Η νέα σκληρή σύγκρουση Ισραήλ-Ιράν μαρτυρεί ότι ο πλανήτης συνεχίζει να βρίσκεται σε κίνδυνο. Παρά τις τραυματικές εμπειρίες του Β’ παγκοσμίου πολέμου και όλων των περιφερειακών συρράξεων που εκδηλώθηκαν στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και στα πρώτα 25 χρόνια του 21ου αιώνα, οι πόλεμοι και οι καταστροφές δεν σταμάτησαν.
Αντίθετα, σήμερα, σε μια εποχή πλήρους δυνατότητας για ανοικτή επικοινωνία μεταξύ των κρατών, ο πλανήτης κινδυνεύει με ένα Γ΄παγκόσμιο πόλεμο. Με κυρίαρχη αιτία την εξουδετέρωση του αντιπάλου, το Ισραήλ και το Ιράν ενεπλάκησαν σε μια τρομερή και αδιέξοδη σύγκρουση, με περιφερειακές και ίσως παγκόσμιες επιπτώσεις.
Δεν θα εμπλακούμε στην κοινότυπη συζήτηση για το ποιος ευθύνεται λιγότερο ή περισσότερο γι’ αυτά που βλέπουμε και ακούμε από την Τεχεράνη και το Τελ Αβίβ, απλώς θα πούμε ότι η εικόνα είναι πέρα από ανησυχητική. Ειδικά, αν στον πόλεμο των πυραύλων και των drones στη Μέση Ανατολή επιστρατευτούν και πυρηνικές λύσεις ή εμπλακούν ενεργά και οι υπερδυνάμεις.
Τα αδιέξοδα αυξάνονται αν δούμε και τον τρόπο αντίδρασης της διεθνούς κοινότητας και ειδικά των λεγόμενων μεγάλων δυνάμεων. Αντί,να προστρέξουν πυροσβεστικά και να σβήσουν τη φωτιά της Μέσης Ανατολής, είτε αδιαφορούν, είτε παρεμβαίνουν βάζοντας της λάδι.
Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι πολύ σοβαρό και δεν πρέπει να το περιορίσουμε μόνο στις ιδιομορφίες ή και φιλοδοξίες των σημερινών ηγετών είτε του Ισραήλ, είτε του Ιραν. Ο πλανήτης πάσχει από έλλειψη ηγετών που μπορούν να διαχειριστούν κρίσεις, να συμβάλουν στην απάμβλυνση προβλημάτων και να σπάσουν αδιέξοδα.
Μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, οι ηγέτες που κυβέρνησαν χώρες-κλειδιά είχαν τη θέληση και την αποφασιστικότητα να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες διατήρησης της διεθνούς ειρήνης και εμβάθυνσης της συνεργασίας μεταξύ ακόμα και εχθρικών χωρών, κάτι που σε μεγάλο βαθμό πέτυχαν. Σήμερα, η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική. Οι ηγέτες υπολείπονται κατά πολύ των απαιτήσεων της εποχής και εμφανίζονται αδύναμοι και αναποφάσιστοι στα μεγάλα ζητήματα.
Έτσι, ο πλανήτης έμεινε έρμαιο στις αποφάσεις και στις επιλογές των διαφόρων ηγετίσκων που βλέπουν μέχρι τη μύτη τους.
Το μεγάλο ερώτημα είναι πού πάμε μ’ αυτά τα δεδομένα; Θα οδηγηθούμε όλοι στην καταστροφή ή θα γίνει κάτι στο τέλος και θα αλλάξουν τα πράγματα; Υπό τις δοσμένες συνθήκες και με δεδομένες τις ισορροπίες που επιδιώκουν να διατηρούν οι τέσσερις μεγάλοι παίκτες της διεθνούς σκηνής, ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα και Ε. Ένωση, δεν βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ. Αντίθετα, διαισθανόμαστε νέες περιπέτειες και νέα αδιέξοδα.
Όπως πολλοί αναλυτές επισημαίνουν και να επιτευχθεί σήμερα μια εκεχειρία μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, αυτή θα είναι επιφανειακή και προσωρινή. Το πρόβλημα στη Μέση Ανατολή δεν θα λυθεί, όπως δεν λύθηκε για 70 χρόνια. Χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια.
Τα ίδια ισχύουν και στην πολύχρονη σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας, Αν δεν αλλάξουν ρότα και οι δύο χώρες, η πολύνεκρη σύρραξη τους θα συνεχιστεί.
Δεν θα αναφερθούμε σε άλλες μικρότερης σημασίας περιφερειακές εντάσεις σε άλλα μέρη του πλανήτη, όμως θα υπογραμμίσουμε την ανάγκη για παγκόσμια ανασύνταξη και αναστοχασμό. Ο πλανήτης δεν πάει καλά, χάνονται άδικα ανθρώπινες ζωές, καταστρέφονται πόλεις και χωριά και η αβεβαιότητα πλανάται και στις τέσσερις άκρες του ορίζοντα.
Τα Ηνωμένα Έθνη, που υποτίθεται είναι ο προστάτης της διεθνούς ειρήνης και συνύπαρξης των λαών, έχουν χάσει εντελώς το ρόλο τους και αποτελούν διακοσμητικό στοιχείο στη διεθνή σκακιέρα. Η οικονομική εξάρτηση τους από συγκεκριμένες χώρες και συμφέροντα έχουν ξεδοντιάσει τον ρόλο, τους στόχους και την αποστολή τους.
Με βάση όλα τα πιο πάνω, διερωτώμαστε ποιος θα κλείσει σήμερα την πόρτα του φρενοκομείου; Οι μεγάλες δυνάμεις φαίνεται να μην θέλουν, ο ΟΗΕ αντικειμενικά ομιλούντες, δεν μπορεί και οι διάφοροι ηγέτες δεν έχουν τα απαιτούμενα κότσια να το κάνουν. Οπότε, ο πλανήτης πλέει τα λοίσθια και η ανθρωπότητα βρίσκεται στον τοίχο με τα χέρια ψηλά…
