Στις ΗΠΑ η εσωτερική κατάσταση έχει εκτραχυνθεί σε απίστευτο βαθμό. Όταν ένας Πρόεδρος, μιας τέτοιας χώρας, καταφεύγει στη χρήση του στρατού και της εθνοφρουράς για να επιβάλει την τάξη και τις αποφάσεις του, ποια άλλη απόδειξη χρειάζεται.
Στη Γαλλία η κατάσταση πλησιάζει στο απροχώρητο. Οικονομική και πολιτική κρίση και άλλα αρκετά απογοητευτικά και κρισιακά φαινόμενα τα οποία ούτε καν πληροφορούμαστε στη Κύπρο. Εξ’ ού και στην πιο πρόσφατη δημοσκόπηση, μόλις 3-4 ημερών, η Λεπέν σε περίπτωση Προεδρικών εκλογών λαμβάνει 33% και ο δεύτερος μόλις 16%.
Παρόμοια φαινόμενα υπάρχουν και σε άλλες χώρες. Αυτή η μεγάλη εσωτερική ένταση σε πάρα πολλές χώρες, η οικονομική δυσπραγία ή δυσκολία, ανάλογα με τη χώρα, η άνοδος ακραίων δυνάμεων και άλλα φαινόμενα κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης ωθούν σε ορισμένες συμπεριφορές. Στην στρατικοποίηση της οικονομίας, τον περιορισμό δικαιωμάτων και ελευθεριών, στην αύξηση φαινομένων όπως η παραοικονομία, το έγκλημα κ.ο.κ. Στην προσπάθεια εξόδου από τις κρίσεις, μεταφέρεται προς τα έξω μέρος της. Όταν λέω προς τα έξω εννοώ με όλους τους τρόπους. Πολιτικούς, εμπορικούς, οικονομικούς αλλά και στρατιωτικούς. Τρανταχτό παράδειγμα η πολιτική του Προέδρου Τραμπ, ο οποίος χρησιμοποιεί μέχρι στιγμής σχεδόν όλες τις προαναφερθείσες συμπεριφορές.
Ανάμεσα στις προσφιλείς συμπεριφορές του Προέδρου Τραμπ είναι και αυτή του ειρηνοποιού. Έμμονη είναι η προσπάθεια του, να καταγραφεί στην ιστορία ως ειρηνοποιός και να του αποδοθεί μάλιστα και το Νόμπελ Ειρήνης. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ κατανοεί την ειρήνη με ένα δικό του τρόπο. Με ένα τρόπο απόλυτα εμπορικό. Την κατανοεί ως μία πράξη παραγωγικής και οικονομικά συμφέρουσας ανάπτυξης. Πρόσφερε π.χ. ειρήνη στην Ουκρανία με οικονομικά ανταλλάγματα για τις ΗΠΑ, κυρίως σπάνιες γαίες, αλλά το σχέδιο κατάρρευσε γιατί μέχρι να συμφωνηθεί, οι Ρώσοι κατέλαβαν τα υπό αναφορά εδάφη με τις σπάνιες γαίες. Οπόταν αποσύρθηκε και φόρτωσε τα οικονομικά βάρη και τις ευθύνες του πολέμου στους ευρωπαίους. Ο πλανητάρχης προφανώς αδιαφορεί για την ιστορία των χωρών και των ανθρώπων, στις οποίες εμπλέκεται ως ειρηνοποιός. Κάπου μου θυμίζει λίγο τον αυθαίρετο τρόπο που οι Άγγλοι «έλυναν» τα πάμπολλα προβλήματα που είχε δημιουργήσει η αποικιοκρατική τους πολιτική, χαράσσοντας αυθαίρετα και ανιστόρητα σύνορα. Σύνορα που εμπεριείχαν τα σπέρματα μελλοντικών αιματοχυσιών και τραγωδιών.
