Το ζητούμενο δεν είναι μια ευκαιριακή συμπόρευση σε ένα ψηφοδέλτιο αλλά συνεργασίες ουσιαστικής πολιτικής αρχιτεκτονικής σε βάθος χρόνου, διαμηνύει η αντιπρόεδρος της ΔΗΠΑ Αντιγόνη Παπαδοπούλου. Αποτυπώνει τη δική της ανάγνωση για το πολιτικό σκηνικό και καταθέτει τη δική της εκτίμηση για τα κόμματα του Κέντρου και το μέλλον τους. Αναφέρεται στις επαφές που έγιναν το προηγούμενο διάστημα και τα σενάριο εκλογικής συνεργασίας μεταξύ ΔΗΚΟ, ΔΗΠΑ και ΕΔΕΚ δηλώνοντας πώς τα κοινά ψηφοδέλτια δεν κτίζονται από την μια μέρα στην άλλη. Υποδεικνύει την ανάγκη μιας ευρύτερης συνεργασίας όλων των πολιτικών δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου, όπως ήταν και η πρόταση του προέδρου της ΔΗΠΑ Μάριου Καρογιάν που αποτέλεσε και συνεδριακή απόφαση. Μιλά για τη συνάντηση με το ΔΗΚΟ και δεν κρύβει τα παράπονα που έχει από την νυν ηγεσία του κόμματος, τον τρόπο με τον οποίο διαγράφηκε αλλά και το γεγονός, όπως αναφέρει, ότι δεν της δόθηκε μέχρι σήμερα, καμία εξήγηση για τους λόγους της διαγραφής της. Μιλά για το παρασκήνιο που προηγήθηκε και για το τι έγινε στις προεδρικές του 2028. Δηλώνει πώς δεν θα είναι ξανά υποψήφια βουλευτής, αλλά τονίζει πώς παραμένει παρούσα και ενεργή πολιτικά να αγωνίζεται για τον τόπο.
– Είναι εφικτή η συνεργασία μεταξύ των κομμάτων του Κέντρου;
– Η συνεργασία είναι εφικτή και αναγκαία. Χαιρετίζω την πρωτοβουλία του προέδρου της Δημοκρατικής Παράταξης να καλέσει, όλες ανεξαιρέτως τις πολιτικές δυνάμεις και ειδικά τις δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου, σε ουσιαστικό εθνικό διάλογο, ώστε να επιτευχθούν συγκλίσεις και να βρεθούν λύσεις σε κρίσιμα προβλήματα της χώρας στους πέντε νευραλγικούς τομείς: Κυπριακό, Οικονομία, Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Πολιτική και Πρόνοια.
Ζούμε σε μια εποχή απαξίωσης, άκρατου λαϊκισμού, μηδενισμού, ανθρωποφαγίας και διαπλοκής. Ο πολιτικός λόγος πρέπει να είναι καθαρός και οι προθέσεις, πειστικές. Το ζητούμενο δεν είναι η ευκαιριακή συμπόρευση σε ένα ψηφοδέλτιο, αλλά συνεργασίες ουσιαστικής πολιτικής αρχιτεκτονικής με βάθος χρόνου που να χτίζονται με όραμα, στρατηγική, συμμετοχική δημοκρατία και διάλογο. Οφείλουμε να εδραιώσουμε τέτοιες συνεργασίες, για το κοινό καλό.
– Προοπτική συνένωσης υπάρχει;
– Σήμερα δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο. Δεν αποκλείω ωστόσο, να υπάρξουν στο μέλλον, νέες συνθήκες και ίσως νέες ηγετικές φυσιογνωμίες που να μπορούν να εμπνεύσουν και να ενώσουν ευρύτερα τον κεντρώο χώρο, ξεπερνώντας προσωποκεντρικές προσεγγίσεις.
– Εννοείται τουλάχιστον ΔΗΚΟ και ΔΗΠΑ;
-Δεν αποκλείω καμία κεντρώα δύναμη — ούτε την ΕΔΕΚ, ούτε άλλες δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου. Όταν ήμουν ευρωβουλευτής στην προοδευτική συμμαχία Σοσιαλιστών και Δημοκρατών (S&D) του Ευρωκοινοβουλίου, διαπίστωσα κοινές θέσεις στο Κυπριακό, την κοινωνική πολιτική και σε άλλα θέματα. Το γεγονός πως η πλειοψηφία των Κυπρίων αυτοτοποθετείται ιδεολογικά στο Κέντρο, συνιστά πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, για μελλοντικό συνασπισμό όμορων δυνάμεων και δημιουργία ενός ισχυρού πόλου με πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου.
