Μεγαλωμένη μέσα στο θέατρο από παιδί, η Ελληνίδα πρωταγωνίστρια γνωρίζει πια πολύ καλά, στην ωριμότητα της ζωής και της Τέχνης της, ποιο είναι το πραγματικό νόημα της ύπαρξης, της αγάπης, του βαθύτερου ταλέντου, αλλά και του ουσιαστικού ακτιβισμού.
Μιλά με αφορμή την παράσταση «Άγουρα Κεράσια» όπου πρωταγωνιστεί με τον Κωνσταντίνο Καζάκο και η οποία περιοδεύει στην Κύπρο.
–Αν θα με εντάσσατε στο «κλίμα» της παράστασης “Άγουρα Κεράσια”, τι θα μου λέγατε; Είναι με τέτοιο τρόπο δομημένο και σκηνοθετημένο το έργο, που ο θεατής βρίσκεται ουσιαστικά μέσα στο σαλόνι αυτού του ζευγαριού απ’ την αρχή. Αυτό, λοιπόν, που θα παρακολουθήσουν οι θεατές είναι καταστάσεις, τις οποίες σίγουρα έχουν συναντήσει κάπου ή τις έχουν βιώσει ή τις βιώνουν και δεν το ξέρουν – γιατί, πολλές φορές, στην κακοποίηση, το άτομο που βρίσκεται στη θέση του θύματος, πολλές φορές δεν αναγνωρίζει πως κακοποιείται και γι’ αυτό παραμένει σ’ αυτές. Έχουμε να κάνουμε, επίσης, με θέματα που αφορούν στη σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι, αλλά και στη σχέση με την έφηβη κόρη τους – την οποία αν και δεν βλέπουμε, ακούμε.
–Η φωνή είναι της κόρης σας, της Τζένης Καζάκου… Αυτό ήταν δύσκολο, πρέπει να σας πω. Ο Μανούσος Μανουσάκης όμως, επέμενε πολύ σ’ αυτό. Εγώ δεν ήθελα – επειδή το αντικείμενο του έργου είναι πολύ σκληρό, δεν θα μπορούσα να ακούω το παιδί μου να λέει διάφορα. Σιγά- σιγά, ωστόσο, με τον καιρό, πήρα απόσταση απ’ αυτό και σας ομολογώ πως δεν την ακούω καν. Το ‘χω καταφέρει. Στην παράσταση θίγονται, όμως, κι άλλα -σημαντικά- θέματα, όπως είναι το bullying στο σχολείο, η γονεϊκή σχέση γονιού με το παιδί, η σχέση του ίδιου του ζευγαριού σε σχέση και με το παιδί. Η παράσταση αποτελείται από οκτώ σκηνές, και αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι πως, κάθε επόμενη σκηνή, αναιρεί την προηγούμενη. Και λες «τι γίνεται τώρα;». Όπως συμβαίνει και στη ζωή μας – που απ’ τη μία είμαστε πολύ καλά, και απ’ την άλλη χάλια. Σαν να μην έχει μεσολαβήσει, στο μεταξύ, τίποτα κακό – το οποίο, όμως, έχει ρίζα.
– Εσείς, έχετε προσωπικές αναφορές κακοποίησης στη ζωή σας; Όποιος έχει πει πως δεν έχει βιώσει κακοποίηση στη ζωή του -λεκτική, σωματική, ψυχική- νομίζω πως ψεύδεται. Σε όλους μας έχει συμβεί μία μορφή κακοποίησης στη διάρκεια της ζωής μας. Προσωπικά, είχα υποστεί κάποτε ψυχολογική κακοποίηση, αλλά ευτυχώς είμαι από τους ανθρώπους που -λόγω της ενσυναίσθησης μου- το αντιλήφθηκα και έφυγα τρέχοντας. Ήξερα ότι δεν είναι δικό μου το θέμα, ότι είναι των άλλων ανθρώπων που συμπεριφέρονται έτσι. Δεν έχω μπει, ωστόσο, στη θέση του «θύματος» ποτέ. Δεν δέχομαι αυτή τη λέξη για τον εαυτό μου! Και δεν την δέχομαι διότι, λόγω της δυναμικής, μπορεί κάποιος να σου καταργήσει την δυναμική σου, την ενέργεια που έχεις ως άνθρωπος. Γι’ αυτό και όταν δούμε πως υπάρχει κίνδυνος, σηκωνόμαστε και φεύγουμε. Αυτό είναι κανόνας στη ζωή μου! Κι είναι κανόνας επιβίωσης! Δεν θέλουμε τοξικότητες, δεν θέλουμε κακίες, δεν θέλουμε μικρότητες – η ζωή είναι υπέροχη, πολύτιμη, και πρέπει να φυλάμε τον εαυτό μας καλά, ώστε να μπορούμε να μπορούμε να φυλάξουμε και να προφυλάξουμε τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας και που τους αγαπάμε – είτε είναι η οικογένειά μας είτε η κατ’ επιλογήν οικογένειά μας.
