Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο για τον αθλητή διεθνών διακρίσεων και παρουσιαστή, τα τελευταία χρόνια, της εκπομπής «Breakfast@Star» του Star, η οποία προβάλλεται κάθε πρωί και στην Κύπρο, από το Omega, αν ένα τραγικό γεγονός, ένας πυροβολισμός, δεν γινόταν η αιτία να χρειαστεί να ακρωτηριαστεί το δεξί του πόδι και να ανατραπεί ολόκληρη η μέχρι τότε ζωή του, στα 23 του μόλις χρόνια, μετά από 15 χειρουργεία και μία πολύμηνη παραμονή σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Πλέον, ο Ετεοκλής (ο άλλος Ετεοκλής) μπορεί -και δίνει!- τα πιο σπουδαία, τα πιο σημαντικά μαθήματα ζωής – κάνοντάς μας, ταυτόχρονα, να συνειδητοποιήσουμε την ομορφιά της!
Ανέκαθεν ήσουν εξοικειωμένος με το πρωινό ξύπνημα;
Πάντα. Από πολύ μικρός. Λόγω και του πρωταθλητισμού, γιατί εμείς με το κανόε καγιάκ ήμασταν καθημερινά από τις 05:30 μέσα στο νερό, είχα μάθει να κυνηγάω τα όνειρά μου από πολύ νωρίς το πρωί. Μου αρέσει να κερδίζω τη μέρα – είναι σα να ζω το κάτι παραπάνω.
Κάθε μέρα που ξυπνάς, αισθάνεσαι σα να «κυνηγάς τα όνειρά» σου;
Ακριβώς αυτό. Γιατί, κάθε μέρα που ξυπνάω, νιώθω πως έχω κάτι καινούργιο να προσφέρω, κάτι νέο να κάνω και να πετύχω.
Ήσουν πάντα τόσο αισιόδοξος;
Μπορεί να μην το έδειχνα πάντα ότι ήμουν αισιόδοξος, αλλά σε δύσκολες καταστάσεις έχω έναν μηχανισμό που με κάνει να κοιτάω τη θετική πλευρά των γεγονότων – αυτήν που θα με πάει μπροστά. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν κοιτάω και το «μάθημα» της αρνητικής πλευράς – μαθαίνω απ’ αυτό και πάω ένα βήμα παραπέρα.
Ποια είναι η αισιόδοξη ματιά τού να σου ανακοινώνουν ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός στη ζωή σου, το οποίο να αφορά στην υγεία σου – εν προκειμένω, σε σχέση με ένα μέλος του σώματός σου; Πώς αντλείς αισιοδοξία από κάτι τέτοιο;
Στο άκουσμα «Ετεοκλή, σου κόβουμε το πόδι» ή απ’ τη στιγμή που ξυπνάς από την εντατική και το πόδι σου λείπει, που δεν είσαι όπως ήσουν, που ξυπνάς με μία αναπηρία, είναι δύσκολο στην αρχή να ψάξεις να βρεις το θετικό σ’ αυτό, γιατί υπάρχουν και πολλά άλλα στάδια μετά. Όμως, η πρώτη δική μου σκέψη ήταν: «Ευκαιρία να ζήσω και μια ζωή διαφορετική!». Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ότι είχα πάρει ένα πολύ δυνατό μήνυμα! Το να πηγαίνεις στον άλλο κόσμο και να γυρνάς, το να βλέπεις τον θάνατο κατάματα αλλά εσύ να επιστρέφεις στη ζωή, είναι κάτι σοκαριστικό αλλά είναι και ένα «δώρο» για τη συνέχεια της ύπαρξής σου. Γιατί υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που πάνε να πάρουν αυτό το «μάθημα», αλλά δυστυχώς φεύγουν κιόλας – εσύ, όμως, το πήρες κι έμεινες. Αυτό, λοιπόν, μπορεί να είναι γίνει ένα πολύ δυνατό «χαρτί», στο πώς αντιμετωπίζεις τη ζωή σου μετά απ’ αυτό το γεγονός.
