Η πρωταγωνίστρια που όλοι αγαπήσαμε μέσα από τις θεατρικές, αλλά -κυρίως- τις μεγάλες τηλεοπτικές της επιτυχίες που εκτόξευσαν τις τηλεθεάσεις και την φήμη της, επιστρέφει στην Κύπρο με μία βραβευμένη διεθνή θεατρική επιτυχία.
–Τι ακριβώς είναι η παράσταση «2:22- Α Ghost Story», η οποία έκανε τεράστια επιτυχία στο Λονδίνο όταν πρωτοανέβηκε και κέρδισε και το ελληνικό κοινό στην Αθήνα; Διαβάζω για «συνδυασμό κωμωδίας και δράματος». Τι να περιμένει, λοιπόν, ο θεατής; Είναι ένα έργο που τα συνδυάζει όλα: Κωμωδία, δράμα, ρεαλισμό, είναι ένα έργο σχέσεων, ένα μεταφυσικό θρίλερ και, νομίζω, πως αυτό που θα έχει να περιμένει ο θεατής είναι πως θα φύγει με πολλούς προβληματισμούς θέλοντας να συζητήσει μετά γι’ αυτό που παρακολούθησε αρκετά με την παρέα του. Θα δούμε τους ήρωες να μπαίνουν σε ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης καθώς η ιστορία θα εξελίσσεται, και είμαι σίγουρη ότι οι θεατές θα «δουν» στους ανθρώπους αυτούς πράγματα και από το δικό τους χαρακτήρα, την προσωπικότητά τους και τον τρόπο σκέψης τους… Ο Danny Robbins έφτιαξε ένα έργο για τους ανθρώπους. Βάζει τις ανθρώπινες σχέσεις στο προσκήνιο, για να μιλήσει για τις σχέσεις μας, τις συγκρούσεις μας, την επικοινωνία μας, την εμπιστοσύνη μας. Κι έτσι το έργο θίγει θέματα που όλοι μας σκεφτόμαστε ή αναρωτιόμαστε. Πέρα απ’ αυτό, όμως, οι αναφορές του δεν είναι ξένες σε εμάς, στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, άλλωστε, βρίσκουμε «στοιχειωμένα» σπίτια, τοποθεσίες στις οποίες έχουν παρατηρηθεί «ανεξήγητα φαινόμενα», μέρη στα οποία αισθάνεσαι «παράξενα». Ωστόσο, το «2:22 – A Ghost Story» δεν είναι μόνο η ιστορία του φαντάσματος…
–Εσύ, πιστεύεις στο μεταφυσικό; Πιστεύω, με την έννοια ότι υπάρχουν ακόμη πράγματα, τα οποία δεν έχουμε καταφέρει να «εξηγήσουμε» με την λογική και την επιστήμη αφού δεν μπορούμε να τα αντιληφθούμε ακριβώς – αν και, νομίζω, πως, προσεχώς, σύντομα, θα εξηγηθούν. Είμαι, πάντως, αρκετά ορθολογίστρια θα έλεγα.
–Ορθολογίστρια μεν, αλλά, όλα αυτά τα χρόνια που σε γνωρίζω, είσαι μία γυναίκα που σε χαρακτηρίζει και ο μεγάλος συναισθηματισμός… Ισχύει. Σε κάθε περίπτωση, προσπαθώ να τα συνδυάζω και τα δύο – δεν είμαι ούτε μόνο το ένα ούτε μόνο το άλλο. Πολλές φορές μάλιστα μπορεί να νιώθω κάτι πρώτα, και μετά να θελήσω να το εξηγήσω κάπως με την λογική μου. Αλλά δεν είμαι ποτέ αμιγώς μόνο το ένα ή το άλλο, ως χαρακτήρας.
