«Τις ημέρες των γιορτών… να μην παραμελούν την υγεία τους… ένας πόνος στο στήθος δεν μπορεί να περιμένει από Δευτέρας …δεν υπάρχει πιο δύσκολη κατάσταση από του να μπαίνεις σε ένα γιορτινό σπίτι για να παραλάβεις ένα μέλος της οικογένειας που μέχρι λίγη ώρα προηγουμένως διασκέδαζε. Τις γιορτές να προσέξουν…».
Ήταν όλοι μαζεμένοι στο συντονιστικό κέντρο και περίμεναν την επόμενη κλήση. Τους ζήτησα να σκεφτούν και να μου πουν το περιστατικό που τους σημάδεψε. Άρχισαν όλοι να σκέφτονται φωνακτά και διαπίστωσα ότι όλοι ήξεραν τις ιστορίες όλων.
Η Ριάνα, ο Θεοδόσης, ο Μηνάς, ή αλλιώς, η προϊσταμένη της Υπηρεσίας Ασθενοφόρων, ο προϊστάμενος Επιχειρήσεων και ο υπεύθυνος μηχανοκίνητων μέσων.
«Έχουμε περιστατικά με καλό τέλος, έχουμε και περιστατικά με άσχημο τέλος. Εκεί που μας λυγίζει ένα άσχημο περιστατικό, έρχεται ένα καλό και μας βοηθά να ισορροπήσουμε», είπε ο Θεοδόσης (Θεοδόσης Θεοδοσίου)… «Έχουμε και ιστορίες με γλυκόπικρο τέλος», πρόσθεσε η Ριάνα, (Ριάνα Κωνσταντίνου), αλλά πρώτος τον λόγο πήρε ο Μηνάς (Μηνάς Χατζηγεωργίου).
Στην αρχή ήταν διστακτικός, τον ενθάρρυναν όμως οι άλλοι δύο και άρχισε να λέει την ιστορία που τον κάνει, κάθε φορά, όπως μου είπαν, «να δακρύζει και κλαίμε και εμείς μαζί του κάποτε».
«Ήμασταν στη νυκτερινή βάρδια και λάβαμε κλήση για ανατροπή νταλίκας σε ορεινή περιοχή. Μην με ρωτήσετε το πως βρέθηκαν πέντε άνθρωποι μέσα σε μια νταλίκα. Φθάσαμε και είδαμε το βαρύ όχημα αναποδογυρισμένο. Έτρεχαν παντού νερά, ήταν σκοτεινά, είχε κι άλλα αυτοκίνητα στον δρόμο και οι πέντε επιβαίνοντες είχαν εκτιναχθεί και ήταν διασκορπισμένοι στην άσφαλτο. Ήμασταν το πρώτο ασθενοφόρο που έφθασε στο σημείο. Κάναμε τη διαλογή και βάλαμε στο ασθενοφόρο τους δύο πιο σοβαρά τραυματίες. Η μια κοπέλα είχε τραυματιστεί πολύ σοβαρά. Είχαμε κάνει ότι μπορούσαμε εκεί και μετά τους μεταφέραμε στο νοσοκομείο. Η δουλειά η δική μας, κάπου εκεί, τελείωσε. Δύο μήνες αργότερα όμως, και πάλι βράδυ, χτύπησε το τηλέφωνο. Ο πατέρας εκείνης της νεαρής ήθελε να με συναντήσει. Σκέφτηκα ότι για κάτι με κατηγορούσε. Περίμενα να δω τι θα πει. Τελικά, ο άνθρωπος ήθελε να με ευχαριστήσει. «Να χρωστάτε του πληρώματος ασθενοφόρου που έκανε πάρα πολύ καλά τη δουλειά του», του είπε, όπως μου ανέφερε, ο γιατρός στο νοσοκομείο. Η κοπέλα εάν δεν τύγχανε της συγκεκριμένης μεταχείρισης, θα έμενε τετραπληγική. Τελικά συνάντησα και την ίδια. Από τότε μέχρι σήμερα, όποτε με δει με αποκαλεί «φύλακα άγγελο» της και εγώ κάθε φορά βάζω τα κλάματα».
Είχαν δίκαιο οι άλλοι δύο, ο Μηνάς, πάλι δάκρυσε. Σηκώθηκε και έδωσε τη θέση του στον Θεοδόση.