– Στη συνάντηση ΔΗΠΑ – ΔΗΚΟ εκφράσατε κάποια παράπονα προς την ηγεσία του ΔΗΚΟ. Τι αφορούσαν;
– Προσήλθα στη συνάντηση με πολιτική ωριμότητα, για να υποστηρίξω την πιο πάνω πρόταση συνεργασίας του προέδρου της ΔΗΠΑ, θέτοντας το συμφέρον του τόπου πάνω από προσωπικές διαφορές με την παρούσα ηγεσία του ΔΗΚΟ. Στην παρέμβασή μου ξεκαθάρισα ότι οι όποιες κινήσεις για ευρύτερες συνεργασίες του Κέντρου, πρέπει να στηρίζονται σε μια διαχρονική συνέπεια πράξεων, αμοιβαίο σεβασμό, έντιμο και ανοιχτό διάλογο, αξιοπιστία και ειλικρίνεια και κυρίως πράξεις και όχι λόγια. Τέτοιες συνεργασίες, ή ακόμη και κοινά ψηφοδέλτια δεν κτίζονται από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά δοκιμάζονται στην πορεία του χρόνου…
Προσήλθα στη συνάντηση παραμερίζοντας προσωπικές πικρίες, τις οποίες ίσως γνωρίζετε κ. Δαλίτη, ως έγκριτος δημοσιογράφος. Η δική μου εμπιστοσύνη στην νυν ηγεσία του ΔΗΚΟ κλονίστηκε ανεπανόρθωτα, το 2018, λόγω της αδικαιολόγητης αποβολής μου από το κόμμα και μάλιστα μέσω μιας απλής επιστολής διά χειρός επιδότη, χωρίς καμία σαφή εξήγηση. Με μια μονοκοντυλιά διαγράφτηκε αδίκως η πλούσια διαχρονική μου δράση. Δυστυχώς, παρά την έφεση μου στο δευτεροβάθμιο πειθαρχικό και την προσφυγή μου στη Δικαιοσύνη, δεν πήρα καμία εξήγηση. Ούτε διαπίστωσα κάποια διάθεση επανόρθωσης της αδικίας όλα αυτά τα χρόνια. Αντίθετα. Η δίκη αναβάλλεται συνεχώς τα τελευταία επτά χρόνια. Η απονομή δικαιοσύνης μετατίθεται καθεχρονικά στις ελληνικές καλένδες, επιβεβαιώνοντας τη ρήση, «Justice delayed is justice denied!»
– Φαίνεται να περνούν κρίση τα κόμματα του Κέντρου…
– Όλα το φάσμα των πολιτικών κομμάτων αντιμετωπίζει κρίση, σήμερα. Υπάρχει απογοήτευση του κόσμου. Αυξανόμενος λαϊκισμός. Ανθρωποφαγία. «Ποδοσφαιροποίηση» της πολιτικής. Όλα αυτά επιτείνουν τη γενική τάση απαξίωσης και μηδενισμού της πολιτικής και του πολιτικού προσωπικού. Τα σοβαρά κόμματα και οι υπεύθυνοι πολιτικοί οφείλουν να διορθώσουν λάθη και να δουλέψουν σκληρά για να ανακτήσουν την χαμένη τους αξιοπιστία. Με σοβαρότητα να αναζητήσουν την αλήθεια, τα αίτια και τα αιτιατά και με γνώμονα το κοινό καλό και όχι προσωπικά οφέλη και μικροκομματικές ατζέντες, να βρουν διεξόδους ανάκαμψης. Ανήκω ανέκαθεν στον κεντρώο χώρο. Λυπάμαι βαθιά για τον κατακερματισμό του, γιατί θα μπορούσε να είναι ένα αποτελεσματικό ανάχωμα σε ακραία πολιτικά φαινόμενα και στον άκρατο λαϊκισμό, αν ήταν ενωμένος.
– Θα είστε υποψήφια στις βουλευτικές εκλογές;
-Όχι, δεν θα είμαι υποψήφια. Δεν πολιτεύτηκα ποτέ, για θέσεις· αλλά για αρχές, διαδραματίζοντας ρόλο ουσιαστικό ως ενεργός πολίτης και ως πρόσφυγας.
