Από τη μία η τραγικότητα της κατάστασης και η θλίψη για το απέραντο μαύρο που κάλυψε την πατρίδα μας. Και από την άλλη κάποιοι πολιτικάντηδες, που αντί τουλάχιστον να επιδείξουν τον πρέποντα σεβασμό, επιλέγουν να προκαλέσουν κιόλας.
Όπως σήμερα ο Μάριος Χαρτσιώτης. Διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις τις αναφορές του και αδυνατείς να αντιληφθείς πώς είναι δυνατόν να ξεστόμισε κάτι τέτοιο.
Καμία απώλεια ανθρώπινης ζωής πέραν του άτυχους συμβάντος κύριε Χαρτσιώτη; Και τα δύο θύματα τι είναι; Τόση η μανία για ελαχιστοποίηση των πολιτικών ευθυνών, ώστε φτάνεις στο σημείο μηδενισμού της ζωής δύο ανθρώπων;
Είπαμε να συγκρατήσουμε την οργή και την κριτική από σεβασμό για την τραγωδία. Για τη χειρότερη καταστροφή από πυρκαγιά στην ιστορία της Κύπρου. Όταν όμως οι έχοντες τεράστια πολιτική ευθύνη προκαλούν με τέτοιο τρόπο αδυνατούμε να συγκρατηθούμε.
Ουδείς μειώνει τη σοβαρότητα της πυρκαγιάς που έπληξε την ορεινή Λεμεσό. Ουδείς προσπερνά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες όσων καθηκόντως πάλεψαν με τις αδηφάγες φλόγες στην πρώτη γραμμή της κρίσης. Αν δεν μπόρεσαν να σώσουν περιουσίες ή να ανταποκριθούν στα αγωνιώδη καλέσματα των απλών ανθρώπων, η ευθύνη πρέπει να αναζητηθεί σε εκείνους που ετοιμάζουν τα διάφορα σχέδια. Και σε όσους πολιτικούς επικεφαλής οφείλουν να ελέγχουν ότι θα υπάρξει η απαραίτητη οργάνωση.
Δυστυχώς κύριε Χαρτσιώτη, ο τομέας ευθύνης σου παρουσίασε τεράστιες αδυναμίες. Το να έρχεσαι τώρα και να προσπαθείς να προβάλεις τα… θετικά, όταν κλαίμε ανθρώπινες ζωές, είναι το λιγότερο, απύθμενο θράσος.
Δεν ήταν ατυχές γεγονός άνθρωπε μου. Ήταν τραγωδία που οφείλεται στα αναποτελεσματικά σας σχέδια.
Ο Χαρτσιώτης και όλοι στην κυβέρνηση οφείλουν να συνειδητοποιήσουν πρώτον, το μέγεθος της καταστροφής και δεύτερον, τις δικές τους ευθύνες.
Όταν επί ένα χρόνο έπρηξαν την κοινωνία ότι…. για πρώτη φορά έχουν ληφθεί τόσα μέτρα, ότι… για πρώτη φορά έχουμε τόσα πτητικά μέσα, ότι… είμαστε πανέτοιμοι γι’ αυτήν την καλοκαιρινή περίοδο αλλά έρχεται τέτοια τραγωδία, τότε είστε όλοι με την πλάτη στον τοίχο.
Μπορει ο Λογγίνος να βγήκε μπροστά και να πήρε πάνω του τις επιχειρησιακές ευθύνες, όμως, οι πολιτικές ευθύνες είναι κάτι άλλο.
Η κοινωνία ανέμενε, αν μη τι άλλο, να τις αναλάμβαναν εκείνοι που πρέπει με σεβασμό. Αντ’ αυτού, είδε σήμερα το άκρον άωτον του θράσους από τον Χαρτσιώτη.
Ακόμη να πας σπίτι σου Μάριε Χαρτσιώτη; Ακόμη να τον στείλεις σπίτι του Νίκο Χριστοδουλίδη;
Ντροπή!