Με μια τέτοια πάνω-κάτω ανιστόρητη προσέγγιση, μια προσέγγιση ρύθμισης αλλά όχι λύσης, προσέγγισε και το ζήτημα της Γάζας. Και εμμέσως πλην σαφώς και το όλο Παλαιστινιακό. Μιας ρύθμισης που αν και εφ΄ όσον επιτευχθεί θα βολέψει πολλούς άλλους, εκτός μάλλον του ιδίους τους Παλαιστίνιους. Τι εννοώ; Λύση και όχι ρύθμιση του προβλήματος, σημαίνει από τη μια αναγνώριση από όλους του δικαιώματος του Ισραήλ ως Κράτους Ανεξάρτητου και την ίδια ώρα εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ για ένα Παλαιστινιακό Κράτος, ανεξάρτητο και ασφαλές. Βλέπουμε λοιπόν τον πλανητάρχη να πλησιάζει εντελώς κοντά στην Πατρίδα μας και να προσπαθεί με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο να ρυθμίσει το θέμα της Γάζας κι το Παλαιστινιακό. Βέβαια θα πει κάποιος ότι όλες σχεδόν οι χώρες χαιρέτισαν τις προσπάθειες του και την κατ΄ αρχήν συμφωνία με το Ισραήλ για ειρήνη. Τις προσπάθειες για ειρήνη και την κατάπαυση του πυρός χαιρέτησαν όλοι. Όχι τη ρύθμιση την οποία προωθεί, η οποία παραμένει θολή και αβέβαιη και μάλιστα σκόπιμα. Έχει ας πούμε πολλές εποικοδομητικές ασάφειες. Για παράδειγμα ο Τραμπ δεν είπε ότι τα ισραηλινά στρατεύματα θα παραμείνουν στη Γάζα, αλλά το είπε ο Νεντανιάχου. Η αλήθεια θα φανεί αν είναι λύση ή ρύθμιση όταν απαντηθεί το ερώτημα αν θα υπάρχει ή όχι Ανεξάρτητο Παλαιστινιακό Κράτος. Από αυτή την απόφαση εξαρτάται αν θα είναι ρύθμιση ή λύση και αν θα επέλθει ή όχι διαρκής ειρήνη και ασφάλεια για όλους.
Ανεξάρτητα όμως από το πιο πάνω, το ραβδί του πλανητάρχη έφτασε δίπλα μας. Την ίδια στιγμή που η προσωπική του φίλη και πρώην εισαγγελέας κα Κίμπερλι, φθάνει στην Αθήνα ως Πρέσβειρα των ΗΠΑ. Και αυτές οι εξελίξεις συμπληρώνονται από την επίσκεψη Ερντογάν στις ΗΠΑ και τη συνάντηση του με τον Πρόεδρο Τραμπ. Μια επίσκεψη με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Αποτελέσματα τα οποία κατά τη γνώμη μου ενέχουν το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα των χειρισμών Τραμπ. Ποιο είναι αυτό; Σε κάθε του συνδιαλλαγή το άλλο μέρος θα πάρει τελικά πολύ λιγότερα από όσα θα πάρουν οι Η.Π.Α. Ως αποτέλεσμα αυτής της θεώρησης «κλείνει» κατ΄ αρχήν συμφωνίες, η τελεσφόρηση των οποίων εξαρτάται, από την …..καλή συμπεριφορά του άλλου μέρους. Η αρνητική εξέλιξη των ημερών για Ελλάδα και Κύπρο, είναι ότι δεν πραγματοποιήθηκε συνάντηση Τραμπ – Μητσοτάκη, ακριβώς τη στιγμή που οι ΗΠΑ ασχολούνται με την περιοχή μας.
