτσι έπρεπε να βρω έναν τρόπο να περνάω τον χρόνο μου μόνη μου. Εφεύρισκα νέους τρόπους να αντιμετωπίζω την απομόνωση. Είχα βιβλία και αυτοσχέδιες κούκλες, και δουλειές του σπιτιού, και ζώα στο κτήμα που συχνά τους έδινα ένα όνομα και τους μιλούσα. Είμαι βέβαιη ότι όλος αυτός ο χρόνος που περνούσα μόνη μου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο πώς εξελίχθηκα ως ενήλικας.
Καθώς κοιτούσα πίσω στο παρελθόν μου μέσα από το παράθυρο του Τζον Μπράντσο, ένιωσα θλίψη που οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι δεν έδειχναν να συνειδητοποιούν πόσο γλυκό και καλό κοριτσάκι ήμουν. Αλλά ένιωσα επίσης ότι πήρα δύναμη βλέποντάς το αυτό για μένα.
Όπως και εγώ, μπορεί να έχετε βιώσει κι εσείς καταστάσεις που σας έκαναν να θεωρείτε ότι δεν αξίζετε. Ξέρω στα σίγουρα ότι η επούλωση των πληγών του παρελθόντος είναι μια από τις μεγαλύτερες και πιο αξιόλογες προκλήσεις της ζωής. Είναι σημαντικό να μάθετε πότε και με ποιον τρόπο σάς έχουν «προγραμματίσει», έτσι ώστε να μπορέσετε να αλλάξετε τον προγραμματισμό. Και αυτό είναι αποκλειστικά δική σας ευθύνη και κανενός άλλου. Υπάρχει ένας αδιάψευστος νόμος του σύμπαντος: Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη ζωή του.
Αν θεωρείτε ότι κάποιος άλλος ευθύνεται για την ευτυχία σας, χάνετε τον χρόνο σας. Πρέπει να βρείτε το θάρρος να προσφέρετε στον εαυτό σας την αγάπη που δεν λάβατε. Ξεκινήστε παρατηρώ- ντας ότι κάθε μέρα σάς προσφέρει μια νέα ευκαιρία για την εξέλιξή σας. Ότι οι θαμμένες διαφωνίες με τη μητέρα σας εμφανίζονται στους καβγάδες με τον ή τη σύζυγό σας. Ότι με αφορμή ό,τι κάνε- τε (ή δεν κάνετε) νιώθετε ασυνείδητα ότι δεν αξίζετε. Όλες αυτές οι εμπειρίες είναι ο τρόπος για να σας δείξει η ζωή σας ότι πρέπει να αφήσετε πίσω σας το παρελθόν και να ολοκληρωθείτε ως άνθρωποι. Να είστε προσεκτικοί. Κάθε επιλογή σάς προσφέρει την ευκαιρία να χαράξετε τον δικό σας δρόμο. Συνεχίστε. Προχωρήστε μπροστά με φόρα.»
Η Όπερα Γουίνφρεϊ σε παιδική ηλικία
Από τα πιο συγκλονιστικά μέρη του βιβλίου είναι αυτό στο οποίο περιγράφει την σεξουαλική της κακοποίηση που υπέστη ως παιδί και το πώς επέδρασε αυτό το τραυματικό γεγονός στη μετέπειτα ζωής της:
«Για πολλά χρόνια είχα ένα μυστικό που δεν το ήξερε σχεδόν κανένας. Ακόμη και η Γκέιλ, που ήξερε τα πάντα για μένα, το έμαθε μετά από αρκετά χρόνια αφού γίναμε φίλες. Το ίδιο ισχύει και για τον Στέντμαν. Το έκρυβα μέχρι να νιώσω ασφαλής για να το μοιραστώ: τη σεξουαλική κακοποίηση που είχα υποστεί από τα10 ως τα 14, την επακόλουθη συχνή εναλλαγή συντρόφων λόγω αυτού στην εφηβεία, και τέλος, την εγκυμοσύνη μου στα 14. Ντρεπόμουν τόσο πολύ, που έκρυβα την εγκυμοσύνη μου μέχρι που ο γιατρός μου παρατήρησε τους πρησμένους αστραγάλους μου και την κοιλιά μου. Γέννησα το 1968· το μωρό πέθανε στο νοσοκομείο λίγες εβδομάδες αργότερα.
