Η φράση που αποδίδεται στον Σαρλ ντε Γκωλ την περίοδο της Προεδρίας του στις αρχές της δεκαετίας του 60, ουδέποτε κατέστη εφικτό να εξακριβωθεί εάν όντως ειπώθηκε από τον ίδιο αλλά ούτε και διαψεύστηκε… Η συγκεκριμένη φράση με την οποία ένας από τους εμβληματικούς Προέδρους της Γαλλίας, ένας από αυτούς που μπορεί να μην «αγαπήθηκαν» αλλά άφησαν σημαντική – για άλλους – παρακαταθήκη – και ευθύνονται ακόμη και για τη σημερινή εικόνα του «Εξαγώνου» είναι πάντως απόλυτα ενδεικτική για το πόσο δύσκολο είναι το έργο διακυβέρνησης μίας από τις πιο κρίσιμες για τις ισορροπίες στην Ευρώπη χώρες.
Ο απερχόμενος Φρανσουά Μπαϊρού – 4ος Πρωθυπουργός σε διάστημα μικρότερο των δύο ετών – μπορεί να μην είναι από τους «φανατικούς» της παρακαταθήκης του Ντε Γκωλ αλλά επιχείρησε να κάνει τη δική του «ηρωϊκή» έξοδο. Οι κινήσεις Μπαϊρού είναι ξεκάθαρο πως από τη μία είχαν το στοιχείο της υστεροφημίας και πολύ λιγότερο εμπεριείχαν μία πραγματική προσπάθεια επίλυσης των πραγματικά μεγάλων προβλημάτων που η Γαλλία αντιμετωπίζει. Ο Μπαϊρού εντόπισε και ανέδειξε το ζήτημα πως ο ρυθμός με τον οποίο η Γαλλία αυξάνει το δημοσιονομικό της έλλειμμα είναι επί της ουσίας υποθήκευση της ίδιας της ανεξαρτησίας, αλλά προτείνοντας προϋπολογισμό με περικοπές 44 δισεκατομμυρίων ευρώ χωρίς να έχεις όχι την απόλυτη αλλά ούτε και τη σχετική πλειοψηφία είναι ξεκάθαρο πως αποφάσισες να εγκαταλείψεις το πλοίο πριν ακόμη βυθιστείς κι εσύ, έστω και πολιτικά, μαζί του.
Ο Φρανσουά Μπαϊρού επί σχεδόν εννέα μήνες επικοινώνησε τα ζητήματα που έθεσε σε δημόσιο διάλογο στα μέσα Ιουλίου ελάχιστα με τις πολυδιασπασμένες πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Μέσα σε εννέα μήνες μίλησε δημόσια ελάχιστα και τα δύο του διαγγέλματα σε διάστημα μερικών ωρών στα τέλη Αυγούστου ήταν μόνο για να ανακοινώσει πως πηγαίνει την υπόθεση της ψήφισης του προϋπολογισμού στην ολομέλεια της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και ζητά ψήφο εμπιστοσύνης.
Ο Μπαϊρου δεν είναι άπειρος στα πολιτικά και γενικά δεν του αρέσουν ιδιαίτερα οι πολιτικές «μετακινήσεις». Πιστός στο κέντρο από τις αρχές της πολιτικής του καριέρας μπορεί να επέλεξε την έξοδο και την ανάδειξη του Γαλλικού χρέους ως το πλέον δύσκολο και επίπονο πρόβλημα αλλά επί της ουσίας ήταν σαφές από το πλατύ – αν και πικρό – χαμόγελο πως φεύγει ανακουφισμένος. Ο πολιτικός Μπαϊρού έχει πορεία που θα μνημονευθεί στο μέλλον αλλά ο Πρωθυπουργός Φρανσουά ελάχιστα προσέφερε και μάλλον το μεγαλύτερο πολιτικό του επίτευγμα θα υπάρχει ως απλή αναφορά…
Στο δια ταύτα, η Γαλλία είναι τα τελευταία όχι ένα, ούτε δύο αλλά τουλάχιστον 5 χρόνια μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις και κυρίως επώδυνες που κανένας από οποιαδήποτε θέση ευθύνης είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί να πάρει. Το δημοσιονομικό παραμένει μεγάλο θέμα και εάν για μία χώρα με τη βιομηχανία, τη γεωργική παραγωγή, τον πληθυσμό και τη δυναμική της Γαλλίας τα 44 δισεκατομμύρια ευρώ είναι μόνο το βήμα που απαιτείται άμεσα για να μην αυξάνει το χρέος της τότε η κατάσταση με «απόλυτους αριθμούς» είναι περισσότερο από δύσκολη.