–Πώς είναι, αλήθεια, να συνεργάζεστε στη σκηνή με έναν άνθρωπο που τον γνωρίζετε πάρα πολύ καλά, όπως είναι ο πρώην σύζυγός σας, ο Κωνσταντίνος Καζάκος; Α, είναι τέλειο. Γιατί υπάρχει εξαιρετική χημεία. Ωστόσο, οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν υπάρξει κάποτε ζευγάρι δεν σημαίνει πως θα έχουν καλή χημική αντίδραση και επάνω στη σκηνή, γιατί είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Εμείς, ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί σ’ αυτό. Καταρχήν, είμαστε πολύ καλοί φίλοι – είμαστε οικογένεια, και απλά δεν είμαστε ζευγάρι πια. Αλλά υπάρχει και κοινός κώδικας επικοινωνίας και αυτό είναι υπέροχο – κι έτσι, κάθε φορά, ανακαλύπτεις και κάτι άλλο στην παράσταση, μέσα στο έργο και επάνω στους χαρακτήρες. Και, κάθε φορά, διαπιστώνεις πως και το κοινό «αναπνέει» κάπως αλλιώς μαζί σου, κι αυτό είναι μαγικό. Είναι θέμα τύχης να ‘χεις καλό συνεργάτη.
–Το γεγονός πως έχετε και μία κόρη μαζί με τον Κωνσταντίνο – τη φωνή της οποίας ακούμε και στη διάρκεια της παράστασης- παίζει σημαντικό ρόλο στο να έχετε αυτή την πολύ όμορφη σχέση μαζί του, ή το ένα λειτουργεί ανεξάρτητα απ’ το άλλο; Νομίζω ότι από μόνοι μας είμαστε καλά μαζί. Αλλά και το παιδί παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο. Όμως, επειδή και το παιδί μεγάλωσε πια και επειδή και οι δύο είμαστε πολύ ροκ άτομα, μεγαλώσαμε με πολλή ελευθερία και πολύ σεβασμό – κι αυτό ήταν κοινή γραμμή και απ’ τους δυο μας. Οπότε αυτό είναι πολύ σημαντικό συστατικό σε μία σχέση, που μας βοήθησε και στο μεγάλωμα του κοριτσιού μας, και στη μετέπειτα σχέση μας, η οποία έχει πια προχωρήσει και είναι σε ένα άλλο επίπεδο – το οποίο είναι, επίσης, πολύ ουσιαστικό.
–Γιατί χαρακτηρίζετε τον εαυτό σας «ροκ»; Γιατί έχω μία τεράστια χαρά και ευγνωμοσύνη, και γλεντάω κάθε στιγμή που μου δίνεται σ’ αυτή τη ζωή! Με όλη την εφηβική ορμή, χωρίς τους εφηβικούς προβληματισμούς.
–Από εκείνο το 12χρονο κοριτσάκι που κάποτε έπαιζε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην «Annie», τι κρατάτε σήμερα; Δεν έχει αλλάξει κάτι. Πιστεύω πως η ψυχή μας είναι ίδια – απλώς, αποκτάμε εμπειρίες και προβλήματα. Όσο μπορούμε, όμως, να πετάμε από πάνω μας τα προβλήματα και να κρατάμε μόνο τις εμπειρίες, βλέποντας μισογεμάτο το ποτήρι, θα πηγαίνουν καλά τα πράγματα. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που ξυπνάμε το πρωί και έχουμε υγεία, που είμαστε καλά, που μπορούμε να βλέπουμε τον ήλιο, που μπορούμε να περπατάμε, να κινούμαστε και να συνεννοούμαστε – κι αυτά δεν είναι δεδομένα! Κι αυτά ισχύουν για όλα τα πλάσματα που έχουμε δίπλα μας, δίποδα ή τετράποδα.
–Πάντοτε είχατε αυτή την θετική αντιμετώπιση στη ζωή, ή συνέβη κάποιο γεγονός που χωρίζει τη ζωή σας σε «πριν» και «μετά»; Έχουν συμβεί πάρα πολύ άσχημα πράγματα στη ζωή μου, τα οποία δεν ξέρω αν κάποιος άλλος θα μπορούσε να τα ξεπεράσει – εγώ, τα κατάφερα. Αλλά με τη νοοτροπία του ανθρώπου που είναι θετικός απέναντι στη ζωή! Ποτέ δεν μπήκα στη θέση του θύματος.
