Τerrible twos ή «Τρομερά δύο» αποκαλούν οι Αμερικανοί την ηλικία αυτή αν και τα πείσματα δεν παύουν να υπάρχουν μετά τα τρίτα γενέθλια του μικρού σου. Ωστόσο, μετά τα 3-3,5 χρόνια του παιδιού η διαχείρισή του γίνεται πολύ πιο εύκολη, αφού υπάρχει πια άλλο επίπεδο συνεννόησης και επικοινωνίας μεταξύ σας.
Πριν γίνεις μαμά έβλεπες πιτσιρίκια να φωνάζουν μέσα στο σούπερ μάρκετ και ήσουν σίγουρη ότι το δικό σου παιδί δεν θα το έκανε ποτέ αυτό. Μέχρι που ήρθε η ώρα και κατάλαβες. Όχι, δεν είσαι ούτε εσύ ανεπαρκής μαμά, ούτε το αγγελούδι σου μεταμορφώθηκε σε ένα τρομερό δίχρονο που τσιρίζει και χτυπιέται.
Τα πείσματα και οι έντονες αντιδράσεις είναι μία (ακόμα) από τις φάσεις της νηπιακής ηλικίας.
Τerrible twos: Γιατί έχει κρίσεις υστερίας και θυμού
Ορισμένες συνθήκες συχνά πυροδοτούν τα πείσματα. Όταν το παιδί πεινάει, είναι κουρασμένο ή βρίσκεται σε υπερδιέγερση, ένα έντονο ξέσπασμα είναι πάντα πιο πιθανό.
«Τα μικρά νήπια, από 1 ως 4 ετών, δεν έχουν αναπτύξει την ικανότητα να τα βγάζουν πέρα σε απαιτητικές για τα μέτρα τους καταστάσεις, π.χ. όταν απογοητεύονται. Έτσι, όταν κάτι δεν γίνεται όπως θέλουν, ή είναι πολύ μικρά για να επικοινωνήσουν την ανάγκη ή την επιθυμία τους, εκδηλώνουν ένα έντονο ξέσπασμα θυμού», λέει η παιδίατρος Ελένη Γιαννακοπούλου και προσθέτει:
«Από την άλλη πλευρά, όσο μεγαλώνει και κυρίως μετά τα τρία του χρόνια μπορεί να επικοινωνήσει καλύτερα και έχει έντονη την αίσθηση των αναγκών και των επιθυμιών του. Όταν αυτές δεν ικανοποιηθούν, ο πρώτος τρόπος για να το αντιμετωπίσει είναι κλάμα και φωνές».
- Διαβάστε επίσης: Αυτές είναι οι τρεις μαγικές λέξεις που χρειάζεται να ακούσει ένα θυμωμένο παιδί
Terrible twos: Πώς να τα αντιμετωπίσεις
Μίλα ήρεμα. Αν καταφέρεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου, θα είναι πολύ πιο εύκολο να το διαχειριστείς. «Εάν εμπλακείτε σε μια πάλη δυνάμεων, η κατάσταση θα κλιμακωθεί. Επιπλέον, πίσω από τα πείσματα των παιδιών συχνά βρίσκεται η ανάγκη για προσοχή, χωρίς να τα ενδιαφέρει αν θα είναι θετική ή αρνητική», εξηγεί η ειδικός.
Μην υψώνεις τη φωνή σου. Για την ακρίβεια, μίλα χαμηλόφωνα στο παιδί και προσπάθησε να έχεις οπτική επαφή. Είναι εξίσου αναστατωμένο από τη συμπεριφορά του, αλλά σε έχει ανάγκη, για να βρει τρόπους να την ξεπεράσει. Η ηρεμία σου είναι μεταδοτική και η σιγανή φωνή σου θα το κάνει να σταματήσει να κλαίει για να ακούσει αυτό που του λες.
Μην δίνεις στα πείσματα περισσότερη βαρύτητα απ’ όση τους αξίζει. «Στη διάρκεια ενός ξεσπάσματος το παιδί σου είναι κυριολεκτικά εκτός εαυτού. Τα συναισθήματά του έχουν πάρει τον πρώτο ρόλο παρακάμπτοντας τον μετωπιαίο λωβό του εγκεφάλου, την περιοχή που λαμβάνει αποφάσεις και κρίνει» εξηγεί η ειδικός. «Γι’ αυτό δεν βοηθά το να προσπαθήσεις να το λογικέψεις», τονίζει η ειδικός.
Δώσε του λίγο χώρο. «Μερικές φορές απλά έχει ανάγκη να εκτονώσει το θυμό του. Άφησέ το να το κάνει!», προτείνει η ειδικός. «Η προσέγγιση αυτή βοηθά τα παιδιά να μάθουν να ξεσπούν με μη καταστροφικό τρόπο. Τους επιτρέπει να βγάλουν τα συναισθήματά τους και να βρουν ξανά τον αυτοέλεγχό τους – χωρίς φωνές».
Δημιούργησε έναν περισπασμό. Πρόκειται για μια απλή αλλαγή οπτικής: πρόσφερέ του κάτι για το οποίο θα ενδιαφερθεί και θα ξεχάσει το πείσμα του. Μπορεί να είναι ένα παιχνίδι, ένα σνακ ή κάτι από την τσάντα σου. Οι περισπασμοί λειτουργούν, επειδή τα μικρά παιδιά έχουν σύντομο χρονικό διάστημα προσοχής, οπότε είναι εύκολο να τους τραβήξεις την προσοχή σε κάτι άλλο.
Πηγή: Ελένη Γιαννακοπούλου, νεογνολόγος – παιδίατρος. Shape.gr