Μείζον ζήτημα όμως για τη χώρα που γεννά παραδοσιακά ασύμμετρες, μεγάλες και αιματηρές κρίσεις όταν το ιστορικό της ρολόι χτυπήσει είναι σήμερα ο απόλυτος, εξόφθαλμος και κυρίως επικίνδυνος διχασμός αλλά και η πόλωση της κοινωνίας. Η Γαλλία σήμερα πολιτικά αλλά και σε επίπεδο κοινωνικών ζυμώσεων βρίσκεται κυριολεκτικά από το φάσμα της ακροδεξιάς μέχρι και την ακροαριστερά. Η τελευταία δημοσκόπηση του Ifop για μεγάλο Γαλλικό μέσο (LCI) δείχνει πως το 61% των πολιτών απαιτεί από τον Εμανουέλ Μακρόν ξανά εκλογές έναν χρόνο μετά από αυτές που ο ίδιος «έσυρε» εν μέσω θέρους τη χώρα προκειμένου να «μετρήσει» τις τάσεις αλλά και τη δυναμική των Λε Πεν – Μπαρντελά. Στην ίδια δημοσκόπηση η ακροδεξιά αν γινόταν πράξη η λαϊκή βούληση θα συγκέντρωνε ποσοστό άνω του 34% ακολουθούμενη από τον συνασπισμό της αριστεράς με ποσοστό άνω του 24%… Το κόμμα του Ζαν Λυκ Μελανσόν απηχεί το 19% του Γαλλικού εκλογικού σώματος και περί το 14% θα έπαιρνε το κόμμα του Μακρόν… Οι τάσεις είναι τόσο πολλές σήμερα και με τόσο διαφορετική οπτική ώστε η φράση του Γάλλου Στρατηγού ίσως με μία μικρή παρέκκλιση να είχε εφαρμογή και μάλιστα απόλυτη και σήμερα…
Το θέμα δεν είναι όμως μόνο ο κατακερματισμός των ψηφοφόρων αλλά κυρίως το γεγονός πως για τα τους δύο πόλους το πολιτικό διακύβευμα είναι εντελώς διαφορετικό. Το κενό ανάμεσα στο «για όλα φταίνε οι ξένοι» μέχρι το «να πληρώσουν τα πάντα οι πλούσιοι» είναι τόσο μεγάλο που δεδομένα οποιαδήποτε άλλη πρόταση χάνεται καθώς πέφτει σε ένα χάσμα για τη δημιουργία του οποίου φέρει πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης ο Γάλλος Πρόεδρος. Δεν είναι μόνο οι πολιτικές του Μακρόν που έχουν φέρει τη Γαλλία σήμερα σε μία πραγματικά κρίσιμη καμπή αλλά ο τρόπος με τον οποίο έχει επιλέξει να διαχειριστεί τις δεδομένες και αναμενόμενες αποτυχίες που θα είχε σε μία μακρά πολιτική διαδρομή από τον ανώτατο πολιτικό θώκο. Ο Εμανουέλ Μακρόν αν και των «οικονομικών» και έχοντας διατελέσει και ο νεαρότερος υπουργός στο συγκεκριμένο υπουργείο δεν τα έχει «μετρήσει» σωστά σε μία μεγάλη λίστα από προβλήματα για τους πολίτες. Οι πολιτικές του όξυναν αντί να κατευνάσουν τα μείζονα και ό,τι κι αν δοκίμασε από πολιτικές και μικροπολιτική σήμερα δείχνει να έχει εξαντληθεί μαζί με την ανοχή και τις αντοχές των Γάλλων.
Για τον Μακρόν ο δρόμος είναι επί προσωπικού για τη Γαλλία η υπόθεση είναι αρκετά διαφορετική… Από αύριο – 10η Σεπτεμβρίου – ένα νέο «κίνημα» (;) έχοντας τη στήριξη μερίδας των συνδικάτων αλλά και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων επιλέγει και το έχει επίσημα ανακοινώσει να παραλύσει τη χώρα. Εάν η παράλυση φέρει κλιμάκωση και επεισόδια τα όσα έγιναν το 2018 με τα «κίτρινα γιλέκα» θα είναι πιθανότατα «βόλτα στη Νορμανδία»… Κι αν σήμερα για το Μέγαρο των Ηλυσίων η υπόθεση είναι μία ακόμη αλλαγή ονόματος στη λίστα με όσους θέλουν να χτίσουν πολιτική καριέρα ή να βάλουν ένα παράσημο στο πολιτικό τους βιογραφικό για τη χώρα μία θέση τόσο κομβική όσο αυτή του Πρωθυπουργού θα πρέπει να δίνει απαντήσεις και να πιέζει την Προεδρία.
Το τι θα πράξει ο Εμανουέλ Μακρόν είναι δύσκολο να το «διαβάσουμε». Αυτό όμως που μοιάζει εύκολο καθώς είναι αδύνατο να κρυφτεί πλέον λόγω μεγέθους είναι αυτό που σκέφτεται να πράξει ο Γαλλικός λαός και σε αυτό ο Γάλλος Πρόεδρος είναι ανεπιθύμητος…
protothema.gr