Είναι θαυμαστός ο τρόπος σκέψης σου!
Εγώ, αυτή τη στιγμή, όσο κι αν σου ακουστεί οξύμωρο, σου μιλάω εκ του ασφαλούς: Όταν έχει δοκιμαστεί η ζωή σου, θεωρώ λογικό να σκέφτεσαι έτσι. Από την άλλη, κατανοώ και τους ανθρώπους που ίσως να μην αντιλαμβάνονται τα πράγματα με αυτό τον τρόπο, αν και έχουν περάσει κάτι αντίστοιχο. Η ζωή, όμως, θα σου στείλει το μήνυμα! Θα σε κάνει να αντιληφθείς, αργά ή γρήγορα, πως αυτός είναι, τελικά, ο μοναδικός τρόπος σκέψης, για να επιβιώσεις. Αν δεν είσαι παραγωγικός και αν δεν κυνηγάς τη ζωή μετά από ένα δυσάρεστο γεγονός, τότε αυτή θα γίνει μη επιβιώσιμη για σένα – θα τη δεις να περνάει από μπροστά σου και δεν θα καταλάβεις τι έγινε. Ακόμη κι αν δεν προσεγγίσεις στην αρχή το δυσάρεστο γεγονός με αυτό τον τρόπο, η ίδια η ζωή θα βρει τον τρόπο να σου δείξει πως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος, αν θες πραγματικά να ζήσεις. Κι όχι απλά να επιβιώσεις.
Πώς αντιλαμβάνεσαι τη ζωή;
Όμορφη! Καμιά φορά λέμε «Η ζωή είναι μικρή». Εγώ, δεν θεωρώ ότι η ζωή είναι μικρή…
Αλλά;
Πιστεύω πως η ζωή είναι όση πρέπει να είναι. Το ερώτημα, όμως, είναι άλλο: Είσαι βέβαιος πως την απολαμβάνεις όλη, κι όσο πρέπει; Μήπως αναλώνεσαι πολύ περισσότερο σε πράγματα που δεν χρειάζεται και γι’ αυτό σού φαίνεται μικρή; Η κόρη μου, η Μελίτα, η οποία είναι έξι ετών πια, μου είπε το Σαββατοκύριακο: «Αχ, μπαμπά, ήταν πολύ μικρό το Σαββατοκύριακο…», και της απάντησα: «Είσαι σίγουρη ότι το απολαμβάνεις όπως πρέπει; Το έζησες όπως του άξιζε;». Αν βρέχει π.χ. στην παιδική χαρά και δεν βλέπεις την ομορφιά του τοπίου, τότε δεν είναι το Σαββατοκύριακο μικρό αλλά εσύ δεν το αντιμετώπισες με χαρά. Αυτό συμβαίνει και με τη ζωή! Πρέπει να απολαμβάνουμε την καθημερινότητά μας, όπως κι αν είναι αυτή, την κάθε στιγμή μας, όπως αξίζει στη ζωή που μας δόθηκε!
Όταν η κόρη σου ήταν πιο μικρή και πηγαίνατε πάλι μαζί στα παιδικά πάρτι, σε συνέκρινε ποτέ με τους άλλους μπαμπάδες;
Φυσικά. Μου έλεγε: «Μπαμπά, εσύ γιατί δεν έχεις πόδι;». Πολύ απλή ερώτηση, πολύ σκληρή, πολύ straight, αλλά ειπωμένη με τρόπο που μόνο τα παιδιά μπορούν να την κάνουν.