–Από τη Φαίη της σειράς «Φεύγα», εκεί όπου σε είχαμε πρωτογνωρίσει το 2002 -μαζικά πια-, πόσα έχουν αλλάξει σ’ εσένα; Θέλω να πιστεύω ότι έχω εξελιχθεί. Αν σκεφτώ πως είμαι η ίδια όπως ήμουν στα 27 μου χρόνια, θα στεναχωρεθώ πάρα πολύ (γελάει). Θέλω να πιστεύω ότι είμαι πολύ καλύτερη, σε πολλά πράγματα.
–Το θέατρο σε άλλαξε κιόλας; Ως προσωπικότητα, ως άνθρωπο; Νομίζω ότι όλοι οι χαρακτήρες που έπαιξα μου έδωσαν άλλες οπτικές των πραγμάτων, γιατί και η δουλειά μας αυτό είναι: Έχεις να διαχειριστείς έναν ανθρώπινο χαρακτήρα, έναν καινούργιο κόσμο. Οπότε, σίγουρα, μέσα από αυτό, πρέπει να δεις και τα δικά σου, πώς είσαι εσύ, για να τον προσεγγίσεις. Το θέατρο μ’ έχει βοηθήσει σε πάρα πολλά στη ζωή μου, γιατί είναι μία Τέχνη που έχει να κάνει με το παρόν, με αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Οπότε πρέπει να εστιάσεις εκεί, να μην μείνεις στο «πριν» και να προχωρήσεις στο «μετά». Αυτό στη ζωή μου μ’ έχει κάνει να μην κολλάω σε πράγματα και ταυτόχρονα έκανε πιο γρήγορους τους μηχανισμούς μου, χωρίς αυτό να σημαίνει, από την άλλη, ότι δεν θα με στενοχωρέσει κάτι ή ότι δεν θα το αναλύσω αν χρειαστεί.
–Η μεγάλη αναγνωρισιμότητα σε τρόμαξε ποτέ; Λίγο στην αρχή. Γενικά, είμαι ένας κλειστός άνθρωπος κι έτσι, κάποιες φορές, κάποιες στιγμές, κάπως με τρόμαξε στο παρελθόν – αλλά για πολύ λίγο. Ο κόσμος ήταν πάντα ευγενικός μαζί μου, μου έδειχνε την αγάπη του κι έπαιρνα πάντα καλή ενέργεια απ’ αυτόν.
–Αυτό συνέβη, πιο μαζικά, από «Τα μυστικά της Εδέμ» κι έπειτα; Νομίζω πως εμένα άρχισαν να με αναγνωρίζουν -όσο παράξενο κι αν σου φανεί- από τον πρώτο ρόλο που έκανα στην Αθήνα, στο θέατρο, στην παράσταση «Proof», η οποία ήταν πολύ επιτυχημένη και την είχε δει πολύς κόσμος. Μετά από λίγο καιρό ξεκίνησε και το «Φέυγα» στο Mega, οπότε ήταν ένας συνδυασμός. Ήταν μία καινούργια συνθήκη, αν θες.
–Υπήρξαν φορές στη διάρκεια αυτής της πολύχρονης καριέρας που προηγήθηκε, που είχες σκεφτεί να παρατήσεις το θέατρο, που να σε είχε κουράσει; Όταν ήμουν μικρή, όταν έπαιζα σε κάποια παράσταση, θυμάμαι πως έλεγα: «Ε, μάλλον αυτή θα είναι η τελευταία μου» (γελάει). Στις οντισιόν που πήγαινα στο Εθνικό ήμασταν, θυμάμαι, περίπου χίλια κορίτσια και πάντοτε νόμιζα πως ήμουν απλά πολύ «τυχερή» και πως αυτό δεν θα συνέβαινε ξανά, οπότε ήθελα να το χαρώ. Τελικά, υπήρξε μια συνέχεια και μια ροή, από το ένα στο άλλο. Πάντως πιστεύω πως η δουλειά μου είναι η πιο ωραία δουλειά του κόσμου, οπότε δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο!
