Λίγους μήνες πριν από τη στιγμή που έγινε γνωστό ότι η Μαρίνα Μακρή και ο Φώτης Γεωργίδης είχαν προχωρήσει στη δημιουργία της δικής τους οικογένειας, η νεαρή ηθοποιός είχε ήδη ζήσει μια από τις πιο σημαντικές επαγγελματικές στιγμές της. Στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου, τον Μάρτιο που μας πέρασε, η κριτική επιτροπή των European Shooting Stars την είχε ξεχωρίσει «για την εντυπωσιακή ερμηνεία της» στο Africa Star του Άδωνι Φλωρίδη, χαρακτηρίζοντάς την «λαμπρή, ευφυή ηθοποιό, με βαθύ βλέμμα και γυναικεία δύναμη σαν να μπορούσε να σηκώσει τον κόσμο στους ώμους της». Η ίδια είχε εκλάβει τη διάκριση ως «ένα πολύ όμορφο και ωφέλιμο δώρο».
Μετά την βράβευση της, η ίδια είχε παραχωρήσει συνέντευξη στην δημοσιογράφο Αναστασία Γεωργίου για το περιοδικό Down Town μιλώντας για την εμπειρία της. «Ήταν πολύ όμορφο που, ανάμεσα σε τόσους ταλαντούχους ηθοποιούς, συμμετείχα κι εγώ χάρη στην ταινία και στην πρωτοβουλία των Έλενα Χριστοδουλίδου και Μάριου Ψαρά», είχε πει.
Διαβάστε επίσης: Μαρίνα Μακρή: Ποια είναι η καταξιωμένη ηθοποιός που έκλεψε την καρδιά του Φώτη Γεωργίδη
Το ταξίδι στο Βερολίνο δεν είχε υπάρξει εύκολο. Το πρόγραμμα που είχε λάβει εκ των προτέρων ήταν γεμάτο συναντήσεις και παρουσιάσεις, κάτι που την είχε αγχώσει. «Με ανησυχούσε η επαφή με τόσο κόσμο και το ότι έπρεπε να προωθούμε τους εαυτούς μας», είχε παραδεχτεί. Τελικά, η εμπειρία ήταν όσο απαιτητική όσο και πολύτιμη. «Ήταν εξαντλητικό, αλλά γνώρισα τόσο όμορφους ανθρώπους», είχε σημειώσει.
Παρά το κύρος της διάκρισης, η Μαρίνα δεν είχε αισθανθεί κάποιο βάρος να “δικαιώσει” όσους πίστευαν σε εκείνη. «Αυτοί που πιστεύουν σε μένα θα πιστεύουν είτε κάνω κάτι που δεν τους αρέσει είτε κάτι που διακρίνεται. Είναι θέμα γούστου. Προσπαθώ να απεγκλωβίζομαι από τέτοιες σκέψεις», είχε πει.
Οι επιλογές της μέχρι τότε στον χώρο της υποκριτικής ήταν προσεγμένες και στοχευμένες. «Το πόσο επιλεκτικός μπορεί να είναι ένας ηθοποιός είναι προσωπικό θέμα», είχε πει. «Έχει να κάνει με το οικονομικό σε συνάρτηση με το καλλιτεχνικό. Είναι οξύμωρο.»
Η υποκριτική, όπως παραδεχόταν, ήταν μέσα της από παιδί — ακόμη κι όταν δεν το έλεγε δυνατά. «Ονειρευόμουν ότι παίζω σε ταινίες. Δεν έλεγα ποτέ “θέλω να γίνω ηθοποιός”, ίσως από φόβο», είχε πει. Με σπουδές στη Θεωρία της Τέχνης και μια δεκαετία σταδιακής πορείας, είχε μπει στον χώρο «δειλά αλλά με απόλυτη σιγουριά».
