Η σχέση του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ με τον Γάλλο ομόλογό του Εμανουέλ Μακρόν χαρακτηρίζεται εδώ και σχεδόν μία δεκαετία από αντιθέσεις και ιδεολογικές αποστάσεις, οι οποίες επανήλθαν στο προσκήνιο με αφορμή την αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Οι δύο ηγέτες εμφανίζονται να επιδιώκουν διαφορετικούς δρόμους στη Μέση Ανατολή, ενώ ταυτόχρονα χτίζουν την υστεροφημία τους ενόψει της αποχώρησής τους από την προεδρία.
Η Γαλλία, ευθυγραμμιζόμενη με χώρες του λεγόμενου «αγγλοσαξωνικού άξονα», στήριξε την αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης, εντείνοντας την πίεση προς το Ισραήλ και επιδιώκοντας να δώσει ευρωπαϊκή διάσταση στην κρίση της Γάζας. Από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, ο Μακρόν υποστήριξε ότι η αναγνώριση δεν αποτελεί «δώρο προς τη Χαμάς» και κάλεσε τον Τραμπ να τερματίσει τον πόλεμο στη Γάζα, λέγοντας πως η ειρήνη μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για ένα Νόμπελ Ειρήνης.
Ο Τραμπ, αντιδρώντας, κατήγγειλε τις αναγνωρίσεις ως «ανταμοιβή για τις φρικαλεότητες της 7ης Οκτωβρίου», ενώ επανέλαβε ότι κατά την πρώτη θητεία του «τερμάτισε επτά ατελείωτους πολέμους». Στη συνάντηση των δύο στη Νέα Υόρκη, ο Αμερικανός πρόεδρος εμφανίστηκε πιο αισιόδοξος για μια μελλοντική λύση, ενώ ο Μακρόν τόνισε ότι δύο χρόνια πολέμου δεν έχουν αλλάξει τη Χαμάς.
Οι διαφορές τους επεκτείνονται και σε άλλα μέτωπα: από το ΝΑΤΟ και την ευρωπαϊκή ασφάλεια, όπου ο Μακρόν έχει μιλήσει για «εγκεφαλικά νεκρή» συμμαχία, μέχρι την Ουκρανία, όπου ο Γάλλος πρόεδρος στηρίζει σθεναρά τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, σε αντίθεση με την πιο αμφίσημη στάση του Τραμπ απέναντι στη Μόσχα.
Με κοινό παρονομαστή την ανάγκη να διαμορφώσουν το πολιτικό τους αποτύπωμα, οι δύο ηγέτες κινούνται σε παράλληλες αλλά διαφορετικές στρατηγικές: ο Μακρόν ως «φωνή της Ευρώπης» και ο Τραμπ με στόχο τη διεθνή αναγνώριση και ένα πιθανό Νόμπελ Ειρήνης.
protothema.gr / Γεωργία Σαδανά