–Είναι κάτι που μαθαίνεται αυτό; Γεννήθηκα έτσι. Και μετά, όταν το συνειδητοποίησα, το εξέλιξα και το ανέπτυξα.
-Το θέατρο μπορεί να αλλάξει, νομίζετε, την προσωπικότητα ενός ανθρώπου; Εγώ, μεγάλωσα μέσα στο θέατρο, γι’ αυτό και δεν μπορώ να σας απαντήσω σ’ αυτό. Το θέατρο είναι ο φυσικός μου χώρος, είναι το «σπίτι» μου, είναι η μεγάλη μου αγάπη, και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό. Υπήρξα τυχερή σ’ αυτή τη ζωή, που δεν χρειάστηκε να κάνω καμία άλλη δουλειά κι είμαι ευγνώμων γι’ αυτό που μου συνέβη. Τώρα, σκεφτείτε, είμαι 56 ετών – από τα 12 μου δεν σταμάτησα ποτέ να δουλεύω. Μετρήστε τα χρόνια… Για να καταλάβετε, τελείωσα τις σπουδές μου -θέατρο, μπαλέτα, κ.λπ.- δουλεύοντας ταυτόχρονα.
–Ωραίο είναι που λέτε την ηλικία σας, χωρίς ενδοιασμούς! Γιατί να μην την πω; Αυτά είναι χρήσιμα χρόνια, ώριμα. Κι είναι καλό να μεγαλώνουμε – το να μεγαλώνεις και να μην κόβεται η ζωή σου…
–Μου αναφέρατε ήδη στην κουβέντα μας τα τετράποδα και ξέροντας τις πεποιθήσεις σας, πώς είναι, αλήθεια, να είναι κάποιος vegan μέσα σε μία χώρα που συμπεριλαμβάνει στις καθημερινές της συνήθειες αλλά και στα έθιμά της, σούβλες, κοκορέτσια, οβελίες, παϊδάκια, μπιφτέκια, μπριζόλες κλπ; Γενικά, εγώ δεν ήμουνα ποτέ των παραδόσεων, τις απέφευγα γενικότερα, γιατί πέραν του μεγάλου κακού και του φονικού που υπάρχει πίσω απ’ όλα αυτά, υπάρχει και μια τεράστια υποκρισία. Σφάζεις ένα ζώο για να γιορτάσεις τη μέρα της αγάπης; Κι αυτά, δεν έχουν καμία σχέση με το αν πιστεύεις στο Θεό ή όχι. Δεν συμφωνώ μ’ αυτά, όπως δεν συμφωνώ και με χιλιάδες άλλα πράγματα που κάνει το ανθρώπινο είδος, το οποίο είναι αχάριστο, έχει αγνωμοσύνη και έπαρση. Κι αυτά τα βρίσκουμε πια μπροστά μας.
–Πόσα χρόνια είστε vegan; Σχεδόν από πάντα, ασυνείδητα. Σιγά- σιγά, στην πορεία, άρχισα να ενημερώνομαι. Γιατί έγινα vegan αρχικά, χωρίς να ξέρω καν τι είναι «vegan». Απ’ την άλλη, ξέρετε, δεν μ’ αρέσουν και οι ταμπέλες. Γιατί αυτό είναι μια φιλοσοφία ζωής, μία στάση ζωής και έχει συνέπειες σε όλα. Π.χ. όλα μου τα απορρυπαντικά στο σπίτι είναι vegan στο σπίτι– και, ευτυχώς, υπάρχουν πολλά τέτοια, σε όλα τα σούπερμαρκετ. Και χαίρομαι που πολύς κόσμος υιοθετεί πλέον αυτή τη στάση ζωής. Ακόμη και σ’ ένα εστιατόριο να πας πια, διαπιστώνω πως πάντοτε βρίσκεις κάτι να φας. Κι αν ακόμη δεν υπάρχει, εγώ θα βρω τον ίδιο τον μάγειρα και θα του πως «σε παρακαλώ, φτιάξε μου αυτό κι αυτό, διότι κάνω αυτό στη ζωή μου». Ακόμη κι αυτό να κάνετε, είναι μια εξαιρετική πράξη ακτιβισμού, η οποία, ωστόσο, δεν εμπεριέχει βία.
Πού και Πότε
- “Άγουρα Κεράσια”, Λευκωσία, Δημοτικό Θέατρο, Δευτέρα, 20 Οκτωβρίου, 8.30μ.μ. Λεμεσός, Παττίχειο Θέατρο, Τρίτη 21 Οκτωβρίου, 8.30μ.μ. Εισιτήρια: Ticketmaster.cy & καταστήματα ACS
Ελεύθερα, 19/10/2025
