Όπως και να ‘χει, οι εκλογές του Μαΐου θα φέρουν πολλές αναταράξεις και ανακατατάξεις στη Βουλή των Αντιπροσώπων, με ευθύνη -ασφαλώς- των παραδοσιακών (ας πούμε) κομμάτων που δεν καταφέρνουν πια να πείσουν τους ψηφοφόρους, ούτε καν τους πολύ δικούς τους. Δεν καταφέρνουν να πείσουν πως νοιάζονται για το καλό του τόπου, σπαταλώντας όλο τον χρόνο που διαθέτουν σε μικροπολιτικές και μικροκομματικές αρλούμπες που δεν έχουν καμία σημασία για το παρόν ή το μέλλον της Κύπρου. Εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά δεν παύουν να είναι εξαιρέσεις.
Από την άλλη, τα νέα κόμματα που επιδιώκουν με αξιώσεις να μπουν στη νέα Βουλή, δεν κυοφορούν κάτι καινούργιο. Αναπαράγουν παλιές θέσεις με μεταμοντέρνες σάλτσες και παρουσιάζονται -με υπεροψία και μέθη- ως σωτήρες που θα πατάξουν το κατεστημένο. Προτάσσουν συνθήματα και ιδέες για τις οποίες δεν έχουν ιδέα, νομίζουν πως το Τικ Τοκ αρκεί για να δείχνουν «καινούργιοι», αλλά σώζουν απλώς το παλιό, το ξεπερασμένο και όλες τις αμαρτίες που κουβαλούν τα παραδοσιακά κόμματα.
Άψογα το έγραψε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα νέο. Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρομούσε νέες μυρωδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε πριν ξαναμυρίσει».
ΑΛ.ΜΙΧ.
