Ήταν αρραβωνιασμένοι και αγνοούνται από την περίοδο της τουρκικής εισβολής αλλά οι αρραβωνιαστικιές τους ξεχάστηκαν από την πολιτεία, παρόλον ότι το να είσαι αρραβωνιασμένος το 1974 είχε περισσότερη βαρύτητα από το σύμφωνο συμβίωσης του 2025.
Ο λόγος για 28 αγνοούμενους εκ των οποίων τρεις απέκτησαν και παιδί με την αρραβωνιαστικιά τους. Ξεχάστηκαν οι αγνοούμενοι και μαζί με αυτούς η πολιτεία ξέχασε και τις αρραβωνιαστικιές τους. Κάποιες από αυτές ίσως παντρεύτηκαν στην πορεία ενώ άλλες ανέμεναν τους αρραβωνιαστικούς τους και δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Ο αριθμός τους άγνωστος. Ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Προσφύγων, όπου συζητήθηκε πρόταση νόμου του ΑΚΕΛ που προβλέπει τη συμπερίληψη των γυναικών αυτών στον κατάλογο των παθόντων, λέχτηκε πως ίσως απέμειναν εν ζωή 5-6.
Η κυβέρνηση (με καθυστέρηση 50 χρόνων) εξέφρασε τη συμφωνία της με την πρόταση νόμου.
Όπως υπέδειξαν ο προεδρεύσας της Επιτροπής Χρίστος Χριστοφίδης και ο βουλευτής Ζαχαρίας Κουλίας, ο αρραβώνας της τότε εποχής αποτελούσε σοβαρή δέσμευση και αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο κάποιες από τις 28 αρραβωνιαστικιές αγνοουμένων δεν αποφάσισαν ποτέ να παντρευτούν, έστω και αν από κάποιο σημείο και μετά δεν ανέμενε κανείς ότι θα επιστρέψουν οι αγνοούμενοι.
Εκ μέρους της Παγκύπριας Οργάνωσης Συγγενών Αγνοουμένων, ο κ. Μιχάλης Κολιός εξέφρασε τη συμφωνία του με τη συμπερίληψη των γυναικών αυτών στον κατάλογο των παθόντων και πρόσθεσε πως έπρεπε από την αρχή να θεωρηθούν εξαρτώμενα αγνοουμένων. Εισηγήθηκε επίσης, πως στις γυναίκες αυτές πρέπει να παρέχεται η ίδια φροντίδα που παρέχεται και στις γυναίκες των αγνοουμένων.
