«Όταν περηφανευόμαστε για το προσδόκιμο ζωής στη χώρα μας, πρέπει ταυτόχρονα να μεριμνούμε για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Το μεγαλύτερο κενό, αυτή τη στιγμή, στην Κύπρο αφορά την ιατρονοσηλευτική φροντίδα των ανθρώπων, ηλικιωμένων κυρίως αλλά όχι μόνο, που για λόγους υγείας είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους αλλά χρειάζονται υπηρεσίες περισσότερο από τον καθένα».
Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συνδέσμων Ασθενών Κύπρου, Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, ιεραρχεί τις ανάγκες, επισημαίνει κενά και στρεβλώσεις, αποδίδει ευθύνες, χωρίς να εξαιρεί τους ίδιους τους ασθενείς και αποκαλύπτει την ετοιμότητα των οργανωμένων ασθενών να αντιδράσουν για ζητήματα που εξακολουθούν να βρίσκονται σε εκκρεμότητα στον τομέα της Υγείας, τα οποία για την ΟΣΑΚ αποτελούν «κόκκινες γραμμές».
- Η συνέντευξη του κ. Παπαδόπουλου δημοσιεύτηκε την Κυριακή 18 Μαϊου στο τεύχος του περιοδικού Insider, που ήταν αφιερωμένο στον κυπριακό τομέα της Υγείας.
Να αρχίσουμε βάζοντας σε μια σειρά προτεραιότητας τα διάφορα προβλήματα στον τομέα της Υγείας, κ. Παπαδόπουλε.
Αν πούμε να βάλουμε σε προτεραιότητα τα προβλήματα των ασθενών, ως ομάδες, κατηγορίες κλπ, νομίζω ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε. Δεν υπάρχει τρόπος να βάλεις εύκολα σε σειρά προτεραιότητας τα θέματα υγείας. Πίσω από κάθε πρόβλημα, στρέβλωση, κενό του συστήματος βρίσκονται άνθρωποι και μάλιστα άνθρωποι σε ευάλωτη κατάσταση. Πώς μπορεί να βαθμολογήσει κάποιος τον πόνο, την αγωνία ή την απελπισία, πολλές φορές, των ανθρώπων; Δεν μπορεί.
Επειδή καταλαβαίνω ότι το ερώτημα μάλλον κατευθύνει στα προβλήματα του συστήματος υγείας στην Κύπρο, και όταν λέμε σύστημα υγείας δεν εννοούμε μόνο το Γενικό Σύστημα Υγείας, θα προσπαθήσω να κάνω μια κατάταξη βάσει προτεραιότητας αλλά και πάλι επαναλαμβάνω ότι πίσω από κάθε ένα ζήτημα βρίσκονται άνθρωποι.
Δεν θα αρχίσω από τα γνωστά και τα όσα σχεδόν καθημερινά απασχολούν τη δημοσιότητα, επειδή απασχολούν τους πολίτες βεβαίως. Θα αρχίσω από ένα τεράστιο ζήτημα, ένα τεράστιο κενό, το οποίο τα τελευταία χρόνια κάθε μέρα που περνά γίνεται ακόμα πιο μεγάλο και θα συνεχίσει να μεγαλώνει εάν δεν ενεργήσουμε όλοι μαζί τώρα, για να βρούμε λύσεις: Η ιατρονοσηλευτική φροντίδα σε ανθρώπους που δεν μπορούν να μετακινηθούν. Στην ομάδα αυτή περιλαμβάνονται κλινήρεις ασθενείς αλλά το μεγαλύτερο μέρος αφορά τους ηλικιωμένους.
Όταν περηφανευόμαστε για το προσδόκιμο ζωής στη χώρα μας, πρέπει ταυτόχρονα να μεριμνούμε για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Δυστυχώς, ως κράτος περιοριζόμαστε σε επιδοματική πολιτική και, βεβαίως, ένας άνθρωπος που λόγω ηλικίας αντιμετωπίζει κινητικά ή άλλα προβλήματα και είναι στο σπίτι του δεν χρειάζεται απλά μια αλλοδαπή φροντίστρια για να του μαγειρεύει ή για να τον αλλάζει και να τον διατηρεί καθαρό.
