Η πρόσφατη τοποθέτηση της Νομικής Υπηρεσίας για την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών πάρκων σε εύφορη γεωργική γη και των περιοχών αναδασμού από την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών πάρκων, φέρνει στο προσκήνιο ένα ολοένα και πιο φλέγον ζήτημα: Πώς μπορούμε να πετύχουμε την ενεργειακή μετάβαση χωρίς να υπονομεύσουμε την επισιτιστική ασφάλεια και τη γεωργική αυτάρκεια της χώρας;
Η ανάγκη για Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας είναι αδιαμφισβήτητη. Το ίδιο όμως ισχύει και για την ανάγκη προστασίας της παραγωγικής γης, μιας γης που εγκλωβίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα από τη στιγμή που θα αδειοδοτηθεί για την κατασκευή μονάδων ΑΠΕ. Οι νομικές τοποθετήσεις επιβεβαιώνουν ότι το υφιστάμενο πλαίσιο παρουσιάζει κενά και ασάφειες, κυρίως όσον αφορά τις περιβαλλοντικές μελέτες, τη σύγκρουση συμφερόντων και τη δυνατότητα ανάκλησης αδειών. Οι αρχές του διοικητικού δικαίου παρέχουν μεν κατευθύνσεις, αλλά χωρίς σαφή και δεσμευτική πολιτική βούληση, τα ζητήματα θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζονται αποσπασματικά.
Ιδιαίτερη ανησυχία προκαλεί το ενδεχόμενο αδειοδοτήσεις να συνεχίσουν σε εύφορη γεωργική γη. Η Νομική Υπηρεσία υπογραμμίζει την ανάγκη για νομοθετική κάλυψη σε κρίσιμα θέματα, ένα μήνυμα που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από την Πολιτεία. Η Πράσινη Μετάβαση δεν μπορεί να προχωρά εις βάρος της γεωργίας. Αυτό που απαιτείται είναι εθνικός σχεδιασμός, με χωροταξικά κριτήρια, διαφάνεια στις διαδικασίες και μακροπρόθεσμο όραμα.
Α.Ν.