Δεν πληγωνόσουν;
Είχα την επιλογή να πληγωθώ. Αλλά είχα ταυτόχρονα την ευκαιρία και την επιλογή να εξηγήσω στο παιδί μου τι σημαίνει διαφορετικότητα. Οπότε, όταν μου έκανε αυτή την ερώτηση, της απάντησα με την εξής ερώτηση: «Και τι πειράζει, αγάπη μου; Πειράζει σε κάτι;». Για να καταλάβει κι η ίδια ότι δεν έγινε και τίποτα που δεν έχει το ένα του πόδι ο μπαμπάς. Και συνέχισα, λέγοντάς της: «Χαίρομαι πολύ που έχω και ένα πόδι ρομποτικό, γιατί αν δεν το είχα δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε όλα αυτά που κάνουμε μαζί», της είχα πει και συνέχισα: «Εσένα σε ενοχλεί κάπου αυτό;». «Όχι», μου απάντησε εκείνη. «Γιατί εγώ χαίρομαι που έχω τον μπαμπά μου!». «Οπότε», της εξήγησα, «αυτό πρέπει να κρατήσεις: Δεν έχει σημασία αν κάποιος έχει κάτι διαφορετικό από κάποιον άλλον». Αυτό που θέλω να πω είναι πως όσο κι αν η ερώτηση του παιδιού μου ήταν μια γροθιά στο στομάχι μόλις ειπώθηκε, αμέσως σκέφτηκα: «Ετεοκλή, τι τέλεια ευκαιρία τώρα, με αφορμή αυτό που σε ρώτησε η μικρή, να της εξηγήσεις τι σημαίνει η διαφορετικότητα, γενικότερα». Όλοι λέμε για «ένα καλύτερο αύριο», όμως μόνο μέσα από τα παιδιά μας μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτό το καλύτερο αύριο. Αύριο αυτό το παιδί -το παιδί μου- θα αντιμετωπίσει ξανά τη διαφορετικότητα -στο γυμνάσιό του, στο πανεπιστήμιό του, στη δουλειά του, στον δρόμο- και είμαι ήδη βέβαιος πως θα πει αυτό που έμαθε στα τρία του μόλις χρόνια: «Και τι έγινε που είναι διαφορετικός αυτός; Δεν έγινε και τίποτα!». Έτσι «χτίζεται» η ενσυναίσθηση στους ανθρώπους και στα παιδιά ειδικότερα, από πολύ μικρή ηλικία.
Ποιο είναι το πιο σημαντικό που θες να μάθεις στην κόρη σου και με αυτό να πορεύεται στην ενήλικη ζωή της;
Αυτό που της είπα και το Σάββατο που μας πέρασε, όταν μου είπε πως γυρνάμε νωρίς στο σπίτι: «Όσο εστιάζεις σε αυτά που δεν έχεις, θα είσαι πάντα δυστυχισμένη. Αν μάθεις να εστιάζεις σε αυτά που έχεις, θα είσαι ευτυχισμένη, και θα ‘ναι επιλογή σου να είσαι χαρούμενη. Αν σκέφτεσαι “Το πάρτι που τελείωσε”, αυτό θα σε στεναχωρεί. Αν, όμως, σκέφτεσαι “Το πάρτι που πήγες και πέρασες ωραία”, θα επικεντρωθείς στην ομορφιά του γεγονότος». Γιατί πάντα θα υπάρχει το κάτι παραπάνω που θα θέλει ο άνθρωπος – και σε είκοσι πάρτι να πάμε, θα λέμε πάντα «Γιατί δεν υπάρχει και εικοστό-πρώτο;», και δύο γλυκά να σου δώσουν, εσύ θα πεις «Γιατί δεν μου δίνεις και τρίτο;». Ας επικεντρωθούμε σε αυτό που ήδη έχουμε και απολαμβάνουμε, και τότε θα καταλάβουμε πως η ζωή μας θα γίνει υπέροχη!
