Για τον Ντόναλντ Τραμπ ο πόλεμος με την Κίνα – σε εμπορικό και οικονομικό επίπεδο – είναι ο μόνος που ήθελε από το 2016 να δώσει η χώρα του με τον ίδιο στο τιμόνι της. Για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ η οικονομία είναι τα πάντα – ή σχεδόν – και σωστά από τα τέλη της δεκαετίας του 80 είχε διαβλέψει και δημόσια μιλήσει – όχι βέβαια από θέση ευθύνης – για τον κίνδυνο της κινεζικής ανόδου και την απειλή που αυτή αποτελεί για την αμερικανική οικονομική και όχι μόνο κυριαρχία. Ο Τραμπ με μία νωπή δεύτερη θητεία στο οβάλ γραφείο και, έχοντας αναγκαστεί να περιορίσει τα σχέδιά του λόγω της πανδημίας κατά την πρώτη του παρουσία στον Λευκό Οίκο, κάνει αυτό ακριβώς που είχε προαναγγείλει: οικονομικό πόλεμο.
Οι δασμοί ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο ο Τραμπ έχει ερμηνεύσει τα ζητούμενα είναι ένα ξεκάθαρο εργαλείο – όπλο που οι ΗΠΑ αλλά και κάθε άλλη οικονομία επιπέδου έχει στη φαρέτρα της. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ επέλεξε να το χρησιμοποιήσει σε μία στιγμή που τα προβλήματα δεν είναι ούτε λίγα ούτε και μικρά και σε έναν χρόνο στον οποίο η αμερικανική οικονομία έχει και αρκετά δικά της για να ασχοληθεί. Ο αντίκτυπος για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ είναι συνώνυμος με τις «παρενέργειες» μίας σοβαρής επέμβασης που έχει να αντιμετωπίσει ένας σοβαρά ασθενής. Ο πόνος είναι απαραίτητος και για να είμαστε δίκαιοι και με τις συνθήκες και με την ίδια την ιστορία ο Τραμπ είχε μιλήσει και για αυτό χωρίς περιστροφές…
Αυτό που δείχνει να μην απασχολεί καθόλου τον Αμερικανό Πρόεδρο όμως, και φαίνεται πως επαναλαμβάνεται ως μοτίβο, είναι το γεγονός πως πέρα από τα αμιγώς μάκρο ή και μίκρο οικονομικά ο Τραμπ προχωρά σε κινήσεις που άμεσα «γκρεμίζουν» προσπάθειες και πολιτικές για τις οποίες η χώρα του πάλεψε, πλήρωσε και εγκαθίδρυσε μέσα από καθαρές – ή όχι και τόσο – μεθόδους τα τελευταία 80 χρόνια. Οι κινήσεις των ΗΠΑ σήμερα δείχνουν μία βίαιη στροφή στον απομονωτισμό. Ο Τραμπ επιχειρεί να στρέψει το υπερωκεάνιο των ΗΠΑ που, με πολλούς κόμβους, καταγράφει μία μακρά πορεία μέσα σε μόλις μερικά μίλια και χωρίς να υπάρχει πέρα από τις εντολές του καπετάνιου κάποιο εμφανές στον ορίζοντα πρόβλημα.
Ο Τραμπ ισχυρίζεται πως το «πλοίο» της χώρας του οδεύει προς αβαθή και υφάλους του Πεκίνου οι οποίοι σήμερα έχουν τέτοιο μέγεθος που μπορούν να «τραυματίσουν» και να βυθίσουν το σκάφος… Ο Τραμπ δεδομένα έχει δίκιο στο κομμάτι της διάγνωσης του προβλήματος. Ναι, η Κίνα σήμερα είναι με διαφορά η κορυφαία απειλή για την Αμερικανική οικονομία και δεν θα αργήσει η ώρα που το Πεκίνο θα εκμεταλλευτεί τις συγκυρίες για να αναδυθεί ως η νέα παγκόσμια υπερδύναμη. Ο Τραμπ, με τον τρόπο που επιλέγει να κινηθεί όμως, κάνει ένα τεράστιο δώρο στον ίδιο του τον εχθρό… Όπως αναφέραμε και πιο πάνω αυτό δεν είναι η πρώτη φορά που το πράττει και μάλιστα σε λιγότερο από τρεις μήνες. Τα ίδια ερωτηματικά δημιούργησε και η στάση του στον Πόλεμο της Ουκρανίας με την προσέγγιση προς τη Μόσχα και την απομόνωση της Ουκρανίας αλλά και της Ευρώπης. Ο Τραμπ καταφέρνει με τον τρόπο του να ενώσει έναν κόσμο που από τις ΗΠΑ έμαθε – εύκολα ή και δύσκολα – πως πρέπει να βρίσκεται απέναντι από την Κίνα και τις επιδιώξεις του Πεκίνου. Αλήθεια εάν πριν από τρεις μήνες κάποιος έλεγε πως Κίνα – Ιαπωνία και Νότια Κορέα θα βρίσκονταν εσπευσμένα μάλιστα στο ίδιο τραπέζι να βρεθεί μία κοινή λύση απέναντι στην Αμερικανική δασμολογική απειλή πόσοι θα πόνταραν υπέρ;
Οι δασμοί, ανεξάρτητα από το τελικό ύψος που θα αγγίξουν με τον Τραμπ να ασχολείται αποκλειστικά με το Πεκίνο και να θέλει να «σύρει» τον Σι σε ένα αεροσκάφος με προορισμό την Ουάσιγκτον, θα πληγώνουν δεδομένα και την κινεζική οικονομία. Η στάση όμως της Κίνας δείχνει ξεκάθαρα πως είναι αυτό ακριβώς το κόστος που το Πεκίνο δεν έχει κανένα πρόβλημα να πληρώσει. Οι τοποθετήσεις από την πλευρά της κινεζικής Κυβέρνησης είναι ανακοινώσεις χώρας που αμύνεται και όχι χώρας που έχει εδώ και χρόνια αποτελέσει το «μαύρο πρόβατο» του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου με χιλιάδες καταγγελίες και μηνύσεις ενάντια στις παράνομες εμπορικές πρακτικές και την καταστρατήγηση κάθε νόρμας και δεοντολογίας στην πνευματική ιδιοκτησία. Οι δασμοί Τραμπ δίνουν επιπρόσθετα νέο αφήγημα στην Κίνα για το εσωτερικό της. Με τη μέση σύνταξη να είναι 17 δολάρια το μήνα και να έχει δοθεί εσχάτως μία αύξηση 3 δολαρίων η Κίνα απειλείται περισσότερο στο εσωτερικό παρά από την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ο δεδομένος και επίσημα κηρυγμένος εμπορικός πόλεμος από την Ουάσιγκτον είναι το ιδανικό άλλοθι.
protothema.gr