Αυτός ο άνθρωπος χρειάζεται να τον βλέπει νοσηλευτής, σε κάποιες περιπτώσεις μια και δύο ή και περισσότερες φορές την εβδομάδα, ανάλογα με το πρόβλημα και τις ανάγκες του, χρειάζεται να έχει γιατρούς πρόθυμούς να τον επισκέπτονται στο σπίτι του, χρειάζεται ίσως άλλους επαγγελματίες υγείας, φαρμακευτική αγωγή, αναλώσιμα, κάποιες φορές τροχοκάθισμα, ειδικό στρώμα, ειδικά μαξιλάρια και πάει λέγοντας.
Όλα αυτά που λέμε κατ’ οίκον νοσηλεία και ανακουφιστική φροντίδα, την οποία δυστυχώς έχουμε όλοι στο μυαλό μας ως μόνο τη φροντίδα που παρέχεται στις περιπτώσεις που λόγω σοβαρής ασθένειας ο άνθρωπος φτάνει στο τέλος.
Μια λάθος αντίληψη της πραγματικότητας, η οποία μας έχει κλείσει στην περίπτωση των καρκινοπαθών και μας πήρε πολλά χρόνια για να πείσουμε ότι υπάρχουν χιλιάδες άλλοι άνθρωποι που χρειάζονται κατ’ οίκον και ανακουφιστική φροντίδα και τώρα περιμένουμε τα σχετικά νομοσχέδια να γίνουν νόμοι. Αν γίνουν.
Ένας ηλικιωμένος που λαμβάνει σωστή κατ’ οίκον και ανακουφιστική φροντίδα μπορεί να εξασφαλίσει και καλύτερη ποιότητα ζωής ευρύτερα. Είναι πολύπλευρο το όφελος, κ. Παπαδόπουλε.
Αν είναι να λέμε ότι το προσδόκιμο ζωής μας είναι ψηλό αλλά τα τελευταία τους χρόνια οι άνθρωποι να τα περνούν στο κρεβάτι με μια αλλοδαπή φροντίστρια και να νιώθουμε και περήφανοι, τότε δεν κάναμε τίποτα.
Και, για να μην παρεξηγηθώ, όταν λέω αλλοδαπή φροντίστρια δεν πρέπει να παρερμηνευθεί. Έχουμε αξιόλογες κοπέλες αλλά και άνδρες που βοηθούν χιλιάδες ανθρώπους στην Κύπρο. Αλλά αντιλαμβάνεστε πως όταν ένας άνθρωπος δεν γνωρίζει τη γλώσσα, δεν γνωρίζει τα ήθη, τα έθιμα, την κουλτούρα εκείνου που φροντίζει, σίγουρα επηρεάζεται η γενικότερη σχέση.
Το κενό μεγαλώνει εάν λάβουμε υπόψη μας και το γεγονός ότι στην Κύπρο, δυστυχώς, δεν έχουμε εξειδικευμένα κέντρα φροντίδας και σίγουρα εκείνα που υπάρχουν, που είναι επί το πλείστον οίκοι ευγηρίας, έχουν πολύ υψηλά τροφεία, τα οποία δεν μπορούν να αντέξουν όλες οι συντάξεις. Το κράτος λέει επιδοτεί και ξόφλησε.
Σίγουρα δεν είναι λίγες οι φορές που και το Παρατηρητήριο Δικαιωμάτων των Ασθενών της ΟΣΑΚ δέχεται παράπονα από παιδιά τέτοιων ανθρώπων, από άλλους συγγενείς, κυρίως στις περιπτώσεις κατά τις οποίες ένας ασθενής, κατά κύριο λόγο ηλικιωμένος, ολοκληρώνει τη νοσηλεία του σε ένα νοσοκομείο, πρέπει να πάρει εξιτήριο, τα μέλη της οικογένειας του δεν έχουν τη δυνατότητα να τον φροντίσουν στο σπίτι, οργανωμένη και οικονομικά προσβάσιμη σε όλους ανακουφιστική και κατ’ οίκον φροντίδα δεν υπάρχει και φθάνουν οι άνθρωποι σε απόγνωση.