Εσύ, τα ήξερες ανέκαθεν αυτά ή λόγω του ατυχήματος τα έμαθες;
Πριν από το ατύχημά μου, ήμουν ο άνθρωπος που περίμενε «να έρθει και το εικοστό-πρώτο πάρτι», για να γίνει χαρούμενος. Αλλά έτσι δεν απολάμβανα το σήμερα. Μετά το ατύχημά μου, όμως, κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να περιμένεις τίποτα να ‘ρθει. Αρκεί να περιμένεις το πρωί που θα ξυπνήσεις, αρκεί να περιμένεις τη μέρα που θα ξημερώσει. Εγώ, για παράδειγμα, δεν έχω ξυπνήσει ούτε μία μέρα και να πάω στην εργασία μου, στην εκπομπή, με κούραση, με γκρίνια ή με ταλαιπωρία. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο αυτό, πάω κάθε μέρα στη δουλειά μου με ένα τεράστιο χαμόγελο. Γιατί βλέπω τη χαρά και την ευλογία τού να μπορώ να εργαστώ. Ποιος είπε πως αυτό είναι δεδομένο;
Είσαι ευτυχισμένος από τη ζωή σου, Ετεοκλή;
Πάρα πολύ! Γιατί σκέφτομαι πάντα πως η χειρότερη μέρα που μπορεί να έχω εγώ, είναι όνειρο ζωής για κάποιον άλλον. Κι αυτό με συγκινεί καθημερινά, βιώνοντάς το. Υπάρχει το πρωί η εκπομπή, η δουλειά, όμως μετά είσαι κι εσύ στον δρόμο, μέσα στον παλμό της κοινωνίας και βλέπεις πώς κινείται ο υπόλοιπος κόσμος, τι αντιμετωπίζει. Όταν τα συνειδητοποιήσεις αυτά, καταλαβαίνεις πόσο ευλογημένος είσαι που ξυπνάς το πρωί -στις 04:00, για παράδειγμα, που ξυπνάω καθημερινά εγώ- κι έχεις το «δικαίωμα» να ταλαιπωρηθείς κιόλας, που έχεις τη «δυνατότητα» να κουραστείς κιόλας. Ακόμη κι αυτά, είναι τύχη. Γιατί, από την άλλη, υπάρχει κι ο άνθρωπος εκείνος που θέλει να βγει έξω, να παράξει πράγματα, που θέλει «να κουραστεί» κι αυτός στη δουλειά του, αλλά δεν έχει κα την δυνατότητα να το νιώσει αυτό. Γιατί, δεν του το επιτρέπει η υγεία του, για παράδειγμα. Ή επειδή δεν του το επιτρέπουν κάποιες άλλες συνθήκες. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, δεν έχει καν την «τύχη» να «ταλαιπωρηθεί» λιγάκι στην καθημερινότητά του, όπως κι εσύ.
Υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να κάνεις, λόγω της αναπηρίας σου;
Φυσικά. Δεν μπορώ να παίξω κουτσό με την κόρη μου με το δεξί μου πόδι, δυσκολεύομαι να παίξω ποδόσφαιρο κ.λπ. – απλώς, δεν χάθηκε κι ο κόσμος που δεν μπορώ να κάνω κάποια πράγματα· υπάρχουν χιλιάδες άλλα που μπορώ να κάνω, τα οποία είναι και πάρα πολύ ωραία!
Πόσα χρόνια πέρασαν πια από τότε που δέχτηκες τον πυροβολισμό και συνέβη το ατύχημά σου;
Το ατύχημα συνέβη στις 13 Οκτωβρίου του 2013.
Κάθε 13η του Οκτώβρη, πώς αισθάνεσαι;
Ξαναγεννιέμαι! Είναι η μέρα που κάνω τα δεύτερά μου γενέθλια (χαμογελάει).
Πιστεύεις στον Θεό;
Η πίστη μου στον Θεό είναι η κινητήριος δύναμή μου. Από εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Ο Θεός μού επιτρέπει να έχω την υγεία μου. Οπότε, μου επιτρέπει να ζήσω. Από αυτό, ξεκινάνε και όλα μου τα όνειρα.