Γύρισα στο σχολείο και δεν το είπα σε κανέναν. Φοβόμουν ότι αν το μάθαιναν θα με έδιωχναν. Έτσι, κουβάλησα μέσα μου αυτό το μυστικό για πολλά χρόνια και πάντα φοβόμουν ότι, αν κάποιος ανακάλυπτε τι είχε συμβεί, θα με έδιωχνε κι εκείνος από τη ζωή του. Ακόμη και όταν βρήκα το θάρρος να δημοσιοποιήσω την κα- κοποίηση, εξακολουθούσα να νιώθω ντροπή και να κρατάω μυστική την εγκυμοσύνη.
Όταν ένα μέλος της οικογένειάς μου, που έχει πλέον πεθάνει, αποκάλυψε αυτή την ιστορία στις σκανδαλοθηρικές εφημερίδες, τα πάντα άλλαξαν. Ένιωσα συντετριμμένη. Πληγωμένη. Προδομένη. Πώς μπόρεσε αυτός ο άνθρωπος να μου το κάνει αυτό; Έκλαψα πάρα πολύ. Θυμάμαι τον Στέντμαν να μπαίνει μέσα στο υπνοδωμάτιο εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα, το δωμάτιο ήταν σκοτεινό, με τις κουρτίνες κλειστές. Στάθηκε μπροστά μου, φαινόταν σαν να έχει κλάψει και εκείνος, και μου είπε: «Λυπάμαι πολύ. Δεν σου αξίζει κάτι τέτοιο».
Όταν κατάφερα με το ζόρι να σηκωθώ από το κρεβάτι για να πάω στη δουλειά μου εκείνη τη Δευτέρα το πρωί, ένιωθα καταβεβλημένη και φοβισμένη. Φανταζόμουν ότι κάθε άνθρωπος που θα συναντούσα στον δρόμο θα με έδειχνε με το δάχτυλό του και θα φώναζε: «Έγκυος στα δεκατέσσερα, κακό κορίτσι… αποβάλλεσαι!». Όμως κανένας δεν είπε τίποτα – ούτε οι άγνωστοι, ούτε οι άνθρωποι που γνώριζα. Σοκαρίστηκα. Κανένας δεν μου συμπεριφερόταν διαφορετικά. Επί δεκαετίες περίμενα μια αντίδραση που ποτέ δεν ήρθε.
Έκτοτε με έχουν προδώσει κι άλλοι – αλλά, παρόλο που είναι σαν να μου δίνουν μια κλοτσιά στα σπλάχνα μου, δεν με κάνει πλέον να κλαίω ή να χώνομαι στο κρεβάτι μου. Προσπαθώ να μην ξεχνάω ποτέ τα λόγια του Ησαΐα 54:17: «Kανένα όπλo πoυ θα κατασκευαστεί εναντίον σου δεν θα έχει επιτυχία*». Κάθε δύσκολη στιγμή έχει και την καλή της πλευρά, και σύντομα συνειδητοποίησα ότι η δημοσιοποίηση του μυστικού μου ήταν απελευθερωτική. Μέχρι τότε δεν μπορούσα να ξεκινήσω την επανόρθωση της ζημιάς που είχε γίνει στην ψυχή μου όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι. Συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα χρόνια κατηγορούσα τον εαυτό μου. Αυτό που έμαθα στα σίγουρα ήταν ότι το να συντηρώ μέσα μου την ντροπή ήταν το μεγαλύτερο βάρος από όλα. Όταν δεν ντρέπεσαι για τίποτα, όταν ξέρεις ποιος είσαι και ποιες είναι οι αξίες σου, πορεύεσαι με σοφία.»
