Η ολοκλήρωση της League Phase αφήνει στην Ομόνοια κάτι πολύ περισσότερο από την πρόκριση και τους 8 βαθμούς: αφήνει ένα καθαρό μάθημα, το οποίο αφορά τον Χένινγκ Μπεργκ και τη φιλοσοφία που ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή της ευρωπαϊκής φάσης.
Το εκτεταμένο rotation που εφαρμόστηκε σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια, και κορυφώθηκε στο ματς με τη Ράκοφ με δέκα αλλαγές– μπορεί να εξυπηρέτησε τη διαχείριση δυνάμεων και το εγχώριο πρόγραμμα, όμως ταυτόχρονα αποκάλυψε και τα όριά του. Όταν μια ομάδα παρουσιάζεται να «το θέλει» περισσότερο, να παίζει με μεγαλύτερη ένταση και συγκέντρωση, αυτό λέει πολλά. Και στο ΓΣΠ, αυτή η ομάδα ήταν η Ράκοφ. Όχι επειδή είναι ανώτερη, αλλά επειδή γι’ αυτήν το παιχνίδι ήταν «τελικός» απευθείας πρόκρισης στους «16», την ώρα που η Ομόνοια το προσέγγισε ως τυπική διαδικασία.
Η δήλωση του Μπεργκ ότι «η πρόκριση είχε εξασφαλιστεί από το παιχνίδι με τη Ραπίντ» εξηγεί τη σκέψη πίσω από τις επιλογές του, αλλά ταυτόχρονα φανερώνει και μια υποτίμηση, όχι κατ’ ανάγκη του αντιπάλου, αλλά της ίδιας της διοργάνωσης. Το Κόνφερενς Λιγκ δεν συγχωρεί εύκολα χαλαρές προσεγγίσεις, ειδικά όταν δεν διαθέτεις το βάθος και την πολυτέλεια ομάδων τύπου Τσέλσι. Οι «μπλε» πέρσι, με 10-11 αλλαγές κάθε εβδομάδα και με ρόστερ γεμάτο διεθνείς αστέρες, μπορούσαν να φτάσουν μέχρι τέλους. Η Ομόνοια, όσο ποιοτική κι αν είναι, δεν βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο πληρότητας.
Διαβάστε επίσης: Ομόνοια: Από τον δύσκολο δρόμο η προσπάθεια για τους «16»
Το πείραμα με τον Εράκοβιτς στην κορυφή της επίθεσης είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ήταν μια δοκιμή που δεν λειτούργησε, επηρέασε τη δημιουργία και κόστισε χρόνο και ρυθμό. Χρειάστηκε να περάσει πάνω από μία ώρα αγώνα για να διορθωθεί η εικόνα, με την είσοδο των Εβάντρο, Σεμέδο, Μασούρα και στη συνέχεια του Μαέ. Εκεί φάνηκε ξεκάθαρα η διαφορά ποιότητας και έντασης – αλλά τότε ήταν ήδη αργά.
Παράλληλα, η League Phase ανέδειξε και ένα ακόμη ζήτημα: κάποιοι από τους παίκτες που πήραν ευκαιρίες ως «ρεζέρβες» δεν τις άρπαξαν από τα μαλλιά. Η δυσανασχέτηση με τη λήξη του αγώνα ήταν αισθητή, όχι για την ήττα αυτή καθαυτή, αλλά για την αίσθηση ότι χάθηκε η ευκαιρία για κάτι καλύτερο: για υψηλότερο πλασάρισμα και για το πλεονέκτημα έδρας στα νοκ άουτ.
Αν η Ομόνοια θέλει πραγματικά να κοιτάξει στα μάτια αντιπάλους όπως η Φιορεντίνα ή η Ριέκα και να συναντήσει την ΑΕΚ στους «16», τότε το rotation πρέπει να επαναπροσδιοριστεί. Όχι να εξαφανιστεί, αλλά να γίνει πιο στοχευμένο, με περισσότερο σεβασμό προς τον αγώνα και τη διοργάνωση.