Το μεγαλύτερο θαύμα που έχεις βιώσει μέχρι τώρα ποιο είναι;
Είναι η μάνα μου. Κάποιοι άνθρωποι λένε «Να δούμε ένα θαύμα, να ζήσουμε ένα θαύμα» και νομίζουν ότι θα βιώσουν κάτι κοσμοϊστορικό. Για μένα, το θαύμα είναι μία γυναίκα που έχασε τον άντρα της σε νεαρή ηλικία, που κατάφερε να μεγαλώσει δύο παιδιά, που βρήκε το κουράγιο να μην τα παρατήσει, που βρήκε το σθένος να εργαστεί ατελείωτες ώρες και να ‘ναι ταυτόχρονα και μάνα και πατέρας. Αυτό είναι μία ζωή που είναι κι ένα θαύμα ταυτόχρονα. Αυτό είναι το θαύμα επί Γης! Που πρέπει να ‘χεις τα μάτια, να τα ανοίξεις και να το αντιληφθείς!
Σε ποια ηλικία έχασες τον μπαμπά σου;
Ήμουν εξίμισι ετών. Πέθανε από έμφραγμα. Ήταν 35 ετών. Στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα.
Πώς ήταν να μεγαλώνεις χωρίς την πατρική φιγούρα μέσα στο σπίτι;
Δεν ξέρω τι να σου απαντήσω σ’ αυτό, γιατί δεν γνωρίζω πώς είναι το άλλο, το να μεγαλώνεις με την πατρική φιγούρα μέσα στο σπίτι. Όμως, η μητέρα μου φρόντισε να μην έχουμε κανένα κενό μέσα μας. Είμαι ακόμη ο μεγαλύτερός της θαυμαστής!
Καθώς μου μιλάς, σκέφτομαι πόσο πολύ θα σου πήγαινε μία βραδινή εκπομπή συνεντεύξεων…
Το τηλεοπτικό μου μέλλον το φαντάζομαι με την εκπομπή που κάνουμε ήδη τώρα, στο Star, την οποία αγαπάω πάρα πολύ και δίνω όλο μου το «είναι» σ’ αυτήν, για να πηγαίνει όσο καλύτερα γίνεται καθημερινά. Εξάλλου, μέσα από το «Breakfast@Star» μπορείς να ξεδιπλώνεσαι και να λες όλα όσα σε προβληματίζουν – δεν χρειάζεται να κάνεις επί τούτου μία κουβέντα με έναν άνθρωπο, για να πεις όσα θες.
Θα ήθελες, έστω, να παρουσιάζεις μία εκπομπή μόνος σου; Ή προτιμάς να είσαι με την Ελένη;
Δεν το σκέφτομαι αυτό, γιατί είμαι στοχοπροσηλωμένος στο πώς η εκπομπή που κάνουμε τώρα, μαζί με την Ελένη, θα πάει καλά. Θεωρώ, επίσης, πως ως παρουσιαστές, μαζί με την Ελένη, έχουμε μία υπέροχη σύνδεση, πέρα από το ότι είμαστε ζευγάρι, που «χτίζουμε» επάνω σε αυτήν κι έτσι προχωράμε μαζί.
Για το τέλος, θα είχε ενδιαφέρον να μου δώσεις εσύ τον ορισμό της ευτυχίας…
Αυτό που κατάλαβα απ’ τη ζωή, είναι πως η ευτυχία δεν έρχεται από μόνη της – κι εγώ αγωνίστηκα πολύ για να την κατακτήσω. Και το προσπαθώ ακόμα. Κάθε μέρα και με κάθε αφορμή. Ειδικά στα δύσκολα! Αν υποθέσουμε πως η ζωή είναι μια παρτίδα και σου πέσει ένα «κακό» χαρτί, το θέμα είναι πώς εσύ θα το διαχειριστείς αυτό, για να κερδίσεις εντέλει. Θυμάμαι πάντα και πώς έχω ζήσει, και από τι έχω περάσει, και πόσο καλά πλέον είμαι. Γι’ αυτό και κάνω τον σταυρό μου κάθε μέρα, και λέω: «Ναι, είμαι ευγνώμων στη ζωή!».
Info:
Η εκπομπή του Star Ελλάδος «Breakfast@Star», με παρουσιαστές τους Ελένη Χατζίδου και Ετεοκλή Παύλου, μεταδίδεται και στην Κύπρο κάθε πρωί, από Δευτέρα έως Παρασκευή, στις 08:45, από το Omega.