Τα παιδιά απελπίζονται γιατί δεν μπορούν να φροντίσουν τον γονιό τους και ο γονιός απελπίζεται, νιώθει εξευτελισμένος και η αξιοπρέπεια του πλήττεται, επειδή νιώθει ότι γίνεται βάρος στα παιδιά του ή αν είναι νέος, στον/την σύζυγο ή την ευρύτερη οικογένεια του.
Αυτό το κενό θα το χαρακτήριζα ως το μεγαλύτερο, αυτή τη στιγμή, στο σύστημα υγείας του τόπου. Δεν είναι φροντίδα που εμπίπτει στο σύνολό της στις αρμοδιότητες ενός ασφαλιστικού οργανισμού για να τα φορτώσουμε όλα στον Οργανισμό Ασφάλισης Υγείας και το ΓεΣΥ. Είναι υπηρεσίες που περιλαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό το στοιχείο της κοινωνικής πρόνοιας και ενός κράτους που μεριμνά για τους πολίτες του.
Από πλευράς Υπουργείου Υγείας έχουν ετοιμαστεί νομοσχέδια. Το νομοσχέδιο για την κοινοτική νοσηλευτική βρίσκεται στη διαδικασία της κατ’ άρθρο συζήτησης στην Επιτροπή Υγείας της Βουλής και το νομοσχέδιο για την ανακουφιστική φροντίδα το αναμένουμε.
Όταν θα έχουμε νομοθεσία, ελπίζω ότι θα υπάρξει και ιδιωτική πρωτοβουλία και θα δούμε και έναν πρόθυμο ΟΑΥ να αναλάβει το δικό του κομμάτι και ένα κράτος που θα είναι πρόθυμο να οργανώσει το σωστό σύστημα, εάν ο ιδιωτικός τομέας δεν ανταποκριθεί.
Να σας θυμίσω ότι και στην πρώτη αξιολόγηση του ΓεΣΥ, που έγινε με τη συμπλήρωση της πρώτης τριετίας της εφαρμογής του, το κεφάλαιο της φροντίδας αυτού του είδους λαμβάνει μεγάλο μέρος της σχετικής έκθεσης.
Ως ΟΣΑΚ βρισκόμαστε σε επαφή με το Παρατηρητήριο Τρίτης Ηλικίας, με στόχο να αναπτυχθεί μια από κοινού πρωτοβουλία, όμως εμείς δεν μπορούμε να υποκαθιστούμε το κράτος και θα τολμήσω να πω ότι και στην περίπτωση των καρκινοπαθών οι δύο μεγάλοι σύνδεσμοι μας έχουν ανάβει αυτό το κομμάτι, το οποίο ευτυχώς τώρα λειτουργούν εντός ΓεΣΥ.
Άρα, την επόμενη φορά που θα πανηγυρίσουμε για το προσδόκιμο ζωής μας να σκεφτούμε όλοι και το μετά. Ο πληθυσμός μας, βάσει μελετών, ερευνών και στατιστικών δεδομένων, ευρωπαϊκών και εθνικών, γερνά. Ταυτόχρονα, πολλοί άλλοι, νέοι άνθρωποι, που πάσχουν από διάφορα σπάνια -και όχι μόνο- νοσήματα, βρίσκονται κλινήρεις στα σπίτια και χρειάζονται την ίδια φροντίδα, ίσως και περισσότερη. Ως ΟΣΑΚ θα παλέψουμε για αυτό το ζήτημα διότι σχεδόν καθημερινά έρχονται κοντά μας τέτοιες περιπτώσεις.
Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΙΑΤΡΟΥ, ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΣΥ
Ένας από τους βασικότερους πυλώνες του Γενικού Συστήματος Υγείας είναι ο θεσμός του προσωπικού γιατρού. Χρειαζόμαστε, όντως, ως πολίτες εκπαίδευση για τη σωστή αξιοποίηση του θεσμού;
Το σημείο πρώτης επαφής του κάθε ενός από εμάς με το Γενικό Σύστημα Υγείας είναι ο προσωπικός μας γιατρός. Ο θεσμός του προσωπικού γιατρού, εάν λειτουργήσει σωστά ή εάν όλοι εμείς τον αφήσουμε να λειτουργήσει σωστά, μπορεί να αποσυμφορήσει το ΓεΣΥ και να το βάλει στις σωστές ράγες. Άλλωστε, αυτός είναι και ο σκοπός του θεσμού αυτού.
