Έχοντας αναθεωρήσει πολλά πράγματα για τη δουλειά και τη ζωή, η αγαπημένη ηθοποιός Νίκη Δραγούμη μιλάει στο Down Town για τα στερεότυπα, τις τρυφερές στιγμές και τα ευτράπελα της μητρότητας, καθώς ετοιμάζεται, μαζί με τον σύντροφό της Βασίλη Χαραλάμπους, να υποδεχθούν το δεύτερο παιδί τους.
Από την Αντρεά Ορφανού
Φωτογραφίες: Δημήτρης Δημητρίου
Styling: Shona Muir
Πώς βιώνεις τη δεύτερη εγκυμοσύνη; Είναι διαφορετική από την πρώτη;
Πολύ διαφορετική. Οι συνθήκες επίσης είναι πολύ διαφορετικές. Την πρώτη φορά με τον Άρη, ήμουνα πολύ ζεν, πολύ πιο ήρεμη και χαλαρή, του μιλούσα, του τραγουδούσα… Τώρα, ίσα που αντέχω να του πω ένα καληνύχτα το βράδυ που πάμε για ύπνο.
Τι άλλαξε;
Τώρα έχουμε άλλο ένα μωρό στο σπίτι, το οποίο μόλις έχει κλείσει τα δύο. Γενικά είμαι πιο βαριά και κουρασμένη αυτή τη φορά, με την ενέργειά μου να με εγκαταλείπει εύκολα, αλλά επίσης πιο προετοιμασμένη γι’ αυτό που μας περιμένει, κάτι που δεν ισχύει την πρώτη φορά.
Δεν ξέρετε το φύλο;
Όχι αποφασίσαμε, όπως και την πρώτη φορά, να το αφήσουμε για έκπληξη. Ανυπομονούμε να γίνουμε τέσσερις!
Ο γιος σας πώς αντέδρασε στη νέα εγκυμοσύνη;
Είναι μικρός ακόμη, για να το συνειδητοποιήσει αλλά διαβάζουμε όλα αυτά τα παραμυθάκια «Η μαμά γεννάει», «Το αδερφάκι μου», χαϊδεύει την κοιλιά μου, του μιλάει, αλλά νομίζω μέχρι να το δει, δεν θα καταλάβει τι συμβαίνει. Πρέπει να πω, όμως, ότι είχε δείξει να διαισθάνεται την εγκυμοσύνη από την αρχή.
Τι εννοείς;
Ανάμεσα στον γιο μου και αυτό το μωρό, είχα ακόμη μία εγκυμοσύνη, η οποία δυστυχώς δεν συνεχίστηκε. Και τις δύο φορές που έμεινα έγκυος, σταμάτησε να θηλάζει. Έκανε «απεργία». Δεν ξέρω αν ήταν κάτι σαν ένστικτο, αλλά η παιδίατρος μού είπε χαριτολογώντας, ότι είναι ένα πολύ καλό τεστ εγκυμοσύνης.
Πώς σε έχει αλλάξει η μητρότητα;
Σίγουρα δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος, που ήμουνα πριν από τρία χρόνια. Υπάρχει πλέον ένα καινούριο φίλτρο μέσα από το οποίο βλέπεις τα πάντα. Από κει και πέρα, όλα εξαρτώνται από τις επιλογές που κάνεις ως γονιός. Ο Βασίλης και εγώ αποφασίσαμε από την αρχή ότι θέλαμε να μεγαλώσουμε εμείς το μωρό, να ασχοληθούμε εξ ολοκλήρου με τη φροντίδα του. Για να καταλάβεις, την πρώτη φορά που τον αφήσαμε στη γιαγιά ήταν 18 μηνών, μέχρι τότε δεν τον αποχωριστήκαμε ποτέ.
Ήταν κοινή αυτή η απόφαση;
Σίγουρα, δεν γίνεται αλλιώς. Με τον Βασίλη γνωριστήκαμε στα 30 και κάτι, σε μια ώριμη φάση και από την αρχή της σχέσης, είχαμε μιλήσει και ξεκαθαρίσει τι θέλαμε. Και οι δύο θέλαμε οικογένεια. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις τα ίδια θέλω με τον άλλο, γιατί όσο και αν τον αγαπάς, αν πορεύεστε σε διαφορετικές κατευθύνσεις, υπάρχει ένα αγκάθι στη σχέση από την αρχή. Με τον Βασίλη θέλαμε τα ίδια πράγματα, με πρώτο και σημαντικότερο να γίνουμε γονείς.
Η σχέση σας πώς έχει αλλάξει μετά το μωρό;
Τα μωρά έρχονται σαν σίφουνας και ταράζουν όλες τις ισορροπίες. Και η αλήθεια δεν είναι προετοιμασμένο ένα ζευγάρι για τις αλλαγές που έρχονται. Υπάρχει μια τάση να ωραιοποιούμε τα πράγματα, η οποία δεν είναι καθόλου βοηθητική στο να σε προετοιμάζει. Για παράδειγμα ακούμε ότι «Η εγκυμοσύνη είναι η ωραιότερη περίοδος στη ζωή μιας γυναίκας». Δεν σου λέει κανείς ότι δεν μπορείς να φας, δεν μπορείς να κινηθείς, δεν μπορείς να κοιμηθείς κι όταν κοιμάσαι βλέπεις εφιάλτες, γιατί οι ορμόνες σού ξυπνούν όλες τις φοβίες που υπάρχουν!