«θα αρχίσω από μια κλήση που πάντα θα με στοιχειώνει γιατί το τέλος δεν ήταν καλό. Ήμουν στο σταθμό ασθενοφόρων. Ήταν γύρω στη 1 τα ξημερώματα. Άκουσα από μακριά ένα αυτοκίνητο να διακινείται στον δρόμο με πάρα πολύ ψηλή ταχύτητα. Αντιλήφθηκα ότι πλησιάζει στον σταθμό και σε μερικά δευτερόλεπτα το είδα περνά από την Πύλη. Ο οδηγός κατάφερε να σταματήσει μια ανάσα μακριά μου. Είδα δύο νέους ανθρώπους στο αυτοκίνητο. Ένα άνδρα και μια γυναίκα η οποία, όπως μου φάνηκε εκείνη τη στιγμή, κρατούσε την κοιλιά της. Θεώρησα ότι είχαμε να κάνουμε με τοκετό σε εξέλιξη. Πλησίασα, άνοιξα την πόρτα του συνοδηγού και είδα ότι δεν ήταν τοκετός. Η γυναίκα κρατούσε στα πόδια της ένα βρέφος. Η ίδια και ο άνδρας, πατέρας όπως μετά μάθαμε, βρίσκονταν σε κατάσταση σοκ. Δεν μπορούσαν να μας εξηγήσουν τι συνέβαινε. Το μωρό ήταν σε κατάσταση ανακοπής. Κάναμε ότι μπορούσαμε και επειδή είχαμε έτοιμο το ασθενοφόρο, τον απαραίτητο εξοπλισμό, βάλαμε το βρέφος μέσα και σε διάστημα 4 λεπτών, βρισκόμασταν στο ΤΑΕΠ. Προσπάθησαν και εκεί να επαναφέρουν το βρέφος. Δεν τα κατάφεραν …δεν τα καταφέραμε».
Σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα και μπήκε κατευθείαν στην περιγραφή του δεύτερου, «καλού» περιστατικού.
«Είχαμε πάει στο νοσοκομείο για μια μεταφορά και ενώ βρισκόμασταν εκεί ήρθε κλήση για περιστατικό με αναφερόμενη καρδιακή ανακοπή. Ο ασθενής βρισκόταν στο πεζοδρόμιο. Μας ενημέρωσαν ότι επρόκειτο για νεαρό άνδρα τον οποίο φίλος του μετέφερε στο νοσοκομείο αλλά στη διαδρομή ένιωσε πόνο και λιποθύμησε. Ο φίλος του τον έβγαλε από το αυτοκίνητο και με την καθοδήγηση των συναδέλφων στο συντονιστικό κέντρο άρχισε να κάνει ο ίδιος καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση. Πλησιάσαμε κοντά τους. Είχε μαζευτεί κι άλλος κόσμος εκεί. Από μακριά τους φώναξα να μην σταματήσουν την αναζωογόνηση».
«Δεν ξέρω τον λόγο που ο κόσμος σταματά την προσπάθεια μόλις μας δει να φθάνουμε. Δεν πρέπει να σταματούν το κάθε δευτερόλεπτο μετρά για να σώσεις ή για να χάσεις μια ζωή», είπε, διακόπτοντας την περιγραφή του.
Συνέχισε: «Ευτυχώς δεν σταμάτησε ο φίλος του. Αυτόματα αναλάβαμε εμείς. Κάναμε ότι έπρεπε, μπήκαμε στο ασθενοφόρο και πήγαμε στο ΤΑΕΠ. Μερικές ημέρες αργότερα και ενώ το περιστατικό ήταν ακόμα ζωντανό στο μυαλό μου με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος γιατρός. «Ο άνθρωπος αυτή τη στιγμή είναι στο σπίτι του μαζί με τα μωρά του και θα κάνει γιορτές (Πάσχα), με την οικογένεια του. Χάρηκα τόσο πολύ εκείνη την ημέρα».
Όση ώρα άκουγα τις ιστορίες τους, το τηλεφωνικό κέντρο δεχόταν κλήσεις. Ο καθένας, με τον δικό του τρόπο, θυμόταν και περιέγραφε τη δική του εμπειρία και επέστρεφε στο καθήκον.
