Η Πάφος FC, έπαψε να ζει με το σύμπλεγμα του «μικρού». Ζει με το άγχος του «μεγάλου». Και το μεγαλύτερο στοίχημα της φετινής σεζόν είναι ένα: να κρατήσει δύο καρπούζια, και μάλιστα άνισα, στην ίδια μασχάλη. Από τη μια, το άπιαστο (κι άκρως απαιτητικό) όνειρο του Τσάμπιονς Λιγκ, με όλα τα φώτα και τη λάμψη· από την άλλη, το επίμονο καθήκον της διατήρησης της κορυφής στην Κύπρο. Δύο κόσμους που συχνά συγκρούονται, αλλά οι Παφίτες προσπαθούν να τους ενώσουν σε πορεία σταθερότητας.
Αν πέρσι, στην παρθενική τους ευρωπαϊκή παρουσία σε League Phase, κέρδισαν τη δική τους θέση στον χάρτη του Κόνφερενς Λιγκ, φέτος η αποστολή μοιάζει σχεδόν υπεράνθρωπη. Οι αντίπαλοι είναι μεγαθήρια, το επίπεδο απαιτητικό και κάθε ματς αφήνει πίσω του κόπωση, ένταση και ψυχική φθορά. Κι όμως, η Πάφος δείχνει να βρίσκει ρυθμό, να προσαρμόζεται και να αποδεικνύει πως η περσινή της επιτυχία δεν ήταν συγκυρία, αλλά αποτέλεσμα δομής και συνέπειας.
Μετά το 0-0 στο «Γ. Καραϊσκάκης» απέναντι στον Ολυμπιακό και το αγχωτικό 2-1 επί του Ολυμπιακού Λευκωσίας, ήρθε η βαριά ήττα από την Μπάγερν (1-5). Κι εκεί που άλλοι θα λύγιζαν και θα ξέμεναν από δυνάμεις, η ομάδα του Χουάν Κάρλος Καρσέδο σήκωσε κεφάλι και υπέγραψε το εντυπωσιακό 4-2 στην «Αρένα» επί της ΑΕΚ, με ανατροπή και ψυχραιμία. Ήταν μια νίκη που μέτρησε διπλά: βαθμολογικά και ψυχολογικά.
Ο Ισπανός τεχνικός, πιο ώριμος από ποτέ, ανοίγει το ροτέισον χωρίς να ρισκάρει τη χημεία. Ο Κόρτερ κάτω από τα δοκάρια, ο Μίμοβιτς στην άμυνα, ο Ντιμάτα στην κορυφή πήραν φανέλα βασικού. Από τον πάγκο, Λάνγκα, Λουίζ, Μπασουαμινά ήλθαν να υποστηρίξουν. Συν ο «χρυσός» Κίνα, ο ήρωας της ανατροπής, δεν θεωρείται καν βασικός στα ευρωπαϊκά ματς.
Διαβάστε επίσης: Σέμα: «Μυστήριο με Τάνκοβιτς, περίεργη η αποχώρηση – Νόμιζα πως ήταν αστείο με τον Νταβίντ Λουίζ»
Με έξι αγωνιστικές, η Πάφος μοιράζεται την κορυφή με τον ΑΠΟΕΛ (15 βαθμοί), διαθέτει την τρίτη καλύτερη επίθεση (12 γκολ) και μία από τις πιο αξιόπιστες άμυνες (4 γκολ). Ο δρόμος μπροστά είναι μακρύς, αλλά αυτή τη φορά η ομάδα μοιάζει να έχει τη στόφα για να σταθεί εκεί όπου οι απαιτήσεις βαραίνουν. Γιατί η Πάφος (και) του 2025, δεν ονειρεύεται απλώς — διεκδικεί.
