Με αφορμή τον νέο κύκλο του παιχνιδιού «Money Drop» που παρουσιάζει, αλλά και τις παραστάσεις της νέας του θεατρικής παραγωγής που θα παρακολουθήσουμε σε λίγες μέρες και στην κύπρο, ο αγαπημένος μας πρωταγωνιστής μιλάει για τη ζωή και τις δεκάδες εκφάνσεις της, φιλοσοφώντας την.
Τι είναι το «2:22 – A Ghost Story» με το οποίο θα σε απολαύσουμε σε λίγες μέρες και στην Κύπρο μαζί με τους συνεργάτες σου;
Είναι ένα έργο της εποχής μας, ένα έργο του 2025. Τι σημαίνει αυτό; Ότι είναι ένα μείγμα από διαφορετικά θεατρικά είδη: Είναι μία ιστορία φαντασμάτων, μία κομεντί, ένα κοινωνικό δράμα, μια συναισθηματική ιστορία, αλλά και μία κοινωνική υπόθεση. Όλα αυτά μαζί δημιουργούν ένα καινούργιο είδος που κάνει το έργο να έχει ένα αυτόνομο, εντελώς προσωπικό, χαρακτήρα. Και αυτό, για μένα, είναι το σπουδαίο. Είναι συναρπαστικό κι αυτή είναι η νέα τάση στα σενάρια στο θέατρο, κάτι που πιστεύω πως θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε από νέους συγγραφείς τα επόμενα χρόνια. Το «2:22 – A Ghost Story» είναι μία ιδιοφυής στιγμή του Danny Robbins, σε ένα αντικείμενο που γνωρίζει πάρα πολύ καλά: Μοιάζει να είναι μια καθημερινή ιστορία, μια ιστορία ρουτίνας, και μέσα σε αυτή την καθημερινότητα υπάρχει και μία περίεργη συνάφεια στις σχέσεις των ανθρώπων. Αυτό που μοιάζει, όμως, να είναι ρεαλιστικό, αποδεικνύεται στο τέλος ότι δεν είναι· ότι είναι μια εμπειρία – όχι μόνο για τους θεατές, αλλά και για τους ηθοποιούς επί σκηνής. Γιατί, για όλους μας, η πραγματικότητα είναι κάτι τελείως υποκειμενικό – είναι η γωνία μέσα από την οποία βλέπει κανείς τον κόσμο. Αν μετατοπιστεί αυτή η γωνία, τότε όλα, ξαφνικά, μας αποκωδικοποιούνται τελείως διαφορετικά.
Έχει συμβεί και σε σένα άλλη να είναι η «πραγματικότητά» σου και, μετατοπίζοντάς την, να δεις κάτι διαφορετικό ξαφνικά;
Ναι. Έχεις έναν άνθρωπο που λες πως τον ξέρεις και ορκίζεσαι γι’ αυτόν, γιατί τον γνωρίζεις χρόνια. Και, κάποια στιγμή, αποκαλύπτεται ότι είναι ένας άνθρωπος ο οποίος σου κρατούσε μυστικά – τόσο για τον ίδιο, όσο και για τη ζωή ανθρώπων που εμπλέκονται μ’ αυτόν. Και τότε αρχίζεις να αποκωδικοποιείς την πραγματικότητα που είχες ζήσει μαζί του, γνωρίζοντας πια εκείνα τα οποία σου απέκρυπτε. Και τότε τα ίδια γεγονότα δίνουν άλλο νόημα, αντικρίζοντάς τα από άλλη θέση.
Όταν σου συμβαίνει αυτό, είναι απογοήτευση για σένα ή μπορεί να ‘ναι και προδοσία;
Σε πρώτο επίπεδο «διαβάζεται» ως προδοσία και απογοήτευση, σε δεύτερο επίπεδο «διαβάζεται» ως εξέλιξη ζωής. Δεν μπορούμε να «περπατήσουμε» με όλους τους ανθρώπους κι η προδοσία γίνεται κάποια στιγμή μοιραία, διότι δεν θα μπορούσαμε να τους αποχωριστούμε αλλιώς. Η εξελικτική μας πορεία, δυστυχώς, δεν είναι ίδια. Κι όσο κι αν αγαπάμε κάποιους ανθρώπους, δεν μπορούμε τελικά να προχωρήσουμε μαζί τους.