«Από μακριά ακούστηκε το κλάμα ενός μωρού…»
Άκουγα τη Ριάνα και τον Θεοδόση να συζητούν για το πιο περιστατικό έπρεπε να περιγράψουν. Πόσες ιστορίες άραγε έχουν να μου πουν; Σκέφτηκα.
Τελικά κατέληξαν και η Ριάνα άρχισε να εξιστορεί:
«Ανταποκριθήκαμε σε ένα τροχαίο ατύχημα. Ένα αυτοκίνητο άλλαξε πορεία και από τον αυτοκινητόδρομο βρέθηκε σε παρακείμενο χωράφι. Με τη βοήθεια της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας αρχίσαμε την προσπάθεια για απεγκλωβισμό των δύο ατόμων που βρίσκονταν στο όχημα. Ένας άνδρας και μια γυναίκα. Ενώ προσπαθούσαμε να τους απεγκλωβίσουμε ακούσαμε κλάματα μωρού. Ήταν το μωρό τους το οποίο εκτινάχθηκε από το αυτοκίνητο και βρισκόταν στο χωράφι. Ήταν παγωμένο και τραυματισμένο. Οι γονείς ήταν νεκροί. Ήταν ξένοι. Σουηδοί. Μεταφέραμε το μωράκι στο ΤΑΕΠ. Άρχισε να πεινά και πήραμε γάλα από το παιδιατρικό τμήμα για να του δώσουμε. Έγινε επικοινωνία με την πρεσβεία της Σουηδίας για να εντοπιστούν συγγενείς του. Δεν μπορούσα να αφήσω το μωρό και να φύγω. Ήθελα να το κρατώ. Και έμεινα εκεί μέχρι το πρωί. Ακόμα κι όταν ήρθαν οι λειτουργοί των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας το κρατούσα και δεν το άφηνα. Όταν βράδιασε, έφθασαν ο παππούς και η γιαγιά από την Σουηδία και το παραδώσαμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το δυστύχημα, δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το μωρό».
Η συνάντηση μας κράτησε περίπου μια ώρα. Το συντονιστικό κέντρο δέχθηκε 15 κλήσεις.
«Τις γιορτές να προσέχετε ο ένας τον άλλο»
«Δύσκολη περίοδος για εμάς είναι ο Ιούλιος στην περιοχή Αμμοχώστου διότι αυξάνεται ο πληθυσμός λόγω τουρισμού και έχουμε πολλά περιστατικά μέθης και άλλους τραυματισμούς».
«Δυσκολότερη περίοδος όμως, είναι η περίοδος των γιορτών. Σε κάθε γιορτή, τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, την Ανάσταση, τα Καρναβάλια. Μην νομίζετε ότι έχουμε περισσότερα τροχαία δυστυχήματα. Τα περισσότερα περιστατικά αφορούν ανακοπές και εγκεφαλικά επεισόδια. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι, τέτοιες μέρες, που τώρα είμαστε στα Χριστούγεννα, να μπαίνεις σε ένα σπίτι στολισμένο γιορτινά, να είναι όλη η οικογένεια εκεί και εσύ να παραλαμβάνεις ένα δικό τους άνθρωπο για να τον μεταφέρεις στο νοσοκομείο. Δυσκολότερες μέρες, οι Δευτέρες. Οι περισσότεροι όταν νιώσουν μια ενόχληση ή ένα πόνο περιμένουν τη Δευτέρα για να πάνε στον γιατρό. Τα ξημερώματα Κυριακής προς Δευτέρα, οι δικές μας κλήσεις αυξάνονται».
«Τις ημέρες των γιορτών, να μην παραμελούν την υγεία τους. Ένας πόνος στο στήθος δεν μπορεί να περιμένει από Δευτέρας. Το ξαναλέω, δεν υπάρχει πιο δύσκολη κατάσταση από του να μπαίνεις σε ένα γιορτινό σπίτι για να παραλάβεις ένα μέλος της οικογένειας που μέχρι λίγη ώρα προηγουμένως διασκέδαζε. Και το αλκοόλ. Να προσέχουν. Να μην οδηγεί αυτός που πίνει. Τις γιορτές να προσέξουν… Να προσέχετε ο ένας τον άλλο αυτές τις γιορτές».
