Ας μας επιτραπεί να αμφισβητήσουμε τις προθέσεις αυτών που αντιδρούν στο μνημείο για τα θύματα και τους αγνοούμενους της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, που θα δημιουργηθεί σε χώρο του Ευρωκοινοβουλίου μετά από πρόταση του ευρωβουλευτή Μιχάλη Χατζηπαντέλα. Ας μας επιτραπεί να αμφισβητήσουμε την «έγνοια» του ΑΚΕΛ, του ευρωβουλευτή Γιώργου Γεωργίου και του πρώην ευρωβουλευτή Νιαζί Κιζίλγιουρεκ, μα και του πλήθους του διαδικτύου, οι οποίοι -με ένα στόμα, μια φωνή- κάλεσαν το Ευρωκοινοβούλιο να δημιουργήσει μνημείο, όχι μόνο για τους αγνοούμενους της εισβολής, μα και για τους Τουρκοκύπριους αγνοούμενους, θύματα της δεκαετίας που προηγήθηκε.
Γιατί η αμφισβήτηση; Γιατί πρόκειται για την προώθηση ενός συγκεκριμένου πολιτικού αφηγήματος, που επαναλαμβάνεται όλες αυτές τις δεκαετίες και αφορά την ισοβάθμιση των θυμάτων της τουρκικής εισβολής με τα θύματα των ταραχών που ακολούθησαν της τουρκανταρσίας του ’63. Με σκοπό, βεβαίως, να επικρατήσει το σχήμα «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά» και να… ελαφρύνουν οι ευθύνες της Τουρκίας. Δεν είναι αστείο, και το αφήγημα δεν είναι μονοπώλιο του ΑΚΕΛ- κάποτε το προωθεί και μερίδα του ΔΗΣΥ, ελλαδικές πολιτικές δυνάμεις, τουρκοκυπριακά κόμματα ή/και η ίδια η Άγκυρα. Εκ του πονηρού, λοιπόν, όσα λέγονται για το μνημείο και για να εξυπηρετηθούν ατζέντες, προσωπικές ή κομματικές. «Μας κοιτάζει ο χάρος και του τρέχουνε τα σάλια», που έλεγε και ο Σαββόπουλος.
ΑΛ.ΜΙΧ.