Να έχει ο κάθε ένας τον γιατρό του, ο γιατρός να γνωρίζει τον ασθενή του, το οικογενειακό του ιστορικό, το προσωπικό του ιστορικό, τα φάρμακα που ενδεχομένως λαμβάνει, τα προβλήματα υγείας, μικρά ή μεγάλα ή χρόνια που αντιμετωπίζει, να τον γνωρίζει, θα το πω εκλαϊκευμένα «απ’ έξω κι ανακατωτά» και να μπορεί να τον καθοδηγεί σωστά σε κάθε περίπτωση. Για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα εμείς οι πολίτες να εμπιστευτούμε τον προσωπικό μας γιατρό και μετά οι προσωπικοί γιατροί να αναγνωρίσουν την υποχρέωση τους να γνωρίσουν τους ασθενείς τους, όπως πρέπει.
Εγώ δεν μπορώ να μηδενίσω τα πάντα. Έχουμε πολλούς προσωπικούς γιατρούς οι οποίοι έχουν αυτή ακριβώς τη σχέση με τους ασθενείς τους. Υπάρχουν και κάποιοι που δυσανασχετούν πολύ εύκολα με τους ασθενείς τους και είναι και ορισμένοι που απλά απαντούν το τηλέφωνο.
Από την άλλη, όμως, είμαστε όλοι εμείς οι πολίτες που έχουμε συνηθίσει για δεκαετίες να κάνουμε μόνοι μας τους γιατρούς. Δεν λέμε να καταλάβουμε ότι ο προσωπικός μας γιατρός πρέπει να είναι το πρώτο σημείο επαφής μας με το Σύστημα, δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον γιατρό μας, επειδή, για κάποιο λόγο, κάποιοι, εντέχνως, στην προ ΓεΣΥ εποχή μερίμνησαν να απαξιώσουν τους γιατρούς αυτούς και πάνω κάτω μάς έλεγαν ότι η παθολογία και η γενική ιατρική δεν είναι ειδικότητα.
Εμείς λοιπόν όλοι αποφασίζουμε ότι αν μας πονά η μέση θέλουμε ορθοπεδικό, ο νευρολόγος ούτε που περνά από το μυαλό μας, ή ότι χρειαζόμαστε γαστρεντερολόγο, ενώ το πρόβλημα μας μπορεί να είναι άλλο και απλά πιέζουμε τον προσωπικό μας γιατρό να μας εκδώσει παραπεμπτικό για κάποια ειδικότητα την οποία εμείς αποφασίζουμε. Κάποτε μάς έρχεται η ιδέα ότι πρέπει να κάνουμε κάποιες εξετάσεις, αναλύσεις ή απεικονιστικές και αρχίζουμε και πάλι να πιέζουμε τον προσωπικό μας γιατρό για παραπεμπτικό.
Επειδή λοιπόν αυτή η κατάσταση άρχισε να παρουσιάζεται από την αρχή της εφαρμογής του ΓεΣΥ, ήρθε ο ΟΑΥ για να μας συγκρατήσει και επέβαλε κάποιους περιορισμούς στους προσωπικούς γιατρούς, στην συνταγογράφηση, στην παραπομπή για ακτινοδιαγνωστικές εξετάσεις, κλπ.
Και οι περιορισμοί αυτοί μάς έμειναν και οι προσωπικοί γιατροί δεν μπορούν να μας ανανεώσουν μια επαναλαμβανόμενη συνταγή όταν είμαστε χρόνιοι ασθενείς και παρακολουθούμαστε από άλλη ειδικότητα ή δεν μπορούν να μας παραπέμψουν για κάποια εξέταση, επειδή και πάλι πρέπει να μας παραπέμψει ο ειδικός.
