Πάμε να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους. Οι διαμαρτυρίες για τη διαιτησία είναι ένα… θέμα. Πολύ πιο σοβαρό, όμως, είναι όταν υπάρχουν δικαιολογημένες διαμαρτυρίες για τη διαιτησία.
Η… διαχωριστική γραμμή είναι κρυστάλλινη κι αν δεν τη λάβουμε υπόψη, θα χάσουμε και τα’ αυγά και τα πασχάλια. Κουβεντιάζοντας στους καφενέδες μπορείς να βρεις ποδοσφαιρόφιλους, οι οποίοι να ισχυρίζονται ότι η ομαδάρα τους αδικήθηκε, ενώ στην πραγματικότητα ο αντίπαλος (της) πέρασε από πριονοκορδέλα.
Κρατάμε μικρό καλάθι, κάθε φορά που αρχίζει το «πούρου πούρου» για τον διαιτητή. Ζυγίζουμε τις «καταγγελίες» και τις κατατάσσουμε ανάλογα. Για το ζύγισμα απαιτούνται ξεκάθαρες και τρανταχτές αποδείξεις: «Εδώ υπάρχει πεναλτάρα! Του “κόβει” το πόδι, αλλά ο διαιτητής και VARίστας, χαβά αρβανίτικο»! Ή «μόνος ένας στραβός δεν βλέπει ότι ο αμυντικός παίζει την μπάλα με το χέρι λες και κάνει… καρφί στο βόλεϊ».
Διαβάστε επίσης: Το πρόβλημα των Θεουλήδων είναι ότι έχουν ελλείμματα στα μαθηματικά!
Αυτές τις φάσεις να τις κουβεντιάσουμε. Όταν όμως αρχίζει το παραμύθι τύπου «έχασε τον έλεγχο του αγώνα» ή «δεν είχε καλή επικοινωνία με τους παίκτες», έχουμε κάθε λόγο να είμαστε επιφυλακτικοί. Ο διαιτητής και οι παίκτες δεν είναι σε καφετέρια και πίνουν καφέ, για να πιάσουν… σχέση!
Κάπως έτσι έρχεται κι η ΚΟΠ κι εκδίδει ανακοινώσεις και μας λέει κατάμουτρα ότι «οι υπερβολικές αντιδράσεις που σημειώθηκαν είναι κατά την άποψη μας αδικαιολόγητες και αχρείαστες». Ρίχνει κι ένα «κατανοούμε την πίεση που ενδεχομένως νιώθουν τα σωματεία μας», και κάτσε τώρα να πείσεις ότι… όντως υπάρχει πρόβλημα.
