«Σκέφτομαι τις υποσχέσεις που έχω δώσει… Τον σκοπό για τον οποίο το κάνω. Το μικρό παιδί που μόλις έχει τελειώσει τη χημειοθεραπεία, που είναι καλωδιωμένο και πονάει. Έτσι, ο δικός μου πόνος δεν είναι τίποτα». Αυτές οι σκέψεις συντρόφευαν τον Παραολυμπιονίκη κολυμβητή Χαράλαμπο Ταϊγανίδη, στην απόσταση των 149 χιλιομέτρων που διέσχισε πριν από λίγες μέρες από την Πάφο έως τη μαρίνα Αγίας Νάπας, κολυμπώντας για περισσότερες από 58 συνεχόμενες ώρες. Απαιτεί πίστη και ισχυρή θέληση, επισημαίνει στον «Φ», ξεκαθαρίζοντας πως τα εμπόδια τα θέτουμε εμείς, ούτε καν μια αναπηρία. Η πορεία του θριάμβου του κ. Ταϊγανίδη ξεκίνησε ως ένας παιδικός φόβος για τη θάλασσα, κατέληξε όμως στο ψηλότερο βάθρο των Παραολυμπιακών Αγώνων, σε χρυσά μετάλλια, σε παγκόσμιες διακρίσεις και ένα σπουδαίο μάθημα ζωής προς όλους: «Τα όνειρα δεν έχουν όρια».
«Φοβόμουν πάρα πολύ τη θάλασσα. Δεν έμπαινα καθόλου μέσα στο νερό. Χαλούσα τις διακοπές των γονιών μου. Και έτσι 4 ετών ξεκίνησα στην Κοζάνη», στο χωρίο που έζησαν με την οικογένειά του ως πρόσφυγες του Πόντου. «Με πετάξανε μέσα στην πισίνα, όμως εγώ κολυμπούσα. Με είδε, τότε, ο προπονητής ο οποίος με ανέδειξε και μου στάθηκε στα πρώτα μου βήματα, και επισήμανε πως “αυτός κάποια μέρα θα γίνει πρωταθλητής της Ελλάδας”».
Το πρόβλημα όρασης που αντιμετωπίζει ο κ. Ταϊγανίδης, εμφανίστηκε στην πορεία της ζωής του. «Έγινε σταδιακά. Θυμάμαι κάποια σχόλια προπονητών μου. Τη θολούρα», δεν το κατάλαβε από την αρχή. «Νόμιζα πως μου συνέβαινε από το νερό». Στα 20 του χρόνια έμαθε τι ακριβώς αντιμετώπιζε. «Η αρχή ήταν δύσκολη. Δεν μπορούσα να καταλάβω. Όμως στη ζωή μας πρέπει να παίρνουμε γρήγορες αποφάσεις. Όταν έχουμε κάτι που μας βασανίζει και δεν το τελειώνουμε, μας τρώει τα σωθικά. Όταν δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, το δεχόμαστε, του χαμογελάμε και του δείχνουμε κάθε μέρα πως είμαστε πιο δυνατοί από αυτό».
Ο ίδιος εναντιώνεται στην προσέγγιση της κοινωνίας απέναντι στην αναπηρία και τις «ειδικές ανάγκες». «Όλοι έχουν τις δικές τους προσωπικές ανάγκες. Είμαστε όλοι ίσοι και όλοι διαφορετικοί», υπογράμμισε και είπε πως εκείνο που χρειάζεται είναι χρόνος, προσπάθεια και συμπαράσταση.
Μια μεγάλη αλλαγή για τον κ. Ταϊγανίδη, έγινε όταν μετά από 35 χρόνια στις πισίνες, αποφάσισε να μπει στη θάλασσα. «Έπρεπε να αλλάξω τον Μπάμπη ολόκληρο. Ήμουν αθλητής σπρίντερ». Συνοδοιπόρος σε αυτή την αλλαγή είναι ο προπονητής του Γιώργος Αδάμ. «Για μένα είναι ένας ήρωας. Με κέρδισε η ψυχραιμία του. Μοιράστηκα μαζί του τα όνειρά μου και στέκεται δίπλα μου. Ο αθλητής δεν μπορεί να κάνει τίποτα αν δεν υπάρχει προπονητής. Εγώ το μόνο που έχω να κάνω είναι να κολυμπήσω», είπε και επεσήμανε πως του χρωστάει πολλά.
«Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Τίποτα δεν είναι αδιανόητο. Όλα ξεκινούν από τη θέληση και από την πνευματική γυμναστική. Το σωματικό θα το πετύχεις με την προπόνηση. Όμως απαιτείται πίστη, συνέπεια και θέληση. Αυτές οι αποστάσεις έχουν να κάνουν περισσότερο με την θέληση. Βάζω στόχο και είμαι 100% πνευματικά και σωματικά σε αυτόν. Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Όσο δύσκολο και να φαίνεται μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ο δρόμος δεν είναι εύκολος, είναι ανηφορικός. Θα πέσεις μία, θα σηκωθείς δύο. Πρέπει να επιμείνεις. Μετά τον πόνο θα έρθει η συνήθεια. Έρχονται εικόνες ευχάριστες. Σκέφτεσαι τον σκοπό που το κάνεις».
Όλες οι αποστάσεις που διένυσε ο κ. Ταϊγανίδης έγιναν για κάποιον καλό και φιλανθρωπικό σκοπό. Τα 50 χιλιόμετρα στη Ρόδο και τα 250 χιλιόμετρα στην Κρήτης, έγιναν για να αναδειχθεί ο ρόλος σκύλων οδηγών για τους τυφλούς. «Τον Μάρτιο κολύμπησα στην Καλαμαριά για 24 συνεχόμενες ώρες, με σκοπό να στηρίξουμε το σύλλογο Λάμψη, ο οποίος δραστηριοποιείται για τον παιδικό καρκίνο».
Στην Κύπρο, στα 149 χιλιόμετρα, κολύμπησε για τον Σύνδεσμο «Ένα όνειρο, μια ευχή» και τα παιδάκια με αιματολογικές ασθένειες και καρκίνο.
Θέλει να προσφέρει πίσω στους ανθρώπους την αγάπη που έλαβε όλα αυτά τα χρόνια, υπογραμμίζει ο αθλητής. Μέσα στο νερό σκέφτεται «τις υποσχέσεις που έχω δώσει. Τον σκοπό για τον οποίο το κάνω. Δεν σκέφτομαι τον δικό μου τον πόνο, όταν ξαφνικά μου έρχεται η εικόνα ενός μικρού παιδιού που είχε τελειώσει τη χημειοθεραπεία, είναι καλωδιωμένο και πονάει. Λέω στον εαυτό “Σκάσε και κολύμπα”. Αυτό δεν είναι πόνος. Είναι χαρά. Κι έτσι παίρνω δύναμη».
Η Κύπρος προέκυψε από φιλίες που είχε στο νησί. «Να κάνουμε γνωστό ότι ένας Έλληνας μαζί με τους Κύπριους αδελφούς, πραγματοποιήσαν ένα μεγάλο στόχο: Την κατάρριψη του παγκόσμιου ρεκόρ Open Water Swimming. Και ότι, ενώ είμαστε πάντα λιγότεροι, όταν είμαστε ενωμένοι, είμαστε πιο δυνατοί από όλους».
Ο άθλος των 58 ωρών και τα 5 Μποφόρ
Το εγχείρημα της συνεχόμενης κολύμβησης στη θάλασσα είναι επίπονο και γεμάτο προκλήσεις. Αρκετές αντιμετώπισε ο κ. Ταϊγανίδης και στην Κύπρο. «Σε όλη αυτή την απόσταση δεν δικαιούσαι να βγεις από το νερό, να πιάσεις τη βάρκα. Η τροφοδοσία γίνεται με κοντάρι, σε διαρκή κίνηση. Για την ενυδάτωσή μου πετούσαν μπουκάλι με σχοινί. Το κολύμπι συνεχιζόταν και το βράδυ, με τη βοήθεια προβολέων και φωτισμό στο κεφάλι μου για να με βλέπουν από τη βάρκα».
Η συγκέντρωση, εξηγεί, χάνεται. «Μπορεί να αρχίσεις να βλέπεις παραισθήσεις. Να νομίζεις ότι κολυμπάς, αλλά απλώς να κουνιέσαι. Εκεί είναι που σε βοηθάει και η ομάδα σου».