Έχεις ακόμη την ρομαντικότητα του παιδιού εκείνου που πιστεύει πως δεν θα του συμβεί αυτό στις προσωπικές-φιλικές-επαγγελματικές του σχέσεις;
Είναι λίγο ιδιόμορφο. Εγώ, πάντα, ξεκινώ τις σχέσεις μου με την πεποίθηση πως πάω να χαρώ κάτι, να το γνωρίσω, έχω τον ενθουσιασμό γι’ αυτή την συνάντηση, γι’ αυτό τον άνθρωπο, με τον οποίο μπορεί να τα φέρει με τέτοιο τρόπο η ζωή και να γίνουμε συνοδοιπόροι. Μ’ αυτό τον ενθουσιασμό μπαίνω σ’ αυτή την ιστορία, με 200% αφοσίωση. Όταν στην πορεία συμβαίνει το «σχίσμα», ο αποχωρισμός, μέσα μου ξέρω πια ότι για να συνέβη αυτό, έτσι έπρεπε να γίνει. Περνάω το πληγωτικό μου στάδιο, περνώ το «πένθος» μου, τιμώ τη σχέση με την αιμορραγία που μου ‘χει δημιουργήσει, είμαι λαβωμένος από αυτήν, αλλά ξέρω πως θα ανακάμψω, πως θα συνεχίσω και πως θα πάω παρακάτω. Οι σχέσεις είναι όπως ένα παιχνίδι: Υπάρχει ένας παίκτης που δίνει ενέργεια στο παιχνίδι, κάποιος που κάνει control στο παιχνίδι, κι άλλος που δημιουργεί στο παιχνίδι. Όταν σ’ αυτή τη διαδικασία, κάποιος δεν μπορεί πια, πρέπει ν’ αλλάξει θέση. Κι εγώ είμαι πολύ μέσα σ’ αυτό, γιατί αν δεν το βιώσω τότε σημαίνει πως δεν θα το ‘χω τιμήσει.
Πάντως φαίνεσαι ένας άνθρωπος που δεν αφήνεται να πληγωθεί πάρα πολύ εύκολα…
Μεγαλώνουμε. Κι όσο μεγαλώνουμε, οι εμπειρίες μας μάς διαμορφώνουν να αποκωδικοποιούμε διαφορετικά τα πράγματα. Κατανοούμε, κυρίως. Μπαίνοντας σε μία διαδικασία να καταλάβεις γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος σκέφτεται έτσι, γιατί έκανε αυτή την επιλογή και ποιος ήταν ο στόχος του μ’ αυτή την συμπεριφορά, μ’ αυτή του την πράξη. Ήταν κάτι που ήταν ακούσιο; Ή όχι; Αν κάποιος έχει την γενναιότητα να ζητήσει «συγνώμη» και να την εννοεί -ή, αν δεν ζητήσει «συγνώμη», η στάση του να είναι τέτοια που είναι σα να το λέει με πράξη και όχι με λόγια- αυτό αμέσως θα μου δώσει ένα καινούργιο vibe, πολύ δυναμικό, για να πάμε παρακάτω τη σχέση μας και να την εξελίξουμε. Αν εγώ έχω κάνει το λάθος, τότε θα δηλώσω το πρόβλημα και θα περιμένω την κίνηση εκείνη που θα τιμά την σχέση μας. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε το τελειώνουμε και πάμε παρακάτω!
Αυτή η εξέλιξη των σχέσεων αφορά και την προσωπική σου σχέση με την Άννα Μαρία;
Η πορεία μας, μέσα από ό,τι κι αν κάνουμε, είναι μία πορεία για να γνωρίσουμε στο τέλος τον εαυτό μας. Να μάθουμε από αυτό τον χώρο που είναι συνήθως σκοτεινός και ασυνείδητος, να αρχίσει σιγά σιγά να μας φωτίζει πράγματα – οι τελείες να δίνουν σχήματα, να δίνουν μορφή, οι εμπειρίες να σκαλίζουν και να κάνουν πιο ανάγλυφο το ψυχικό και το ενεργειακό μας δυναμικό. Σε αυτή τη διαδρομή, όταν ένας άνθρωπος εξελίσσεται και οι αλλοιώσεις μέσα από τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, μέσα από τις εμπειρίες, μέσα από τις δυσκολίες, τον διαμορφώνουν, και αυτό ταυτόχρονα επιδρά στο άμεσο περιβάλλον του, τότε αντανακλά ή αναπαράγει αντίστοιχη συμπεριφορά. Άρα, είναι αδύνατον όταν ένας άνθρωπος εξελίσσεται μέσα σε μία σχέση, η εξέλιξή του να μην επιδρά και στην ίδια τη σχέση του.
