Τον Κώστα Θεμιστοκλέους οφείλω να πω ότι εδώ και χρόνια τον βλέπω «κάπως», με το μισό μου, ας πούμε. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Νομίζω πως τον θεωρώ «καβκατζιή» ή «εριστικό». Αλλά δεν τον γνωρίζω προσωπικά τον άνθρωπο. Καθόλου. Άρα, μια ιδέα του κεφαλιού μου είναι η άποψή μου. Μια σκέτη εντύπωση.
Από την άλλη, συμφωνούσα με τις απόψεις του στο Κυπριακό. Με πολλές. Θα μπορούσα και να τον ψήφιζα, πριν γίνει κολλητάρι με τον Γλαύκο Κληρίδη.
Συμφωνώ ακόμα μαζί του επί της ουσίας, αλλά δεν θεωρώ πλέον ούτε τις δικές του απόψεις βάσιμες και υλοποιήσιμες, ούτε τις δικές μου. Δεν ξέρω αν ο ίδιος πιστεύει ακόμα με την ίδια θέρμη στην ομοσπονδία. Όχι αυτή με το σωστό περιεχόμενο. Την άλλη, την σκληρή, την πικρή και την επώδυνη.
Η στήλη δεν πιστεύει τώρα πια στην ομοσπονδία, όπως την ψηφίζαμε η πλειοψηφία, διά της ψήφου μας στις προεδρικές και τς βουλευτικές.
Αν μας την προσέφεραν βέβαια, σήμερα, θα την έπαιρνε και θα έλεγε και ευχαριστώ. Η στήλη. Εσείς αποφασίζετε ό,τι νομίζετε.
Θεωρεί όμως η στήλη πως χάθηκε και η τελευταία δυνατότητα να αναγνωρίσουμε ένα μέρος των τετελεσμένων της εισβολής και να άρουμε ένα άλλο μέρος. Κυρίως την κατοχή και την παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στην Κύπρο. Με οδυνηρές παραχωρήσεις στην ιδιοκτησία – χρήση και εκμετάλλευση εδαφών των γονέων μας αλλά και στη διοίκηση. Του κράτους.
Χθες, με τη δημόσια δήλωσή του, με αφορμή την επιστολή Αναστασιάδη στην πρόεδρο του ΔΗΣΥ, ο κ. Θεμιστοκλέους είπε αυτά:
«Απαντώ και ως ένας βαθύς και πραγματικά γνώστης του πώς ο Αναστασιάδης έκλεισε τη Διάσκεψη του Ιουλίου 2017. Εξηγούμαι και βάζω το χέρι μου στο πολιτικό Ευαγγέλιο. Ο Αναστασιάδης πίσω από τις πλάτες του ΟΗΕ, πίσω από το Γενικό Γραμματέα Γκιουτέρες, σε μυστική συνάντηση με τον κ. Τσαβούσογλου, είπε περίπου τα εξής: Η λύση της Ομοσπονδίας δεν είναι εφικτή. Πάω πίσω στην Κύπρο, θεωρώ ότι θα επανεκλεγώ και θα ξαναβρεθούμε να συζητήσουμε σε άλλη βάση».
Ναι, είναι γνωστό πως ο κ. Αναστασιάδης θεωρεί αυτά -που τα είπαν και άλλοι, όχι μόνο ο κ. Θεμιστοκλέους- «τουρκικό αφήγημα». Και επικαλείται τα γνωστά πρακτικά. Ξέρουμε όμως ένα περίπου τι σημαίνει πρακτικά: Αυτά που μπορούν να γραφτούν κοινή συναινέσει. Ή έστω χωρίς να ξεσπάσει τρίτος παγκόσμιος. Τα υπόλοιπα τα παίρνει ο άνεμος.
Όμως, τι έχει περισσότερη σημασία για όσους από εμάς τους Ελληνοκύπριους, που υπήρξαμε κάποτε πλειοψηφία, αν λάβει κανείς υπόψη τις δεσμεύσεις όλων των Προέδρων της Δημοκρατίας, ακόμα και του Τάσσου Παπαδόπουλου και ψηφίζαμε υπέρ της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας; Έχει περισσότερη σημασία τι είπε ή τι δεν είπε ο κ. Αναστασιάδης off the record στους Τούρκους αξιωματούχους ή σε τι βάλτο -για να μην το πω όπως το νιώθω- τσαλαπατούμε μετά από εκείνη τη διαδικασία του 2017; Μετά την οποία τα Ηνωμένα Έθνη και ο γενικός τους γραμματέας ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ να επιρρίψουν ευθύνη μόνο στην τουρκική πλευρά.
Προσωπικά αποδέχομαι ως αληθή αυτά που αποδίδουν στον κ. Αναστασιάδη οι κύριοι Θεμιστοκλέους, ‘Αντρος Κυπριανού, Ανδρέας Παράσχος, Μεβλούτ Τσαβίσογλου και πολλοί άλλοι. Αλλά αναγνωρίζω και το δικαίωμα του κ. Αναστασιάδη να τα αρνείται όλα. Δεν τον ηχογράφησε κάποιος και ο ίδιος δεν τα έγραψε όλα αυτά κάπου. Οκ.
Αυτό που φαίνεται πως δυσκολεύεται να καταλάβει ο κ. Αναστασιάδης, είναι πως μετά το 2017, μετά από εκείνη την κολοσσιαία αποτυχία, στην οποία ο ίδιος και άλλοι πρωταγωνίστησαν, εξαφανίστηκε από το τραπέζι των συνομιλιών ακόμα και αυτή η οδυνηρή επιλογή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Είναι ο μόνος Πρόεδρος που το «κατάφερε». Που κατάφερε να βρει τρόπο να ξεφύγει η Τουρκία από αυτό το πλαίσιο.
Αν θεωρεί πως δεν έχει καμία απολύτως ευθύνη που τον στείλαμε να συζητήσει και να διαπραγματευτεί επί αυτής της λύσης και καμίας άλλης, και μετά από όσα είπε και έκανε εκεί βρήκε αφορμή η Τουρκία και εξαφάνισε από το σκηνικό τη μοναδική λύση που θα περιόριζε τη ζημιά για τους Ελληνοκύπριους, το πρόβλημα είναι δικό του και όχι δικό μας, ούτε της Αννίτας, ούτε του φιλελεύθερου ΔΗΣΥ. Είναι δικό του. Είναι ο πολιτικός, ο Πρόεδρος, που επί των ημερών του ενταφιάστηκε και η τελευταία ελπίδα να διαχειριστούμε κάπως την καταστροφή του 1974, στο πλαίσιο ενός και ενωμένου κράτους, διζωνικού, κλπ.
Και θεωρώ πως η ιστορία -αυτήν κι αν βλέπω με το μισό μου- θα του το χρεώσει, όσες επιστολές και αν στείλει. Και άλλο χρεώνει κάτι στον Αναστασιάδη και άλλο αθωώνει την Τουρκία. Μην τα ξαναλέμε.
