Ήταν μια αλλοιώτικη αυτή η εκλογική διαδικασία στο Κίνημα Οικολόγων Συνεργασία Πολιτών. Και δεν ήταν που διήρκεσε πολύ περισσότερο από την καθορισμένη Κυριακή.
Ακόμα κι αν έλειψε η δημοσιότητα στο ξεκίνημα, ήδη από τα μέσα της βδομάδας που προηγήθηκε, με μια, όπως την είπαμε, «επιστολική ψήφο», ούτε στην κορύφωση του γεγονότος – στο τέλος του συνέδριου του ίδιου δεν μπορούσαν να στηθούν κάμερες για τις δηλώσεις των νέων αξιωματούχων, των επιτυχόντων υποψηφίων.
Έπρεπε να φύγει η Κυριακή για να ...ξανάρθει την επομένη, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον και τις προσδοκίες όλων των υποψηφίων με πολλούς από αυτούς να συνεχίζουν στο μεσοδιάστημα να «ενοχλούν» φίλους και άλλους υπενθυμίζοντάς τους τις «σωστές» επιλογές, σε περίπτωση που δεν είχαν μέχρι τότε ψηφίσει…
Χρήσιμα και πρωτότυπα τα τεχνολογικά εργαλεία – κίνηση ενδεικτική της πρόθεσης για αναβάθμιση γενικώς. Η διαδικτυακή ψηφοφορία ήταν η πρώτη προτίμηση ανάμεσα στους ψηφοφόρους για προφανείς πρακτικούς λόγους και συναφή πλεονεκτήματα.
Ανάμεσα σε αυτά, η ευκολία και η εξοικονόμηση χρόνου (μάλλον επιφανειακή μια τέτοια προσέγγιση)… Ακόμα και οικολογική μπορεί να την πεις, ιδιαίτερα για όσους διαμένουν σε μεγάλη απόσταση – ιδιαίτερα εκτός Λευκωσίας. Είναι όμως και η μόνη δυνατότητα για όσους ζούνε (ή, περιστασιακά βρίσκονται) στο εξωτερικό. Κι αν οι απόδημοι έχουν δικαίωμα ψήφου σε βουλευτικές και άλλες εκλογές, οι Οικολόγοι πήγαμε ένα βήμα παραπάνω διευκολύνοντας ακόμα και τη διαδικτυακή παρακολούθηση του συνέδριου.
Υπάρχουν όμως και κάποια μειονεκτήματα: Λογαριάσατε στο πέρασμα του χρόνου να μένουμε όλοι στο σπίτι (στον καναπέ που λέγαμε) μπροστά από μια οθόνη και να νομίζουμε πως είμαστε ενεργοί πολίτες; Xάνεται και η ανθρώπινη επικοινωνία ακόμα και η χάρη μιας ζωηρής διαφωνίας, χώρια και η δυνατότητα να γνωρίσεις τους υποψήφιους, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν πολλοί νεοφερμένοι και αναπόφευκτα άγνωστοι σε κάποιο βαθμό…
Aναμφισβήτητα τα νέα μέλη χρωμάτισαν το αποτέλεσμα! Στους παλιότερους αναλογεί τώρα η ευθύνη ενημέρωσης και επιμόρφωσής τους για τη διαχρονική πορεία του Κινήματος, τους στόχους και τους άξονες δράσης. Ήταν χρήσιμη η διεξαγωγή πριν ένα μόλις χρόνο ενός παραγωγικού πολιτικού συνεδρίου όπου επικαιροποιήθηκαν και με συντριπτική πλειοψηφία επικυρώθηκαν οι θέσεις του Κινήματος.
Τώρα θα πρέπει, με βήματα γοργά, να προχωρήσουμε στην εντατικοποίηση της προεκλογικής (των βουλευτικών) προσπάθειας. Την ίδια ώρα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ένα ατυχές μήνυμα που κινδυνεύει, αν δεν διορθωθεί έμπρακτα στη συνέχεια, να αχρηστεύσει μια σημαντική προσπάθεια που έγινε τα τελευταία δυο χρόνια και οδήγησε στην ένταξη στο Κίνημα μερικών δεκάδων Τουρκοκυπρίων. Δεν ήταν πολλοί όσοι, εκατέρωθεν της κατοχικής γραμμής, εργάστηκαν για αυτή την εξέλιξη που, αναμφίβολα, χαιρετίστηκε από πολλούς ως η πρώτη (και η μόνη) στα πενήντα ένα χρόνια της κατοχής αλλά δεν αποτιμήθηκε θετικά μέσα από τις τέσσερεις εναλλακτικές διαδρομές προς την κάλπη…
Την εκλογή των τεσσάρων ψηλότερων αξιωματούχων δεν θεωρώ δόκιμο να σχολιάσω αφού ήμουν ένας από τους (αποτυχόντες) υποψήφιους. Στο ερώτημα πολλών φίλων «τι θα κάνει ένας υποψήφιος πρόεδρος την επαύριον της αποτυχίας;» η απάντηση είναι εύκολη: Mα προφανώς, ο αγώνας συνεχίζεται! Είναι να μην θυμηθείς τις χαμένες προαγωγές στο δημόσιο όταν δεν μπορούσες (ούτε ήθελες) να χωρέσεις σε κάποια κομματική ποσόστωση; Απλώς, εντείνεις ακόμα περισσότερο τον ρυθμό εργασίας για αυτό που πιστεύεις και αισθάνεσαι υποχρέωση!
Πάντως, η επόμενη μέρα ξεκίνησε όμορφα, ανάμεσα στις χαρούμενες παιδικές φωνές του Δημόσιου Νηπιαγωγείου Φανερωμένης – η καθιερωμένη πια γιορτινή επίσκεψη των Οικολόγων… Δεκαέξι παιδιά από δεκαέξι χώρες! Μια μικρή πολυ-πολιτισμική κοινωνία!
Είναι αυτά τα παιδιά που, κανονικά, μεγαλώνοντας λίγο ακόμα θα περνούσαν απέναντι, στο Δημοτικό της Φανερωμένης αν αυτό δεν είχε κλείσει όπως έκλεισε και μάλιστα χωρίς ηθικό έρεισμα. Τέσσερα χρόνια από τότε δεν μπήκε ένα καρφί για να φτιαχτεί αλλάζοντας χρήση για χάρη του Αρχιτεκτονικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Κύπρου. Το τελευταίο, επειδή «δεν χωράει» (αυτό δεν το είπαν από την αρχή) χρειάζεται τώρα κι ένα τριώροφο να κλείσει την αυλή – ένα απο τους τελευταίους ανοιχτούς χώρους… Πάντως το ενοίκιο των ογδόντα χιλιάδων ευρώ ετησίως πληρώνεται «κανονικά» στην Αρχιεπισκοπή. Τώρα μπήκε στο παζάρι και η εμπορευματοποιημένη παραλλαγή του Πανεπιστημίου Αθηνών (κρίμα…). Ακριβώς, «Όταν σιγούν τα χελιδόνια». Η απογευματινή παράσταση του ομώνυμου ντοκιμαντέρ συμπλήρωσε με μια μελαγχολία την πρώτη επόμενη μέρα ενός αγώνα που, το είπαμε, συνεχίζεται!
