5 Οκτωβρίου, 2025
11:47 πμ

Στα 17 της χρόνια τραγουδούσε στο δρόμο και σύντομα έγινε γνωστή μέσω των social media, με τα βίντεό της να γίνονται viral στο TikTok.

Ένα κορίτσι της γενιάς της, με ιδιαίτερη καλλιτεχνική κληρονομιά στα γονίδιά της – εγγονή της συγγραφέως παιδικών και νεανικών βιβλίων Έλλης Παιονίδου και του λογίου και κριτικού Πανίκου Παιονίδη, κόρη της μαέστρου και μουσικοπαιδαγωγού Μελίνας Παιονίδου και του ηθοποιού Χρήστου Σπανού-  η Μαρίνα, φτάνει στην Κύπρο για δύο εμφανίσεις, φέρνοντας μαζί της το νέο μουσικό σύμπαν της, τη «Μεσαία Άρκτο», πολλές άλλες συνθέσεις και αγαπημένα τραγούδια.   

Τι σημαίνει για εσένα η Κύπρος και ποια τα συναισθήματά σου, όταν βρίσκεσαι στον τόπο καταγωγής της μητέρας σου; Είναι πολύ ιδιαίτερο αυτό που νιώθω. Το έχω υιοθετήσει, νομίζω, από τη μητέρα μου, που όταν επιστρέφει στην Κύπρο, αισθάνεται ότι έχει ζήσει στον τόπο της πολύ. Αν και προσωπικά έχω περάσει στην Κύπρο μόνο καλοκαίρια για διακοπές κοντά στη γιαγιά και την υπόλοιπη οικογένεια, αισθάνομαι πραγματικά ότι είναι το νησί μου, η πατρίδα μου. Είναι ένας δεσμός πολύ δυνατός.  

Τι έχεις μάθει από τις συναντήσεις σου με τη συγγραφέα Κύπρια γιαγιά σου, Έλλη Παιονίδου; Την πολύ καλή παρατήρηση, αλλά και την αφοσίωσή της όταν συνομιλεί με ανθρώπους που την ενδιαφέρουν. Κρατάει μάλιστα ό,τι της φαίνεται ενδιαφέρον και μπορεί να το αξιοποιήσει στη ζωή της ως πρακτική. 

Σου έλεγε τα παραμύθια, που η ίδια έγραφε, όταν ήσουν μικρή; Εννοείται. Σε κάποια από τα βιβλία της, η ηρωίδα της μάλιστα είμαι εγώ. 

Αυτό το παιδί, που άκουγε τα παραμύθια της γιαγιάς, ονειρευόταν τότε να γίνει τραγουδίστρια; Έκανε όνειρα να βρίσκεται σε μια σκηνή. Εμένα, η σκηνή πάντα με γοήτευε – μ’ αυτή τη μοναδική δύναμη που έχει να ενώνει τους ανθρώπους. Δεν ήξερα τότε με ποιον ακριβώς τρόπο. Δεν ονειρευόμουν να γίνω τραγουδίστρια,  απλώς φανταζόμουν ότι, με κάποιον τρόπο, θα βρισκόμουν πάνω στο σανίδι και θα επικοινωνούσα με τους ανθρώπους. Η ανάγκη να εκφραστώ μέσα από τη μουσική, ήρθε αργότερα, σε μια πιο ώριμη φάση της ζωής μου.

Φαντάζομαι πως δεν έχεις αποκλείσει το γεγονός να ανέβεις και ως ηθοποιός στη σκηνή. Σαφώς, αν και μία συναυλία από μόνη της έχει πάρα πολλά θεατρικά στοιχεία. Έτσι, με κάποιον τρόπο, καταφέρνω να ενσωματώνω και το θέατρο μέσα από τη μουσική, ακόμα κι αν δεν βρίσκομαι σε μια καθαρά θεατρική σκηνή.