Από εδώ αρχίζουν τα υπόλοιπα. Πάμε στον ειδικό είτε τον χρειαζόμαστε είτε όχι, για να μας εκδώσει παραπεμπτικό ή συνταγή, χρησιμοποιούμε ένα από τα ραντεβού του, το οποίο θα μπορούσε να διαθέσει σε ασθενή που το χρειαζόταν και μετά φωνάζουμε όλοι για τον μεγάλο χρόνο και τις λίστες αναμονής.
Και επειδή σίγουρα δεν θα τα ισοπεδώσουμε όλα, υπάρχουν και προσωπικοί γιατροί που επιδιώκουν αυτή τη σχέση. Απλά εκδίδουν παραπεμπτικά και συνταγές και μόλις τους πάρεις τηλέφωνο σε ρωτούν πού πονάς και σε στέλνουν σε ειδικό γιατρό.
Ο προσωπικός μας γιατρός πρέπει να είναι ο μεγαλύτερος μας σύμμαχος στο ταξίδι μας ως ασθενείς εντός του ΓεΣΥ. Πρέπει να υπάρχει αλληλοσεβασμός, αναγνώριση των προσόντων και των γνώσεων του γιατρού και διάθεση χρόνου από πλευράς του γιατρού για να εξυπηρετηθεί όσο το δυνατό καλύτερα ο ασθενής.
Ο ΟΑΥ ξεκίνησε τώρα μια εκστρατεία, την οποία, ως ΟΣΑΚ, στηρίζουμε. Ως Ομοσπονδία έχουμε στα σκαριά και τη δική μας εκστρατεία, η οποία, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει και μεγάλη έρευνα μεταξύ των πολιτών.
Αν καταφέρουμε να «συγυριστούμε» στο επίπεδο της πρωτοβάθμιας φροντίδας, από την πτυχή του προσωπικού γιατρού, τότε μάλλον τα υπόλοιπα κενά, προβλήματα και στρεβλώσεις θα είναι πιο εύκολο να τα αντιμετωπίσουμε.
ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ
Είδαμε στο παρελθόν την ΟΣΑΚ να βγαίνει πρώτη, κάποιες φορές και μόνη, στην πρώτη γραμμή και να διεκδικεί. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν εκκρεμότητες και ζητήματα για τα οποία θα ξαναδούμε τους οργανωμένους ασθενείς στα χαρακώματα;
Μας βλέπετε συχνά να φωνάζουμε και να βγαίνουμε μπροστά και πολλές φορές οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι μάς βάζουν εμάς μπροστά και μένουν πίσω στην ασφάλεια τους, αυτό είναι η πραγματικότητα.
Δεν θα σταματήσουμε ποτέ να το κάνουμε όταν ένα ζήτημα έχει να κάνει με τα δικαιώματα των ασθενών από όλες τις απόψεις. Πρόσφατα τα βάλαμε και με τον ΟΑΥ, τον οποίο διαχρονικά η ΟΣΑΚ στηρίζει δημόσια και έχουμε κατηγορηθεί κιόλας από κάποιους για αυτό το γεγονός.
Κατά μέσο όρο, θα το πω και μπορεί να ακουστεί και ως αστείο, είμαστε στην πρώτη γραμμή και «πυροβολούμε», έξι φορές τον χρόνο, την τελευταία δεκαετία. Να είστε σίγουροι ότι πολύ σύντομα μπορεί να μας δείτε και πάλι να είμαστε στα χαρακώματα διότι υπάρχουν πολλές εκκρεμότητες στον τομέα της Υγείας, οι οποίες πρέπει επιτέλους να διευθετηθούν.
Όταν για παράδειγμα εμείς φωνάζουμε για χρόνια ότι θέλουμε ανεξάρτητη αρχή ασθενοφόρων, ξέρουμε και γιατί φωνάζουμε και ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές μας. Τα ασθενοφόρα και το πλήρωμά τους κρατούν στα χέρια τους τη ζωή μας. Πρέπει να λειτουργούν κατά τρόπο που να στηρίζει τη ζωή μας και όχι κατά τρόπο που θα βολεύει το κράτος ή τα όποια άλλα συμφέροντα.
Έχουμε το Εθνικό Κέντρο Κλινικής Τεκμηρίωσης. Κάποιοι άνθρωποι της ΟΣΑΚ έδωσαν μεγάλες μάχες μέχρι που να πάρουν μπρος οι διαδικασίες. Αυτό το Κέντρο, αν λειτουργήσει σωστά, θα βάλει τον τομέα της Υγείας σε άλλη βάση. Πρέπει να στελεχωθεί σωστά για να προωθηθούν όλα όσα ακόμα βρίσκονται σε εκκρεμότητα.
Έχουμε τον νόμο για τη λειτουργία των νοσοκομείων. Το Υπουργείο Υγείας έχει ετοιμάσει δύο νομοσχέδια, ένα για τα ιδιωτικά και ένα άλλο για τα κρατικά νοσοκομεία. Ως ΟΣΑΚ διαφωνούμε επί της αρχής. Περιμένουμε όμως να έχουμε περαιτέρω ενημέρωση διότι και άλλοι εμπλεκόμενοι έχουν διαμαρτυρηθεί και μετά θα τοποθετηθούμε, αν χρειαστεί.
Ως ΟΣΑΚ χαρακτηρίσατε την ημέρα ψήφισης του Νόμου για τον Συνήγορο του Ασθενή ως «ιστορική». Γιατί;
Βεβαίως, ο Συνήγορος του Ασθενούς ήταν το κομμάτι που έλειπε από το πάζλ των δικαιωμάτων των ασθενών στην Κύπρο. Είμαι σίγουρος ότι θα με ρωτήσετε, ποιος θα είναι ο εκλεκτός της ΟΣΑΚ και ποιον θα προτείνει η Ομοσπονδία στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να είναι ο πρώτος συνήγορος των ασθενών της Κύπρου. Δεν θα σας απαντήσω.
Θα πω μόνο ότι, με τη λειτουργία του θεσμού αυτού, οι πολίτες θα έχουν στη διάθεση τους ένα ολόκληρο μηχανισμό στον οποίο θα μπορούν να απευθύνονται. Συνήγορος δεν είναι ένα άτομο, είναι ένας μεγάλος μηχανισμός. Παλέψαμε για αυτό τον θεσμό, μέχρι και την τελευταία στιγμή πριν ψηφιστεί η νομοθεσία ήμασταν στα χαρακώματα, διεκδικώντας και τη στιγμή της ψήφισης δακρύσαμε όλοι από ανακούφιση και χαρά, γιατί τα δικαιώματα των ασθενών δεν αρκεί να βρίσκονται σε μια χάρτα και μια νομοθεσία, πρέπει να εφαρμόζονται και να υπάρχει και κάποιος που θα εποπτεύει αυτή τους την εφαρμογή.
Έχετε διευκρινίσει από την αρχή της συνομιλίας μας ότι άλλο το «σύστημα υγείας» του τόπου και άλλο το ΓεΣΥ. Φαντάζομαι στο σύστημα υγείας γενικά, εντάσσεται και τις υπηρεσίες που προσφέρονται εκτός ΓεΣΥ. Σωστά;
Βεβαίως. Το σύστημα υγείας περιλαμβάνει πολλά πράγματα, αρκετά εκ των οποίων εμπίπτουν στις αρμοδιότητες του Υπουργείου Υγείας και αυτά ως οργανωμένο κίνημα των ασθενών σαφώς και δεν τα ξεχνάμε.
Από εκεί και πέρα, πολλοί νομίζουν ότι όλοι εμείς στην ΟΣΑΚ ή η ΟΣΑΚ ως ομοσπονδία στέκεται απέναντι σε όποιον πάροχο υπηρεσιών υγείας δεν λειτουργεί εντός του ΓεΣΥ. Ουδέν αναληθέστερο. Όπως ήδη έχετε επισημάνει, διαχώρισα τον όρο «σύστημα υγείας του τόπου» με το Γενικό Σύστημα Υγείας. Ο κάθε πάροχος, ο κάθε επαγγελματίας είναι ελεύθερος να επιλέγει με ποιο καθεστώς θέλει να εργαστεί.
Εμείς στεκόμαστε απέναντι σε όσους πολεμούν το ΓεΣΥ. Το ΓεΣΥ είναι η παράμετρος μας και όχι το αν κάποιος λειτουργεί εντός ή εκτός του Συστήματος. Τόσα χρόνια στον τομέα της Υγείας όλοι μας γνωρίζουμε και έχουμε προσωπικές σχέσεις και με τους εντός και με τους εκτός ΓεΣΥ παρόχους. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν μια εικόνα που, δυστυχώς, κάποιοι, μια μικρή μερίδα παρόχων, θέλουν σκόπιμα να συντηρούν.
Ο εκτός ΓεΣΥ τομέας της Υγείας για την ΟΣΑΚ είναι εξίσου σημαντικός διότι και αυτός ο τομέας ασθενείς εξυπηρετεί και εμείς δεν είμαστε εδώ για να μεριμνούμε μόνο για όσους ασθενείς επιλέγουν να εξυπηρετούνται εντός ΓεΣΥ. Με τον ίδιο τρόπο και οι εκτός πάροχοι, όταν προκύψει ένα ζήτημα που αφορά τους ασθενείς τους και θα χρειαστούν τη δική μας στήριξη, θα την έχουν.
ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΜΑ ΣΤΟ ΓΕΣΥ
Η ΟΣΑΚ πάλεψε για την εφαρμογή του ΓεΣΥ και πολύ συχνά βλέπουμε τους εκπροσώπους της να στηρίζουν δημόσια ή πολλές φορές να στέκονται μπροστά στο ΓεΣΥ ως ασπίδα προστασίας. Όλοι βεβαίως αναγνωρίζουμε ότι το Σύστημα χρειάζεται βελτιώσεις. Ποια θεωρείτε είναι τα ζητήματα που πρέπει να μελετηθούν πρώτα;
Σε ό,τι αφορά το ΓεΣΥ, θα πω ότι το Σύστημα χρειάζεται να «νοικοκυρευτεί». Είναι πολλά μικρά-μικρά κενά και στρεβλώσεις που όταν τα βάλεις όλα μαζί δημιουργούν μια εικόνα που μάλλον δεν είναι η πραγματική.
Χρειάζεται νοικοκύρεμα. Να το δούμε από την αρχή, ένα προς ένα τα κομμάτια του. Να κάτσουμε όλοι οι εμπλεκόμενοι για να βρούμε λύσεις. Να τα διορθώσουμε όλα όσα τώρα ταλαιπωρούν ασθενείς και παρόχους, που είναι πολλά, αλλά επαναλαμβάνω όχι σοβαρά και επί της ουσίας της φιλοσοφίας και της αρχιτεκτονικής του Συστήματος και μετά να προχωρήσουμε σε σωστή αξιολόγηση του.
Στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα από ό,τι παρουσιάζονται. Κακά τα ψέματα, δεν χρειάζεται να κάνουμε κομπόδεμα για παν ενδεχόμενο. Το πολυτιμότερο αγαθό το έχουμε εξασφαλισμένο, από απόψεως οικονομικών. Και όπως τα προβλήματα υγείας δεν καταλαβαίνουν από τραπεζικούς λογαριασμούς, έτσι και το ΓεΣΥ δεν μας κρίνει ανάλογα με την τσέπη μας. Ίσοι όλοι στην πρόσβαση.
Ως ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ασθενών έχω μόνο ένα μήνυμα να δώσω στους συμπολίτες μου: Να είστε ευχαριστημένοι που έχουμε το ΓεΣΥ. Είμαστε τυχεροί ως λαός. Μην περιμένετε να αρρωστήσετε σοβαρά, να χρειαστείτε μια επέμβαση ή ακριβά φάρμακα και αναλώσιμα για να καταλάβετε την αξία του. Το ΓεΣΥ, εμείς είμαστε, οι πολίτες. Όταν απλά καταχραζόμαστε αυτά που μας προσφέρει, αφαιρούμε από εκείνα που εμείς έχουμε να πάρουμε, όταν πραγματικά τα χρειαστούμε, από το ΓεΣΥ.
