Υπάρχει μία λεπτή γραμμή η οποία διαχωρίζει την έννοια της ελευθερίας της έκφρασης από οτιδήποτε άλλο. Για παράδειγμα, όταν σε ένα σημείωμα το οποίο ζητά κρατική χρηματοδότηση, δηλαδή δημόσιο χρήμα, γίνεται λόγος για «δυο κρατικούς μηχανισμούς», δεν μιλούμε για ελευθερία έκφρασης, αλλά περί προπαγάνδας.
Το πώς προσεγγίζει ο καθένας την ιστορία, ασφαλώς και είναι ζήτημα υποκειμενικότητας. Όπως και η άποψη που μπορεί να έχει για το πολιτικό μέλλον του τόπου. Υπάρχουν όμως κάποια δεδομένα. Δεν είναι θέμα ότι η μία πλευρά είναι τυπικά αναγνωρισμένη και η άλλη όχι, αλλά ότι υπάρχει ένα διεθνές αναγνωρισμένο κράτος και παράνομο μόρφωμα ως αποτέλεσμα τουρκικής εισβολής και κατοχής, που κανένα κράτος δεν αναγνωρίζει, παρά μόνο η Τουρκία. Αυτό δεν είναι θέμα άποψης ή έκφρασης αλλά μια πραγματικότητα.
Φ.Δ.