Με ποιες μουσικές μεγάλωσες; Νομίζω πως άκουγα όλες τις μουσικές που είχαν περάσει από τα αυτιά μου όταν ήμουν μικρή. Τις ξαναανακάλυψα με έναν δικό μου τρόπο στην εφηβεία και τότε άρχισα να ανοίγομαι περισσότερο σε ευρωπαϊκή μουσική, σε ξένα ακούσματα, ίντι-ποπ, αλλά και σε ελληνικό ροκ. Αν κάποιος δει σήμερα τη λίστα μου στο Spotify, δεν θα καταλάβει πολλά. Είναι μια μεγάλη παλέτα ακουσμάτων.

Ακούσματα που συντείνουν και στη δική σου δημιουργία…   Ναι. Κι αυτό είναι το όμορφο: η μουσική σου δίνει δυνατότητες να πειραματιστείς, να δημιουργήσεις, να βρεις τη φωνή σου μέσα από διαφορετικές φόρμες. Δεν υπάρχουν όρια.

Αναφέρεσαι συχνά στις αναμνήσεις σου, στη νοσταλγία που λειτουργεί σαν έμπνευση για σένα… Ο χρόνος μαλακώνει τα πράγματα και εκεί νομίζω πως βρίσκεται η αφετηρία για μένα. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως δεν είναι τόσο η ίδια η στιγμή που γεννιούνται τα βιώματα σημαντική, όσο ο χρόνος που περνάει από πάνω τους. Αυτός ο χρόνος είναι που με κάνει να θέλω να τα αποτυπώσω μέσα από τις μουσικές μου. Σαν να αποκτούν νέο νόημα όταν τα κοιτάς από μακριά.

Τι αποκόμισες από το -γεμάτο συναυλιακά- καλοκαίρι σου; Επιλέξαμε να εμφανιστούμε σε μέρη για πρώτη φορά και σε άλλα που είχαμε ξαναπάει και τα λατρέψαμε. Πήγαμε σε φεστιβάλ που έγιναν η αφορμή να μας γνωρίσει το κοινό και να γνωρίσουμε κι εμείς αυτό, που υπό άλλες συνθήκες μπορεί να μην συνυπήρχαμε. Συνειδητοποίησα με μεγάλη χαρά πως κάνω αυτό που αγαπώ αλλά ταυτόχρονα με έναν επαγγελματισμό, που ίσως ο ενθουσιασμός της περσινής χρονιάς δεν με άφησε να διακρίνω. Όλο αυτό, κατέληξε σε μια φανταστική συναυλία στην Αθήνα και άλλη μία, συγκλονιστική βραδιά στην Επίδαυρο.

Στην Επίδαυρο έστησες μια αυτοαναφορική παράσταση, σε μια one off εμφάνιση. Πώς ένιωσες εκεί; Ήταν σαν να έβγαινα για πρώτη φορά στη σκηνή. Η παράσταση ήταν πολύ αυτοαναφορική και δεν ήταν αμιγώς μουσική: είχε κείμενα, είχε χορό, δραματουργία, concept. Περιμέναμε την ώρα και τη στιγμή να βγούμε στη σκηνή και να παρουσιάσουμε αυτό που είχαμε σχεδιάσει.

Τι σε ώθησε να δημιουργήσεις αυτή την παράσταση; Για μένα η Επίδαυρος υπήρξε και είναι ακόμη καταφύγιο, εκεί επιστρέφω κάθε καλοκαίρι, εκεί ξεκίνησα να γράφω και συνεχίζω να γράφω, εκεί έζησα όλες μου τις πρώτες φορές. Γι’ αυτό και η παράσταση αυτή ήταν ένας συνδυασμός τραγουδιών, που έχω γράψει στην Επίδαυρο ή αναφέρονται σε συμβάντα που έγιναν εκεί αλλά και  σε θεατρικά τραγούδια που άκουγα να παίζονται στο αρχαίο θέατρο ή τα δίδασκε η μαμά μου σε παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε ως μουσικός.     

