Σαν σήμερα, πριν 51 χρόνια, στις 20 Ιουλίου 1974, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο. Χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση, λόγω της προδοσίας και εκμεταλλευόμενη τις μέρες της λεγόμενης εκεχειρίας, κατέλαβε το 37% του εδάφους της χώρας μας. Υλοποιώντας σε δύο φάσεις (Αττίλας 1 και Αττίλας 2) την εισβολή της, μοίρασε την Κύπρο στα δύο και άφησε πάνω από 200.000 συνανθρώπους μας πρόσφυγες.
Για όσους ζήσαμε την τουρκική εισβολή, οι θύμισες του μαύρου καλοκαιριού του 1974 δεν θα σβήσουν ποτέ. Πάντοτε, τέτοιες μέρες, η μνήμη γυρίζει πίσω στο 1974 και το μυαλό θολώνει. Είδαμε με τα μάτια μας (άλλοι ως παιδιά και άλλοι ως ενήλικες) την τουρκική θηριωδία και βιώσαμε από πρώτο χέρι την ανείπωτη τραγωδία που πέρασε ο τόπος μας. Τα μεγάλα «γιατί» έρχονται συνεχώς μπροστά μας και απαντήσεις δεν υπάρχουν.
Από τότε πέρασαν 51 χρόνια, για κάποιους συμπατριώτες μας πολύ δύσκολα χρόνια. Οι πολλές προσπάθειες που κατά καιρούς καταβλήθηκαν για επίλυση του Κυπριακού δεν καρποφόρησαν. Οι επιδιώξεις της Τουρκίας στην Κύπρο είναι τέτοιες που δεν μπορούσε να βρεθεί ένας έντιμος και βιώσιμος συμβιβασμός. Ακόμα και σε σχέδια που έφτασαν κοντά σε λύση, η Τουρκία με τις παράλογες και άτεγκτες αξιώσεις της ναρκοθετούσε κάθε προσπάθεια.
Είναι φανερό ότι η Τουρκία δεν είναι διατεθειμένη να επιστρέψει ούτε σπιθαμή απ’ όσα παράνομα και διά της βίας κατέλαβε το καλοκαίρι του 1974. Ακόμα και σήμερα, σε καιρούς ειρήνης, εκδηλώνει διαχωριστικές και επεκτατικές βλέψεις για την Κύπρο.
Ενδεικτικές οι θέσεις της για δύο κράτη και όσα έγιναν το προηγούμενο διήμερο στη Νέα Υόρκη. Όπως ειπώθηκε πολλές φορές από τους ίδιους τους Τούρκους, θα ήταν πιο ευτυχείς αν καταλάμβαναν ολόκληρη την Κύπρο το 1974.
Εμείς, από την πλευρά μας, είμαστε σε μια πολύ δύσκολη θέση. Στα 51 αυτά χρόνια δεν καταφέραμε να αξιοποιήσουμε κοσμοϊστορικές διεθνείς αλλαγές, παγκόσμιες πολιτικές και οικονομικές ανακατατάξεις, τοπικές και περιφερειακές αναπροσαρμογές για να πάρουμε πίσω την πατρίδα μας.
Στα χρόνια που πέρασαν τερματίστηκε ο ψυχρός πόλεμος, κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και μαζί της μια ολόκληρη κοσμοθεωρία, που επηρέαζε όχι μόνο την ανατολική Ευρώπη, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη.
Επίσης, άλλαξαν πρόεδροι και κυβερνήσεις σε χώρες-κλειδιά ανά την υφήλιο, σημειώθηκαν ιστορικές ανατροπές στη Μέση Ανατολή, με την αλλαγή καθεστώτων, δημιουργήθηκαν νέες πολιτικο-οικονομικές ισορροπίες διεθνώς, κ.ά.
Ακόμα, άλλαξαν Γενικοί Γραμματείς και στελέχη στον ΟΗΕ, η Κύπρος εισήλθε στην Ε. Ένωση και στην Ευρωζώνη, αλλάξαμε Προέδρους και κυβερνήσεις στην Κύπρο, ενώ στα κατεχόμενα είχαμε αρκετές αλλαγές προσώπων.
Κι’ όμως, ενώ τα πάντα σχεδόν άλλαξαν στον πλανήτη τα τελευταία 51 χρόνια, εμείς είμαστε ακόμα υπόδουλοι και η πατρίδα μας κατεχόμενη από την Τουρκία. Αυτή είναι μια τρομερή αρνητική παράμετρος που ελάχιστοι τη μελέτησαν και την αξιολόγησαν.
Κι’ όμως αυτή η παράμετρος δείχνει ότι δεν πάμε καλά.
Τα τελευταία 51 χρόνια όλος ο πλανήτης γύρισε ανάποδα και εμείς μείναμε στο ίδιο σημείο, αυτό της κατοχής. Τι άλλο θα πρέπει να συμβεί στον πλανήτη για να αξιοποιήσουμε τα νέα διεθνή δεδομένα για να απελευθερώσουμε την πατρίδα μας;
Δεχόμαστε ότι είμαστε ο αδύνατος κρίκος και οι επιλογές μας είναι περιορισμένες. Όμως, δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος που δεν κάναμε ούτε ένα βήμα σ’ αυτά τα 51 χρόνια. Η έλλειψη ξεκάθαρων στόχων και επιδιώξεων, η ανοχή της κατοχής, ο συμβιβασμός με τα τετελεσμένα, η πολιτική άπνοια, οι στερεότυπες συνταγές και άλλες παθογένειες απέτρεψαν τη διαμόρφωση ενός αποτελεσματικού πλαισίου που θα μπορούσε να αξιοποιήσει τις διεθνείς ανακατατάξεις και να αναγκάσει την Τουρκία να αλλάξει ρότα.
Δυστυχώς, βαλτώσαμε σε μια λογική που δεν δίνει διεξόδους. Δεν δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις για να σπρώξουμε τα πράγματα μπροστά. Μείναμε στάσιμοι ως και να δεχθήκαμε τη μοίρα μας ως κατεχόμενη χώρα.
Πολλοί λένε ότι για όλα φταίει η Τουρκία που είναι αδιάλλακτη και άτεγκτη. Συμφωνούμε απόλυτα, όμως και εμείς από την πλευρά μας δεν πήραμε τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες, δεν καταθέσαμε νέες προτάσεις πέραν των στερεότυπων, δεν αξιοποιήσαμε αλλαγές στο διεθνή χώρο, δεν διεκδικήσαμε περισσότερα και έτσι δεν πήραμε τίποτε.
Τώρα, είμαστε στο ίδιο σημείο με το 1974 και διερωτώμαστε ποιο θα είναι το αύριο. Η τουρκική πλευρά στηρίζεται στα τετελεσμένα της εισβολής και της κατοχής και απαιτεί διεθνή αναγνώριση και δύο κράτη. Εμείς, παρακαλούμε για λύση στη βάση της δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας. Με αυτά τα δεδομένα, όμως, που πάμε;