– Έκλεισε το κεφάλαιο πολιτικής;
-Όχι βέβαια. Η πολιτική για μένα, δεν ήταν ποτέ θέμα καριέρας. Ήταν επιλογή ζωής. Παρέμεινα σταθερή στις αρχές μου, δούλεψα με αφοσίωση και τιμήθηκα από τον λαό γιατί ήμουν πάντα παρούσα στις αγωνίες του. Είμαι ευγνώμων για τη διαχρονική στήριξη και εμπιστοσύνη του. Ως αντιπρόεδρος της Δημοκρατικής Παράταξης συνεχίζω τη δράση μου ποικιλόμορφα, εκπροσωπώντας την Παράταξη και στις δικοινοτικές συναντήσεις κυπριακών κομμάτων, υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Σλοβακίας. Η ενεργός πολιτότητα είναι για μένα, χρέος. Αγωνίζομαι για μια Κύπρο ελεύθερη, ευρωπαϊκή, ασφαλή. Η επιστροφή στην κατεχόμενη γη μου, παραμένει στόχος ζωής.
-Πικρίες σας άφησε η πολιτική;
– Βέβαια, όπως έχω ήδη αναφέρει, αλλά και συγχρόνως πολλές αξιόλογες εμπειρίες και γνώσεις.
Οι ανίερες μεθοδεύσεις οδήγησαν στην αποδόμηση του ΔΗΚΟ
– Αναφέρεστε στη διαγραφή σας από το ΔΗΚΟ;
– Ναι. Διευκρινίζω πως με τον κόσμο είχα ανέκαθεν μια άριστη αμφίδρομη σχέση που παραμένει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη και την καρδιά μου. Ευχαριστώ τους συγχωριανούς μου, τον προσφυγικό κόσμο, τον κόσμο του ΔΗΚΟ και όλων των άλλων χώρων, που πάντα με στήριζαν. Είμαι ευγνώμων γιατί αυτή η σχέση ήταν πάντα η δύναμή μου. Η πικρία μου εκπηγάζει από τον τρόπο που η σημερινή ηγεσία του ΔΗΚΟ αντιμετώπισε στελέχη με αποδεδειγμένη ιστορική προσφορά. Η δική μου διαγραφή ήταν αιφνιδιαστική και ατεκμηρίωτη, χωρίς διάλογο, χωρίς αξιολόγηση της πολιτικής μου διαδρομής και αποτέλεσμα ανίερων εσωκομματικών μεθοδεύσεων. Τέτοιες ανίερες μεθοδεύσεις ήταν και η βασική αιτία αποδόμησης και συρρίκνωσης του ΔΗΚΟ σε απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν.
Τολμώ να δηλώσω περήφανα, πως η συνολική πολιτική μου πορεία δεν στηρίχθηκε σε προσωπαγείς σχέσεις, «μπάρμπα στην Κορώνη» ή πολιτικά τζάκια. Στηρίχτηκε στον άσβεστο πόθο και τον συνεπή αγώνα για επιστροφή στη γενέθλια γη μου. Στηρίχτηκε σε θυσίες οικογενειακές και στην εγκατάλειψη της 23άχρονης επιστημονικής μου καριέρας, γιατί πίστευα εξ αρχής και εφάρμοσα το ασυμβίβαστο που πρέπει να νομοθετηθεί ανάμεσα στα πολιτικά αξιώματα και την επαγγελματική καριέρα. Η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που μου έχει αφήσει η πολιτική, είναι να υπερασπίζομαι τους πολίτες και όχι τα προνόμια και να πιστεύω στο θαύμα, αναζητώντας φως στα σκοτάδια και παλεύοντας για Λευτεριά, Δημοκρατία, Κοινωνική Δικαιοσύνη και Ίσες Ευκαιρίες.
– Η διαγραφή έγινε μετά τις προεδρικές εκλογές του 2018…
– Ναι, του ΔΗΚΟ μεν η διαγραφή έγινε μετά τις προεδρικές εκλογές του 2018, αλλά οι παθογένειες εντός ΔΗΚΟ εμφανίστηκαν ήδη από το 2013, όταν πραγματοποιήθηκαν δύο ξεχωριστές εκλογές για την ανάδειξη Προέδρου (Δεκέμβριος 2013) και λοιπών αξιωματούχων (Φεβρουάριος 2014). Αμφισβήτησα τότε ανοικτά την διαδικασία που ακολουθείτο, καθώς προέβλεπα πως θα δημιουργούσε συνθήκες εσωτερικής πόλωσης και πιθανού σχίσματος, όπως και έγινε τελικά. Προσωπικά δεν ανήκα σε ομάδες υποστηρικτών των δύο υποψηφίων προέδρων Νικόλα Παπαδόπουλου ή Μάριου Καρογιάν, αλλά δούλευα ενωτικά, ως πρόεδρος της ΓΟΔΗΚ (1994-2018), αγωνιώντας για το κλίμα διάσπασης που διογκωνόταν.