Όταν η επιτυχία έρχεται νωρίς, βιώνεται πιο δύσκολα; Υπάρχει προσωπικό κόστος και άγχος. Νομίζω όμως, ότι στην πράξη -επειδή είμαι πολύ τυχερή που έχω έναν δυνατό πυρήνα αγάπης μέσα από την οικογένεια, τη στήριξη των φίλων και μια πλούσια προσωπική ζωή- δεν με αποπροσανατόλισε ποτέ και δεν άφησε όλο αυτό το άγχος, που μπορεί να είχα, να με «φάει».

Ένιωσες ποτέ πως χρειάζεται να αποδείξεις πράγματα λόγω της ηλικίας σου; Μερικές φορές, δυστυχώς, αισθάνομαι ότι χρειάζεται και παλεύω καθημερινά με αυτό, αλλά πιστεύω ότι είμαι σε καλό δρόμο.

Αντιμέτωπη με στερεότυπα βρέθηκες;  Με το ότι είσαι γυναίκα, είσαι μικρή… Έχω βρεθεί ναι, και είναι κάτι που αφορά όχι μόνο εμένα αλλά πολλές νεαρές γυναίκες. Γι’ αυτό έχω αρχίσει σιγά σιγά να το ανοίγω αυτό το ζήτημα με ασφάλεια και με φροντίδα, γιατί πολλές μικρές κυρίες έχουν νιώσει αδικημένες, έχουν δει  υποτιμητικά βλέμματα, έχουν ακούσει υποτιμητικές φράσεις και είμαι κι εγώ μέσα σε αυτό το σύνολο των μικρών κυριών, που από νωρίς μπήκε στα βαθιά και έκανε τη δουλειά της.  Θέλω να πιστεύω ότι μέσα από τη δουλειά μου και τη σκηνή -και πραγματικά κάνω ό,τι γουστάρω στη σκηνή χωρίς να λογαριάζω κανέναν και τίποτα-  μπορώ να δώσω το βήμα σε πάρα πολλές νεαρές γυναίκες, να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να μην ακούνε κανέναν. Αυτό θα ακουστεί σαν μία συμβουλή από γονείς προς τα παιδιά τους, αλλά ειλικρινά είναι το κλειδί όλης της υπόθεσης.

Αυτή η σχέση που κτίζεις με το κοινό, πού πιστεύεις πως βασίζεται; Νομίζω ότι βασίζεται στην αλήθεια, που είναι το αίτημα και η ανάγκη της γενιάς μου και όλων μας. Βασίζεται στην την απλότητα, γιατί όλοι θέλουμε να είμαστε γειωμένοι και την ανάγκη για σχέσεις, για ουσιαστικές ειλικρινείς σχέσεις. Τίποτα παραπάνω.

Στη σκηνή είπες κάνεις αυτό που γουστάρεις… Έτσι νιώθεις ελεύθερη; Ακριβώς, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό γιατί η ζωή είναι δική μας, εντελώς δική μας. Εμείς φτιάχνουμε το ‘παιγνίδι’, εμείς τη σχεδιάζουμε όπως τη θέλουμε, άσχετα από τους κανόνες κι υπάρχουν από εκεί και πέρα. Εγώ δεν ήθελα ποτέ να ζήσω τη ζωή κάποιου άλλου, γι’ αυτό και δεν είχα είδωλα, ούτε έχω. Έχω μόνο επιρροές και εκτιμήσεις και νομίζω ότι αυτό και ένα καλό βήμα, αν όχι η πόρτα προς την ευτυχία.

  • H Mαρίνα Σπανού εμφανίζεται στις 10 Οκτωβρίου στο Κηποθέατρο Λεμεσού και 12 Οκτωβρίου στο Αμφιθέατρου της Σχολής Τυφλών. Εισιτήρια: ticketmaster.cy

Eλεύθερα, Κυριακή 05.10.2025

Exit mobile version