Τον περασμένο Νοέμβριο, στο πλαίσιο εκδήλωσης του Ινστιτούτου Γλαύκου Κληρίδη, με εμπνευστή τον πρόεδρό του Χάρη Γεωργιάδη, η Αναστασία Παπαδοπούλου ήταν προσκεκλημένη ως κύρια ομιλήτρια, με αφορμή τη συνέντευξη που είχε πάρει ως μαθήτρια από τον Γλαύκο Κληρίδη για την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η επιλογή του Χάρη Γεωργιάδη είχε έντονο συμβολισμό και, ως εκ τούτου, δεν έλειψαν εκείνοι που αντιμετώπισαν με επιφυλακτικότητα ή και δυσφορία την απόφασή του να προσκαλέσει την Αναστασία ως ομιλήτρια.
Πριν από δύο εβδομάδες, ο βουλευτής του ΔΗΚΟ και εκ των στενότερων συνεργατών του Νικόλα Παπαδόπουλου, Χρύσης Παντελίδης, δήλωσε σε συνέντευξή του στην Καθημερινή ότι το ΔΗΚΟ οφείλει να αναζητήσει πολιτικές συνεργασίες με τα υπόλοιπα κόμματα του Κέντρου αλλά και με τον ΔΗΣΥ. Όπως ανέφερε, η απόσταση του κόμματός του από το ΑΚΕΛ έχει διευρυνθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, σε διάφορα κρίσιμα ζητήματα.
Ο Χάρης Γεωργιάδης και ο Χρύσης Παντελίδης αποτελούν δύο από τις φωνές που εκφράζουν έναν πολιτικό προβληματισμό, ο οποίος, αν και δεν έχει ακόμα αποκτήσει θεσμική μορφή, αναπτύσσεται παρασκηνιακά – κυρίως σε φιλικές συζητήσεις και ανεπίσημους διαλόγους στους διαδρόμους της πολιτικής. Ο προβληματισμός αφορά το παρόν και το μέλλον της κεντροδεξιάς στην Κύπρο, υπό το πρίσμα των σημερινών πολιτικών και κοινωνικών δεδομένων.
Ο ΔΗΣΥ και το ΔΗΚΟ συγκροτήθηκαν ως πολιτικοί φορείς της δεξιάς και κεντροδεξιάς αντίστοιχα, μέσα στο ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε μετά την τουρκική εισβολή και τις πληγές του διχασμού και του πραξικοπήματος. Διατηρούν ως κομματικοί χώροι σημαντικές διαφορές, ιδιαίτερα σε σχέση με την προσέγγιση στο Κυπριακό, ωστόσο αντίστοιχα υπάρχουν και οι ενδοκομματικές διαφοροποιήσεις απέναντι στην επίσημη κομματική θέση. Παρά τις μεταξύ τους αποκλίσεις, και τα δύο κόμματα διακηρύσσουν ως βασική θέση τη λύση του Κυπριακού στη βάση των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών και στο πλαίσιο μιας Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Σε άλλα κεφαλαιώδη ζητήματα πολιτικής, όπως η οικονομία και η εξωτερική πολιτική, υπάρχει σχεδόν απόλυτη σύγκλιση. Από τη στρατηγική στήριξης των σχέσεων με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, μέχρι την κοινή γραμμή στη Βουλή σε κρίσιμα νομοσχέδια, η πολιτική σύμπλευση είναι διακριτή – γεγονός που εξηγεί και την κατά καιρούς οξεία κριτική του ΑΚΕΛ προς τις δύο παρατάξεις.
Ο ευρύτερος προβληματισμός για μια πιθανή συνεργασία στον χώρο της κεντροδεξιάς δεν σχετίζεται με προσωποπαγείς ή μικροπολιτικές σκοπιμότητες.
Ωστόσο, αργά ή γρήγορα, θα τεθεί και το ερώτημα της πολιτικής υλοποίησης μιας τέτοιας προοπτικής. Πώς μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη; Θα αφορά μια συντεταγμένη συνεργασία στήριξης ή ακόμη και ελέγχου της διακυβέρνησης Νίκου Χριστοδουλίδη; Θα συμπεριλαμβάνει πρόσωπα όπως ο Νικόλας Παπαδόπουλος για την Προεδρία της Βουλής και η Αννίτα Δημητρίου για την Προεδρία της Δημοκρατίας; Ή μήπως θα περιοριστεί σε θεωρητικές συζητήσεις για μια μελλοντική ανασύνθεση του χώρου; Στην ίδια εξίσωση θα μπορούσε να ενταχθεί και η ΔΗΠΑ.
Τα δεδομένα δεν είναι εύκολα, ούτε γραμμικά. Οι εσωτερικές διαφωνίες και οι παθογένειες που ταλανίζουν τα κόμματα αυτά είναι γνωστές και βαθιές. Σε παλαιότερες εποχές, το άθροισμα των ποσοστών του ΔΗΣΥ και του ΔΗΚΟ ξεπερνούσε το 50%. Σήμερα, με βάση τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, τα δύο κόμματα μαζί συγκεντρώνουν ποσοστά αντίστοιχα εκείνων που είχε μόνος του ο ΔΗΣΥ επί εποχής Γλαύκου Κληρίδη. Στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, είναι αβέβαιο αν το άθροισμά τους θα φτάσει ακόμα και αυτά τα επίπεδα.
Ταυτόχρονα, το ΕΛΑΜ ενισχύεται και η δυναμική της ακροδεξιάς μοιάζει ικανή να ανατρέψει τις παραδοσιακές ισορροπίες του πολιτικού σκηνικού. Ο ΔΗΣΥ πρωτίστως, αλλά και το ΔΗΚΟ σε μικρότερο βαθμό, εμφανίζουν διαρροές που δεν ελέγχονται εύκολα. Αυτό είναι ένα ακόμη στοιχείο που πρέπει να απασχολήσει τους πολιτικούς του ευρύτερου χώρου της κεντροδεξιάς: είναι, ενδεχομένως, οι μόνοι που μέσα από μια στρατηγική ανασύνταξη μπορούν να αποτελέσουν ανάχωμα στην περαιτέρω άνοδο της ακροδεξιάς.