Σου αρέσει πια ο εαυτός σου έτσι όπως εξελίσσεται στην πορεία των χρόνων; Ή, ανατρέχοντας στο παρελθόν, λες «κρίμα που δεν έχω πια αυτό που είχα στα 25 μου, κρίμα που μου τελείωσε αυτό»;
Χαίρομαι πάρα πολύ, γιατί απολαμβάνω την κάθε μέρα! Η ηλικία των 55 είναι μια μοναδική περίοδος ζωής για μένα. Ήμουνα 25 και τίμησα την ηλικία μου, αλλά θεωρώ πως στα 55 μου είμαι στην καλύτερη περίοδο της ζωής μου! Γιατί ξέρω τι μου αρέσει, γιατί δεν ντρέπομαι να λέω τι δεν μου αρέσει, γιατί ξέρω να διεκδικώ εκείνο το οποίο επιθυμώ, γιατί ξέρω να απολαμβάνω την κάθε μέρα, γιατί ξέρω πως να ξυπνάω το πρωί δεν είναι αυτονόητο, όταν συνεργάτες και φίλοι μου σήμερα είναι στο νοσοκομείο σε μια κατάσταση πάρα πολύ δύσκολη και περνάνε μια τρομακτικά μεγάλη δοκιμασία. Δεν είναι αυτονόητο, για μένα, το ότι είμαι σε αυτή την πλευρά της ζωής, δεν είναι αυτονόητο για μένα το ότι έχω κάνει μια επιλογή και είμαι σε ένα επάγγελμα που αγαπάω και το κάνω με όρους που μου δίνουν μια δημιουργική δυναμική. Δεν είναι αυτονόητο να έχω έναν κύκλο ανθρώπων που να μεγαλώνω μαζί τους και να ‘μαι περήφανος γι’ αυτούς, να χαίρομαι να τους βλέπω έτσι όπως εξελίσσονται και πραγματικά να ανήκω στο περιβάλλον τους. Δεν είναι, επίσης, αυτονόητο, το γεγονός πως είμαι γεννημένος σε μια υπέροχη χώρα, σε μια χώρα που είναι γεμάτη από ήλιο, με εξαιρετική πρώτη ύλη, γεμάτη από Ιστορία, γεμάτη ομορφιά, γεμάτη Τέχνη, με υπέροχες θάλασσες, με ανθρώπους έξω καρδιά κι ελεύθερους. Κι έχω τη συνείδηση όλα αυτά να τα απολαμβάνω. Ως πιτσιρικάς δεν είχα αυτή τη συνείδηση· τη συνείδηση του πόσο υπέροχη είναι η ζωή!
Είναι μέσα στα πλαίσια της αλλαγής του εαυτού σου που αποφάσισες να «παίξεις» στην τηλεόραση, με το «Money Drop»;
Πραγματικά, αυτό ήταν το ωραιότερο δώρο! Καταρχήν, εγώ αγαπάω πάρα πολύ τους ανθρώπους, γουστάρω να ‘μαι μαζί με ανθρώπους και δεν ενοχλούμαι καθόλου αν με σταματάνε π.χ. στο δρόμο για να μου πουν μια καλή κουβέντα ή τις ιστορίες τους. Άλλωστε, τη δουλειά μου, για τον κόσμο την κάνω, για να προσφέρω σ’ αυτόν· τον κόσμο σκέφτομαι, γι’ αυτόν δουλεύω – προσανατολίζομαι στο πώς θα του δώσω χαρά, πώς θα τον κάνω να ξεχαστεί, πώς να διασκεδάσει, πώς να σκάσει ένα χαμόγελο, πώς να προβληματιστεί με κάτι, πώς να περάσει καλά. Το τηλεπαιχνίδι, λοιπόν, μου δίνει την δυνατότητα να είμαι σε μια σημαντική συμπαντική στιγμή ενός ζευγαριού – είτε είναι δύο φίλοι, είτε είναι δύο ξαδέλφια, είτε δυο συνεργάτες, είτε ένα νέο ζευγαράκι, είτε δυο… πρόσκοποι. Κι είναι η πρώτη και η μοναδική φορά στη ζωή τους που αυτοί οι δύο άνθρωποι έχουν στα χέρια τους 200 χιλιάδες ευρώ. Και μπορούν, μ’ αυτό το ποσό, να αλλάξουν τη ζωή τους πραγματικά! Εγώ, λοιπόν, σ’ αυτή τη στιγμή τους, είμαι εκεί! Και αύριο, μεθαύριο, αυτός που κέρδισε τις προάλλες στο παιχνίδι 125 χιλιάδες ευρώ, θα λέει «εκείνο το βράδυ που εγώ κέρδισα τα 125 χιλιάρικα, ο Μουρατίδης έκανε αυτό, εκείνο, το άλλο». Έχω αυτή την ματαιοδοξία: Να είμαι παρών σ’ αυτή την τόσο σημαντική στιγμή της ζωής ενός ανθρώπου, στη χαρά του. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο βραβείο που θα μπορούσα να πάρω! Άλλωστε, αυτή τη δουλειά την κάνω για τον κόσμο. Κι όταν συνειδητοποίησα πως αυτό το παιχνίδι πυροδοτεί ένα αίσθημα τρομερής χαράς, τότε δημιουργείται κι ένα αίσθημα ευθύνης από τη μεριά μου. Ένα αίσθημα ευθύνης που λέει πως «δεν θέλω να σε προδώσω και στην επόμενη δουλειά που θα κάνω, η οποία μπορεί να είναι τελείως διαφορετική από αυτήν που κάνω τώρα και σ’ αρέσει». Γιατί θέλω, κάθε στιγμή, να τιμώ τον κόσμο.