Πόσο cool είσαι με το μωρό;
Είμαι από εκείνες που έχουν το μόνιτορ στο κομοδίνο, για να ακούνε συνέχεια αν αναπνέει. Έχω και λίγο το σύνδρομο της καλής μαθήτριας. Με το που διαβάζω ότι κάτι είναι καλό για το μωρό, προσπαθώ να το εφαρμόσω. Αισθάνομαι ότι κάθε τι που προσφέρουμε τώρα, βάζει θεμέλια για το υπόλοιπο της ζωής του. Αυτή η ευθύνη σε βάζει σε μια εγρήγορση και μια αναθεώρηση των πάντων. Σίγουρα θα κάνουμε λάθη και θα του φορτώσουμε τραύματα, διαφορετικά από αυτά που μας κληροδότησαν εμάς οι γονείς μας. Είμαστε λίγο σαν τα smartphones που κάθε επόμενο μοντέλο είναι αναβαθμισμένο αλλά μπορεί να έχει νέα κουσούρια που δεν είχε το παλιό.
Κι ο Βασίλης, τι τύπος πατέρα είναι;
Είναι παρών. Σε όλα και σε κάθε στιγμή. Καμιά φοράμε ρωτάμε τις μητέρες αν ο πατέρας «Βοηθάει με τα μωρά». Αυτή είναι εντελώς λανθασμένη βάση. Ο ρόλος του πατέρα δεν είναι βοηθητικός, αλλά συμμετοχικός. Με τον Βασίλη μοιραζόμαστε τα πάντα, το μόνο που δεν κάναμε από κοινού, ήταν να θηλάζουμε.
Ακόμη θεωρείται εξαίρεση αυτό στα νέα ζευγάρια;
Νομίζω ότι αλλάζει, αλλά, ναι, σε μεγάλο βαθμό ακόμη ισχύει. Δεν θα έπρεπε να θεωρούμε δεδομένο ότι η μητέρα αναλαμβάνει εξολοκλήρου το μωρό, ούτε και ότι θα θυσιάσει την εργασία της. Υπάρχουν πια γυναίκες που επιστρέφουν στη δουλειά, ενώ ο πατέρας μένει στο σπίτι με το μωρό. Αυτά τα πράγματα είναι πλέον επιλογή του ζευγαριού. Η δουλειά μας, βέβαια, έχει και διαφορετικές συνθήκες. Μπορεί να δουλεύεις για κάποιους μήνες στο φουλ και μετά για μερικούς μήνες να κάθεσαι.
Πώς το συνδυάζετε αυτό; Διαλέγετε να δουλεύετε σε διαφορετικές φάσεις;
Στην πρώτη εγκυμοσύνη και μετά τη γέννηση του Άρη, ο Βασίλης ήταν συνέχεια μαζί του. Τους πρώτους έξι μήνες είχε την ευχέρεια να μείνει στο σπίτι και δεν έχασε καμία στιγμή του. Αυτό ήταν μεγάλη ευλογία. Όταν το μωρό έγινε έξι μηνών είχα πρόταση να παίξω στις «Φοίνισσες» του ΘΟΚ. Κι ο Βασίλης ανέλαβε για όσες ώρες έπρεπε να λείπω για πρόβες και παραστάσεις.
Πώς ήταν η επιστροφή στο θέατρο για σένα;
Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι ξεχνούσα τα λόγια μου! Δεν είχα ποτέ αυτό το θέμα προηγουμένως αλλά η μνήμη μου δεν ήταν πια ίδια. Επίσης θήλαζα ακόμη, άρα έπρεπε να αντλώ γάλα ανάμεσα στις πρόβες. Υπήρχε, όμως, απόλυτη κατανόηση και η ομάδα διαμόρφωσε τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, για να επιστρέψω. Τώρα που εργάζεται πολύ ο Βασίλης, αφού παίζει σε τρεις παραστάσεις ταυτόχρονα, είμαι στο σπίτι εγώ.
Σου λείπει το θέατρο;
Αγαπώ πολύ τη δουλειά μου, αλλά δουλεύω για να ζω, δεν ζω για να δουλεύω. Ξέρω ότι είμαι πολύ τυχερή που βρέθηκα σε δουλειές, σε παραστάσεις που ένιωσα να με γεμίζουν. Αλλά η δουλειά μου δεν με γεμίζει πάντα. Μερικές επιλογές τις κάνεις για βιοποριστικούς λόγους. Υπάρχουν και εκπτώσεις και συμβιβασμοί. Όταν, όμως, είναι τέτοιες οι συγκυρίες που το απολαμβάνεις και σε γεμίζει, τότε είναι πραγματικό δώρο.
Και ποια είναι τα επόμενα σου πλάνα;
Θα ήθελα να μείνω τους πρώτους 5-6 μήνες με το μωρό. Αλλά ποιος ξέρει, μπορεί αν με ξαναρωτήσεις τότε, να σου απαντήσω ότι πεθύμησα πολύ να δουλέψω.
Πώς φροντίζεις εσύ τον εαυτό σου, όταν ζορίζεσαι ψυχολογικά;
Αυτό που με επαναφέρει είναι πάντα ο πνευματικός μου. Η πίστη μου είναι αυτή που βάζει πάντα τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου, χωρίς να έχει σκοπό και στόχο. Αυτό είναι και το στήριγμά μας στη σχέση μας.
Πώς βοηθάει η πίστη τη σχέση σας;
Η πίστη βάζει τα πάντα στη σωστή τους προοπτική. Η καθημερινότητα, η κούραση, η αβεβαιότητα, οι φάσεις που σου φταίνε όλα, μπορούν να φέρουν κάθε ζευγάρι στα όρια. Εκεί ξέρουμε ότι έχουμε στήριγμα τον πνευματικό μας. Αυτό είναι πολύτιμο. Αλλιώς, είναι τόση η ματαιοδοξία γύρω μας, που χάνεσαι. Κάνουμε κι ένα επάγγελμα που εύκολα μπορείς να εστιάσεις στα ανούσια πράγματα και να χαθείς.