Θύμα του έρωτα
Μπορεί να ακούγεται αντιφατικό, κι όμως αυτή η τόσο δυναμική και ανεξάρτητη γυναίκα υπήρξε για χρόνια θύμα του έρωτα. Έβαζε τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα, επέτρεπε στους ερωτικούς συντρόφους της να τής φέρονται χωρίς σεβασμό, έσκιζε την αξιοπρέπειά της με την ίδια της τα χέρια:
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια φορά που ξεκαθάριζα ένα συρτάρι και βρήκα μέσα 12 σελίδες που με έκαναν να σταματήσω αυτό που έκανα. Ήταν ένα πολύυυ ερωτικό γράμμα που είχα γράψει αλλά δεν είχα στείλει ποτέ (ευτυχώς) σε έναν τύπο με τον οποίο έβγαινα. Ήμουν τότε 29 χρονών, σε απόγνωση και εντελώς κολλημένη με αυτόν. Ήταν 12 σελίδες γεμάτες γκρίνια και παράπονο, τόσο αξιοθρήνητες που δεν αναγνώριζα καν τον εαυτό μου. Και παρόλο που έχω κρατήσει τα ημερολόγιά μου από τότε που ήμουν 15, αποφάσισα να κάψω αυτό το πειστήριο του τι νόμιζα ότι είναι η αγάπη. Δεν ήθελα να υπάρχει γραπτό πειστήριο ότι ήμουν κάποτε τόσο αξιοθρήνητη και χωρίς καμία επαφή με τον εαυτό μου. Έχω δει πάρα πολλές γυναίκες να αφοσιώνονται σε άντρες που εμφανώς δεν έδιναν δεκάρα για αυτές. Έχω δει πάρα πολλές γυναίκες να αρκούνται με ψίχουλα. Αλλά τώρα ξέρω ότι μια σχέση που έχει χτιστεί πάνω στην αληθινή αγάπη σε κάνει να νιώθεις καλά. Πρέπει να σας φέρνει χαρά – όχι μόνο μερικές φορές, αλλά τον περισσότερο καιρό. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σας κάνει να χάνετε την αυτοπεποίθησή σας, τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπειά σας. Και είτε είστε 25 είτε 65, θα πρέπει να φέρνετε στο τραπέζι όλα αυτά που είστε – και να αποχωρείτε έχοντας αποκομίσει ακόμη περισσότερα…
Τα μεγαλύτερα λάθη που έχω κάνει στη ζωή μου ξεκινούσαν από το γεγονός ότι παραχωρούσα τη δύναμή μου σε κάποιον άλλον – πιστεύοντας ότι η αγάπη που μπορούσαν να μου προσφέρουν οι άλλοι ήταν πιο σημαντική από την αγάπη που μπορούσα να προσφέρω εγώ στον εαυτό μου. Θυμάμαι ότι όταν ήμουν 29 είχα μια σχέση που βασιζόταν στα ψέματα και στην απάτη, κι εγώ ήμουν πεσμένη κάτω στα γόνατα κι έκλαιγα, για μια ακόμη φορά, για τον «Άντρακλα» κι ένιωθα χάλια. Τον περίμενα όλο το βράδυ, με είχε στήσει, φτάνοντας πολλές ώρες μετά το ραντεβού μας κι εγώ είχα τολμήσει να ρωτήσω γιατί. Τον θυμάμαι να στέκεται στην είσοδο και να μου λέει: «Το πρόβλημά σου, μικρούλα, είναι πως νομίζεις ότι είσαι σπουδαία». Και γύρισε και μου κοπάνησε την πόρτα στα μούτρα.
Είχα μεγαλώσει βλέποντας την ξαδέλφη μου την Άλις να την κακοποιεί σωματικά το αγόρι της και είχα ορκιστεί ότι εγώ δεν θα ανεχόμουν ποτέ τέτοια συμπεριφορά. Αλλά, καθώς καθόμουν στο πάτωμα του μπάνιου μου όταν εκείνος έφυγε, είδα ξεκάθαρα ότι η μόνη διαφορά μεταξύ της Άλις και εμού ήταν ότι εμένα αυτός δεν με είχε χτυπήσει. Ο «Άντρακλας» έκανε λάθος: Δεν πίστευα ότι είμαι σπουδαία – και αυτό ήταν το πρόβλημα. Γιατί επέτρεπα στον εαυτό μου να μου συμπεριφέρεται έτσι;
Παρόλο που τα σκέφτηκα αυτά, μου πήρε άλλον έναν χρόνο μέχρι να διακόψω τη σχέση. Εξακολουθούσα να ελπίζω και να προσεύχομαι να πάνε καλύτερα τα πράγματα, νόμιζα ότι θα αλλάξει εκείνος. Ποτέ δεν άλλαξε. Άρχισα να προσεύχομαι να βρω τη δύναμη να δώσω ένα τέλος στη σχέση. Προσευχόμουν και περίμενα να νιώσω καλύτερα. Και περίμενα. Και περίμενα. Επαναλαμβάνοντας στο μεταξύ όλα τα παλιά μοτίβα.
Μέχρι που μια μέρα κατάλαβα. Όσο εγώ περίμενα από τον Θεό, ο Θεός περίμενε από εμένα. Περίμενε από εμένα να πάρω την απόφαση είτε να κυνηγήσω τη ζωή που μου άξιζε είτε να συνεχίσω να ασφυκτιώ στη ζωή που ζούσα. Αναγνώρισα την αλήθεια ότι είμαι μια χαρά ακριβώς όπως είμαι. Είμαι επαρκής από μόνη μου.