Πλησιάζει φαίνεται και η ώρα που οι ΗΠΑ θα ασχοληθούν συγκεκριμένα με τα προβλήματα της περιοχής. Με τη Συρία, που η προσωρινή λύση με τον επικηρυγμένο ως προχθές ισλαμοφασίστα δολοφόνο και τώρα υιοθετημένο άσωτο υιό δεν επαρκεί, τη Γάζα και το Παλαιστινιακό, τις σχέσεις με Τουρκία και τον ρόλο της στην περιοχή, τις σχέσεις με Ελλάδα και τη θέση της στο αμερικανικό πλέγμα συμφερόντων στην ανατολική Μεσόγειο (συμφωνίες π.χ Ελλάδας – Σιεβρόν για ενέργεια) κ.λ.π. Την ίδια στιγμή είχαμε τη συνάντηση στη Νέα Υόρκη για το κυπριακό. Γκουτέρες, Χριστοδουλίδης και Τατάρ συζήτησαν και ως αναμενόταν δεν υπήρξε θετικό αποτέλεσμα. Υπήρξαν όμως ορισμένα θετικά στοιχεία. Όπως για παράδειγμα η επιμονή του Γ.Γ. του ΟΗΕ να συνεχίσει την προσπάθεια του για επίλυση του κυπριακού στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ. Αυτή η τοποθέτηση, την οποία στηρίζει με πρόσφατη του απόφαση το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αποτελεί και απάντηση στην εμμονική απαίτηση Άγκυρας και Τατάρ για δύο κράτη. Όπως επίσης και η αναγγελία καθόδου της κας. Ολγκίν και η προσήλωση στην επόμενη πολυμερή συνάντηση. Καθώς επίσης και προσήλωση του Γ.Γ. του ΟΗΕ στον στόχο επανέναρξης των συνομιλιών από το σημείο όπου διεκόπησαν στον Κρανς Μοντανά. Πάνω σε αυτά οφείλουμε να κτίσουμε όλοι. Αντ΄ αυτού οι γνωστοί – άγνωστοι επικαλούμενοι τον κ. Τατάρ (!) εμμέσως πλην σαφώς αποκαλούν ψεύτη τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και προσπαθούν να τεκμηριώσουν τον ισχυρισμό τους επικαλούμενοι το γεγονός ότι δεν αναφέρεται στα περι Κρανς Μοντανά η ανακοίνωση του ΟΗΕ. Κρίμα! Πρώτον είναι οι ίδιοι που δικαιολογούν μια ζωή τις απαράδεκτες ανακοινώσεις και τοποθετήσεις διαφόρων ξένων αλλά και αξιωματούχων του ΟΗΕ (π.χ. ο αποχωρήσας πρόσφατα ειδικός αντιπρόσωπος του ΟΗΕ) που …ξεχνούν τις αποφάσεις του Διεθνούς Οργανισμού περί Κύπρου, με το επιχείρημα ότι για πολιτικούς λόγους κρατούν οι τρίτοι ισορροπίες. Είναι οι ίδιοι που οσάκις στο παρελθόν είτε οι τρίτοι, είτε οι Τούρκοι, προσπαθούσαν να βγάλουν ψεύτη τον εκάστοτε Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, υιοθετούσαν την τουρκική προπαγάνδα ή την απέρριπταν, αναλόγως του αν ο Πρόεδρος ήταν της αρεσκείας τους ή όχι. Πάντα δηλαδή «αντικειμενικοί»!!! Αυτή τη στιγμή όλοι πρέπει να παραμείνουν στοχοπροσηλωμένοι. Και ο στόχος είναι η λύση, μέσον της απελευθέρωσης – επανένωσης στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ. Άμεσος στόχος δε, η επάνοδος της Τουρκίας εντός παραμέτρων ΟΗΕ ως προς την λύση του κυπριακού. Η συγκυρία είναι οριακή. Και χρωματίζεται ιδιαίτερα έντονα από το γεγονός ότι ο Πλανητάρχης έφθασε στην περιοχή. Μια άφιξη η οποία μπορεί να κρύβει κινδύνους αλλά μπορεί να κρύβει και ελπίδα. Αυτό που εμείς πρέπει να επιδιώξουμε είναι, αυτή η άφιξη να μετατραπεί σε ελπίδα.
