Τι κι αν λέμε ότι τα παιδιά είναι το μέλλον; Ότι τα παιδιά αξίζουν καλύτερη ζωή; Τι κι αν σε αυτές τις ρήσεις συμφωνεί η οικουμένη; Η πραγματικότητα είναι άλλη και μάλιστα πολύ σκληρή. Ένας κόσμος κόλαση για παιδιά.
Αυτά που λιμοκτονούν, αυτά που δολοφονούνται, αυτά που κακοποιούνται, αυτά που σπαράζουν, αυτά που θέλουν μια αγκαλιά, ένα πιάτο φαγητό, ένα απλό παιχνίδι.
Ανεπαρκή κράτη, αδιάφορες υπηρεσίες, ανύπαρκτοι γονείς και αιμοσταγείς ισχυροί παίκτες με τον μανδύα του πολιτικού και του ηγέτη.
Βασικοί πυλώνες για κάθε σκοτάδι που βυθίζει παιδιά. Όχι μόνο αυτά που είναι μακριά μας, αλλά και αυτά που είναι δίπλα μας… Ένας κόσμος σκέτη απογοήτευση!
ΛΙΑ