Με αυτή την αποκάλυψη ήρθε και ένα θαύμα. Περίπου εκείνη την εποχή έλαβα ένα τηλεφώνημα για να περάσω μια ακρόαση για ένα τοκ σόου στο Σικάγο. Αν είχα παραμείνει δέσμια εκείνης της σχέσης δεν θα εξελισσόταν η ζωή μου όπως τη βίωσα τελικά. Ποια είναι η αλήθεια της ζωής σας; Είναι δική σας ευθύνη να τη βρείτε.
Για να τη βρείτε, να ξέρετε ότι η αλήθεια είναι αυτό που νιώθετε μέσα σας σωστό και καλό και γεμάτο αγάπη. (Η αγάπη δεν πονάει, το έμαθα αυτό μετά τα 29 μου. Μας κάνει να νιώθουμε πραγματικά καλά.) Είναι αυτό που σας επιτρέπει να ζείτε κάθε μέρα με εντιμότητα. Όλα όσα κάνετε και λέτε δείχνουν στον κόσμο ποιοι είστε. Ας είναι η αλήθεια.»
Ο λόγος που την έπεισε να συνεχίσει την εκπομπή της
Το «The Oprah Winfrey Show», που προβαλλόταν από το 1986 έως το 2011, υπήρξε ένα από τα μακροβιότερα και επιτυχημένα talk show της αμερικανικής τηλεόρασης. Κάπου εκεί στην ολοκλήρωση της δεύτερης δεκαετίας η οικοδέσποινά του είχε αποφασίσει πως είχε έρθει η στιγμή να κλείσει ο κύκλος. Υπήρξε όμως έναν πολύ σοβαρός και βαθιά συγκινητικός λόγος που τήν έπεισε να συνεχίσει για μία ακόμη πενταετία:
«Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα κάνω την εκπομπή Oprha για 25 χρόνια. Στα 12 χρόνια είχα ήδη αρχίσει να σκέφτομαι ότι πρέπει να τη σταματήσω. Δεν ήθελα να γίνω το κορίτσι που έμεινε υπερβολικά πολλή ώρα στο πάρτι. Έτρεμα στη σκέψη να μη μείνω περισσότερο από όσο ήμουν καλοδεχούμενη. Μετά έκανα την ταινία Αγαπημένη, όπου έπαιξα μια πρώην σκλάβα που βιώνει επιτέλους την ελευθερία της. Αυτός ο ρόλος άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζα τη δουλειά μου. Πώς τολμούσα εγώ, που μου είχαν δοθεί απίστευτες ευκαιρίες σε σχέση με τους προγόνους μου, έστω και να σκεφτώ ότι κουράστηκα στον βαθμό να τα παρατήσω; Έτσι, ανανέωσα το συμβόλαιό μου για άλλα τέσσερα χρόνια. Μετά για άλλα δύο.
Όταν έφτασα στα 20 χρόνια ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή να ολοκληρώσουμε τον κύκλο της εκπομπής. Και τότε έλαβα ένα μέιλ από τον Μάτι Στέπανεκ. Ο Μάτι ήταν ένα δωδεκάχρονο αγόρι με μια σπάνια μορφή μυϊκής δυστροφίας, ο οποίος είχε εμφανιστεί στην εκπομπή μου για να διαβάσει τα ποιήματά του και γίναμε αμέσως αγαπημένοι φίλοι. Ανταλλάσσαμε μέιλ συχνά και μιλούσαμε στο τηλέφωνο όποτε μπορούσαμε. Με έκανε να γελάω. Και μερικές φορές να κλαίω. Αλλά τον περισσότερο καιρό με έκανε νιώθω ότι είμαι άνθρωπος και ότι είμαι παρούσα και ότι μπορώ να εκτιμήσω ακόμη και τα πιο ασήμαντα πράγματα. Ο μικρός Μάτι υπέφερε πάρα πολύ, μπαινόβγαινε συνέχεια στα νοσοκομεία, και παρ’ όλα αυτά δεν παραπονιόταν σχεδόν ποτέ. Όταν μιλούσε, εγώ τον άκουγα. Και τον Μάιο του 2003, όταν ήταν να πάρω την απόφαση αν θα σταματήσω την εκπομπή, έπαιξε καταλυτικό ρόλο και με έκανε να αλλάξω γνώμη. Αυτό είναι το γράμμα που μου έγραψε:
Η Όπερα Γουίνφρεϊ με τον μικρό Μάτι Στέπανεκ
Αγαπητή Όπρα,
