Χθες οι καθηγητές προχώρησαν σε στάση εργασίας σχετικά με το ζήτημα της αξιολόγησης. Δεν θα σταθώ στους λόγους που την προκάλεσαν, αλλά στον τρόπο με τον οποίο υλοποιήθηκε. Αναρωτιέμαι λοιπόν: Όταν κάποιοι εκδηλώνουν τη διαμαρτυρία τους, στην προκειμένη περίπτωση, για το καλό του σχολείου και της εκπαιδευτικής διαδικασίας, δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να βρίσκονται στον χώρο της διαμαρτυρίας; Καθολική παρατήρηση, όμως, ελάχιστοι έδωσαν το παρών τους σε αντίθεση με τα εκατοντάδες μέλη της ΟΕΛΜΕΚ.
Χρησιμοποίησαν μήπως την στάση εργασίας ως μια άνετη «ανάπαυλα» -ένα break, όπως συνηθίζεται να λέγεται πλέον στην καθομιλουμένη-, για καφέ ή για τακτοποίηση προσωπικών εκκρεμοτήτων; Κι έτσι γεννάται το ερώτημα: Πόσο ειλικρινής είναι μία διαμαρτυρία όταν μετατρέπεται σε προσωπικό χρόνο αντί για συλλογική παρουσία διεκδίκησης ή διαφωνίας;
ΜΑΡΧ
