Η Μαρίνα Σπανού φιλοξενήθηκε στο podcast του like.com.cy, «Winter@LIKE» με τον Χαράλαμπο Χειμώνα. Η 22χρονη τραγουδίστρια που μετρά περισσότερα από τριάντα εκατομύρια streams στο Spotify με τα τραγούδια της, όπως «Ταξίδι», «Ικαρία» και «Carte Postale», μίλησε για τις σπουδές της στην υποκριτική, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε δεδομένου ότι η Κύπρια μαμά της και σπουδαία ηθοποιός είναι καθηγήτρια στο Εθνικό Θέατρο στο οποίο και σπούδασε, αλλά και για την αναγνωρισημότητα του ηθοποιού μπαμπά της, Χρήστου Σπανού.
«Το θέατρο μπήκε λίγο ύπουλα στη ζωή μου από πολύ παλιά. Ήθελα κάποια στιγμή να σπουδάσω μιούζικαλ· είχα πάει και στο Λονδίνο για να κάνω κάποια σεμινάρια. Ήμουν αποφασισμένη ότι, τελειώνοντας το σχολείο, θα φύγω για την Αγγλία. Κάποια στιγμή, στην Γ΄ Γυμνασίου ή Α΄ Λυκείου —κάπου εκεί— είδα τις εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο, δηλαδή τις πτυχιακές του τρίτου έτους για την αποφοίτηση. Εκεί άκουσα έναν φοιτητή να τραγουδάει το «Άρωμα», που είναι ένα παραδοσιακό τραγούδι της Λέρου. Κάπως ηλεκτρίστηκα εκείνη τη στιγμή και ένιωσα ότι θα ήθελα να το εξερευνήσω όλο αυτό εδώ, στον τόπο μου, με τη γλώσσα μου. Σκέφτηκα ότι σε αυτή τη σκηνή θέλω να βρίσκομαι», δήλωσε αρχικά η Μαρίνα Σπανού στο podcast του LIKE.
«Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα πράγματα στο Λονδίνο δεν ήταν όπως τα περίμενα —όπως τα είχα φτιάξει στο μυαλό μου. Βέβαια, θα μου πεις, για ένα σεμινάριο πήγα, όχι για τριετή φοίτηση, αλλά ήταν μια ρωγμή στο συννεφάκι που είχα χτίσει».
«Είχα συνηθίσει τον τρόπο δουλειάς στην Ελλάδα, τις σχέσεις που χτίζονται στο θέατρο, τα ωράρια· είναι μια πολύ διαφορετική νοοτροπία. Τουλάχιστον για εκείνη την ηλικία, που ήταν η πρώτη μου ενηλικίωση. Ήθελα για λίγο να μείνω στην Ελλάδα. Νομίζω πως στο Λονδίνο είχα μείνει για είκοσι ημέρες· είχαμε έναν κύκλο σεμιναρίων και μία παράσταση στο τέλος», πρόσθεσε.
Έπειτα, η Μαρίνα Σπανού, τόνισε: «Έτσι, αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στις δραματικές σχολές. Έδωσα —και πέρασα. Εντάξει, ήταν κάποια δύσκολα χρόνια, υπό την έννοια ότι είναι μια σπουδή με δωδεκάωρα κάθε μέρα, με πολλές πρόβες, με περίεργες συνθήκες, με περίεργους ανθρώπους»
— Τι εννοείς με το “περίεργες συνθήκες”;
«Ήταν περίεργες οι συνθήκες φοίτησης. Το ίδιο το επάγγελμα είναι τόσο ρευστό· δεν υπάρχει συγκεκριμένη ύλη, ο καθένας το διδάσκει με τον δικό του τρόπο, εκτός από κάποιους ανθρώπους που έχουν φτιάξει ένα σύστημα με τον δικό τους βιωματικό τρόπο. Οπότε μπορεί να προβάλλεται και η δική τους ηγετική τάση, και να μπαίνουν άλλα πράγματα στη μέση. Συν ότι βρίσκεσαι ξαφνικά σε μια καθημερινότητα με δεκαέξι ανθρώπους, οι οποίοι γίνονται οικογένειά σου από εκεί που δεν τους ήξερες καθόλου.
Ειδικά αν μπεις σε μια δραματική σχολή όπως είναι φτιαγμένες στην Ελλάδα —ιδίως οι top, το Εθνικό όπου ήμουν εγώ, το Ωδείο και κάποιες άλλες αντίστοιχης κατηγορίας— αν μπεις στα 18 σου, είναι ζόρικη μετάβαση από το περιβάλλον του σχολείου. Νομίζω πως χρειάζεσαι λίγα χρόνια για να σμιλευτεί η προσωπικότητά σου, να καταλάβεις ποιος είσαι, τι χρειάζεσαι, τι ανάγκες έχεις από αυτό το περιβάλλον στο οποίο μπαίνεις· να μπορείς να μπαινοβγαίνεις σε αυτό και να μη βουτάς ολόκληρος στον μικρόκοσμο. Τότε, νομίζω, θα πήγαιναν όλα καλύτερα».
— Το γεγονός ότι έχεις δύο γονείς που σχετίζονται με τα αντικείμενα με τα οποία καταπιάνεσαι, και έναν μπαμπά αναγνωρίσιμο, στην υποκριτική σχολή σε έκανε να σκέφτεσαι πώς θα σε δουν οι άλλοι;
«Νομίζω ότι από τους συμφοιτητές μου δεν είχα κανένα πρόβλημα. Υπήρχε λίγο σαν «ο ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο» το ζήτημα ότι οι γονείς μου είναι αυτοί που είναι και ότι η μητέρα μου διδάσκει στη σχολή όπου φοιτώ. Οπότε καταλαβαίνεις πως, ακόμα και πριν μπω στη σχολή, ήμασταν όλοι προετοιμασμένοι ότι, σε περίπτωση που τα καταφέρω και περάσω, θα ακούσουμε όλα αυτά που ακούγονται στην Ελλάδα για τα “βύσματα” κτλ».
— Επειδή τότε ήσουν σε μια έντονη ηλικία, αυτή την κατάσταση τη δεχόσουν ως είχε ή σε έτρωγε και ένα «γιατί»;
«Νομίζω τη δέχτηκα ως είχε, γιατί μεγάλωσα με αυτό. Δεν ήρθε ξαφνικά στα 17 μου. Ήξερα πάντα ότι η οικογένειά μου έχει αυτή την ιδιαιτερότητα —όπως όλες οι οικογένειες έχουν κάποια ιδιαιτερότητα· η δική μας είχε αυτή. Δηλαδή, δεν μπορούσα να ξέρω πώς θα ήταν να μην είμαι η κόρη αυτών που είμαι. Οπότε αυτό ήταν κομμάτι της προσωπικότητάς μου. Δεν ξαφνιάστηκα ούτε με τη σκέψη ότι θα γίνει, ούτε με το ότι τελικά έγινε.
Και όπως έλεγα, το ένα ζήτημα ήταν αυτό. Το δεύτερο ζήτημα που εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της σχολής ήταν ότι εγώ πια ήμουν επαγγελματίας τραγουδίστρια. Παρ’ όλο που σπούδαζα μια παρεμφερή τέχνη, ήδη δούλευα ως μουσικός και ως τραγουδίστρια. Αυτό, για πολύ καιρό, προσπαθούσα να το κρύψω στη σχολή».
Δείτε το παρακάτω βίντεο:
