Την Πέμπτη το βράδυ, οι ώρες έναρξης των ευρωπαϊκών αγώνων των ομάδων μας δεν «βόλευαν» για… θέαση στο φουλ. Όποιο ματς κι αν επέλεγες, όμως, θα σε αποζημίωνε και με το παραπάνω. Πέντε γκολ σημείωσε η Ομόνοια, σε ένα κρεσέντο ρυθμού και θεάματος που λατρεύει το κοινό, ανεξαρτήτως αντιπάλου.
Στην Πολωνία, από νωρίς η ΑΕΚ στριμώχθηκε στη γωνία, αλλά αντίδρασε ως ομάδα που ξέρει τι θέλει και το σπουδαιότερο, ξέρει τον τρόπο να το παίρνει. Γι’ αυτό και πανηγύρισε μια σπουδαία πρόκριση.
Στην Αθήνα, το φινάλε δεν ήταν αυτό που ήθελαν οι φίλοι του Άρη, αλλά το ματς ήταν ντέρμπι με τα όλα του. Κι η παράταση, ένα βασανιστικό γύρισμα της ρουλέτας, όπου η απόσταση κόκκινο – μαύρο είναι πολύ μικρότερη από το πάχος ενός δοκαριού. Όσοι επέλεξαν την αναμέτρηση στην ΟΠΑΠ Αρένα, δεν πρέπει να δυσκολεύτηκαν να διαπιστώσουν ότι δέσποζε η φιγούρα ενός βραχύσωμου μέσου, ο οποίος «δάγκωνε» σαν σκυλί του πολέμου, και ταυτόχρονα οργάνωνε με μαεστρία.
Ο Χάμπος Χαραλάμπους -περί ου ο λόγος- αγωνίζεται και συμπεριφέρεται λες και μεγάλωσε στις ακαδημίες της «Ελαφράς Ταξιαρχίας» κι είναι… καμιά δεκαριά χρόνια στην ομάδα. Κι όμως, ακόμη δεν έχει συμπληρώσει ούτε μήνα!
Υπήρχαν στιγμές που ξεχώριζε σαν τη μύγα μες το γάλα. Αναχαιτούσε και δημιουργούσε με τόση άνεση που σίγουρα τη ζήλεψαν οι πολυδιαφημισμένοι αντίπαλοί του. Στην (κυπριακή) ομάδα που αποδεδειγμένα έχει το καλύτερο σκάουτινγκ και ποιοτικότατο ρόστερ (και πολλά εκατομμύρια ευρώ έσοδα από πωλήσεις παικτών), με το καλημέρα είναι βασικός, αναντικατάστατος και ιδιαίτερα διακριθέντας. Φτου να μην το ματιάσουμε τον Χάμπο, αλλά είναι ένα από τα πιο ισχυρά «περιουσιακά» στοιχεία του ποδοσφαίρου μας.
