Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο για την κυβέρνηση και ειδικότερα για τον κυβερνητικό εκπρόσωπο: ότι δεν αντιλαμβάνονται τι πραγματικά συμβαίνει ή ότι δείχνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει. Είτε το ένα είτε το άλλο, είναι και τα δυο είναι εξίσου προβληματικά.
Τις τελευταίες μέρες το ΑΚΕΛ ζήτησε από την κυβέρνηση να πάρει μέτρα για να αντιμετωπίσει μια πολύ δύσκολη πραγματικότητα: Τα τελευταία χρόνια, οι εργαζόμενοι στην Κύπρο, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, όχι μόνο δεν τα βγάζουν πέρα αλλά βρίσκονται μπροστά σε μια αυξανόμενη αβεβαιότητα τόσο για το μέλλον των παιδιών τους -ακόμα και αν θα κάνουν παιδιά-, για τη στέγαση τους, το κόστος ζωής, τα δάνεια και πάει λέγοντας. Το ΑΚΕΛ κάλεσε την κυβέρνηση, προτείνοντας συγκεκριμένα μέτρα, να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση.
Αντί η κυβέρνηση να δώσει απαντήσεις για την ουσία, έπλεξε την προσφιλή της τακτική. Να αγνοήσει την ουσία, να κατηγορήσει το ΑΚΕΛ ότι δεν καταλαβαίνει από οικονομία, να παρουσιάσει κάποια αριθμητικά δεδομένα για να θολώσει τα νερά και να αποφύγει έτσι να δώσει ουσιαστικές απαντήσεις και εξηγήσεις. Κοινώς, έκανε για άλλη μια φορά την πάπια.
Το πρώτο που είπε ο κ. Λετυμπιώτης είναι ένα σωρό στατιστικά για την ποσοστιαία μείωση των χαμηλόμισθων και της μεσαίας τάξης, μέσα από την αλλαγή εισοδηματικής κλίμακα προς τα πάνω τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο φαίνεται αγνοεί ή μάλλον κάνει πως αγνοεί ότι η σύγκριση μισθών ανάμεσα σε διαφορετικές χρονιές δεν αποδίδει την πραγματική κατάσταση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, εκτός αν αφαιρεθεί από τους -ονομαστικούς- μισθούς ο πληθωρισμός. Αν το έκανε αυτό ο κ. Λετυμπιώτης θα ανακάλυπτε ότι το ποσοστό των εργαζομένων το 2022 -πριν αναλάβει ο κ Χριστοδουλίδης- που αμειβόταν με κάτω από €1500 και το ποσοστό των εργαζομένων που αμείβεται σήμερα με €1650 (που είναι το αντίστοιχο εισοδηματικό όριο λόγω πληθωρισμού) είναι το ίδιο, κοντά στο 50%. Δηλαδή παρά τα όσα λέει ότι έκανε η κυβέρνηση το βιοτικό επίπεδο για την πλειοψηφία των εργαζομένων δεν έχει αλλάξει και σε απόλυτους αριθμούς μάλιστα έχουμε περισσότερους εργαζόμενους κάτω από αυτό το όριο μιας. Έκαναν δηλαδή μια τρύπα στο νερό.
Δεύτερο. Λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι η Κύπρος δεν θα επιστρέψει στα χρόνια της φτωχοποίησης. Άρα με βάση αυτό θα αναμέναμε ότι ο κατώτατος μισθός στην Κύπρο εξασφαλίζει αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Όμως και εδώ ο κ. Λετυμπιώτης αγνοεί ή φαίνεται να αγνοεί ότι η αγοραστική δύναμη του κατώτατου μισθού στην Κύπρο είναι πιο χαμηλή ακόμα και από την Ελλάδα και από τις χαμηλότερες στην ΕΕ. Πιο απλά, ο κατώτατος μισθός στην Κύπρο αγοράζει λιγότερα αγαθά και υπηρεσίες ακόμα και από την Ελλάδα.
Τρίτο. Θα μπορούσα να βάλω πολύ περισσότερα στατιστικά, όπως το μερίδιο των κερδών στο ΑΕΠ, η αύξηση του περιθωρίου κέρδους, οι κοινωνικές παροχές και ούτω καθεξής. Δεν θα το κάνω. Γιατί μεγαλύτερη σημασία έχει πως η κοινωνία αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα που βιώνει. Και η απάντηση είναι καταθλιπτική για το αφήγημά της κυβέρνησης, αφού 7 στους 10 δηλώνουν δυσαρεστημένοι από την πορεία της οικονομίας στην Κύπρο. Αν μετά από όσα έκανε η κυβέρνηση, παρουσιάζεται αυτή η δυσαρέσκεια, δυο τινά συμβαίνουν: είτε η κυβέρνηση λέει ψέματα για αυτά που έκανε είτε δεν αρκούν αυτά που έκανε.
Στην άκρη λοιπόν οι εξυπνάδες. Αν η κυβέρνηση θέλει να φανεί χρήσιμη για τους εργαζόμενους ας ακούσει μια φορά και κανένα άλλο εκτός από τον εαυτό της και να πάρει επιτέλους μέτρα για τον κόσμο της εργασίας. Διότι στην οικονομία δεν υπάρχουν μόνο τράπεζες.
Μέλος ΠΓ ΑΚΕΛ – Επικεφαλής Τομέα Οικονομίας ΑΚΕΛ