Τα τελευταία 50 χιλιόμετρα ήταν πολύ απαιτητικά. «Πέσαμε σε δύσκολες καιρικές συνθήκες. Είχε 5 Μποφόρ αέρα, δυνατά ρεύματα, 2 μέτρα κύμα. Δεν μπορούσα να δω τη βάρκα. Ήρθε το λιμενικό, το οποίο προσπαθούσε να βοηθήσει να κρατήσουμε πορείες. Περάσαμε δύσκολα, αλλά τα καταφέραμε. Δώσαμε τα πάντα», είπε.
«Τα όνειρα όρια δεν έχουν. Όταν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε, ποιος ο λόγος να ξυπνάμε κάθε πρωί», διερωτήθηκε και κατέληξε ότι «Πρέπει να πιστεύουμε και να τολμούμε».
Η χρυσή πορεία στον αθλητισμό
Ολοκληρώθηκε ο κύκλος της πισίνας – «Στο τέλος του αγώνα έκανα μια υπόκλιση στον βατήρα και τον φίλησα»
Την κολύμβηση δεν την σταμάτησε πότε, ως μαθητής, ενήλικας οικογενειάρχης. «Έφτασα εκεί που δεν φανταζόμουν».
Το βιογραφικό του πλούσιο σε διακρίσεις και μετάλλια. Έγινε πρωταθλητής Ελλάδας ως αρτιμελής σε διεθνείς αγώνες.
«Από το 2004 και έπειτα συμμετείχα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες λόγω του οπτικού προβλήματος το οποίο είχα». Έκτοτε έως το 2021 έχει λάβει μέρος σε πέντε Παραολυμπιακούς Αγώνες: το 2004 στην Αθήνα, το 2008 στο Πεκίνο, το 2012 στο Λονδίνο, το 2016 στο Ρίο και το 2021 στο Τόκιο. «Έχω κατακτήσει 10 παραολυμπιακά μετάλλια. 4 χρυσά, 4 ασημένια, 2 χάλκινα. Επίσης, 14 παγκόσμιους τίτλους, 11 χρυσοί, 2 ασημένιοι και ένας χάλκινος και 24 παγκόσμια ρεκόρ».
«Μετά το 2021, όμως, αισθάνθηκα πως η πισίνα με ολοκλήρωσε. Πως έδωσα ο,τι είχα και με το παραπάνω. Είχα κερδίσει όλους τους τίτλους. Αποφάσισα να παραχωρήσω τη δική μου θέση, 40 χρονών τότε, στα νέα παιδιά και να πάω εγώ στην κερκίδα. Εμείς πρέπει να είμαστε παραδείγματα για τα νέα παιδιά, τα οποία και αυτά πασχίζουν να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους».
Το είχε αποφασίσει στο Τόκιο. «Στο τέλος του αγώνα έκανα μια υπόκλιση στον βατήρα και τον φίλησα. Όλα αυτά τα χρόνια αυτός ο βατήρας της πισίνας με ανέδειξε σαν αθλητή, με δημιούργησε σαν άνθρωπο και ήταν μια μεγάλη τιμή που κάθε μέρα τον έβλεπα και τον υπηρετούσα».
Έτσι το 2021 σάλπαρε για το αδιανόητο. «Ασχολήθηκα με το open water swimming, δηλαδή με τις μεγάλες αποστάσεις. Η αρχή έγινε το 2022, όπου κολύμπησε από τη Ρόδο έως τη Σύμη. Μια απόσταση 50 χιλιομέτρων, την οποία διένυσε σε 9 ώρες και 20 λεπτά. Το 2023 κολύμπησε από το λιμάνι της Σούδας στα Χανιά μέχρι τη Σητεία, όλο το βόρειο τμήμα της Κρήτης σε 6 μέρες και απόσταση 250 χιλιόμετρων. «Το εγχείρημα έγινε ντοκιμαντέρ, το οποίο απέσπασε τρία βραβεία».
Τώρα, συνεχίσει ο κ. Ταϊγανίδης, «το 2025 βρίσκομαι στην Κύπρο με την επιθυμία να καταρρίψω το παγκόσμιο ρεκόρ του open water swimming χωρίς βοήθεια, χωρίς διαλείμματα. Τα 149 χιλιόμετρα σε 58 ώρες και 35 λεπτά. Το προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ ήταν 142,3 χιλιόμετρα σε 60 ώρες και 35 λεπτά. Σπάσαμε το παγκόσμιο ρεκόρ, το οποίο δεν έχει να κάνει με αναπηρίες. Για αυτό και είμαι χαρούμενος διπλά».