–Το υποψιαζόσουν από την αρχή αυτό; Ναι, μου άρεσε πάρα πολύ το θέατρο! Μετά ασχολήθηκα και με τον κινηματογράφο και με την τηλεόραση, τα οποία δεν είχα διδαχθεί στη σχολή, αλλά έχουν κι αυτά μεγάλο ενδιαφέρον για τον ηθοποιό -υπάρχει άλλη τεχνική, άλλος τρόπος- και μ’ αρέσουν πλέον εξίσου. Στο θέατρο αισθάνομαι σα να είμαι στον φυσικό μου χώρο, αλλά το απολαμβάνω πολύ και όταν κάνω τηλεόραση. Παρά τις δυσκολίες που μπορεί να έχει αυτή η δουλειά, γιατί δεν περνάς και πάντα εύκολα σ’ αυτήν. Είμαι τυχερή, λοιπόν, που κάνω αυτό που μ’ αρέσει!
-Το γεγονός ότι τα τελευταία δύο χρόνια δεν σε βλέπουμε στην τηλεόραση, σημαίνει πως έχεις απορρίψει πολλές δουλειές; Αυτό έχει συμβεί λόγω χρόνου. Γιατί υπήρξαν δουλειές που μου προέκυψαν και που θα μ’ άρεσε πολύ να τις κάνω. Αλλά επειδή είχα ήδη κλείσει θέατρο ή είχα δύο παραστάσεις, μου ήταν πολύ δύσκολο να συνδυάσω και το γύρισμα. Τώρα που είναι λίγο πιο μεγάλος ο γιος μου, που μπήκε στα 10 πια, ίσως να μπορέσω να το συνδυάσω λίγο πιο εύκολα. Φέτος μάλιστα τον πήρα μαζί μου και στην περιοδεία που κάναμε, οπότε δεν υπήρχε κανένα θέμα.
–Πώς έχεις στο μυαλό σου τον εαυτό σου στο μέλλον; Θα ήθελα να είμαι υγιής και να συνεχίζω να παίζω ακόμη στο θέατρο. Άλλωστε, οι ηθοποιοί μπορούμε να παίζουμε μέχρι και σε πολύ μεγάλη ηλικία, με την προϋπόθεση ότι λειτουργούν το μυαλό και το σώμα μας καλά.
–Συνεχίζεις να κολακεύεσαι όταν σου λένε όμορφα λόγια και για την εξωτερική σου εμφάνιση, όπως συνέβαινε και παλιά; Οι φιλοφρονήσεις είναι πάντοτε ευπρόσδεκτες (χαμογελάει). Το να ακούς καλά λόγια, είναι πάντα ευχάριστο.
-Τι μπορεί να σε καταβάλει; Στην προσωπική μου ζωή, δεν μπορώ να ανεχτώ καθόλου τον χειρισμό και την υποκρισία. Μ’ αρέσει οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μου, να είναι «καθαροί» απέναντί μου. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε απομακρύνομαι. Είμαι, όμως, περήφανη γιατί συνεχίζω να έχω δίπλα μου πολλούς φίλους, πολλών χρόνων, που δεν με έχουν απογοητεύσει ποτέ. Οπότε και σε αυτό είμαι πολύ τυχερή…
Info:
- INFO: Η παράσταση «2:22 – A Ghost Story» του Danny Robbins, σε σκηνοθεσία Φάνη Μουρατίδη, με τους Φάνη Μουρατίδη, Ναταλία Δραγούμη, Φαίη Ξυλά, Βασίλη Κούκουρα και Γιώργο Ζαφειρόπουλο, θα παρουσιαστεί στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας στις 26/9, 27/9, 28/9 και στο Παττίχειο Θέατρο Λεμεσού στις 30/9, 1/10 και 2/10. Για εισιτήρια και πληροφορίες: ticketmaster.cy, ACS Courrier, τηλ. 77777040.
Ελεύθερα, 21.9.2025