Μετά την εκλογή της νέας ηγεσίας, με πρόεδρο τον Νικόλα Παπαδόπουλο, μου ασκήθηκε πίεση να θέσω υποψηφιότητα για αναπληρώτρια πρόεδρος – παρά την αντίθεσή μου – με σκοπό να ενισχύσω την κομματική ενότητα. Η αρχική άρνησή μου συνδέθηκε με απειλές για ενδεχόμενη μη επανεκλογή μου στο Ευρωκοινοβούλιο, γεγονός που με ανάγκασε να συμμετάσχω. Εκεί είδα να παίζονται παρασκηνιακά παιχνίδια και να μεθοδεύεται στη συνέχεια η συστηματική υπονόμευσή μου, με στόχο τη μη επανεκλογή μου στο Ευρωκοινοβούλιο λίγους μήνες μετά, παρά το αξιόλογο έργο και τη δυνατή φωνή που είχα χτίσει για την Κύπρο, στην Ευρώπη.
– Και πως φτάσαμε στο 2018 και τη διαγραφή;
– Όταν δεν επανεκλέγηκα ευρωβουλευτής, παρέμεινα στη ΓΟΔΗΚ, και συνέχισα να εργάζομαι σκληρά. Λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας του άνδρα μου (αιφνίδιου θανάτου από τον οποίο διασώθηκε το 2003 κατά την προεκλογική εκστρατεία του Τάσου Παπαδόπουλου) και αλυσιδωτών προβλημάτων που προέκυψαν στη συνέχεια, δεν μπορούσα να τρέξω στην προεκλογική εκστρατεία υπέρ του Νικόλα Παπαδόπουλου το 2018, με τους ίδιους σκληρούς ρυθμούς που έτρεχα προ δεκαπενταετίας, όταν ήταν υποψήφιος ο πατέρας του, Τάσσος Παπαδόπουλος. Εξαιτίας αυτού του προσωπικού προβλήματος, που θεωρήθηκε ως αποστασιοποίηση, ξεκίνησε ένας υπόγειος πόλεμος και ουσιαστικά τροχιοδρομήθηκε η βιαστική και αδικαιολόγητη αποβολή μου, το 2018, χωρίς κανένα τεκμηριωμένο λόγο, πλήττοντας τις αρχές συλλογικής δράσης και δικαιοσύνης.
Αναγκαία η πολιτική που να υπηρετεί τον άνθρωπο- όχι προσωπικές ατζέντες
– Ποια είναι η επόμενη μέρα;
-Μετά την αδικαιολόγητη και πολιτικά προσβλητική διαγραφή μου, δεν εγκατέλειψα τις αξίες μου. Συνεχίζω να πολιτεύομαι ως αντιπρόεδρος της Δημοκρατικής Παράταξης, της οποίας το όνομα παραπέμπει στην ονομασία της παράταξης που είχε αρχικά ιδρύσει ο αείμνηστος Σπύρος Κυπριανού, στον οποίο πίστεψα βαθιά και στήριξα ανεπιφύλακτα όπως επίσης στήριξα τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο.
Ο πολιτικός μου προσανατολισμός παραμένει αλώβητος. Αγωνίζομαι για μια Κύπρο λεύτερη, κυρίαρχη, ευρωπαϊκή, για μια κοινωνία δικαιοσύνης, αλήθειας και συλλογικής μνήμης. Η επόμενη μέρα με βρίσκει συνεπή με εμμονή και επιμονή στη δράση, με φωνή που επιμένει να μιλά για τους πρόσφυγες, την πατρίδα, και την ανάγκη η πολιτική να υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι προσωπικές ατζέντες , μικροκομματικές ή άλλες σκοπιμότητες.
Για μένα η πολιτική, όταν συνδυάζεται με συνέπεια, ευθύνη και ήθος, δεν είναι απλός δημόσιος λόγος. Είναι πράξη και αγώνας για τον τόπο και τον άνθρωπο. Αυτόν τον αγώνα συνεχίζω, με πίστη, διαφάνεια και αφοσίωση.