Είναι αναπόφευκτο, νομίζεις, ένας από τους δύο γιους σου -ή και οι δύο- να ασχοληθούν με κάτι καλλιτεχνικό, λόγω της δουλειάς που κάνουν και οι δύο τους γονείς;
Σαφέστατα μεγαλώνουν μέσα σε ένα περιβάλλον που και οι δύο τους γονείς ασχολούνται με ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα. Κι αυτό το επάγγελμα τους απορροφά με θετικό πρόσημο – φεύγουν κι επιστρέφουν στο σπίτι με χαρά. Εκτός κι αν η συνεργασία είναι τραγική. Όταν βλέπεις, λοιπόν, τους γονείς σου να ‘ναι χαρούμενοι με την δουλειά τους, είναι πολύ φυσιολογικό αυτό να μεταφερθεί και σε σένα. Ακόμη τα παιδιά δεν έχουν δείξει κάτι για το μέλλον τους, αλλά δεν αποκλείω τίποτα.
Το αντιλαμβάνεσαι, υποθέτω, πως αυτό που κερδίζει τους ανθρώπους σε σένα είναι και η… κανονικότητά σου. Η οποία δεν είναι και δεδομένη στο «σινάφι» σας…
Εγώ, δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό, γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ ότι μπορεί να είμαι κάτι άλλο. Η δουλειά μου, όμως, δεν διαφέρει από καμία άλλη δουλειά. Αν π.χ. εγώ έχω πλημμυρίσει στο σπίτι κι έρχεται ένας υδραυλικός και επιδιορθώσει το πρόβλημα, η χαρά που μου δίνει αυτός ο άνθρωπος εκείνη τη στιγμή, αυτή η λύτρωση, η προσφορά του προς εμένα, είναι το ίδιο σημαντική με την προσφορά τη δική μου προς τον κόσμο – δεν μιλάω για ένα χειρουργείο και την προσφορά των γιατρών, όχι. Από την άλλη, είναι κι αυτοί που μπορεί να θέλουν να υποτιμήσουν την δική μου τη δουλειά. Αλλά να πούμε κάτι: Η Επίδαυρος ήταν θεραπευτήριο και για να θεραπευθείς έπρεπε πρώτα περάσεις από τα θέματα της ψυχής. Είναι ένας προθάλαμος. Γιατί υπάρχουν πράγματα που λειτουργούν λυτρωτικά και αποσυμπιέζουν τον άνθρωπο. Κι έτσι ο άνθρωπος γίνεται πιο ελαφρύς, πιο διαθέσιμος και πιο έτοιμος να θεραπευτεί. Κι έτσι να συμπορευτεί με τους συνανθρώπους του στη ζωή.
Info:
Η πρεμιέρα του νέου κύκλου του «Money Drop» θα γίνει μέσα στον Σεπτέμβριο, από τον Alpha Κύπρου. Η παράσταση «2:22 – A Ghost Story» του Danny Robbins, το απόλυτο θεατρικό φαινόμενο του Λονδίνου από το 2021 έως το 2023 αφού είχε αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές στο West End και υποψηφιότητες για 3 βραβεία Laurence Olivier, σε σκηνοθεσία Φάνη Μουρατίδη, με τους Φάνη Μουρατίδη, Ναταλία Δραγούμη, Φαίη Ξυλά, Βασίλη Κούκουρα και Γιώργο Ζαφειρόπουλο, θα παρουσιαστεί στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας στις 26/9, 27/9, 28/9 και στο Παττίχειο Θέατρο Λεμεσού στις 30/9, 1/10 και 2/10. Για εισιτήρια και πληροφορίες: ticketmaster.cy, ACS Courrier, τηλ. 77777040.