Γεια σου, εγώ είμαι, ο Μάτι… ο φίλος σου. Προσεύχομαι και ελπίζω να πάω στο σπίτι μου κάπου κει στην Ημέρα Μνήμης. Δεν είναι σίγουρο, γι’ αυτό δεν το λέω σε πολλούς. Κάθε φορά που προσπαθώ να πάω στο σπίτι, κάτι άλλο πάει στραβά. Οι γιατροί δεν μπορούν να με «φτιάξουν» αλλά συμφωνούν να πάω στο σπίτι. Και μην ανησυχείς, δεν «πάω στο σπίτι για να πεθάνω» ή κάτι τέτοιο. Πάω στο σπίτι γιατί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο εδώ, και αν γίνω καλά θα είναι επειδή αυτό είναι γραφτό, κι αν δεν γίνω καλά, τότε το μήνυμα που ήταν να διαδώσω θα έχει ολοκληρωθεί και θα έχει έρθει η ώρα μου να πάω στον Παράδεισο. Εγώ ελπίζω ότι χρειάζεται να είμαι ο αγγελιοφόρος του μηνύματός μου για λίγο καιρό ακόμη, όμως αυτό είναι ουσιαστικά στα χέρια του Θεού. Αλλά τέλος πάντων… Τώρα χρειάζομαι μεταγγίσεις αίματος περίπου μια φορά την εβδομάδα, οπότε αυτό είναι καλύτερο. Και ακούγεται περίεργο, αλλά νομίζω ότι είναι υπέροχο που έχω το αίμα και τα αιμοπετάλια τόσο πολλών ανθρώπων. Με φέρνει σε επαφή με τον κόσμο κατά κάποιον τρόπο, και με κάνει περήφανο.
Ξέρω ότι σχεδιάζεις να σταματήσεις την εκπομπή σου στην 20ή επέτειό της. Η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να πε- ριμένεις και να τη σταματήσεις στην 25η επέτειο. Και θα σου εξηγήσω γιατί. Το 25 μού φαίνεται πιο λογικό, εν μέρει επειδή είμαι λίγο ψυχαναγκαστικός και το 25 είναι ένας τέλειος αριθμός. Είναι το τέλειο τετράγωνο, και συμβολίζει το ένα τέταρτο από κάτι, όχι απλώς το ένα πέμπτο όπως ο αριθμός 20. Επίσης, όποτε σκέφτομαι τον αριθμό 25, ειδικά όταν πρόκειται για μια αποχώρηση ή μια ολοκλήρωση, για κάποιο λόγο το μυαλό μου γεμίζει με φωτεινά χρώματα και το ξανάνιωμα της ζωής. Ξέρω ότι ακούγεται παράξενο, αλλά είναι αλήθεια. Έχεις ήδη γράψει ιστορία με τόσους τρόπους,
θαυμάσιους και όμορφους τρόπους, γιατί να μη γράψεις ακόμη μεγαλύτερη ιστορία παρουσιάζοντας μια εκπομπή που είναι τόσο αξιοπρεπής και έχει αγγίξει και εμπνεύσει τόσο πολλούς ανθρώπους για ένα τέταρτο του αιώνα; Θα σε αφήσω να το σκεφτείς. Και φυσικά, αυτή είναι απλώς η γνώμη μου, αλλά μερικές φορές έχω προαίσθηση για μερικά πράγματα, και έχω και τώρα για αυτό. Νομίζω ότι είναι καλό για τον κόσμο και καλό για σένα.
Σε αγαπώ και με αγαπάς,
Μάτι».
Ανάμεσα στα πολλά και σημαντικά μηνύματα ζωής που περνά η Όπρα Γουίνφρεϊ μέσα από αυτό το βιβλίο και η έννοια που δίνει στη λέξη θάρρος: «Το πραγματικό μέγεθος του θάρρους σας δεν υπολογίζεται βάσει του αν έχετε πετύχει τον στόχο σας – αλλά βάσει του αν έχετε πάρει την απόφαση να ξανασταθείτε στα πόδια σας άσχετα με το πόσες φορές έχετε αποτύχει. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, αλλά επίσης ξέρω στα σίγουρα ότι, όταν έχετε το θάρρος να σταθείτε στα πόδια σας και να κυνηγήσετε τα πιο τρελά όνειρά σας, η ζωή θα σας ανταμείψει και θα ζήσετε τις πιο όμορφες περιπέτειες που έχει να σας προφέρει. Και τι σημαίνει τρελά όνειρα; Αυτή τη στιγμή, όπου κι αν βρίσκεστε, μια μόνο επιλογή σάς χωρίζει από το να κάνετε μια νέα αρχή.»
protothema.gr
